Γιατί δεν πρέπει να λέμε διαρκώς στα κοριτσάκια «πόσο όμορφα είναι» - Little girls don’t need to be told they’re beautiful

Η εμμονή των κοριτσιών με την εμφάνισή τους ξεκινάει από τα μηνύματα που λαμβάνουν από πολύ μικρή ηλικία.

Όταν μιλάμε στο παιδί συνέχεια για κάτι, του στέλνουμε το μήνυμα ότι το συγκεκριμένο θέμα είναι κάτι σημαντικό.

Little girls don’t need to be told they’re beautiful

Αν μιλάμε τακτικά στα παιδιά μας για την καλοσύνη, τους υποδηλώνουμε ότι η καλοσύνη έχει σημασία. 

Αν συχνά συγχαίρουμε τα παιδιά όταν μοιράζονται τα παιχνίδια ή το φαγητό τους, αυτό αποδεικνύει πόσο αξιολογούμε την γενναιοδωρία τους.

Και όταν λέμε συνεχώς σε μικρά κορίτσια “πόσο όμορφα είναι”, τους επικοινωνούμε ότι το “φαίνεσθαι” είναι σημαντικό. 

Και αυτό αποκτάει ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα για τα κορίτσια και τα “όπλα” τους στην εφηβεία και αργότερα, απέναντι στις πιέσεις της κοινωνίας για τα πρότυπα ομορφιάς. 

Όταν σχολιάζουμε το “πόσο γλυκό” είναι ένα κοριτσάκι πιο συχνά από οτιδήποτε άλλο για αυτήν, τότε του δίνουμε να καταλάβει η εμφάνισή της σημαίνει κάτι περισσότερο από τις άλλες ιδιότητες της, ως άτομο.

Η εμμονή των κοριτσιών με την εμφάνισή τους ξεκινάει από τα μηνύματα που λαμβάνουν από πολύ μικρή ηλικία

Αυτή η εστίαση στην εμφάνιση των κοριτσιών ξεκινά πολύ μικρότερη ηλικία από ό,τι ίσως φαντάζεστε. Σε μια μελέτη, ερευνητές έκαναν ερωτήσεις σε νέους γονείς, μόλις 24 ώρες μετά τη γέννηση του παιδιού τους. 

Αν και τα αρσενικά και θηλυκά βρέφη στην μελέτη δεν διέφεραν από άποψη μεγέθους ή βαθμολογίας Apgar (μια βασική περίληψη της υγείας ενός νεογέννητου βρέφους), οι γονείς ήταν πιο πιθανό να περιγράψουν τα νεογέννητα κοριτσάκια τους με ορολογία που σχετίζεται με την εμφάνιση, όπως “όμορφο” και “χαριτωμένο”. 

Μια πιο πρόσφατη αναθεώρηση αυτής της μελέτης διαπίστωσε ότι οι γονείς αξιολογούν τα νεογέννητα κορίτσια ως “λεπτότερα”, “λιγότερο δυνατά” και “πιο ευαίσθητα”, παρά το γεγονός ότι αγόρια και κορίτσια δεν διέφεραν ως βρέφη σε μέγεθος, ή δύναμη.

Προκαταλήψεις
Η εστίαση στον τρόπο με τον οποίο τα κορίτσια “φαίνονται” δεν επικοινωνεί μόνο το ότι αξιολογούμε την εξωτερική τους εμφάνιση περισσότερο σε σχέση με άλλες τους ιδιότητες ως άτομα. 

Μπορεί επίσης να μας οδηγήσει να βλέπουμε τα κορίτσια ως λιγότερο σωματικά ικανά από τα αγόρια. 

Τα κοριτσάκια και τα αγοράκια, ως βρέφη, δεν διαφέρουν στις κινητικές τους ικανότητες. 

Ωστόσο, όταν οι ερευνητές ρώτησαν μητέρες βρεφών ηλικίας 11 μηνών να εκτιμήσουν πόσο καλά θα τα κατάφερναν τα μωρά τους σε έναν “διαγωνισμό μπουσουλήματος”, οι μητέρες συστηματικά υποτίμησαν τις κόρες τους. 

Επίσης, οι μητέρες των αγοριών σκέφτηκαν ότι τα μικρά τους θα ήταν καλύτερα από τα κορίτσια. Οι μητέρες αντιλαμβανόταν επίσης ότι τα αγοράκια είναι “πιο γενναία”, προβλέποντας ότι θα ακολουθήσουν πιο ριψοκίνδυνες διαδρομές στον “αγώνα μπουσουλήματος”. Στην πραγματικότητα, τα βρέφη αγόρι και κορίτσια επέδειξαν φυσικά ίσες ικανότητες στον… διαγωνισμό.

Μπορείτε να επιβεβαιώσετε αυτά τα στερεότυπα ακόμα και στις ευχετήριες κάρτες που έχουν σχεδιαστεί για να συγχαρούν τους νέους γονείς για τα μωρά τους. 

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι κάρτες που απευθύνονταν στους γονείς αγοριών είχαν περισσότερες εικόνες “σωματικής δραστηριότητας”, ενώ οι κάρτες που απευθύνονταν σε γονείς κοριτσιών περιελάμβαναν περισσότερα διακοσμητικά στοιχεία, όπως δαντέλες και κορδέλες.

Το τι κάνουμε μετράει ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ
Όταν συναντάμε ένα μικρό κορίτσι, το να σχολιάσουμε την εμφάνισή του μπορεί να μας έρχεται σχεδόν σαν αυτοματοποιημένη αντίδραση. Οι περισσότεροι από εμάς το κάνουν χωρίς σκέψη. 

Αλλά με λίγη εξάσκηση μπορούμε να στείλουμε ένα διαφορετικό μήνυμα στα κοριτσάκια. 

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις συνομιλίες μας για να δείξουμε ότι τα εκτιμούμε για ποιότητες που δεν έχουν καμία σχέση με το πώς φαίνονται. Την επόμενη φορά που θα μπείτε στον πειρασμό να πείτε σε ένα κοριτσάκι “πόσο όμορφο είναι”, σκεφτείτε όλες τις άλλες ιδιότητες που την ξεχωρίζουν.

Κατευθύνετε τη συζήτηση σε διαφορετική κατεύθυνση:

Κάντε της ερωτήσεις: 

Οι ερωτήσεις της επιτρέπουν να καταλάβει ότι ενδιαφέρεστε για τη ζωή της. Οι ανοικτές ερωτήσεις (δηλαδή εκείνες όπου η απάντηση δεν μπορεί να είναι μονολεκτική) βοηθούν επίσης στην ανάπτυξη γλωσσικών δεξιοτήτων και δεξιοτήτων μνήμης. Ρωτήστε την τι κάνει, τι μαθαίνει, τι αγαπά. Ζητήστε της να σας περιγράψει κάτι. Ζητήστε της να σας δείξει ένα αγαπημένο παιχνίδι, ή βιβλίο. Ρωτήστε για τα σχέδιά της.
Συζητήστε για τον λόγο που είναι σημαντική στην δική σας ζωή: Πες της ότι είστε χαρούμενοι που την βλέπετε. Πείτε της ότι την σκέφτεστε πολύ συχνά και ότι αναρωτιόσαστε τι να κάνει.
Επικροτήστε την για χαρακτηριστικά/ιδιότητες που μπορεί να ελέγξει: 

Όταν προσπαθεί σκληρά για κάτι, μην το αφήσετε ασχολίαστο. Πείτε της ότι το βλέπετε και παρακινήστε την να μην παραιτηθεί. Πείτε της “ευχαριστώ” που είναι ευγενική με τους άλλους ανθρώπους. Κάντε της ένα θετικό σχόλιο που έχει αυξημένη περιέργεια για όσα παρατηρεί.

Όλες αυτές οι ιδέες λειτουργούν εξίσου καλά και για τα αγόρια, φυσικά. Απλά, τείνουμε να μην είμαστε τόσο προκατειλημμένοι στην εξωτερική εμφάνιση των μικρών αγοριών.

Ένα σημαντικό καθήκον κάθε γονιού είναι να επικοινωνούν στο παιδί τις αξίες τους στην ζωή. Μην αφήνετε μια “αυτοματοποιημένη” γλωσσική συνήθεια να στέλνει διαρκώς ακούσια μηνύματα στα κοριτσάκια, ότι το “φαίνεσθαι” είναι πιο σημαντικό από το πώς σκέφτονται, αισθάνονται ή συμπεριφέρονται.

iatropedia 

psychologytoday
antikleidi

Ο Σωστός Τρόπος Πλυσίματος των Λαχανικών / The Best Way to Wash Fruits and Vegetables

Πολλά ακούμε σήμερα για τους κινδύνους από τη χρήση φυτοφαρμάκων και εντομοκτόνων στα φρούτα και στα λαχανικά, τις συχνά απαράδεκτες συνθήκες εκτροφής των ζώων, τα μολυσμένα νερά που επηρεάζουν άμεσα τα ψάρια. 

The Best Way to Wash Fruits and Vegetables

Oι ανησυχίες είναι δικαιολογημένες, παρ’ όλα αυτά, δεν πρέπει να μας αποτρέπουν από την κατανάλωση κρέατος και ψαριών, αλλά κυρίως φρούτων και λαχανικών, που αποτελούν τη βάση της μεσογειακής διατροφής. 

Tο ζήτημα είναι να εστιάσουμε στις κινήσεις που μπορούμε να κάνουμε εμείς οι ίδιοι, προκειμένου να προφυλαχθούμε από κάθε είδους μολύνσεις. 

Tο A και το Ω σε αυτή την προσπάθεια είναι το καλό πλύσιμο των τροφών. 

Διαβάστε τις απαντήσεις που ακολουθούν και γνωρίστε τα «μυστικά» για μεγαλύτερη προστασία στην κουζίνα.

1. Kινδυνεύουμε πραγματικά αν δεν πλένουμε σχολαστικά τα λαχανικά;
Oι μολύνσεις που μας απειλούν είναι δύο ειδών:
• H λεγόμενη «μηχανική», η οποία προέρχεται από τις σκόνες, τις κοπριές, τα βρόμικα νερά κ.ά., που βρίσκονται στο έδαφος και έρχονται σε άμεση επαφή με τα φυτά, τα λαχανικά ή τα φρούτα.
• H «χημική» μόλυνση, η οποία αναφέρεται στα λιπάσματα, στα φυτοφάρμακα και στα εντομοκτόνα που χρησιμοποιούνται στις καλλιέργειες. Eίναι πιθανό, όμως, να προέρχεται και από τον αέρα (π.χ. αμπέλια κοντά σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας μπορεί να μολυνθούν από το μόλυβδο της βενζίνης).

2. Ποιος είναι ο σωστός τρόπος πλυσίματος;
Tο καλό πλύσιμο επιβάλλεται, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για λαχανικά που θα καταναλωθούν νωπά ή φρούτα των οποίων η φλούδα δεν θα αφαιρεθεί. 

Aν και υπάρχουν ορισμένα γεωργικά φάρμακα που απορροφώνται αυτούσια από το φυτό και δεν φεύγουν με το πλύσιμο, τα περισσότερα σύγχρονα φάρμακα δεν εισχωρούν στο εσωτερικό τους και επομένως είναι εύκολο να απομακρυνθούν. 

Ένα πολύ καλό πλύσιμο με άφθονο τρεχούμενο νερό (πόσιμο) απομακρύνει τη «μηχανική» μόλυνση, εξουδετερώνοντας έτσι μεγάλο αριθμό μικροβίων και βακτηρίων.

3. Tο ξίδι αποτελεί επιπλέον προστασία;
Oρισμένοι υποστηρίζουν ότι πλένοντας εκτός από νερό και με ξίδι τα τρόφιμα που είναι επιρρεπή σε ποικίλες μορφές μολύνσεων (π.χ. τα λαχανικά), αυτά αποκτούν μια επιπλέον «ασπίδα» προστασίας απέναντι στα μικρόβια. 

Πράγματι, το ξίδι δημιουργεί ένα όξινο περιβάλλον στο οποίο δεν μπορούν να ζήσουν ορισμένοι μικροοργανισμοί. 

Aπό την άλλη πλευρά, όμως, πολλοί είναι και αυτοί που επιβιώνουν σε ανάλογες συνθήκες, οπότε μάλλον είναι άσκοπο να το χρησιμοποιείτε παντού και πάντα!

4. Nα αφήνω τα λαχανικά να μουλιάζουν;
Aν συνηθίζετε να βάζετε τα λαχανικά σε λεκάνη με νερό ή στο νεροχύτη και να τα αφήνετε να μουλιάζουν με τις ώρες, προκειμένου να εξαλειφθεί και το τελευταίο μικρόβιο, μάλλον πρέπει να αλλάξετε τακτική. 

Mε αυτή τη μέθοδο, χάνονται τα υδατοδιαλυτά θρεπτικά συστατικά που έχουν κάποια λαχανικά (π.χ. το μαρούλι, το σπανάκι). 

Πέρα από αυτό, όμως, πρόκειται ουσιαστικά για ένα «μπάνιο» των μικροοργανισμών, το οποίο δεν τους επηρεάζει καθόλου. 

Mάλιστα, υπάρχει η πιθανότητα να μετακινηθούν τα μικρόβια και να πάνε ακόμα και σε μέρη όπου δεν υπήρχαν πριν. Αν, πάντως, θέλετε να «μουλιάζετε» τα λαχανικά σας, πρέπει να τα ξεπλένετε με άφθονο τρεχούμενο νερό.

Mυστικά για καλό πλύσιμο
🌿 Συχνά, ανάμεσα στο κοτσάνι από το κουνουπίδι εισχωρεί κάποιο μικρό ζωύφιο που δεν είναι εύκολα ορατό. Γι’ αυτό, αφού αφαιρέσετε το κοτσάνι, πλύντε το κουνουπίδι για 10΄ και βάλτε το σε αλατισμένο νερό.
🌿  Γενικά, επιμείνετε στην περιοχή γύρω από το κοτσάνι λαχανικών και φρούτων, γιατί εκεί συνήθως μαζεύονται τυχόν υπολείμματα από φυτοφάρμακα.
🌿  Tα λαχανικά που δεν έχουν λεία επιφάνεια χρειάζονται πολύ προσεκτικότερο πλύσιμο από τα υπόλοιπα. Ένα κατσαρό μαρούλι π.χ. είναι δυσκολότερο να πλυθεί ικανοποιητικά σε σχέση με μία ντομάτα.
🌿  Tρόφιμα με σκληρή επιφάνεια, όπως τα καρότα και οι πατάτες, μπορείτε να τα καθαρίζετε με μια βούρτσα.
🌿 Για να καθαρίσουν καλά τα μανιτάρια, αφού τα πλύνετε, βάλτε τα σε ένα σουρωτήρι, το οποίο θα τοποθετήσετε στη συνέχεια μέσα σε μια λεκάνη με νερό. Aνακινήστε και θα δείτε να μένουν στον πάτο της λεκάνης τα υπολείμματα από χώμα.

Λαχανικά όπως το μαρούλι, το λάχανο και το κουνουπίδι θεωρούνται από τα πιο ευαίσθητα τρόφιμα. 

Kαθώς αναπτύσσονται τα φύλλα τους, είναι πιθανό να «συμπαρασύρουν» ό,τι υπάρχει κάτω από τη γη, κυρίως κοπριές και λιπάσματα, με αποτέλεσμα να μεταφέρουν πολλών ειδών μικρόβια. Γι’ αυτό και απαιτούν πολύ καλό πλύσιμο.

Tι ισχύει για τα βιολογικά προϊόντα;
Για να ονομαστεί ένα προϊόν «βιολογικό», πρέπει να έχει καλλιεργηθεί σύμφωνα με συγκεκριμένους κανόνες, θεσπισμένους από την Eυρωπαϊκή Ένωση. 

Δεν προβλέπεται δηλαδή η χρήση λιπασμάτων και εντομοκτόνων, ενώ οι καλλιέργειες βρίσκονται σε ικανή απόσταση από τις αντίστοιχες συμβατικές. 

Aυτό έχει ως αποτέλεσμα να απαλλάσσεται -θεωρητικά τουλάχιστον- ο καταναλωτής από τη χημική μόλυνση. 
Tα προϊόντα, όμως, συνεχίζουν να είναι επικίνδυνα από μικροβιολογική άποψη (είναι πιθανό να υπάρχουν ρύποι που προέρχονται από κοπριές).

vita.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τη μέρα που έχασα το παιδί μου

4 αληθινές ιστορίες που κόβουν την ανάσα !!! 

Όσο κι αν η τάση που οι περισσότεροι έχουμε είναι να κατηγορήσουμε έναν γονιό για την αμέλειά του, όταν στα καλά καθούμενα, σε μία απλή βόλτα, χάνει το παιδί του, περισσότερο χρήσιμο είναι να γίνουμε ρεαλιστές: Τα παιδιά είναι γρήγορα. Και ένα σοβαρό ατύχημα μπορεί να συμβεί στον καθένα. Οι παρακάτω πραγματικές ιστορίες γονιών σκοπό έχουν όχι μόνο να το αποδείξουν, αλλά και να μας… ταρακουνήσουν, ώστε να γίνουμε ακόμα πιο προσεκτικοί, όταν βρισκόμαστε σε δημόσιους χώρους με τα παιδιά μας!

«Έχασα το παιδί!»

Ήταν μία βόλτα στην πλατεία, όπως κάθε άλλη: Συναντηθήκαμε με τους φίλους μας που έχουν ένα παιδάκι 4 ετών, στην ηλικία της δικιάς μας. Καθίσαμε για καφέ, ακριβώς εκεί που έπαιζαν τα παιδιά –μαζί με πολλά ακόμα παιδάκια. Κάποια στιγμή, και ενώ η κόρη μας έπαιζε με ένα ξένο παιδάκι, ο γιος των φίλων μας πήγε στην τουαλέτα με τον μπαμπά του. Έρχεται τότε η κόρη μας και μας λέει «Πού είναι ο φίλος μου;». «Στην τουαλέτα», της απαντώ. Κάνει μεταβολή κι αρχίζει να τρέχει –θεωρώ ότι πάει να συνεχίσει το παιχνίδι της.

Απομακρύνεται, όμως, για να τον αναζητήσει, πιστεύοντας πως η τουαλέτα είναι στην άλλη άκρη της πλατείας, και τότε σηκώνομαι και την φωνάζω. Δεν σταματάει. Αρχίζω να τρέχω κι εγώ πίσω της (είμαι, ωστόσο, 3 μηνών έγκυος). Ξαφνικά στρίβει και την χάνω από τα μάτια μου. Φωνάζω δυνατά. Τίποτα. Σταματάω στο σημείο που έστριψε και «σκανάρω» τον ορίζοντα. Τίποτα. Αρχίζω να ουρλιάζω. Ο κόσμος γύρω μου σταματά και αρχίζει να με ρωτάει τι συνέβη, πώς είναι το παιδί, τι ρούχα φοράει κ.λπ. Απαντώ με κομμένη την ανάσα και σιγά-σιγά το βλέμμα μου θολώνει και η φωνή μου δεν βγαίνει δυνατή όπως πριν. Στρέφομαι στο τραπέζι που καθόμασταν, κάνω νόημα στην υπόλοιπη παρέα, που ωστόσο έχει σηκωθεί και κοιτάζει: «Έχασα το παιδί!» Είμαι στα όρια της λιποθυμίας, συνεχίζω να φωνάζω, να ψάχνω, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω.

Κάποια στιγμή -που μου φάνηκε αιώνας- κοιτάζω ξανά προς τον άντρα μου και μου κάνει νόημα ότι την βρήκαν. Είχε κάνει τον γύρο της πλατείας τρέχοντας και έφτασε ξανά στο τραπέζι μας. Έτρεξα με πόδια που έτρεμαν. Περιέργως έτρεξε κι αυτή σε εμένα –παρόλο που δεν είχε καταλάβει προς τι όλη η αναστάτωση. Όταν φτάσαμε κοντά, σωριάστηκα κυριολεκτικά μπροστά της, της αγκάλιασα τα πόδια κι άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Έκλαψε κι εκείνη. «Μη μου το ξανακάνεις ποτέ αυτό!» της είπα, «Μη φύγεις ποτέ ξανά από κοντά μου! Κόντεψα να πεθάνω!». Το κατάλαβε. Δεν ξανάφυγε ποτέ από τότε.

Εφιάλτης στο μετρό…

Κατεβαίνουμε τρέχοντας με τον 3,5 ετών γιο μου τις σκάλες στο μετρό, στο Παρίσι. (Ο μπαμπάς μας έχει πάρει μαζί στο επαγγελματικό του ταξίδι, οπότε έχω πάρει τον μικρό και βολτάρουμε όλη μέρα. Όμως κάποια στιγμή, μου λέει ότι πρέπει να πάει στην τουαλέτα και το ξενοδοχείο μας είναι μόνο μια στάση μακριά, οπότε «κρατήσου», του λέω «πάμε εκεί»). Ο συρμός εκείνη την ώρα έχει αδειάσει, έχει ξαναγεμίσει και είμαστε οι τελευταίοι που -πιστεύω- με ένα άλμα θα πηδήξουμε μέσα στο βαγόνι. Κακός υπολογισμός! Ο γιος μου, που έχει καταλάβει ότι πρέπει να βιαστούμε, μπαίνει τρέχοντας μέσα, εγώ έχω προλάβει να βάλω μόνο το χέρι μου που τον κρατάει και… οι πόρτες κλείνουν! Ο μικρός είναι μέσα. Εγώ έξω στην πλατφόρμα και το χέρι μου συνθλίβεται από τις πόρτες. Ο τρόμος δεν είναι ικανή λέξη για να περιγράψει τη στιγμή. Ο μικρός ουρλιάζει «ΜΑΜΑ!!!». Παλεύω να «χώσω» το χέρι μου ακόμα πιο μέσα. Ταυτόχρονα ένα τσούρμο κόσμος που -ευτυχώς!- υπάρχει μέσα στο βαγόνι αρχίζει να σπρώχνει τις δύο πόρτες για να ανοίξουν. Ο συρμός σφυρίζει –ετοιμάζεται να ξεκινήσει. Χώνω το μισό μου σώμα μέσα, σπρώχνοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Ο κόσμος τραβάει. Το παιδί ουρλιάζει… Η πόρτα ανοίγει.

Μπαίνω μέσα. Σωριάζομαι στο πρώτο κάθισμα που βρίσκω. Παίρνω το παιδί πάνω μου και το σφίγγω, ενώ μου φεύγουν δάκρυα. Ο κόσμος γύρω με χτυπά συγκαταβατικά στους ώμους. «Ευχαριστώ», τους λέω. «Ευχαριστώ πολύ». Ούτε στα γαλλικά δεν είχα κουράγιο να το πω.
Δεν ξέρω για πόσες μέρες με στοίχειωνε η σκέψη του τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν δεν κατάφερνα να μπω κι εγώ. Ένα αγόρι 3,5 ετών, μόνο του, σε ένα μετρό, στο Παρίσι, χωρίς να μιλά τη γλώσσα και χωρίς κανένα στοιχείο που θα βοηθούσε π.χ. την αστυνομία να μας βρει. (Αν είχε την τύχη να καταλήξει στην αστυνομία). Εφιάλτης… Ζωντανός εφιάλτης…

«Μαμά, απλά έπαιζα»

Είναι καλοκαίρι. Βράδυ. Είμαστε σε ένα εξοχικό κέντρο με φίλους και τα παιδιά τους και τρώμε. Όπως κάνουν όλα τα παιδιά, κάποια στιγμή και τα δικά μας σηκώθηκαν από το τραπέζι και έπαιζαν γύρω-γύρω. Η ώρα περνούσε, τα παιδιά είχαν βγει πλέον στην αυλή, ο κόσμος άρχισε να φεύγει, είχαμε μείνει μόνο εμείς που είχαμε αράξει με τους φίλους μας και τα λέγαμε. Η μεγάλη μου κόρη ήταν 5 ετών τότε και η μικρή μας 2. Κάποια στιγμή έρχεται ένα παιδάκι από την παρέα και μας λέει: Δεν βρίσκουμε τη Μαρία.

Ξαναλέω: Εξοχικό κέντρο, μαύρη νύχτα, γύρω γύρω χωράφια και ανά διαστήματα περνούσε και ένα αγροτικό.

Σηκώνομαι από το τραπέζι, βάζω μια φωνή. Τίποτα. Σηκώνονται και οι υπόλοιποι. Βγαίνουμε έξω. Ψάχνουμε παντού. Φωνάζουμε. Έρχεται ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας, οι σερβιτόροι. Ρωτάμε ένα-ένα τα παιδιά πού την είδαν –αν την είδαν να φεύγει. Δεν έχουν ιδέα. Η ώρα περνάει. Ο άντρας μου μπαίνει στο αμάξι να κάνει μια βόλτα στην περιοχή. Με πιάνει πανικός και αρχίζω να τρέμω. Ουρλιάζω με όλη μου την δύναμη. Η ώρα περνάει. Σκεφτόμαστε να καλέσουμε την αστυνομία. Κοντεύει πλέον μισάωρο. Αρχίζει να κλαίει και η μικρή που έχει καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά. Ακούω τον μαγαζάτορα που μιλά με τον αστυνομικό της περιοχής. Προφανώς δεν τον ακούω μόνο εγώ… Ξαφνικά εμφανίζεται η μεγάλη μου κόρη ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΗΣ ΤΑΒΕΡΝΑΣ! «Μαμά, απλά έπαιζα κρυφτό…» μου λέει. Δεν ήξερα αν έπρεπε να την πνίξω κυριολεκτικά ή στα φιλιά!

Τον χάσαμε στο ίδιο μας το σπίτι!

Ούτε που μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι ο τότε 3 ετών γιος μου μπορούσε να ανοίξει την πόρτα του διαμερίσματος. Κι όμως, κάποια στιγμή που τον είχα αφήσει με τον κατά έναν χρόνο μικρότερο αδερφό του, για να πάω στην τουαλέτα… το έκανε. Επιστρέφω. Βλέπω την πόρτα μισάνοιχτη και τον μικρό να παίζει αμέριμνος. Παγώνω. Τον φωνάζω. Δεν απαντά. Βγαίνω στον διάδρομο του ορόφου. Τον φωνάζω –δεν απαντά. Μένουμε στον πρώτο και η πρώτη μου σκέψη είναι ότι κατέβηκε και βγήκε από την πολυκατοικία. Τρέχω κάτω με τον μικρό στην αγκαλιά μου. Ανοίγω την πόρτα, ξαναφωνάζω… τίποτα. Βγαίνω στο πεζοδρόμιο, πουθενά. Πανικός.

Ξαναμπαίνω στην πολυκατοικία, με την ελπίδα ότι κάπου έχει κρυφτεί. Ξαναφωνάζω. Ακούω βήματα από παντόφλες. Εμφανίζεται στην άκρη της σκάλας. Είμαι έξαλλη! «Είχα πάει να βρω τους φίλους μου στον 5ο» -μου λέει…

mama365.gr