«Η Ρίνα η Αστερίνα δεν έχει μυστικά από τη μαμά» - Ένα παραμύθι για τη σεξουαλική παρενόχληση

Η μικρή Ρίνα, μια γλυκιά αστερίνα, ζούσε σε μια συνηθισμένη γειτονιά του βυθού μιας συνηθισμένης θάλασσας. Όποτε η Ρίνα και η μαμά της έβγαιναν βόλτα χαιρετούσαν τους γείτονές τους: την Κυρία Ανεμώνα και το συγκάτοικό της, το μικρό ψάρι Κλόουν, τα περήφανα Κόκκινα Κοράλλια που πάντα έγερναν ευγενικά την κορυφή τους όταν περνούσαν και φυσικά τους κοντινότερους γείτονές τους, τον Κύριο και την Κυρία Αχινoύ.

Μια μέρα η Κυρία Αστερία αποφάσισε να φτιάξει ένα κέικ, με φύκια του βυθού και να το στολίσει με μικρά μικρά μαργαριτάρια, έτσι ακριβώς όπως άρεσε στην κόρη της. Σήκωσε τα μανίκια της, φόρεσε την ποδιά της και άρχισε να ανακατεύει με μανία τα υλικά. Άνοιξε το κουτί που φυλούσε τα μικρά μικρά μαργαριτάρια και… 

Η μικρή Ρίνα, μια γλυκιά αστερίνα, ζούσε σε μια συνηθισμένη γειτονιά του βυθού μιας συνηθισμένης θάλασσας. Όποτε η Ρίνα και η μαμά της έβγαιναν βόλτα χαιρετούσαν τους γείτονές τους: την Κυρία Ανεμώνα και το συγκάτοικό της, το μικρό ψάρι Κλόουν, τα περήφανα Κόκκινα Κοράλλια που πάντα έγερναν ευγενικά την κορυφή τους όταν περνούσαν και φυσικά τους κοντινότερους γείτονές τους, τον Κύριο και την Κυρία Αχινoύ.

Μια μέρα η Κυρία Αστερία αποφάσισε να φτιάξει ένα κέικ, με φύκια του βυθού και να το στολίσει με μικρά μικρά μαργαριτάρια, έτσι ακριβώς όπως άρεσε στην κόρη της. Σήκωσε τα μανίκια της, φόρεσε την ποδιά της και άρχισε να ανακατεύει με μανία τα υλικά. Άνοιξε το κουτί που φυλούσε τα μικρά μικρά μαργαριτάρια και… 

«Πω, πω! Μας τελείωσαν τα μαργαριτάρια!», φώναξε. «Ρίνα μου, πετάξου σε παρακαλώ στην Κυρία Αχινού και ρώτησέ την αν μπορεί να μου δανείσει μισή αχιβάδα μαργαριτάρια για κέικ, άντε αστεράκι μου».

Η Ρίνα ήταν πάντα πρόθυμη να βοηθήσει τη μαμά. Έτσι, ένα λεπτό αργότερα, χτύπησε την πόρτα της Κυρίας Αχινού. Της άνοιξε ο Κύριος Αχινός. Μόλις την είδε, χαμογέλασε.

«Γεια σου, Ρίνα. Πώς από δω;»«Η μαμά με έστειλε να ζητήσω από την Κυρία Αχινού μερικά μαργαριταράκια για κέικ. Έχετε;»«Α, η Κυρία Αχινού λείπει. Έχει πάει μια επίσκεψη. Έλα, πάμε στην κουζίνα να ψάξουμε μαζί», απάντησε ο Κύριος Αχινός.

Μπροστά ο Κύριος Αχινός και πίσω η Ρίνα μπήκαν στην κουζίνα. «Έλα να σε ανεβάσω στο σκαμνί να κοιτάξεις στο πάνω πάνω ράφι. Εκεί βάζει η Κυρία Αχινού τα μαργαριταράκια», της είπε ο Κύριος Αχινός και τράβηξε ένα ψηλό σκαμνί μπροστά στο ντουλάπι.

Τύλιξε τα χέρια του γύρω της και την ανέβασε πάνω στο σκαμνί. Αλλά δεν την άφησε και μάλιστα… τα χέρια του… σαν να την έσφιγγαν πολύ, τόσο που η Ρίνα αισθανόταν παράξενα.

Η Ρίνα κοιτούσε βιαστικά τα ράφια, ξαφνικά δεν την ένοιαζαν πια τα μαργαριτάρια.

«Δεν τα βλέπω, δεν πειράζει… να κατέβω;», ρώτησε δειλά τον Κύριο Αχινό.«Μα πώς θα φτιάξει η μαμά σου το κέικ; Για κοίτα λίγο καλύτερα, δεν βιαζόμαστε…», απάντησε ο Κύριος Αχινός.

Και ο Κύριος Αχινός συνέχισε να τη σφίγγει και η Ρίνα ένιωθε σαν να αρχίζει να την πονάει η κοιλιά της.

Εκείνη την ώρα ακούστηκε η πόρτα να ανοίγει και η φωνή της Κυρίας Αχινού. Η Ρίνα δεν θυμόταν να έχει ποτέ της χαρεί ακούγοντας την τσιριχτή φωνή της, αυτή τη φορά όμως χάρηκε, χάρηκε στ’ αλήθεια.

Ο Κύριος Αχινός έκανε δύο βήματα πίσω, τράβηξε τα χέρια του απ’ τη Ρίνα και η μικρή αστερίνα, ένιωσε να ταλαντεύεται επάνω στο σκαμνί.

«Τι τρέχει εδώ;», ρώτησε η Κυρία Αχινού μπαίνοντας στην κουζίνα. «Τι ψάχνεις, Ρίνα;»«Να, ξέρετε, γεια σας, η μαμά μου με έστειλε να σας ζητήσω μερικά μικρά μικρά μαργαριτάρια για κέικ, αν έχετε να μου δώσετε γιατί μας τελείωσαν…»

«Φυσικά, φυσικά. Εδώ τα έχω», είπε η Κυρία Αχινού κοιτώντας παραξενεμένη τη Ρίνα που δεν είχε κατέβει ακόμη από το σκαμνί. Άνοιξε ένα συρτάρι δίπλα στο νεροχύτη και της έδωσε ολόκληρο το πακέτο. «Ορίστε», της είπε.

Η Ρίνα ευχαρίστησε ευγενικά την Κυρία Αχινού και ξεκίνησε για την πόρτα. Τη στιγμή που την άνοιγε, άκουσε δίπλα της τον Κύριο Αχινό. «Και πού είσαι, Ρίνα, όταν γίνει το κέικ θα μας φέρεις κι εμάς δυο κομμάτια, έτσι;», της είπε και της έκλεισε το μάτι.

Η Ρίνα έφτασε τρέχοντας στο σπίτι, έκλεισε πίσω της με φούρια την πόρτα και χώθηκε στην κουζίνα. «Πάρε», είπε λαχανιασμένη στη μαμά της.

«Ρίνα, είσαι καλά; Μου φαίνεσαι αναστατωμένη», είπε η μαμά, σηκώνοντας τα μάτια της απ’ τη λεκάνη που ανακάτευε τα υλικά για το κέικ.«Καλά, μια χαρά», απάντησε η Ρίνα και έφυγε γρήγορα για το δωμάτιό της.

Το κέικ μοσχοβολούσε και η μαμά της το είχε στολίσει υπέροχα με τα μικρά μικρά μαργαριτάρια της Κυρίας Αχινού. «Ρίνα, έχω βάλει δύο κομμάτια κέικ. Πήγαινέ τα σε παρακαλώ στην Κυρία Αχινού και πες της ότι την ευχαριστώ πολύ», ζήτησε η μαμά από την κόρη της.

Η Ρίνα πήρε το πιατάκι και με μισή καρδιά προχώρησε προς το σπίτι της Κυρίας Αχινού. Δεν ήξερε ακριβώς το γιατί, όμως δεν ήθελε να πάει ξανά στο σπίτι της Κυρίας και του Κύριου Αχινού.

Την πόρτα άνοιξε ξανά ο Κύριος Αχινός. «Βρε, βρε, να την πάλι!», της έκλεισε ξανά το μάτι. «Πέρνα μέσα», είπε αλλά δεν έκανε στο πλάι. Η Ρίνα προσπάθησε να περάσει, αλλά δεν είχε αρκετό χώρο και αναγκάστηκε να περάσει στριμωχτά δίπλα από τον Κύριο Αχινό.

Η Ρίνα ένιωσε πάλι σουβλιές στην κοιλίτσα της. Δεν της άρεσε να την αγγίζουν έτσι.Κανείς δεν την άγγιζε έτσι, ούτε η μαμά, ούτε ο μπαμπάς, ούτε η δασκάλα της. Κάτι δεν ήταν σωστό, ίσως δεν ήξερε να πει γιατί και πώς, το ήξερε όμως απ’ τον τρόπο που χτυπούσε γρήγορα η καρδιά της.

Η Ρίνα πέταξε κάτω το πιάτο με το κέικ και προσπάθησε να φύγει αλλά ο Κύριος Αχινός την έπιασε σφιχτά απ’ το χέρι. «Πού πας μικρή; Η Κυρία Αχινού περιμένει το κέικ της, πέρνα στην κουζίνα».Η Ρίνα έτρεμε και δεν μπορούσε να κουνηθεί. «Καλά, πήγαινε. Πρόσεξε όμως, τα μαρτυριάρικα κορίτσια δεν τα αγαπάει κανείς», της είπε σκύβοντας μπροστά.

Η Ρίνα το έβαλε στα πόδια. Κι όταν έφτασε στο σπίτι, πήγε στο κρεβάτι της και χώθηκε, έτσι ντυμένη όπως ήταν, κάτω απ’ τα σκεπάσματα.

Η μαμά την ακολούθησε. «Ρίνα μου, τι έγινε; Εμένα μπορείς να μου τα λες όλα», της είπε με σιγανή φωνή.Η Ρίνα κρατούσε σφιχτά κλεισμένα τα μάτια της, έβλεπε όμως ακόμη το στραβό χαμόγελο του Κυρίου Αχινού την ώρα που της έλεγε ότι κανείς δεν αγαπάει τα μαρτυριάρικα κορίτσια.

Η Ρίνα δεν ήξερε τι είχε κάνει ούτε μπορούσε να εξηγήσει στη μαμά γιατί ένιωθε τόσο άρρωστη. Η κοιλίτσα της πονούσε και τα πόδια της έτρεμαν και ένιωθε τόσο άσχημα όπως εκείνη τη φορά που είχε ρίξει κατά λάθος το βάζο και δεν είχε πει τίποτε στη μαμά.

Η μαμά έμεινε δίπλα της. Δεν μιλούσε, απλά της χάιδευε το κεφαλάκι. Και περίμενε. Είχε πολλή υπομονή η Κυρία Αστερία.

«Ρίνα, μήπως κάποιος σε έκανε να νιώσεις άσχημα;», τη ρώτησε μαλακά η μαμά. Η Ρίνα δεν μίλησε.

«Ξέρεις, σε μένα μπορείς να τα λες όλα», της θύμισε. «Κανείς δεν μπορεί να σε υποχρεώσει να κρατάς μυστικό από τη μαμά σου, ακόμη κι αν έχεις υποσχεθεί πως δεν θα το πεις σε κανέναν. Κανένας κανόνας δεν ισχύει για τις μαμάδες».

Και η Ρίνα της μίλησε διστακτικά, της είπε πώς ο Κύριος Αχινός την ανέβασε στο σκαμνί και την έσφιγγε και την έπιανε σε διάφορα σημεία στο σώμα της και πώς στριμώχτηκε δίπλα της όταν τους πήγε το πιάτο με το κέικ.

«Κάνεις πάρα πολύ καλά και μου τα λες όλα αυτά. Ο Κύριος Αχινός δεν φέρθηκε καθόλου, καθόλου σωστά. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να σε αγγίζει χωρίς τη θέλησή σου και θα ξέρεις πάντα πως όταν ένα άγγιγμα σε κάνει να νιώθεις άσχημα, τότε δεν φταις εσύ, αλλά αυτός ή αυτή που σε αγγίζει.

Εσύ δεν έχεις φταίξει σε τίποτε, ούτε έχεις κάνει τίποτε κακό. Ο Κύριος Αχινός, πάλι, πρέπει να τιμωρηθεί για τη συμπεριφορά του. Έκανες πάρα πολύ καλά που μου το είπες! Είσαι ένα σπουδαίο και γενναίο κορίτσι. Μην ανησυχείς πια για τον Κύριο Αχινό. Θα το φροντίσω εγώ και δεν θα ενοχλήσει ξανά ούτε εσένα ούτε κανένα άλλο παιδί στη γειτονιά μας».

Στη στιγμή, η Ρίνα ένιωσε ένα βάρος να φεύγει από επάνω της. Σαν πριν να καθόταν ένας θαλάσσιος ελέφαντας στο στήθος της και να μην μπορούσε να πάρει ανάσα και τώρα να είχε σηκωθεί και να μπορούσε να αναπνεύσει ξανά ελεύθερα. Είχε κάνει τόσο καλά που είχε μιλήσει αμέσως στη μαμά.

Τώρα ήξερε, κανείς δεν είχε δικαίωμα να την κάνει να νιώθει άσχημα, ούτε να της ζητάει να κρατάει μυστικά από την οικογένειά της. Τα ματάκια της έκλειναν και η Ρίνα ένιωσε τυλιγμένη από τη ζεστασιά και την αγάπη της μαμάς, ασφαλής μέσα την οικογένειά της και το σπίτι της. Όλα θα πήγαιναν καλά, σκέφτηκε ένα δευτερόλεπτο πριν την πάρει ο ύπνος.

Ένα παραμύθι από την Ελένη Δασκαλάκη,  Δημοσιογράφο και Συγγραφέα παιδικών βιβλίων

infokids

Το καλοκαίρι μπορούμε να εξοικειώσουμε το παιδί με το σχολείο!

H περίοδος του καλοκαιριού είναι συνυφασμένη στο μυαλό μας με στιγμές ξενοιασιάς και χαλάρωσης, ειδικά όταν μιλάμε για τα παιδιά. Σίγουρα είναι μια περίοδος που η οικογένεια χαλαρώνει. Ταυτόχρονα η ψυχοσυναισθηματική ωρίμανση του παιδιού επιτυγχάνεται με ταχύτατο ρυθμό. 

Μπορούμε λοιπόν το καλοκαίρι να βοηθήσουμε την εξοικείωση του παιδιού με το σχολείο; 

Υπάρχουν συγκεκριμένες τεχνικές για να το επιτύχουμε;

Η ψυχολογική του προετοιμασία είναι αναγκαία προκειμένου να μπει ομαλά στη σχολική πραγματικότητα. Η προετοιμασία αυτή βοηθά να μειωθούν και να αντιμετωπιστούν τα συναισθήματα άγχους και ανασφάλειας. Καλό θα ήταν λοιπόν να ξεκινήσει κατά τη διάρκεια των θερινών διακοπών μέσα από μια σειρά αλληλεπιδράσεων και δραστηριοτήτων. 

Για παράδειγμα, ο γονέας είναι απαραίτητο να επενδύσει στη σημασία της επικοινωνίας και να δίνει στο παιδί του βιωματικά να καταλάβει πόσο σημαντικό είναι να επικοινωνεί. Με απλά λόγια, γονιός και παιδί θα υποδυθούν ρόλους, θα «παίξουν θεατράκι», σαν να είναι δύο άγνωστοι που γνωρίζονται για πρώτη φορά στο τοπικό Μουσείο Παιχνιδιού. 

Αυτή η «εκπαίδευση» θα το βοηθήσει στην αλληλεπίδραση του με τους συμμαθητές και τους δασκάλους του, τόσο κατά τη γνωριμία του μαζί τους, όσο και κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς.

Ακόμα, είναι πολύ σημαντικό ο γονέας να προκαλέσει ή/και να εντείνει το ενδιαφέρον του παιδιού για τη μάθηση μέσα από παιχνίδια. Το παιχνίδι από μόνο του αποτελεί ένα πολύ αξιόλογο μέσο συναισθηματικής ωρίμανσης για το παιδί. Για παράδειγμα τα παιχνίδια με την βρεγμένη άμμο ενισχύουν τις κινητικές δεξιότητες του.

Τέλος, είναι πολύ ωφέλιμο να αρχίσει το παιδί να συμμετέχει σε ομαδικές δραστηριότητες, όπως τα ομαδικά παιχνίδια στην παιδική χαρά ή την παραλία. Οι γονείς μπορούν να το ενθαρρύνουν κατά τη διάρκεια των διακοπών να αλληλεπιδρά με άλλα παιδιά και να συμμετέχει σε ομαδικά παιχνίδια. 

Η ύπαρξη κανόνων στο παιχνίδι είναι μια πολύ σημαντική παράμετρος για το σχολείο. Για να είναι ικανό και τελικά να μπορέσει να παίξει με τα άλλα παιδιά, πρέπει να υπακούει τους κανόνες του ομαδικού παιχνιδιού που παίζουν στη θάλασσα, στο πάρκο ή στην εκδρομή στο δάσος.

Όσον αφορά στα παιδιά με ΔΕΠ-Υ, γνωρίζουμε ότι κάθε αλλαγή προκαλεί έντονο άγχος. Εκεί απαιτείται μια ακόμα πιο οργανωμένη προετοιμασία από πλευράς γονέων. Σε αυτή την περίπτωση θα ήταν απαραίτητο οι γονείς να μιλήσουν από νωρίς στο παιδί για το σχολείο και τον ρόλο του, χωρίς αναστάτωση. 

Το απόγευμα που η οικογένεια θα κάθεται ήρεμα, μπορούν να του εξηγήσουν απλά και κατανοητά τι ακριβώς θα κάνει, πού θα κάθεται και ποιο θα είναι το πρόγραμμά του. Μπορούν ακόμα να το βάλουν σε ένα πρόγραμμα ρουτίνας που θα του παρέχει την ασφάλεια του επαναλαμβανόμενου, όπως για παράδειγμα το να διαλέγει τα ρούχα του κάθε μέρα. 

Oι αθλητικές δραστηριότητες, οι «αγώνες κολύμβησης» βοηθούν ακόμα περισσότερο το παιδί με τη συγκεκριμένη διαταραχή, όχι μόνο σε σωματικό αλλά και σε ψυχοκινητικό επίπεδο, αφού το εντάσσουν στην έννοια των κανόνων, της πειθαρχίας και του ομαδικού πνεύματος.

Γονείς, παρακαλώ αφιερώστε λίγο χρόνο στο να κάνετε ασκήσεις με το παιδί, όπως το να μάθετε τους αριθμούς και τα γράμματα χρησιμοποιώντας χρώματα και εικόνες. Λίγη σκέψη για το παιδί σας… Περπατήστε μαζί του για να μάθει το ίσια, το δεξιά, το αριστερά! Ανεβείτε σκαλοπάτια για να μάθει να μετρά 1, 2, 3, 4, 5… Κοιτάξτε τριγύρω σας και βρείτε λέξεις από δδδ: δρόμος, δάχτυλο, δέντρο,κτλ.

Όσοι θέλετε να μάθετε περισσότερα κολπάκια για να ασχοληθείτε με το παιδί σας, πατήστε το κουμπί ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ του i-paidi.gr και γράψτε μας την απορία σας… εμείς θα σας στείλουμε προσωπική ενημέρωση. 

Καλή συνέχεια!!!

i-paidi