Sunday 6 March 2016

«Αισθάνομαι σήμερα πιο άχρηστος από ποτέ.
Πρέπει να ντρεπόμαστε. Όλοι μας. Μας σιχάθηκα.

«Αυτοί είμαστε κύριοι. ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ.»

Μαρτυρεί ο Θάνος Πασχάλης
Ειδικευόμενος Νευροχειρουργικής 

στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας

Εφημερία. Απογευματάκι χτυπάει το τηλέφωνο. 
«Τον εφημερεύοντα νευροχειρουργό θέλω, στα ΤΕΠ της Παιδιατρικής για ένα παιδάκι που χτύπησε…»

Ένα τέταρτο μετά, διεκπεραιώνοντας κάποια διαδικαστικά θέματα της κλινικής κατεβαίνω να το δω. Μου είχε πει ήδη η συνάδελφος στο τηλέφωνο ότι το παιδί είναι «πίσω αναπτυξιακά» (έχουμε ξεπεράσει τους όρους καθυστερημένο και αυτιστικό το 2016), ότι δε μιλάει παρά μόνον δείχνει και δεν περπατάει.

Μπαίνω στο εξεταστήριο της παιδιατρικής. Βλέπω έναν τέλειο ζούζουνο να με κοιτάει, τον ρωτάω πώς το λένε. Δεν μου απαντάει. Δίπλα του κάθεται ένα κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά, η Ελευθερία, 13 χρονών.

«Εσύ τι είσαι;» τη ρωτάω.
«Αδελφή του.»
«Και με ποιον είναι το παιδάκι;»
«Με μένα » απαντάει.

Ρωτάω το ιστορικό εν τάχει στην μικρή πριγκίπισσα και καταλαβαίνω ότι είναι μια μικρή κάκωση κεφαλής, χωρίς σημεία ενδοκράνιας υπέρτασης με ένα χαμηλής ταχύτητας μηχανισμό κάκωσης. 


Λέω στο μικρό: 
«Είσαι καλά; Θές να μου πεις τίποτα;»
«ΠΕΙΝΑΩ», λέει το «πίσω αναπτυξιακά» παιδί. 


Ρωτάω την αδερφή του τι θέλουν να φάνε να το φροντίσουμε. Με κοιτάει στα μάτια κατακόκκινη από ντροπή και λέει «τίποτα, ευχαριστούμε».
Λίγα λεπτά μετά μιλώντας με τη συνάδελφο ανακαλύπτω ότι η Ελευθερία είναι κηδεμόνας των μικρών αδελφών της (δεν έμαθα ακριβή αριθμό), τα ταΐζει, τα προσέχει. Δεν έμαθα αν πάνε σχολείο. 
Και ράγισα.

Αυτοί είμαστε κύριοι. ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ. 
Όταν έρχεται ένα παιδί στα επείγοντα και ΠΕΙΝΑΕΙ και δεν έχει διάγνωση από τα γεννοφάσκια του, ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ. 
Με ένα θολό οικογενειακό περιβάλλον, με ένα μηδενικό υπόβαθρο, που δε θέλω να αναφέρω εδώ τα παιδιά αυτά παλεύαν για να ζήσουν.
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ; ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΓΙΩΡΓΟ, ΚΩΣΤΑ, ΑΝΤΩΝΗ, ΑΛΕΞΗ; ΠΟΥ;;;
Αισθάνομαι σήμερα πιο άχρηστος από ποτέ. Πρέπει να ντρεπόμαστε. Όλοι μας. 
Μας σιχάθηκα.

«Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπά σας
κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,
ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,
ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,

κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,
ἔστω καὶ μία φορά;
Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;»

Ν. Χριστιανόπουλος

rizopoulospost

Το πιο τρυφερό και συμπονετικό παιδάκι

Ο συγγραφέας και ομιλητής Leo Buscaglia κάποτε μίλησε σχετικά με έναν διαγωνισμό στον οποίο του ζητήθηκε να είναι κριτής. Σκοπός του διαγωνισμού ήταν να βρεθεί το πιο τρυφερό και συμπονετικό παιδί.
Νικητής ήταν ένα τετράχρονο αγοράκι του οποίου ο καλύτερος φίλος ήταν ο ηλικιωμένος γείτονας του ο όποιος πρόσφατα είχε χάσει την γυναίκα του.
Το μικρό αγόρι βλέποντας τον ηλικιωμένο να κλαίει μπήκε στη αυλή του ηλικιωμένου, σκαρφάλωσε στην αγκαλιά του και απλά παρέμεινε εκεί.
Όταν η μητέρα του το ρώτησε τι είπε στον ηλικιωμένο, εκείνο απάντησε: «Τίποτα, απλά τον βοήθησα να κλάψει.»

«... ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με... » “I was a stranger and you invited me in”

Ελάτε, οι ευλογημένοι του Πατρός μου, να κληρονομήσετε τη Βασιλεία που είναι ετοιμασμένη για εσάς από τότε που δημιουργήθηκε ο κόσμος. Διότι πείνασα και μου δώσατε τροφή, δίψασα και μου δώσατε νερό, ήμουν ξένος και με φιλοξενήσατε, γυμνός και με ντύσατε, άρρωστος και με επισκεφθήκατε, φυλακισμένος και ήλθατε να με παρηγορήσετε.
(Ματθ. 25:34-40)
δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με. τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν; πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν; πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ ἤλθομεν πρός σέ; καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾽ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε.

Matthew 25:34-40
'Come, you who are blessed by my Father; take your inheritance, the kingdom prepared for you since the creation of the world. 35 For I was hungry and you gave me something to eat, I was thirsty and you gave me something to drink, I was a stranger and you invited me in, 36 I needed clothes and you clothed me, I was sick and you looked after me, I was in prison and you came to visit me.'
37 "Then the righteous will answer him, 'Lord, when did we see you hungry and feed you, or thirsty and give you something to drink? 38 When did we see you a stranger and invite you in, or needing clothes and clothe you? 39 When did we see you sick or in prison and go to visit you?'
40 "The King will reply, 'I tell you the truth, whatever you did for one of the least of these brothers of mine, you did for me.'

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki