Πως είναι να ζεις με το ADHD

ΠΡΟΣΟΧΗ

• Ένα ζωηρό παιδί δεν έχει απαραίτητα Σύνδρομο Ελλειμματικής Προσοχής

• Το ποσοστό ADHD είναι αρκετά μεγάλο ανάμεσα σε δημιουργικούς, υψηλά παραγωγικούς και γεμάτους ενέργεια ανθρώπους σε όλους τους τομείς.

 

Το Σύνδρομο Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ADHD) είναι ίσως ένα από τα πιο γνωστά σύνδρομα ψυχιατρικής φύσεως, το οποίο έχει απασχολήσει έντονα τους ειδικούς ερευνητές, έχει γίνει η αφορμή να γραφτούν ολόκληρα βιβλία με συμβουλές προς γονείς που τα παιδιά τους διαγιγνώσκονται με ADHD, αλλά και είναι αντικείμενο διαμάχης μιας και πολλοί είναι εκείνοι που αμφισβητούν ακόμη και την ύπαρξή του.

What's It Like To Have ADHD?

Στο post αυτό δεν θα παρουσιάσουμε το κλινικό προφίλ των ατόμων που έχουν το σύνδρομο αυτό, ούτε θα μιλήσουμε για τα αίτια που το προκαλούν. Αντίθετα, θα σταθούμε στην εικόνα των ατόμων αυτών και στην καθημερινότητά τους, προσπαθώντας να δούμε πως βιώνουν το σύνδρομο, τι προβλήματα τους δημιουργεί στην καθημερινότητά τους, αλλά και ποιες είναι οι ικανότητες των ατόμων με ADHD.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια μετάφραση των κυριότερων σημείων του άρθρου του Edward Hallowell με τίτλο “Πως είναι να έχεις ADHD;”

(μετάφραση / επιμέλεια κειμένου: Angie_Ann)
«Μερικοί υποστηρίζουν ότι το σύνδρομο αυτό δεν υπάρχει, αλλά πιστέψτε με, υπάρχει. Υπάρχουν πολλές μεταφορές για να το περιγράψει κανείς. Είναι σαν να οδηγείς συνέχεια στην βροχή με χαλασμένους υαλοκαθαριστήρες. Τα πάντα είναι σαν μουτζουρωμένα και θολά και είναι πάρα πολύ εκνευριστικό το ότι δεν μπορείς να δεις καλά. Είναι σαν να ακούς έναν ραδιοφωνικό σταθμό γεμάτο παράσιτα και να πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να καταλάβεις τι λέγεται. Ή είναι σαν να προσπαθείς να φτιάξεις ένα σπίτι από τραπουλόχαρτα σε μία καταιγίδα.
Με λίγα λόγια είναι σαν να είσαι υπερ-φορτισμένος όλη την ώρα. Σου έρχεται μία ιδέα και πρέπει να την εφαρμόσεις εκείνη την στιγμής αλλά πριν καν φτάσεις στη μέση σου έρχεται μία άλλη ιδέα και φυσικά μετά από λίγο έχεις μία άλλη ιδέα που θα διακόψει την δεύτερη κ.ο.κ. και σε λίγο όλοι σε αποκαλούν ανοργάνωτο και αυθόρμητο και ένα σωρό αγενείς λέξεις οι οποίες χάνουν εντελώς την ουσία. Επειδή στ’ αλήθεια προσπαθείς πάρα πολύ. Απλώς είναι σαν κάτι το αόρατο να σε εμποδίζει από το να τελειώσεις το οτιδήποτε.
Εκτός αυτού ξεχειλίζεις όλη την ώρα. Κουνάς τα δάχτυλα σου, το πόδι σου. Μουρμουρίζεις ένα τραγούδι, κοιτάς εδώ, κοιτάς εκεί, ξύνεσαι, απλώνεσαι και οι άνθρωποι νομίζουν ότι δεν τους προσέχεις ή ότι βαριέσαι αλλά το μόνο που κάνεις είναι να διώχνεις την ενέργεια σου ώστε να μπορέσεις να προσέξεις. Μπορώ να προσέξω πολύ καλύτερα όταν μιλάω και περπατάω ή όταν ακούω μουσική ή όταν είμαι σε ένα γεμάτο δωμάτιο γεμάτο φασαρία παρά όταν όλα είναι ακίνητα και επικρατεί απόλυτη ησυχία. 
Θεέ μου φύλαξε με από τις βιβλιοθήκες! Ο μόνος λόγος που δεν τρελαίνομαι εκεί μέσα είναι γιατί υπάρχει ένα συνεχής καθησυχαστικός θόρυβος από άτομα με ADHD.
Μουσεία (προσέξατε πως αλλάζω θέμα; Αλλάζω κανάλια πολύ, και σταθμούς στο ραδιόφωνο. Αυτό τρελαίνει τη γυναίκα μου “Δεν μπορούμε να ακούσουμε ένα τραγούδι ολόκληρο”). Τέλος πάντων, στα μουσεία βλέπω λίγο από εκείνο, λίγο από αυτό, τρέχω από εδώ, τρέχω από εκεί. Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει η τέχνη. Λατρεύω την τέχνη. Μερικές φορές όμως μπορεί να κοιτάω έναν πίνακα για ώρες. Γίνομαι μέρος του πίνακα και ξεχνάω τα πάντα. Σε αυτές τις στιγμές και εγώ όπως και πολλοί άνθρωποι με ADHD μπορούμε να συγκεντρωθούμε απόλυτα (υπερσυγκέντρωση), σε σημείο να μην ακούμε, να μην βλέπουμε, να μην υπάρχει τίποτε άλλο για μας στον κόσμο εκτός από το σημείο συγκέντρωσης μας.
Ουρές, είμαι ανίκανος στο να περιμένω σε ουρές. Απλώς δεν μπορώ να περιμένω. Θέλω πάντα να δρω. Γι’ αυτό και γω όπως πολλοί άλλο με ADHD δεν έχουμε πολύ τακτ. Το τακτ είναι ένα χαρακτηριστικό ανθρώπων που σκέφτονται πριν μιλήσουν. Εμείς δεν το κάνουμε και τόσο καλά αυτό. Θυμάμαι στην 2α Λυκείου παρατήρησα ότι ο δάσκαλος μου είχε αλλάξει κάτι στα μαλλιά του και μου ξέφυγε «Κύριε φοράτε περούκα;» Φυσικά με έδιωξε. Το πρόβλημα είναι ότι με το ADHD είναι δύσκολο να προσαρμοστείς στη ζωή αλλά σίγουρα μπορείς να το κάνεις και πολύ καλά μάλιστα.
Πολλές φορές οι άνθρωποι με ADHD έχουν μια άλλη αίσθηση για τα πράγματα. Έναν τρόπο να βλέπουν στην καρδιά των πραγμάτων όταν οι άλλοι χρησιμοποιούν μεθοδικούς τρόπους. Δεν μπορείς να εξηγήσεις πως βρήκες την λύση ή από που είχες την ιδέα για την Ιστορία ή πως έφτιαξες έναν τέτοιον πίνακα ή πως ήξερες τον σύντομο δρόμο για την απάντηση αλλά απλώς το νιώθεις. Είναι σημαντικό οι άνθρωποι να είναι ευαίσθητοι σε αυτή την «6η αίσθηση» που έχουν πολλοί άνθρωποι με ADHD και να την υποστηρίζουν. Αν ζεις σε ένα περιβάλλον με πολύ στενές αρχές, λογική σκέψη και «καλή» συμπεριφορά τότε μπορεί να μην μπορέσεις να διοχετεύσεις θετικά την ενέργεια σου και να γίνεις ένας από τους πολλούς εγκληματίες, ψυχοπαθείς, βίαιους, ναρκομανείς, αλκοολικούς ανθρώπους με ADHD. 
Το ποσοστό ADHD σε αυτές τις ομάδες είναι αρκετά μεγάλο όπως είναι και ανάμεσα σε δημιουργικούς, υψηλά παραγωγικούς και γεμάτους ενέργεια ανθρώπους σε όλους τους τομείς.

Πηγή: psychologein

Ανθρώπινη αλυσίδα έσωσε παιδί από πνιγμό!

Δημιούργησαν ανθρώπινη αλυσίδα 

για να σώσουν παιδί από τη θάλασσα!

 .

12 Μαρτίου 2013

Ένα 12χρονο αγόρι που παρασύρθηκε από πελώρια κύματα σε ακτή της Νέας Ζηλανδίας, όταν παρευρισκόμενοι σχημάτισαν ανθρώπινη αλυσίδα και τον τράβηξαν έξω από το νερό.

Ο Joshua έπαιζε στη θάλασσα, όταν ένα κύμα τον χτύπησε και τον τράβηξε στη θάλασσα, με αποτέλεσμα να παραμείνει κάτω από το νερό για περίπου 20 δευτερόλεπτα.
Ο φίλος του, Hikiroa Ratapu, που είδε τι συνέβη, κάλεσε σε βοήθεια. Πρώτος επιχείρησε να τον βοηθήσει ένας Γερμανός τουρίστας, όμως η δύναμή του δεν ήταν αρκετή για να νικήσει τα κύματα.
Αμέσως, δώδεκα άνθρωποι ένωσαν τα χέρια τους και τράβηξαν τον 12χρονο από το νερό, σώζοντάς του τη ζωή.
"Εύχομαι να μπορούσα να ευχαριστήσω καθέναν από αυτούς χωριστά. 
Αν δεν ήταν εκεί, ο γιος μου δεν θα ήταν κοντά μας σήμερα", είπε ο πατέρας του Joshua, Shane.

πηγή: tvkosmos

Επικίνδυνη τσουλήθρα για τα παιδιά σε παιδική χαρά

 

Ένας μαραγκός βρε παιδιά, ένας μαραγκόοοος 

Λαμία 

.

Αναγνώστης που πήγε το παιδί του στην παιδική χαρά στο στρατόπεδο "Τσαλτάκη", όταν θέλησε να χρησιμοποιήσει την ξύλινη σκάλα που ανεβαίνει στη μεγάλη τσουλήθρα με έκπληξη διαπίστωσε ότι υπήρχε σοβαρός κίνδυνος για τα παιδιά που θα τη χρησιμοποιούσαν. 

.

μία κοφτερή λαμαρίνα σαν "ξυράφι"
καραδοκούσε.

 Η σκάλα ήταν χαλασμένη και μία κοφτερή λαμαρίνα σαν "ξυράφι" " καραδοκούσε.
«Στην προσπάθειά του να σκαρφαλώσει κάποιο παιδάκι στην τσουλήθρα από το συγκεκριμένο σημείο θα μπορούσε να σφαχτεί. Είναι πολύ επικίνδυνα. Πήρα τηλέφωνο στο Δήμο και μού είπαν ότι δεν έχουν ξυλουργό. Υπάρχουν και άλλα μαδέρια που είναι χαλασμένα και είναι επικίνδυνα για τα παιδιά... », 

είπε στο LamiaReport ο πατέρας που μας τηλεφώνησε.
.

.για περισσότερα εδώ

Γιατί πρέπει να διαβάζουμε βιβλία…

Why should We read Books?

• Γιατί σαν την μυρωδιά από φρεσκοαγορασμένο βιβλίο δεν υπάρχει, ίσως να συγκρίνεται με αυτή του φρέσκο-ψημένου ψωμιού...

• Γιατί διαβάζοντας βιβλία δημιουργούμε μια προσωπική βιβλιοθήκη που περιγράφει και εμάς αλλά και τις φάσεις που έχουμε περάσει στη ζωή μας. 

• Γιατί καλλιεργούμε την φαντασία μας! Oι εικόνες που είμαστε ικανοί να δημιουργήσουμε με το μυαλό μας δεν συγκρίνονται με καμία ταινία του Hollywood. 

• Γιατί με ένα βιβλίο δεν μπορείς να είσαι παθητικός θεατής όπως με μια ταινία, ή το διαβάζεις και είσαι απόλυτα εκεί ή όχι. 

• Γιατί «ένα βιβλίο είναι ένας καλός φίλος» σύμφωνα με τον Ζακ - Ανρί Μπερναρντέν ντε Σεν Πιερ, για άλλους είναι ο σκύλος. 

• Γιατί «Η ανάγνωση των καλών βιβλίων είναι σαν τη συνομιλία με τους τελειότερους ανθρώπους του παρελθόντος». (Ρενέ Ντεκάρτ)  

• Γιατί ερχόμαστε κοντά με άτομα (τους συγγραφείς) και μοιραζόμαστε στιγμές μαζί τους. 

• Γιατί πάντα φανταζόμουνα, όπως και ο Χορχέ Λούις Μπόρχες, ότι ο Παράδεισος θα είναι ένα είδος βιβλιοθήκης άρα όσοι κατευθυνθούν προς τα εκεί θα πρέπει να είναι καλά προετοιμασμένοι.

• Γιατί όταν διαβάζουμε η μοναξιά δεν υπάρχει

• Γιατί όλοι έχουμε την ανάγκη να ξεφεύγουμε από την πραγματικότητα που και που... 

• Γιατί στην ψηφιακή μας εποχή η διαδικασία του να ξεφυλλίζεις ένα βιβλίο, να έχει σημάδια από τον καφέ σου και να βαραίνει στη τσάντα σου είναι συνήθειες που σε λίγο καιρό θα αναπολούμε. 

• Γιατί διαβάζοντας σχηματίζουμε ένα μέρος της προσωπικότητας μας. 

• Γιατί είναι σαν να ζούμε μια άλλη ζωή χωρίς τα πραγματικά της ρίσκα. 

• Γιατί το αίσθημα που νιώθεις όταν διαβάζεις την τελευταία σελίδα του βιβλίου που σου έκανε παρέα το τελευταίο διάστημα είναι σαν να αποχαιρετάς έναν φίλο που φεύγει στο εξωτερικό. Θα σου λείπει αλλά δεν θα τον ξεχάσεις.

πηγές:
Κατερίνα Σπύροβα
antikleidi