Friday 8 January 2021

Μην δίνετε στο παιδί σας φάρμακα για τον βήχα χωρίς την συμβουλή του γιατρού.

Γιατρός εξηγεί τους λόγους
Είναι γνωστό ότι πολλές φορές οι γονείς εμπιστεύονται το ένστικτο και την εμπειρία τους και δίνουν στα παιδιά τους φάρμακα χωρίς την συμβουλή του γιατρού. 
Όμως είναι πολύ σημαντικό να θυμάστε ότι δεν είμαστε γιατροί.

Ακόμη και στην πιο κοινή παιδική ασθένεια όπως είναι ο παιδικός βήχας, είναι πολύ σημαντικό να κλείσουμε ένα ραντεβού με τον γιατρό μας. 
Μάλιστα ο παιδίατρος Κώστας Δαλούκας περιγράφει για ποιον λόγο οι γονείς δεν πρέπει να δίνουν στα παιδιά του φάρμακα από παλιότερες φορές απλά επειδή έχουν κοινά συμπτώματα με κάποια άλλη φορά.

Ο παιδίατρος εξηγεί αναλυτικά τους λόγους που αυτό μπορεί να είναι επικίνδυνο για το παιδί. Επίσης εξηγεί για ποιον λόγο οι γιατροί πρέπει να εξετάζουν τα παιδιά κάθε φορά, προτού προχωρήσουν σε κάποια συνταγή φαρμάκων. 

Με την χρήση μάσκας, την καραντίνα, το κλείσιμο των σχολείων και των παιδικών σταθμών, για πρώτη φορά φέτος δεν έχουμε νοσηρότητα από λοιμώξεις του αναπνευστικού στα παιδιά και κυρίως σε αυτά των παιδικών σταθμών και του νηπιαγωγείου.

Βέβαια κάποια από αυτά, ότι και να κάνουμε κάπου κάτι θα κολλήσουν και θα αρχίσουν να έχουν συνάχι και βήχα.
Το τελευταίο διάστημα μου τηλεφωνούν κάποιοι γονείς γιατί το παιδί τους βήχει, ρωτώντας με τι να κάνουν.
Κάποιοι με ρωτούν τι φάρμακο να τους δώσουν. Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι άλλοι δίνουν από μόνοι τους φάρμακο που έχουν στο σπίτι από άλλη φορά.
Για τον βήχα δεν μπορούμε να δώσουμε φάρμακα από το τηλέφωνο. Συνήθως, πλην σπανίων περιπτώσεων, χρειάζεται να ακούσουμε το παιδί με τα ακουστικά και να το εξετάσουμε.

Δεν είναι γιατί θέλουμε να δημιουργήσουμε επισκέψεις αλλά γιατί αν δεν ακούσουμε τους πνεύμονες του παιδιού και δεν το εξετάσουμε δεν μπορούμε να ξέρουμε από που και γιατί είναι ο βήχας.

Προσοχή! Μην δίνετε στο παιδί σας που βήχει φάρμακα εισπνεόμενα όπως το aerolin και το flixotide γιατί κάποια στιγμή σας τα είχε δώσει ο παιδίατρος. Εκτός κι αν έχετε οδηγία από τον παιδίατρο για να το κάνετε. Είναι φάρμακα που τα χορηγούμε για συγκεκριμένες παθήσεις, που χρειάζεται πιο πριν να εξετάσουμε το παιδί.

Δεν είναι λίγοι επίσης αυτοί που έχουν στο σπίτι τους soldesanyl, φάρμακο που συνήθως χορηγούμε στην λαρυγγίτιδα των παιδιών. 
Το φάρμακο αυτό είναι κορτιζόνη και θα σας παρακαλούσα να μην το δίνετε μόνοι σας επειδή ακούσατε το παιδί να βήχει, είναι βράδυ και σας πιάνει απελπισία από τον βήχα.
Αν δεν είναι λαρυγγίτιδα, που συνήθως πιάνει παιδιά κάτω από την ηλικία των 6 ετών, δεν χρειάζεται να το δώσετε. Όπως και να 'χει είναι προτιμότερο να τηλεφωνήσετε στον γιατρό σας και να τον ρωτήσετε τι να κάνετε παρά να του δώσετε έτσι κουτουρού ένα φάρμακο.

Εξ άλλου τα φάρμακα αυτά, όπως και κάθε φάρμακο, συνήθως δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα αν ο βήχας δεν οφείλεται σε πάθηση που θεραπεύουν. Τα φάρμακα δίνονται μετά από κατάλληλη διάγνωση σε σωστή δοσολογία, φορές χορήγησης την ημέρα και χρονική διάρκεια.

Είμαι βέβαιος κανείς από σας δεν θέλει να δώσει ένα φάρμακο στο παιδί του και αντί για καλό να του κάνει κακό.
Γι αυτό λοιπόν την επόμενη φορά που θα ακούσετε το παιδί σας να βήχει μην πανικοβληθείτε. Τηλεφωνήστε στον γιατρό σας, πείτε του τι συμβαίνει και ζητήστε να σας πει τι πρέπει να κάνετε.

Αν δεν σας το προτείνει εκείνος ρωτήστε τον μήπως πρέπει να του πάτε το παιδί να το εξετάσει.
Μην φορτώνετε τα παιδιά σας με σοβαρά αλλά άχρηστα και άσχετα για το πρόβλημα που έχει, φάρμακα.
Μην ξεχνάτε ότι όλα τα φάρμακα μπορεί να βάλουν σε μεγάλο κίνδυνο την υγεία του παιδιού σας αν πάρει μεγάλη ποσότητα. Αποθηκεύστε τα φάρμακα σε μέρος που δεν μπορεί να τα φτάσει και κλειδώστε το ντουλάπι.

Πείτε στα παιδιά σας ότι δεν πρόκειται για γλυκά και ενημερώστε τα μεγαλύτερα για τον κίνδυνο της δηλητηρίασης αν τα καταπιούν.

daddy-cool
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ο Don Giuseppe, ο ιερέας που έδωσε τον αναπνευστήρα του για να σωθεί ένας νεώτερος από αυτόν, έγινε τραγούδι

«Οὐ μὴ ἀπολέσω ἕνεκεν τῶν δέκα»
Ο ένας δίκαιος βρέθηκε, και κάνει για δέκα.
 
25|03|2020 Μπέργκαμο της Βόρειας Ιταλίας. Θετικός στον κορωνοϊό, ο 72χρονος Ιταλός ιερέας Ντον Τζουζέπε Μπεραρντέλι, αποφάσισε, να βάλει τις ζωές των άλλων πάνω από την δική του, δίνοντας τον αναπνευστήρα του σε έναν νεότερο ασθενή προκειμένου να σωθεί εκείνος.
Στις 6 Ιανουαρίου 2021 έγινε η πρεμιέρα του τραγουδιού που γράφτηκε εδώ για αυτόν Δίκαιο άνθρωπο. Απολαύστε το εξαιρετικό έργο.

Ερμηνευτές:
Ανδρέας Ζένιος, Βαρύτονος, Κύπρος, Ζει στη Βιέννη
Μαρία Κωστράκη, υψίφωνος, σπούδασε στο Richard-Strauss-Konservatorium με την Krisztina Laki και έκανε το δίπλωμα της στη Μουσική Ακαδημία του Μονάχου. Συνέχισε τις σπουδές της στην Ακαδημία του Würzburg υπό τη καθοδήγηση της Prof. Cheryl Studer
Σταύρος Σιόλας, μουσικός (και βυζαντινός), συνθέτης, ερμηνευτής, ηθοποιός
Ελένη Τσαλιγοπούλου
Μανώλης Φάμελλος
Παιδική και Μεικτή Χορωδία «Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος» Θεσσαλονίκης
Μουσική:  
Χρυσόστομος Σταμούλης, Άφυτο Χαλκιδικής, σπούδασε θεολογία στα πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης, του Βελιγραδίου και του Ντάραμ Αγγλίας. Το 1989 αναγορεύτηκε διδάκτορας Θεολογίας στο Τμήμα Θεολογίας του Α.Π.Θ. 
Στίχοι:  
Παναγιώτης Θωμά, Λάρνακα Κύπρου, σπούδασε θεολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και έλαβε μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών από το Holy Cross Greek Orthodox School of Theology στη Βοστόνη, διδάκτορας θεολογίας από το Αριστοτέλειο,  Διδάσκει Θρησκειολογία στην Αγγλική Σχολή (English School) Λευκωσίας
Ενορχήστρωση:  
Κωνσταντίνος Δημηνάκης, έχει επιλεγεί από τη Συμφωνική Ορχήστρα Λονδίνου ανάμεσα στους 20 πιο ταλαντούχους νέους μαέστρους της Ευρώπης για το 2012 

 
Don Giuseppe

Il prete e morto (
Ο ιερέας είναι νεκρός)
Το παπαδάκι αναφωνεί
Και τρέχει σ’ όλο το Κασνίγκο (Casnigo*)
Με του παπά τη μηχανή

Ξεψύχησε  ο καλός Giuseppe
Στην κλινική τη χαραυγή
Τον ξένο αφήνοντας να ζήσει
Να περπατήσει τη ζωή

Il prete e morto
Το παπαδάκι αναφωνεί
Όμως θολώνει η ψυχή του
Τα δάκρυα πνίγουν τη φωνή

Αχ, Don Giuseppe ήσουν φίλος
Ήσουν πατέρας, αδερφός
Αγέρι μυστικής σαγήνης
Ένας απόμερος Χριστός

Στο μηχανάκι σου επάνω
Αρμένιζες τον ουρανό
Και στο βασίλειο του Κυρίου
Μπαινόβγαινες από καιρό.

 
 
* Στο Casnigo ήταν αρχιεπίσκοπος ο Τζουζέπε
 
Μας το έστειλε η Ευαγγελία: «Σε κάθε σκοτάδι, σε κάθε τούνελ δοκιμασιών εάν παραμείνουμε άνθρωποι  μπορούμε να γίνουμε Άγιοι, δικαιώνοντας έτσι την  Φρικτή Θυσία του ΚΥΡΙΟΥ μας! Ευλογημένοι άνθρωποι! Πόσο θα ήθελα να είχα λίγο από τη πνευματικότητα τους»
  

Όταν ο Χιόνης «συνάντησε» τον Αλμπινόνι

ΕΝΑ ΜΑΓΙΚΟ ΣΥΜΒΑΝ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΠΛΑΝΙΟΜΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

Το Σεπτέμβριο του 1967, βρέθηκα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, εκτός των συνόρων της χώρας μας και, μάλιστα, αρκετά μακριά από αυτά τα σύνορα, στο σκοτεινό Παρίσι, που επιμένει να αυτοαποκαλείται «Πόλη του φωτός». Προερχόμενος από προλεταριακή οικογένεια διέθετα εντελώς στοιχειώδη παιδεία ‘ είχα τελειώσει μόνο το γυμνάσιο και οι γνώσεις μου στα γαλλικά έφταναν μέχρι το oui, to non, και το merci, καθώς και εκείνο το εξελληνισμένο μπαρδόν. ‘Όσο για τις μουσικές μου γνώσεις, αυτές κάλυπταν μεν ολόκληρο το φάσμα του ρεμπέτικου, του λαϊκού και του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού της εποχής εκείνης, αλλά δεν εισχωρούσαν, ούτε κατ’ ελάχιστον, στο χώρο της κλασσικής μουσικής.  Βρέθηκα, λοιπόν, ένα ωραίο και χαμένο «ζωντανό», να πλανιέμαι, σχεδόν άστεγος και πένης, στην «Πόλη του φωτός», πασχίζοντας να επιβιώσω με σκληρές δουλειές, μίζερες αμοιβές και κάποια μαθήματα γαλλικών που παρακολουθούσα στην Alliance francaise οπού και γνώρισα μια κατάξανθη «μικρή Ολλανδέζα», η οποία κρατούσε τα παιδιά μιας εύπορης γαλλικής οικογένειας και , στη συνέχεια, έγινε η αιτία για να μετακομίσω στο Άμστερνταμ.

Την παραμονή της πρωτοχρονιάς  του 1968, προς το βράδυ (ένα σκοτεινό και βροχερό βράδυ, με κρύο διαπεραστικό που σε περόνιαζε ως το μεδούλι), επιστρέφοντας με τα πόδια, χάριν οικονομίας , στην αποθήκη που μου είχαν παραχωρήσει κάτι Γάλλοι σύντροφοι για κατοικία, πέρασα έξω από την εκκλησία του Saint Sulpice. Και, ξαφνικά, σαν από θαύμα, έπαψα να νιώθω ξένος κι έρμος και περονιασμένος απ’το κρύο σ’ αυτήν τη γκρίζα πολιτεία του βορρά.  Μια μουσική ουράνια, που έβγαινε απ΄τη μισάνοιχτη πόρτα, με τύλιξε σαν ζεστό πανωφόρι, μ’ αγκάλιασε φιλόξενα και μ΄έσυρε  μες στο γλυκό ημίφως του ναού όπου κάποιος οργανοπαίκτης, κάποιος άγγελος, ή ο Θεός ο ίδιος έπαιζε, στο εκκλησιαστικό όργανο, μια μουσική ανήκουστη, πονεμένη, σπαραχτική και, ταυτόχρονά, βάλσαμο για τη μοναχική και χαμένη ψυχή μου. Κάθισα σε μια γωνιά, σιωπηλός, κι άκουγα, κι άκουγα…κι η μουσική τελείωνε και ξανάρχιζε, εγκατέλειπε για λίγο στην παγωνιά και με ξανατύλιγε  στη ζεστή αγκαλιά της (φαίνεται πως ο οργανοπαίκτης, ο άγγελος ή ο Θεός έκανε πρόβες), ούτε κι εγώ ξέρω για πόσες ώρες.

Όταν , χωρίς να καταλάβω πως, σα να μην είχα διόλου περπατήσει (αν και η συνοικία του Ivry, όπου έμενα, ήταν χιλιόμετρα μακριά), έφτασα στο κατάλυμά μου, βρήκα να με περιμένει, καθισμένη στο κεφαλόσκαλο, η μικρή Ολλανδέζα. «Χρόνια Πολλά» μου είπε και μου χάρισε ένα μικρό, σαρανταπεντάρη δίσκο και το λεξικό «Francais – Grec Modern / Grec Modern – Francais  του A. Mirabel.

Το λεξικό άρχισα να το χρησιμοποιώ αμέσως, το δίσκο τον άκουσα, για πρώτη φορά, το 1969, στο Άμστερνταμ, όταν απέκτησα το πρώτο, στη ζωή μου, γραμμόφωνο. Ήταν το ίδιο κομμάτι που με ζέστανε εκείνο το βράδυ στον Saint Sulpice’, το Adagio του Albinoni.

Aργύρης Χιόνης. 

περιοδικό η λέξη .

 

efpa.wordpress.com
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki