Όπου βλέπεις πολέμους...

Όπου βλέπεις πολέμους μην έχεις καμιά αμφιβολία πως εκεί η πολιτική έχει χωριστεί απ' την ηθική. Οι συχνοί πόλεμοι είναι σημάδι αδιάψευστο της πλεονεξίας και της βαρβαρότητας των Εθνών.

Αδαμάντιος Κοραής

Πηγή © SanSimera.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Μεγαλώνοντας μέσα στη φρίκη του πολέμου / 87 million children under 7 have known nothing but conflict - UNICEF

Πόσες γενιές παιδιών χαντακωμένες; 

Αυτό το κεφαλαιώδες ερώτημα έρχεται αυθόρμητα στον νου, αν αναλογιστεί κανείς πόσες δεκάδες εκατομμύρια πιτσιρίκια πέρασαν, περνούν και θα περάσουν την πιο τρυφερή κι ευάλωτη ηλικία της ζωής τους μέσα σε εμπόλεμες ζώνες ανά τον πλανήτη.

87 million children under 7 have known nothing but conflict - UNICEF

Πόσα αθώα ανήλικα θύματα, που δεν γνωρίζουν τίποτε άλλο πέρα από τις συρράξεις και τον θάνατο -ένας καταλύτης που υπονομεύει καθοριστικά το μέλλον το δικό τους και κατ’ επέκταση των ίδιων των χωρών τους;

Μια συνταρακτική απάντηση δίνει η UNICEF: Περισσότερα από 86,7 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 7 ετών έχουν περάσει ολόκληρη τη ζωή τους σε ζώνες συγκρούσεων, «θέτοντας την ανάπτυξη του εγκεφάλου τους σε κίνδυνο».

«Τα παιδιά που ζουν σε εμπόλεμα κράτη χάνουν τα σπίτια τους, μέλη της οικογένειάς τους, φίλους, ασφάλεια και τις συνήθειες της καθημερινότητάς τους. Ανήμπορα να μάθουν έστω στοιχειώδη ανάγνωση και γραφή, κινδυνεύουν να χάσουν το μέλλον τους -την ευκαιρία να συμβάλουν στην κοινωνία και την οικονομία όταν φτάσουν στην ενηλικίωση», υπογραμμίζει ο Τζο Μπουρν, διευθυντής της UNICEF για θέματα εκπαίδευσης.

Κατά τη διάρκεια των πρώτων εφτά χρόνων ζωής, ο εγκέφαλος ενός παιδιού έχει τη δυνατότητα να ενεργοποιεί 1.000 εγκεφαλικά κύτταρα ανά δευτερόλεπτο.

Καθένα από αυτά τα κύτταρα -γνωστά ως νευρώνες- μπορεί να συνδέεται με άλλους 10.000 νευρώνες χιλιάδες φορές κάθε δευτερόλεπτο.

Οι εγκεφαλικές συνδέσεις χρησιμεύουν ως «δομικά υλικά» για την ανάπτυξη ενός ανηλίκου, επηρεάζοντας (μη αναστρέψιμα πολλές φορές) την υγεία, τη συναισθηματική του κατάσταση και την ικανότητα μάθησης.

Ψυχικά τραύματα
Κι όπως αναφέρει η οργάνωση, τα παιδιά που διαβιούν μέσα σε συρράξεις, εκτίθενται σε ακραία ψυχικά τραύματα, τα οποία υπάρχει κίνδυνος να τους προκαλέσουν τοξικό στρες -μια πάθηση που αναστέλλει τις συνδέσεις των νευρώνων, με σοβαρές διαχρονικές επιπτώσεις στη γνωστική, κοινωνική και σωματική τους εξέλιξη.

Στοιχεία της UNICEF καταδεικνύουν ότι σε παγκόσμιο επίπεδο 1 στους 11 ανηλίκους, 6 ετών ή μικρότεροι, έχει περάσει την πιο κρίσιμη περίοδο της ανάπτυξης του εγκεφάλου του ζώντας σε καθεστώς πολεμικής βίας.

Εκτός από τις άμεσες φυσικές απειλές, οι συνθήκες αυτές κλέβουν την αθωότητα, τους οικείους, το σχολείο, το παιχνίδι και το αίσθημα ασφάλειας, όλα ζωτικά συστατικά για την υγιή ανάπτυξη όλων των ανθρώπων.

«Γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει να επενδύσουμε περισσότερο ώστε να παρέχουμε στα παιδιά και σ’ εκείνους που τα φροντίζουν βασικά εφόδια και υπηρεσίες [...] που μπορούν να βοηθήσουν στην αποκατάσταση της αίσθησης της παιδικότητας εν μέσω συγκρούσεων» τονίζει η Πία Μπρίτο, επικεφαλής της UNICEF για την πρώιμη παιδική ανάπτυξη.

Κομβικό ρόλο παίζει ο μητρικός θηλασμός, η διατροφή, τα πρώτα ερεθίσματα που δέχονται από όσους μεριμνούν γι’ αυτά, οι δυνατότητες για μάθηση και παιχνίδι σε ασφαλές περιβάλλον.

Την περασμένη χρονιά η UNICEF στήριξε με ειδικά πακέτα έκτακτης ανάγκης πάνω από 800.000 παιδιά που ζουν μέσα σε πόλεμο.

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πώς να μιλήσουμε στα παιδιά μας για τον πόλεμο στην Ουκρανία;

Κάθε πόλεμος είναι ένα αληθινά τραγικό γεγονός. Ο πόλεμος στην Ουκρανία μας έφερε αντιμέτωπους με πάρα πολλές ανησυχίες. Μια εξ’ αυτών είναι «τι να πω στο παιδί μου, που κάθε μέρα ακούει και βλέπει έναν πόλεμο να λαμβάνει χώρα τόσο κοντά του, ώστε να το ενημερώσω, αλλά χωρίς να το τρομάξω;».

Η Έττυ Βαρούχ, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας – Ψυχοθεραπεύτρια & Επιστημονική Συνεργάτης του ΕΛΙΖΑ, μας ενημερώνει για το πώς μπορούμε να επιτύχουμε αυτήν τη δύσκολη ισορροπία.

Τα παιδιά γνωρίζουν ήδη ότι γίνεται πόλεμος. Πιθανότατα ένα άλλο παιδί να τους το είπε στην παιδική χαρά. Μπορεί αν είναι μεγαλύτερα παιδιά, να αναφέρθηκε στο σχολείο. Με κάποιον τρόπο λοιπόν έχουν ήδη κάποιες πληροφορίες για τον πόλεμο και συνεπώς είναι σημαντικό να μην αποφύγουμε οποιαδήποτε συζήτηση.

Μάθετε τι ξέρει ήδη το παιδί. Μπορούμε να ξεκινήσουμε λέγοντας «Πες μου, τι έχεις ακούσει;» και «πώς νιώθεις για όλο αυτό;». Καλό είναι να ξεκινήσουμε αυτήν την κουβέντα όταν θα έχουμε χρόνο, για παράδειγμα την ώρα του φαγητού και όχι πηγαίνοντας από τη μια δραστηριότητα στην άλλη. Ο λόγος είναι ότι θέλουμε να αφήσουμε χώρο και χρόνο στο παιδί να εκφραστεί και να αναστοχαστεί χωρίς να το διακόπτουμε.

Αντέξτε τη δυσκολία. Σε όλα τα θέματα, ακόμα και στο τραγικό γεγονός ενός πολέμου, οι γονείς καλούμαστε να διαχειριστούμε τα «δύσκολα» συναισθήματα των παιδιών μας, χωρίς να προσπαθούμε να τα διώξουμε βιαστικά ή να δώσουμε λύση (κάτι που στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι εφικτό). Μπορούμε να τους πούμε «έχεις δίκιο, είναι αληθινά πολύ τρομακτικό- άδικο- στενάχωρο- αποκαρδιωτικό αυτό που συμβαίνει. Είμαι και εγώ πολύ λυπημένη-ος.». Αν το παιδί κλάψει μη βιαστείτε να το σταματήσετε , αντ’ αυτού εξηγήστε του ότι δεν υπάρχει τίποτα κακό στο κλάμα και ότι είναι μια απόλυτα αναμενόμενη αντίδραση σε τέτοιες καταστάσεις.

Μιλήστε με γεγονότα και αληθινές έννοιες. Είναι σημαντικό να πούμε την αλήθεια και να μιλήσουμε ανοιχτά για την απώλεια και το πένθος, καθώς έτσι χτίζουμε μια γέφυρα επικοινωνίας και εμπιστοσύνης με το παιδί μας. Μπορεί να ακούν και να διαβάζουν στο διαδίκτυο (ειδικά τα μεγαλύτερα παιδιά) πληθώρα πληροφοριών που μπορεί να είναι υπερβολικές ή ακόμα και ψεύτικες. Με την ανοιχτή συζήτηση εξασφαλίζουμε ότι θα τους ξεκαθαρίσουμε το τοπίο για το τι ακριβώς συμβαίνει.

Εξηγήστε τους τι είναι ο πόλεμος, γιατί μπορεί κάποια κράτη να αποφασίζουν να λύσουν έτσι τις διαφορές τους και αποφύγετε έντονες εκφράσεις και θέσεις για τους «κακούς», οι οποίες μπορεί να εντείνουν τα συναισθήματα απόγνωσης και ανασφάλειας για τον «κακό κόσμο που ζούμε». Μπορούμε λιτά να πούμε ότι «ο πόλεμος περιλαμβάνει ανθρώπους πονεμένους ή θυμωμένους, που παίρνουν πολύ δυσάρεστες αποφάσεις».

Μην φοβηθείτε να πείτε «δεν ξέρω». Δεν μπορούμε να έχουμε απάντηση για όλα. Πείτε τους «πολύ καλή ερώτηση, δε γνωρίζω την απάντηση σε αυτό που με ρωτάς, ας ψάξουμε παρέα».

Κατά την διάρκεια της συζήτησης μη μείνετε μόνο στα γεγονότα, αλλά εστιάστε στο συναίσθημα. Ρωτήστε το παιδί «πώς νιώθεις με αυτή τη συζήτηση;» και αφήστε το να μιλήσει ελευθέρα. Μπορεί να νιώθει άβολα ή να είναι αναστατωμένο. Αναγνωρίστε το συναίσθημά του και πείτε «είναι λογικό να νιώθεις αναστάτωση- φόβο. Είμαι εδώ για εσένα».

Ενισχύστε την έκφραση τους μέσω της τέχνης και του παιχνιδιού. Αφήστε τα παιδιά να ζωγραφίσουν ή να παίξουν «πόλεμο» αν το επιθυμούν. Με αυτόν τον τρόπο, εφόσον είμαστε παρόντες, μπορούμε να τα βοηθήσουμε να δραματοποιούσουν αυτό που ίσως δεν μπορούν να εκφράσουν με λόγια, να το επεξεργαστούν και να προσπαθήσουν να το νοηματοδοτήσουν.

Στα μικρότερα, κυρίως, παιδιά τονίστε ότι είναι ασφαλή. Εξηγείστε τους ότι αυτός ο πόλεμος είναι μακριά και στην ερώτηση «θα γίνει και στην Ελλάδα πόλεμος;», απαντήστε ότι υπάρχει πολύ μικρή πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο και ότι είμαστε ασφαλείς στη χώρα μας.

Για τα μεγαλύτερα παιδιά, εστιάστε στην παροχή βοήθειας. Ξέρουμε από έρευνες ότι έναν τρόπο διαχείρισης του στρες και του άγχους αποτελεί η αίσθηση συνεισφοράς στην αλλαγή, όταν δηλαδή, νιώθουμε χρήσιμοι. Μπορούμε λοιπόν να ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας να κάνουν πράξεις για να βοηθήσουν τους ανθρώπους που έρχονται από τον πόλεμο, με όποιο μέσο διαθέτουν. Αυτό ενισχύει το « Είναι χάλια όλο αυτό που συμβαίνει, αλλά με αυτό που θα κάνω θα συνεισφέρω κι εγώ στην αλλαγή».

eliza.org.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι