Γονείς και Εκπαιδευτικοί κατά της βίας στην Εκπαίδευση -1

Σήμερα, στην επιστημονική βιβλιογραφία δεν υποστηρίζεται πουθενά ο δαρμός. Αυτή είναι η κοινή θέση των ειδικών στην ψυχική υγεία, στην παιδική ανάπτυξη και επαγγελματιών άλλων σχετικών χώρων, εξελίσσεται εδώ και δεκαετίες και οι αρχές της μπορούν να εντοπιστούν αιώνες πριν.
Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν υποστηρικτές της σωματικής τιμωρίας παιδιών, όπως θα ήταν και λανθασμένος ο ισχυρισμός πως δεν υπάρχουν υποστηρικτές της σωματικής τιμωρίας των συζύγων. Και οι δύο περιπτώσεις είναι ευρέως διαδεδομένες και οι άνθρωποι οι οποίοι χτυπούν άλλους συνήθως πιστεύουν ότι οι αιτίες είναι βάσιμες.

ΚΑΘΑΡΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΑΡΜΟ
από JORDAN RIAK

Η Μόνιμη Επίδραση στα Παιδιά
Κάποιοι ερευνητές ισχυρίζονται ότι κάθε βίαιη πράξη από έναν ενήλικο σε ένα παιδί αφήνει ένα συναισθηματικό σημάδι για όλη του τη ζωή, άσχετα από το πόσο σύντομη ή ελαφριά είναι αυτή η πράξη. Αυτό μπορούμε να το αποδείξουμε σε κάποιο βαθμό από την προσωπική εμπειρία. Οι περισσότεροι από εμάς παραδεχόμαστε ότι οι πιο ζωηρές και δυσάρεστες παιδικές αναμνήσεις είναι εκείνες οι οποίες αναφέρονται σε στιγμές που πληγωθήκαμε από τους γονείς μας. Μερικοί άνθρωποι βρίσκουν τόσο δυσάρεστη τη μνήμη τέτοιων γεγονότων που προσποιούνται ότι ήταν ασήμαντα, ή και αστεία. Θα διαπιστώσετε ότι χαμογελάνε όταν περιγράφουν τι τους είχε συμβεί. Η ντροπή και όχι η ευχαρίστηση τους κάνει να χαμογελάνε. Για την προστασία τους από τον τωρινό πόνο μεταμφιέζουν τη μνήμη συναισθημάτων του παρελθόντος.
Σε μία απόπειρα να αρνηθούν ή να μειώσουν τους κινδύνους του δαρμού, πολλοί από αυτούς που τον εξασκούν διαφωνούν λέγοντας «Ο ξυλοδαρμός διαφέρει πολύ από την παιδική κακοποίηση»,ή «Ένα μικρό χτύπημα στον πισινό δεν έβλαψε ποτέ κανέναν». Αλλά έχουν λάθος.
Μία καλή σύγκριση με το δαρμό είναι οι χημικές ενώσεις που περιέχουν μόλυβδο.
Οι περισσότεροι άνθρωποι παλαιότερων γενεών, ζούσαν σε σπίτια βαμμένα με μπογιά η οποία είχε ως βάση το μόλυβδο, και οι περισσότεροι επιβίωσαν χωρίς τα σχετικά συμπτώματα ασθένειας. Ήταν έξυπνοι, ή απλά τυχεροί; Σήμερα, δεν χρησιμοποιούμε πλέον αυτή τη μπογιά. Γνωρίζουμε. Παρόμοια, οι ενημερωμένοι γονείς αναγνωρίζουν ότι το να δέρνουν τα παιδιά είναι σαν να τα εκθέτουν σε μία επικίνδυνη τοξική ουσία. Δεν ωφελεί σε τίποτα και το ρίσκο είναι μεγάλο.
Αλλά κάποιοι γονείς θα ρωτήσουν, «πως μπορείς να ισχυρισθείς ότι είσαι καλός γονέας αν δεν αρπάξεις το παιδί που πρόκειται να τρέξει έξω σ’ ένα δρόμο με κυκλοφορία και δεν του δώσεις ένα καλό χέρι ξύλο, ώστε οι προειδοποιήσεις σου για τον κίνδυνο να μη ξεχαστούν;»
Στην πραγματικότητα, το ‘ξύλο’ θέτει τα παιδιά σε μία κατάσταση ισχυρού συναισθηματικού μπλοκαρίσματος κάνοντας δύσκολο να πάρουν τα μαθήματα που, όπως υποστηρίζουν οι ενήλικες, προσπαθούν να διδάξουν. Δίνοντας ‘ένα καλό χέρι ξύλο’ δεν μειώνεται το άγχος του ενηλίκου ούτε βελτιώνεται η συμπεριφορά του παιδιού. Οι ενήλικοι που δέρνουν, τείνουν να θυμώνουν περισσότερο… Παιδιά που δέρνονται τείνουν να συμπεριφέρονται χειρότερα. Και η αρνητική επίδραση του δαρμού στο παιδί μπορεί να έχει μακρά ή μόνιμη διάρκεια. Δε διδάσκει στα παιδιά ότι τα αυτοκίνητα και τα φορτηγά είναι επικίνδυνα. Τους διδάσκει ότι οι ώριμοι από τους οποίους εξαρτώνται, είναι επικίνδυνοι.

Χαμένη Εμπιστοσύνη
Το δαρμένο παιδί είναι λιγότερο ικανό να βλέπει το γονέα ως πηγή αγάπης, προστασίας και παρηγοριάς, στοιχεία ζωτικά για την υγιή ανάπτυξη κάθε παιδιού. Στα μάτια του παιδιού ο γονέας φαίνεται να είναι τώρα πηγή κινδύνου και πόνου.
Ο φόβος, η μνησικακία και η δυσπιστία που προκύπτουν από το δαρμό, υποβιβάζουν τα αισθήματα προσκόλλησης του παιδιού για τους σημαντικότερους στην ζωή του ενήλικες. Το παιδί που προδίδεται, όπως και το παιδί στο οποίο δεν δίνεται επαρκής τροφή, ζέστη ή ξεκούραση, υποφέρει και αποτυγχάνει να ωριμάσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Απειλές
Κάποιοι γονείς σπάνια δέρνουν ή δεν δέρνουν καθόλου, αλλά πάντα απειλούν ότι θα κάνουν τρομερά πράγματα. «Αν δεν είσαι ήσυχος-η όσο μιλάω στο τηλέφωνο, θα σου ράψω το στόμα με μία μεγάλη βελόνα,» ή «Καλύτερα να προσέχεις, γιατί κάποιος θα σου κόψει τα δάχτυλα. Αυτό κάνουν στα άτακτα παιδιά που πιάνουν πράγματα που δεν πρέπει.» Το βρίσκουν εύκολο να χειρίζονται με τέτοιους τρόπους τα παιδιά-τουλάχιστον προσωρινά.
Αρχικά, καθώς τα παιδιά πιστεύουν τις απειλές των ενηλίκων, υπακούουν από φόβο. Αλλά σύντομα μαθαίνουν να εξαπατούν και να ψεύδονται ώστε να αποφύγουν τις φοβερές τιμωρίες που πιστεύουν ότι τους επιφυλάσσονται. Αργότερα, ενώ ανακαλύπτουν ότι οι απειλές είναι κενές, συμπεραίνουν (σωστά) ότι οι ώριμοι τους οποίους εμπιστευόταν κάποτε, είναι στην πραγματικότητα αναξιόπιστοι. Όταν εκλείπει η εμπιστοσύνη με αυτόν τον τρόπο ανάμεσα στα παιδιά και στους στενότερους φροντιστές τους, η ικανότητα του παιδιού να σχηματίζει σχέσεις εμπιστοσύνης με άλλους μειώνεται επίσης. Αυτό ίσως να τα καθιστά ανίκανα δια βίου για συνεργασίες ή στενές σχέσεις.
Οι άνθρωποι που έχουν ζημιωθεί με αυτόν τον τρόπο τείνουν να βλέπουν όλες τις σχέσεις ως διαπραγματεύσεις, ως συμφωνίες οι οποίες είτε θα πετύχουν είτε θα χαθούν. Η αθωότητα, η ειλικρίνεια και η εμπιστοσύνη αντιμετωπίζονται ως αδυναμίες προς εκμετάλλευση, ακριβώς όπως συνέβη κάποτε στους ίδιους.

Δύναμη
Το ‘ξύλο’ διδάσκει στα παιδιά ότι η ανθρώπινη αλληλεπίδραση βασίζεται στη ‘δύναμη’, η οποία ορίζει το σωστό. Όσο περισσότερο έχει δαρθεί ένα παιδί τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα αυτό το παιδί να γίνει ένας ενήλικος που συναλλάσσεται με τους άλλους, όχι με το λόγο και το καλό παράδειγμα, αλλά με τη δύναμη. Ποιον τύπο ανθρώπου περιγράφουμε; Ο νταής είναι ένας τέτοιος άνθρωπος. Ο βιαστής είναι ένας τέτοιος άνθρωπος. Αυτός που δέρνει τη σύζυγο είναι ένας τέτοιος άνθρωπος. Ο τσαρλατάνος, ο απατεώνας, -κάθε ένας είναι τέτοιος άνθρωπος. Και τέτοιοι άνθρωποι είναι επίσης οι δειλοί και τα τσιράκια- οι οποίοι αντλούν ισχύ από δεύτερο χέρι με την προσκόλλησή τους σε τέτοιους ανθρώπους, όπως αυτοί που προαναφέραμε.

Όλα τα μέρη:

1. Γονείς και Εκπαιδευτικοί κατά της βίας στην Εκπαίδευση -1
2. Γονείς και Εκπαιδευτικοί κατά της βίας στην Εκπαίδευση -2
3. Γονείς και Εκπαιδευτικοί κατά της βίας στην Εκπαίδευση -3
4. Γονείς και Εκπαιδευτικοί κατά της βίας στην Εκπαίδευση -4
5. Γονείς και Εκπαιδευτικοί κατά της βίας στην Εκπαίδευση -5
6. Γονείς και Εκπαιδευτικοί κατά της βίας στην Εκπαίδευση -6

Προστατεύστε τα παιδιά

Μη χτυπάτε τα παιδιά
είναι ο θησαυρός μας,
είναι ο,τι πολυτιμότερο έχουμε.

Μη χτυπάτε την αθωότητα
Προστατεύστε τα

Τραυλισμός στη νηπιακή ηλικία - Stammering Child

Στα παιδιά κάτω των 5 ετών, ο τραυλισμός εμφανίζεται γύρω στα δύο έτη και συνήθως είναι αναπτυξιακό φαινόμενο που φεύγει μόνο του. Όμως σε κάποιες περιπτώσεις, πρέπει να προσέξουμε γιατί ένα παιδί τραυλίζει.

Stammering Child  (see below)

Το παιδί που τραυλίζει το κάνει για πολλούς λόγους. Από τη μια είναι ένας τρόπος να τραβήξουν την προσοχή, ειδικά όταν αισθάνονται ότι η θέση τους στο σπίτι απειλείται (π.χ. από το καινούριο αδερφάκι). Από την άλλη, η άφιξη ενός μωρού στο σπίτι, μια μετακόμιση, ένα διαζύγιο ή ενας θάνατος αποτελούν πηγή άγχους για τα παιδιά. Όμως το άγχος από μόνο του δεν προκαλεί τραυλισμό, (αλλιώς θα έπρεπε όλοι να τραυλίζουμε) εκτός κι αν υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες, όπως προβλήματα στη γλωσσική ανάπτυξη ή κακή προφορά των λέξεων από τους ενήλικες. Τέλος, μπορεί να βιάζεται να πει κάτι ή να θέλει να προλάβει να μιλήσει πριν μιλήσει κάποιος άλλος. Ο τραυλισμός δεν προκαλείται από τραυματικά γεγονότα!

Παρ' όλα αυτά, ο τραυλισμός μπορεί να είναι ένα σύμπτωμα άγχους και ένας τρόπος αντίδρασης σε αυτό. Και στις δύο περιπτώσεις πρέπει να βρεθεί και να αντιμετωπιστεί η πηγή του άγχους. Η τραυλισμός ως αντίδραση προσφέρει μόνο προσωρινή ανακούφιση ενώ δεν προσφέρει καμία λύση στο πρόβλημα. Κι ενώ το άγχος δεν προκαλεί τραυλισμό, ο τραυλισμός μπορεί να προκαλέσει άγχος ή να κάνει το ήδη υπάρχων χειρότερο αφού δημιουργεί προβλήματα στην επικοινωνία.

Πριν ο γονιός πανικοβληθεί, πρέπει να παρατηρήσει το παιδί για να διαπιστώσει κάτω από ποιες συνθήκες τραυλίζει. Αν τραυλίζει, για παράδειγμα, όταν βρίσκεται με πολύ κόσμο ή σε μια άγνωστη κατάσταση, τότε μάλλον ο τραυλισμός συνδέεται με άγχος. Αν τραυλίζει όταν ο γονιός είναι απασχολημένος με κάτι άλλο, πιθανώς προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή. Αν το πρόβλημα συνεχίζεται (και φυσικά δεν το αφήνουμε να διαιωνιστεί), τότε πρέπει να συμβουλευτούμε τον παιδίατρο, έναν λογοθεραπευτή αν είναι νευρολογικό το πρόβλημα ή οργανικό. Αν δεν είναι, ένας παιδοψυχολόγος μπορεί να καθοδηγήσει τους γονείς και να βοηθήσει το παιδί.

Οι γονείς μπορούν να επέμβουν από νωρίς, από τη στιγμή που θα διαπιστωθεί ο τραυλισμός. Μπορούν να μιλούν αργά στο παιδί, έχοντας οπτική επαφή μαζί του και να το ενθαρρύνουν να μιλά αργά. Μπορούν ευγενικά να του ζητούν να επαναλάβει αυτό που είπε πιο αργά και καθαρά. Δεν πρέπει να τελιώνουν τις προτάσεις του παιδιού ή να δείχνουν τον εκνευρισμό τους. Φυσικά, δεν πρέπει να ντροπιάζουν το παιδί. Αν αυτές οι τακτικές δεν έχουν αποτέλεσμα, τότε πρέπει να απευθυνθούν σε ειδικό.

Γενικά όμως, ο τραυλισμός στη νηπιακή ηλικία έχει λύσεις και δεν αφήνει κατάλοιπα.

Αναρτήθηκε από Φανή στις 8:44 μμ
 

---

Stammering Child

Stammering is not an unusual problem amongst kids. Many of the first born male children are victim of stammering problem. Scientifically speaking, it is a predominantly male problem. Almost 75-80% of the stammers are male and most of them have got this because of some sort of family history of stammering. On an average, it starts before the child reaches the age of five and most often than not, stammering reaches its peak in the age range of 10-18. Having said so, it requires immediate attention and parents should treat this issue with utmost priority.

So what exactly is stammering and does this occur every time a person speaks? Answer is No! when a kid stammers while speaking, he always knows what he wants to say but the speech process is not always a smooth flow of words that’s why many a times, stammers sing perfectly without any hem-haw because they know which word is coming next whereas in conversation they suffer through cessation of speech sound. Stammering affects a child more severely on the psychological level because of accumulated fears. Peer pressure also plays a role in robbing him of his confidence and shyness.

The problem with stammering is the fact that it’s not a disease and therefore no medications for it are available. It becomes a habit. The stammering child just has to unlearn stammering and needs to develop a new way of speech. The new way involves speech fluency building techniques. Many therapeutic techniques are available and parents must seek professional guidance to tackle this problem. Parents must encourage the child to face this problem and never hide it. That way, child will gain confidence even with problem and stammering gets much more improved when the kid is in a relaxed emotional state. Lesser stress means speaking with greater control and authority.

 

Posted by kamal at 4:09 AM