Στοχασμοί για το παιδί

* Το πιο πλούσιο συναίσθημα στον κόσμο είναι να βιώνεις το θαύμα της ζωής μέσα από τα μάτια ενός παιδιού.

* Αν τα παιδιά σου νοιώθουν ασφάλεια, αγάπη και στοργή, είσαι ευτυχισμένος γονιός.

* Λυπάμαι που διακρίνω τον κακό εαυτό μου στην συμπεριφορά των παιδιών μου.

* Τα παιδιά έχουν περισσότερη ανάγκη από χάδια παρά από αντικείμενα.

* Θα πρέπει να αγαπάμε τα παιδιά μας γι' αυτό που είναι κι όχι γι' αυτό που θέλουμε να γίνουν.

* Όσο περισσότερο αισθάνεται ένα παιδί πως το εκτιμούν, τόσο σημαντικότερες θα είναι οι αξίες του στο μέλλον.

* Τα εγγόνια είναι η ανταμοιβή που μας δίνει ο Θεός για να υπομείνουμε τα γηρατειά.

* Δε μπορούμε να απαιτούμε από τα παιδιά μας ν' ακολουθούν τις συμβουλές μας, ενώ εμείς περιμένουμε απ' αυτά να παραβλέπουν κάποια κακά παραδείγματα που τους δίνουμε με τη συμπεριφορά μας.

* Αν το παιδί σου δε βρίσκει αγάπη και προσοχή στο σπίτι, θα τ' αναζητήσει κάπου αλλού.

* Τα παιδιά είναι οι καλύτεροι δάσκαλοι δημιουργικότητας, επιμονής και αγάπης άνευ όρων.

* Η ενθάρρυνση από το γονιό, είτε από ένα καλό δάσκαλο, μπορεί να αλλάξει τη ζωή ενός παιδιού.

Πηγή Ζωής

από xristianos

Αίσωπος: Ο Κόρακας και η Αλεπού - Ένα παραμύθι και για μεγάλους

Διασκευή: Βασιλική Π. Δεδούση
Μια φορά και έναν καιρό, πάνω σε μια μεγάλη φουντωτή ελιά, στο πιο χοντρό κλαρί της, καθόταν ο Κίτσος, ο κατάμαυρος κόρακας, καμαρωτός και περήφανος.

Μόλις είχε κλέψει από το κρεοπωλείο του διπλανού χωριού ένα λαχταριστό κομμάτι φρέσκο κρέας και σταμάτησε για λίγο στο κλαρί της ελιάς, να πάρει μια ανάσα και να ξεκουραστεί από το γρήγορο πέταγμα.
Φτερά έβαλε, που λένε, για να μην πάρουνε χαμπάρι την κλεψιά του και βγάλει το δίκαννο ο χασάπης και του τη μπουμπουνίσει.
Πήρε πολλές ανάσες και ευχαριστιόταν, που σε λιγάκι θα καταβρόχθιζε το νόστιμο μεγάλο μεζέ του.

Εκεί κοντά όμως, μέσα από τα χαμόκλαδα, να την που ξεπροβάλλει η κυρά-Μαριώ, η πονηρή αλεπού.

— Μα τι μοσχομυρίζει έτσι; μουρμουρίζει και ψάχνει με τα ρουθούνια της να βρει από πού έρχεται αυτή η λαχταριστή ευωδιά που έκανε το στομάχι της να γουργουρίζει από τη λιγούρα και να τρέχουνε τα σάλια της.
Σηκώνει τα μάτια της και βλέπει τον Κίτσο, το μαυροκόρακα, να έχει στο γκρίζο ράμφος του καρφωμένο το μεγάλο κομμάτι κρέας.
— Πρέπει να του το πάρω, σκέφτεται η πονηρή αλεπού. Αλλά πώς; εγώ δεν ανεβαίνω στα δέντρα για να του το κλέψω χωρίς να με πάρει χαμπάρι. Και αυτός ο κόρακας έχει και φτερά. Σε λίγο θα πετάξει για τη φωλιά του για να φάει το μεζέ και εγώ θα μείνω μόνο με τη μυρωδιά του. Κάτι πρέπει να βρω, κάποια πονηριά να κάνω για να του το βουτήξω.
Και αμέσως της έρχεται μια πολύ καλή ιδέα.
— Καλημέραααααα πανέμορφο πουλίιιι, φωνάζει δυνατά για να την ακούσει ο Κίτσος, που ήτανε και λιγάκι κουφός.
— Καλημέρααααα… μα τι ομορφιάααα είναι αυτή!!! Δεν έχω δει άλλο πουλί με τόσα χρώματα λαμπερά στα φτερά του!!! Τα πόδια σου είναι τόσο γερά, τα μάτια σου όλο εξυπνάδα, το ράμφος σου τόσο δυνατό και κατακίτρινο σαν το χρυσάφι!!!

Καμαρώνει ο κατάμαυρος κόρακας, ο χαζούλης ο Κίτσος, και κουνάει τα φτερά του πολύ ευχαριστημένος από τα λόγια της αλεπούς.
— Αααααχ, κόρακά μου, πανέμορφε… ααααχ, συνεχίζει η πονηρή κυρά-Μαριώ, ένα μόνο σου λείπει, ένααααα και θα ήσουν το πιο τέλειο πουλί από όλααααα. Αν είχες φωνή, θα ήσουν ο βασιλιάς όλων των πουλιώωωων.
— Δεν έχω φωνή;; μα τι λέει αυτή η χαζή;; σκέφτεται θυμωμένος ο Κίτσος.
Και αμέσως ανοίγει το ράμφος του και βγάζει δυο φοβερά κρααααααα, κραααααααα για να της αποδείξει ότι και φωνή έχει, και πολύ όμορφη και μελωδική είναι.
Αυτό περιμένει η πονηρή κυρά-Μαριώ.
Με το πρώτο κραααααααα, πέφτει κάτω το κρέας, το αρπάζει αυτή και όπου φύγει φύγει, έγινε καπνός.

Σταματάει πάνω στο βουναλάκι, απέναντι, κάνει μια χαψιά το νόστιμο κρέας και γελώντας λέει στον Κίτσο, το κατάμαυρο νηστικό κοράκι. 
— Φίλε μου, ποτέ να μην πιστεύεις στα όμορφα λόγια των άλλων, όταν έχεις κάτι που θέλουν να σου το κλέψουν. Αν ήξερες πώς είσαι στ΄ αλήθεια, αν είχες δηλαδή μυαλό, τώρα εσύ θα ήσουν χορτάτος και εγώ νηστικιά. Άλλη φορά να προσέχεις πολύ.

Ο μύθος του Αισώπου στην αρχαία μας γλώσσα
Πρὸς ἄνδρα ἀνόητον ὁ λόγος εὔκαιρος.
 
Κόραξ κρέας ἁρπάσας ἐπί τινος δένδρου ἐκάθισεν. Ἀλώπηξ δὲ θεασαμένη αὐτὸν καὶ βουλομένη τοῦ κρέατος περιγενέσθαι στᾶσα ἐπῄνει αὐτὸν ὡς εὐμεγέθη τε καὶ καλόν, λέγουσα καὶ ὡς πρέπει αὐτῷ μάλιστα τῶν ὀρνέων βασιλεύειν, καὶ τοῦτο πάντως ἂν ἐγένετο, εἰ φωνὴν ἔχειν. Ὁ δὲ παραστῆσαι αὐτῇ θέλων ὅτι καὶ φωνὴν ἔχει, ἀποβαλὼν τὸ κρέας μεγάλα ἐκεκράγει. Ἐκείνη δὲ προσδραμοῦσα καὶ τὸ κρέας ἁρπάσασα ἔφη· «Ὦ κόραξ, καὶ φρένας εἰ εἶχες, οὐδὲν ἂν ἐδέησας εἰς τὸ πάντων σε βασιλεῦσαι.»

Κόραξ και Αλώπηξ
Κόραξ εις άκραν υψηλήν,
κλάδου εκάθετο ελαίας,
μέλαναν είχεν την μορφήν
και εις το ράμφος είχεν κρέας.

Εις τα χαμόκλαδα κοντά
αλώπηξ ίσταται δολία,
τους ρώθωνας αυτής κεντά,
του κρέατος η ευωδία.

Τρέχει, προφτάνει, περιττός ο κόπος,
μάτην η σπουδή της—
Τι κρίμα κι είναι φτερωτός,
ο ευτυχής ιδιοκτήτης!! 

Κατ΄ άλλον τρόπον μελετά
εις τα νερά της να τον φέρει,
βλέπει επάνω, χαιρετά
και ταύτα ευγενώς προφέρει:

—Χαίρε πανέμορφον πουλί,
που σαν εσέ δεν είναι άλλο.
Τις έχει τόσην ομορφιάν;
Τις πτέρυγας ποικιλοτέρας;
Αν είχες όμως και φωνήν;
Θα ήσουν των πτηνών το τέρας!! 

—Φωνήν δεν έχω; να χαθείς, εντός του είπεν.
Κι ευθέως δυο τραχέα κρααα, κρααα εβγάζει
Και μπαααφ, το κρέας καταγής
και χραααπ, η πονηρά τ΄αρπάζει. 

Ακόμα τρέχει εις το βουνόν
και αφού έφαγε το κρέας,
γελώσα λέγει εις το πτηνόν
τας λέξεις ταύτας τελευταίας:

—Μάθε, ω φίλτατον πουλί,
μάθε, ω άνθος των κοράκων,
πως των ευπίστων η φυλή,
τρέφει το γένος των κολάκων!!

21 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2012: ΤΟ «ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»

Η ΠΙΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΉ Φωτογραφία

 .
Μια συγκλονιστική φωτογραφία με ένα μήνυμα φανερώνει όλη την αλήθεια για το... υποτιθέμενο τέλος του κόσμου και την σημερινή κατάστασή μας...
.
«Δεν φοβάμαι αν θα καταστραφεί ο κόσμος το 2012. Φοβάμαι ότι αυτός ο κόσμος θα συνεχίσει χωρίς να αλλάξει τίποτα!!», 
είναι το μήνυμα της φωτογραφίας με μια εικόνα ενός μικρού παιδιού...
.

Πέρα από τα διάφορα σενάρια και τις προφητείες, αυτό είναι που θα έπρεπε να μας απασχολεί: 
Το μέλλον μας και το αν είμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε κάτι...
.

agioritikovima.gr

ΤΟ ΦΑΣΜΑ ΤΟΥ ΑΥΤΙΣΜΟΥ Βοηθείστε προωθώντας το σποτ!!!

Το σποτ δημιουργήθηκε για λογαριασμό του Ινστιτούτου Υγείας 
του Παιδιού και της Ελληνικής Ακαδημίας Παιδιατρικής. 
.

.

 .
Περισσότερα από 1 στα 150 παιδιά βρίσκονται αντιμέτωπα 

με το φάσμα του αυτισμού. 

Η έγκαιρη υποστήριξη εξασφαλίζει στο παιδί 

καλύτερη ποιότητα ζωής.
Βοηθείστε προωθώντας το σποτ!!!

Ιδέα -- Σεναριακή Ανάπτυξη : Ιωάννα Αντωνιάδου, Ηλέκτρα Μπάδα, Κωνσταντίνος Κουμάτος
Μουσική: Johannes Brahms / LULLABY
Φωνή: Ματίνα Ντούσκου
Animation: Παναγιώτης Ράππας
Αθήνα 2012

Οδυσσέας Ελύτης: Κρατήστε τη γλώσσα μας σαν φυλαχτό

Η γλώσσα μας κουβαλάει την ψυχή του λαού μας
και όλον τον πολιτισμό μας και όλη την ευγένειά μας
Κρατήστε το σαν φυλαχτό 

αυτό είναι στο βάθος ή ποίηση:
μια πάλη συνεχής με τη γλώσσα.

Το ανέκδοτο κείμενο της ομιλίας του Οδυσσέα Ελύτη στη Στοκχόλμη.  Αυτός ήταν ο τίτλος σε μια επιστολή που μου έστειλε ένα καλός φίλος και άξιος Έλληνας που ζει στο εξωτερικό τιμώντας την χώρα μας με τις παρουσία του. 

Της Μαρίας Γιαχνάκη

Πρόκειται για λόγια διαμάντια του Οδυσσέα Ελύτη που ειπώθηκαν από τον ίδιο σε μια σημαντική στιγμή για τους Έλληνες. 

Η επιστολή ενός φίλου
       Είναι λίγες οι φορές που χαίρομαι όταν προωθώ κάτι, όπως αυτό το ανέκδοτο κείμενο του Οδυσσέα Ελύτη, από ομιλία του στη Στοκχόλμη τον Νοέμβριο του 1979, ακριβώς  μετά την τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ της Σουηδικής Ακαδημίας για το έργο του.
     Tο κείμενο δημοσιεύθηκε το 2011 από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, με αφορμή την  ολοκλήρωση του εορτασμού των 100 χρόνων από τη γέννησή του μεγάλου αυτού Ποιητή και Έλληνα.
Ίσως αυτές τις ώρες που η Ελλάδα λοιδωρείται περισσότερο από ποτέ... η ανάδειξη αξιών είναι σημαντικότερη από την ποταπή εξουσιολαγνεία των ΜΜΕ και των κάθε είδους διεκδικητών της διαχείρισης της εξουσίας και του καθορισμού του μέλλοντός μας... Αυτών που μας οδήγησαν εδώ και δεν αισχύνονται έστω αυτή την ώρα και να αλλάξουν τις σκανδαλώδεις ρυθμίσεις προς όφελός τους... Αυτοί που μιλάνε για Ελλάδα και δημοκρατία και δεν ξέρουν που βρίσκονται...
Αλλά τα λόγια περιττεύουν μπροστά στη μελωδία του ποιητή...

Διαβάστε το ανέκδοτο κείμενο του Οδυσσέα Ελύτη

«Αγαπητοί φίλοι,
περίμενα πρώτα να τελειώσουν οι επίσημες γιορτές που προβλέπει η "Έβδομάδα Νόμπελ" και ύστερα να 'ρθω σ' επαφή μαζί σας. Το έκανα γιατί ήθελα να νιώθω  ξένιαστος και ξεκούραστος. Ξεκούραστος βέβαια δεν είμαι.
Χρειάστηκε να βάλω τα δυνατά μου για να τα βγάλω πέρα με τις απαιτήσεις της δημοσιότητας, τις συνεντεύξεις και τις τηλεοράσεις.
Αλλά ένιωθα κάθε στιγμή ότι δεν εκπροσωπούσα το ταπεινό μου άτομο αλλά ολόκληρη τη χώρα μου. Κι έπρεπε να την βγάλω ασπροπρόσωπη. Δεν ξέρω αν το κατάφερα. Δεν είμαι καμωμένος για τέτοια. Για τιμές και για δόξες.

Τη ζωή μου την πέρασα κλεισμένος μέσα σε 50 τετραγωνικά (μέτρα), παλεύοντας με τη γλώσσα. Επειδή αυτό είναι στο βάθος ή ποίηση: μια πάλη συνεχής με τη γλώσσα.
Τη γλώσσα την ελληνική που είναι η πιο παλιά και η πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου.
Ό,τι και να πει ένας ποιητής, μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο, δεν φέρνει αποτέλεσμα, θέλω να πω δεν γίνεται ποίηση αν δεν περάσει από την κρησάρα της γλώσσας, αν δεν φτάσει στην όσο γίνεται πιο τέλεια έκφραση.
Ακόμα και οι πιο μεγάλες ιδέες, οι πιο ευγενικές, οι πιο επαναστατικές, παραμένουν σκέτα άρθρα εάν δεν καταφέρει ο τεχνίτης να ταιριάσει σωστά τα λόγια του.

Μόνον τότε μπορεί ένας στίχος να φτάσει στα χείλια των πολλών, να γίνει κτήμα τους. Μόνον τότε μπορεί να 'ρθει και ο συνθέτης να βάλει μουσική, να γίνουν οι στίχοι τραγούδι. Και για ένα τραγούδι ζούμε, στο βάθος, όλοι μας. Το τραγούδι που λέει τους καημούς και τους πόθους του καθενός μας. Τόσο είναι αλήθεια ότι το μεγαλείο και η ταπεινοσύνη πάνε μαζί, ταιριάζουν.
Ταπεινά εργάστηκα σ΄όλη μου τη ζωή. Και η μόνη ανταμοιβή που γνώρισα πριν από τη σημερινή, ήταν ν' ακούσω τους συμπατριώτες μου να με τραγουδούν.
Να τραγουδούν το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ που μου χρειάστηκε τεσσάρων χρόνων μοναξιά και αδιάπτωτη προσπάθεια, για να το τελειώσω. Δεν το λέω για να περηφανευτώ. Δεν έρχομαι σήμερα για να σας κάνω τον σπουδαίο. Κανείς δεν είναι σπουδαίος από εμάς. Από εμάς, άλλος κάνει τη δουλειά του σωστά κι άλλος δεν την κάνει.
Αυτό είναι όλο.
Όμως θέλω να μάθετε, όπως το έμαθα κι εγώ στα 68 μου χρόνια: μόνον αν κάνεις σωστά τη δουλειά σου, ο κόπος δεν θα πάει χαμένος.
Ξέρω, μαντεύω, ότι πολλοί από εσάς περίμεναν άλλα πράγματα από εμένα. Τους ζητώ συγγνώμην που δεν θα τους ικανοποιήσω. Αν είχα το ταλέντο του ομιλητή, του δάσκαλου, του ηγέτη, θα είχα ίσως αφιερωθεί στην πολιτική. Τώρα δεν είμαι παρά ένας γραφιάς που πιστεύει σε ορισμένα πράγματα. Κι αυτά τα πράγματα θέλει να τα γνωρίσει και στους άλλους, να τα βγάλει από μέσα του, να τα κάνει έργο.
Εμένα μου έλαχε ν' αγαπήσω τον τόπο μου όπως τον αγαπάτε κι εσείς. Να τι είναι που μας ενώνει απόψε όλους εδώ πέρα. Η αγάπη μας για την Ελλάδα. Βέβαια, υπάρχουν πολλοί τρόποι ν' αγαπά ένας λαός τη χώρα του. Αλλά για τον ποιητή, πιστεύω, υπάρχει μόνον ένας: ν' ανήκει σ' ολόκληρο το λαό του. Πάνω από τις διαιρέσεις και τις διχόνοιες, ο ποιητής να στέκει και ν' αγαπά όλον τον λαό του, ν' ανήκει, το ξαναλέω, σ' όλο τον λαό του. Δεν γίνεται αλλιώς.
Η πατρίδα είναι μία. Ο καθένας στον τομέα του ας έρθει και ας κάνει κάτι, όπως αυτός το νομίζει καλύτερα.
Όμως ο πνευματικός άνθρωπος βλέπει το σύνολο. Θέλω να πιστεύω πως ίσως κι ο ξενιτεμένος, το ίδιο. Για εμάς η Ελλάδα είναι αυτές οι στεριές οι καμένες στον ήλιο κι αυτά τα γαλάζια πέλαγα με τους αφρούς των κυμάτων. Είναι οι μελαχρινές ή καστανόξανθες κοπέλες, είναι τ' άσπρα σπιτάκια τ' ασβεστωμένα και τα ταβερνάκια και τα τραγούδια τις νύχτες με το φεγγάρι πλάι στην ακροθαλασσιά ή κάτω από κάποιο πλατάνι.
Είναι οι πατεράδες μας κι οι παππούδες μας με το τουφέκι στο χέρι, αυτοί που λευτερώσανε την πατρίδα μας και πιο πίσω, πιο παλιά, όλοι μας οι πρόγονοι που κι αυτοί ένα μονάχα είχανε στο νου τους -όπως κι εμείς σήμερα: τον αγώνα για τη λευτεριά.
Είπε ένας Γάλλος ποιητής, ο Ρεμπώ, πως η πράξη για τον ποιητή είναι ο λόγος του. Κι είχε δίκιο. Αυτό έκανε ο Σολωμός, που για να γράψει το αθάνατο ποίημα του "'Ελεύθεροι Πολιορκημένοι", έσωσε και παράδωσε στη φυλετική μας μνήμη το Μεσολόγγι και τους αγώνες του. Αυτό έκαναν ο Παλαμάς, ο Σικελιανός, ο Σεφέρης. Στα φτωχά μου μέτρα το ίδιο πάσχισα να κάνω κι εγώ.
Πάσχισα να κλείσω μέσα στην ψυχή μου, την ψυχή όλου του ελληνικού λαού.
Να δω πόσο μοιάζανε όλοι οι αγώνες του, από την αρχαία εποχή ίσαμε σήμερα, για το δίκιo και για τη λευτεριά.

Κι αυτό θα κάνω όσα χρόνια μου δώσει ο Θεός να ζήσω. Αυτή είναι η πράξη μου. Και το γεγονός ότι έφτασαν να την αναγνωρίσουν οι ξένοι, είναι μια νίκη.
Όχι δική μου νίκη. Δική σας.
Γι' αυτό σας ευχαριστώ. Κι αν μου το συγχωρείτε να σας δώσω μια γνώμη - ακούστε την: όσο καλά κι αν ζείτε σ' αυτή τη φιλόξενη, την ευγενική χώρα, όσο κι αν νιώθετε καλά και στεριώνετε, και κάνετε οικογένεια - μην ξεχνάτε την πατρίδα μας,
και προ παντός, τη γλώσσα μας.
Πρέπει να 'σαστε περήφανοι, να 'μαστε όλοι περήφανοι, εμείς και τα παιδιά μας για τη  γλώσσα μας.

Είμαστε οι μόνοι σ' ολόκληρη την Ευρώπη που έχουμε το προνόμιο να λέμε τον ουρανό "ουρανό" και τη θάλασσα "θάλασσα" όπως την έλεγαν ο Όμηρος και ο Πλάτωνας πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια.
Δεν είναι λίγο αυτό.
Η γλώσσα δεν είναι μόνον ένα μέσον επικοινωνίας.
Κουβαλάει την ψυχή του λαού μας κι όλη του την ιστορία και όλη του την ευγένεια.
Χαίρομαι κι αυτή τη στιγμή που σας μιλάω σ' αυτή τη γλώσσα και σας χαιρετώ, σας αποχαιρετώ μάλλον, αφού η στιγμή έφτασε να φύγω.
Όμως ένα κομμάτι της ψυχής μου σας το αφήνω μαζί μ' ένα μεγάλο ευχαριστώ που με ακούσατε.
Μακάρι να μπορούσε να σας μείνει, να το κρατήσετε, σαν ένα μικρό φυλαχτό από την πατρίδα». 

briefingnews.gr