Προστατέψτε τα παιδιά με αναπηρία! - Disability and Child Protection

Η αδιαφορία και η παραμέληση των παιδιών με αναπηρίες καθώς και οι διακρίσεις σε βάρος τους είναι από τους βασικότερους παράγοντες που εξηγούν την απομόνωση και την περιθωριοποίηση των ατόμων αυτών.

Η αναπηρία συνιστά κοινωνικό θέμα. 

Η στάση και οι φραγμοί που θέτει το κοινωνικό περιβάλλον εμφανίζουν καθοριστική επίδραση στην αναπηρία. Το κοινωνικό θέμα της παιδικής αναπηρίας είναι τελικά ότι τα παιδιά με ειδικές ανάγκες βρίσκονται συνήθως εκτεθειμένα στη βία και την επιθετικότητα των συνομιλήκων τους.

Η UNICEF προσπαθεί να προωθήσει το μήνυμα της αναγνώρισης όλων των παιδιών ως ισότιμων μελών της κοινωνίας και του σεβασμού απέναντι στα δικαιώματά τους.

Δείτε τη σχετική καμπάνια:

tvxs

Έφυγε, πλήρης ημερών, ο ποιητής Ηλίας Σιμόπουλος «Το μέγα μήνυμα»

.......................

Την ιστορία σου
την πήραν οι άνθρωποι, τα πουλιά και οι άνεμοι,
την έκαναν τραγούδι
και την τραγουδούν
όλα τα στόματα.
Την ιστορία σου
την πήρε η φήμη στ’ άσπρα της φτερά
και την ακούμπησε πα στο κατώφλι της αιωνιότητας.
Εσύ ποτέ δε θα πεθάνεις.
Τον τόπο που σε γέννησε τον λεν
Ε λ λ ά δ α.

ολόκληρο το ποίημα εδώ: tetradia

H «μοντέρνα» ανατροφή των παιδιών δυσχεραίνει τη συναισθηματική τους ανάπτυξη

Ας δούμε μερικά ιδιόμορφα (και ενοχλητικά) γεγονότα για την κοινωνία μας:

Τα παιδιά είναι περισσότερο υπέρβαρα από κάθε άλλη φορά στην ιστορία.
Παίζουν περισσότερα βιντεοπαιχνίδια και βλέπουν περισσότερη τηλεόραση από ποτέ.
Βρίσκονται σε υπερδιέγερση από τα αναψυκτικά και τα κινούμενα σχέδια και, στη συνέχεια, τα γεμίζουμε με φάρμακα, όταν δεν μπορούν να εστιάσουν τη προσοχή τους μέσα στη τάξη.
Οι γονείς παίρνουν διαζύγιο σε υψηλότερο ποσοστό από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην ιστορία, γεγονός το οποίο επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την αίσθηση της αξίας ενός παιδιού και την προσωπική ανάπτυξη.

Και για να μην ξεχάσουμε, υπάρχει μια ολόκληρη σειρά από ψευδείς γονεϊκές και πολιτισμικές πεποιθήσεις που έχουν αποδειχθεί να προκαλούν πνευματικά και συναισθηματικά προβλήματα υγείας στα παιδιά:

«Απερίσκεπτες πρακτικές και πεποιθήσεις έχουν γίνει κοινότοπες στον πολιτισμό μας, όπως η χρήση παρασκευασμάτων για βρέφη, η απομόνωση των βρεφών στα δωμάτιά τους ή η πεποίθηση ότι η πολύ γρήγορη ανταπόκριση στο κλάμα ενός μωρού θα ‘το κακομάθει’», λέει η Ντάρσια Ναρβάεζ, καθηγήτρια ψυχολογίας στο Notre Dame αναφερόμενη σε μια πρόσφατη μελέτη.

Πόσο βαθιά πάνε οι επιπτώσεις της κακής ανατροφής;
Εκτός από τις προφανείς μορφές της κακοποίησης των παιδιών, υπάρχουν κάποιες πιο βαθιές και λεπτές μορφές κακοποίησης που βρίσκονται στο επίκεντρο της κατάθλιψης και των αισθημάτων ανεπάρκειας: όταν λένε στα έφηβα αγόρια να “μεγαλώσουν” και ότι οι άνδρες δεν κλαίνε και στα κορίτσια ότι πρέπει να φαίνονται και να ενεργούν με έναν ορισμένο τρόπο, σαν “κυρίες”.

....................
Είναι δυνατόν να υπάρχουν και άλλα βαθιά ριζωμένα συστήματα πεποίθησης μέσα σε παλαιότερες γενιές που έχουν επηρεάσει αρνητικά την συναισθηματική και πνευματική ανάπτυξη των νέων;
Τα παιδιά διδάσκονται ότι κλαίγοντας πολύ στους γονείς τους, σημαίνει ότι είναι ανώριμα ή αδύναμα και ότι η ανάγκη να είναι γύρω από τη μαμά και το μπαμπά, τους κάνει να φαίνονται περισσότερο σαν ένα «μεγάλο παιδί» ή ένα «μεγάλο κορίτσι». Το «αγόρι της Μαμάς» είναι το παιδί που γίνεται αντικείμενο κοροϊδίας και εμπαιγμού από τα υπόλοιπα παιδιά ως ένα σημάδι αδυναμίας και η ανάγκη να το αγκαλιάζουν συνεχώς ή να του δείχνουν την αγάπη τους οι δύο γονείς, είναι ένα σημάδι αδύναμης θέλησης ή αδύναμης ανάγκης. Στην πραγματικότητα όμως, η κοινωνία είναι που το σκέφτεται λάθος:

«Ο θηλασμός των βρεφών, η ανταπόκριση στο κλάμα, η σχεδόν συνεχής επαφή και η ύπαρξη πολλαπλών ενήλικων φροντιστών είναι μερικές από τις πατροπαράδοτες πρακτικές ανατροφής των παιδιών που έχουν αποδειχθεί να επηρεάζουν θετικά την ανάπτυξη του εγκεφάλου, η οποία διαμορφώνει όχι μόνο την προσωπικότητα, αλλά βοηθά επίσης τη σωματική υγεία και την ηθική ανάπτυξη», λέει η Ναρβάεζ.

Οι γονείς όμως επιλέγουν το σύντομο δρόμο
Μελέτες έχουν επίσης δείξει ότι η ανταπόκριση στις συναισθηματικές ανάγκες των βρεφών όταν κλαίνε, συμβάλλει στην ικανότητά τους να συμπάσχουν με τους άλλους ανθρώπους και έχει ακόμη συσχετιστεί με υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης. Αλλά τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, όταν ένα μωρό ή ένα μικρό παιδί, αρχίζει να κλαίει;

Λοιπόν για να ξεκινήσουμε, τα παιδιά περνούν περισσότερο χρόνο από ποτέ στα καρεκλάκια, στα καθίσματα αυτοκινήτου και στα καροτσάκια βρεφών. Και όταν τα παιδιά αρχίζουν να κλαίνε ή να τα πιάνει υστερία, οι γονείς τους δίνουν ηλεκτρονικά και τους δείχνουν περιοδικά με κόμικ στα πρόσωπά τους για να τα απασχολήσουν και να τους παρέχουν μια ψευδή αίσθηση ανακούφισης.

Σήμερα, υπάρχει λιγότερη άμεση επαφή, λιγότερος θηλασμός (ειδικά όταν τα μωρά είναι σε δημόσιο χώρο) και λιγότερη συναισθηματική υπομονή από ό,τι χρειάζονται εκείνη τη στιγμή στη ζωή τους. Τα παιδιά δεν χρειάζεται να παρακολουθούν 4 ώρες τηλεόραση την ημέρα. Θα πρέπει να περνούν τον χρόνο με τους τους γονείς τους και να αναπτύσουν το αριστερό και δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου τους με την υποστήριξή τους.

Τι κάνει αυτή η ανατροφή στην ψυχολογία ενός παιδιού;
Διδάσκει στα παιδιά ότι τα συναισθήματά τους δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά μια ενόχληση για τους μεγαλύτερους, ότι υπάρχει κάτι λάθος στις συναισθηματικές αντιδράσεις τους, ότι η διασκέδαση είναι προτιμότερη από τη συναισθηματική διαθεσιμότητα και ότι οι ανησυχίες τους δεν αξίζουν αρκετά για να ληφθούν σοβαρά υπόψη από τους γονείς τους (πράγμα που τα κάνει να αισθάνονται αντιπαθή ή σαν κάτι να μην πηγαίνει καλά με αυτά).
Αυτό μπορεί να συνοψιστεί στα εξής δύο σημεία: Ο πήχυς στη σωστή ανατροφή των παιδιών έχει πέσει και οι γονείς επιλέγουν όλο και περισσότερες εκπτώσεις στην ανατροφή των παιδιών τους. Έχετε ακούσει ποτέ τους γονείς να καυχιούνται για το πώς αγνοούν τα παιδιά τους όταν κλαίνε, πώς τα χτυπάνε ή πώς τα κάνουν να κλείνουν το στόμα τους βάζοντας μία ταινία στην τηλεόραση; Γιατί αυτές οι μορφές ανατροφής είναι ακόμα αποδεκτές;

Η σωστή ανατροφή των παιδιών γελοιοποιείται

Οι μητέρες και οι πατέρες που φροντίζουν περισσότερο τα παιδιά τους συνήθως εμπαίζονται από τους άλλους γονείς επειδή είναι υπερβολικά μαλακοί ή κακομαθαίνουν πάρα πολύ το παιδί τους. Αν δεν τους φωνάζουν αρκετά, τα αντιμετωπίζουν πάρα πολύ χαλαρά. Αν δεν τα χτυπούν, τα αντιμετωπίζουν πάρα πολύ χαλαρά. Ακόμη και να ξοδεύουν πολύ χρόνο με τα παιδιά τους γελοιοποιούνται από άλλους γονείς σαν να μην δίνουν στα παιδιά αρκετό χώρο ή να μην τους επιτρέπουν χώρο για να αναπτυχθούν και να εξερευνήσουν τη ζωή μόνα τους. «Δεν θα μεγαλώσουν για να γίνουν άντρες. Δεν θα μεγαλώσουν για να γίνουν ανεξάρτητοι».

Να θυμάστε, ότι η γενιά των γονέων που γελοιοποιεί τη σωστή ανατροφή των παιδιών ενθαρρύνει επίσης να γεμίζει το μυαλό των παιδιών τους με αντιπερισπασμούς και ηλεκτρονικά gadgets, να δίνει φάρμακα στα παιδιά τους όταν δεν μπορούν να εστιάσουν στο σχολείο, να αστειεύεται για το ό,τι χτυπούν τα παιδιά τους και να περνά περισσότερο χρόνο καταγράφοντας τις σχολικές παραστάσεις των παιδιών με τα iPads τους από ό,τι πραγματικά χρειάζονται, δηλαδή το χειροκρότημα και την επευφημία εκείνων που τα αγαπούν περισσότερο.

Το αποτέλεσμα; Συναισθηματική παραμέληση, με συνέπεια το υψηλότερο ποσοστό των αυτοκτονιών των νέων στο Δυτικό κόσμο, η οποία αυτοκτονία είναι η τρίτη κατά σειρά αιτία θανάτου σε άτομα μεταξύ των ηλικιών 15 και 24 ετών. Αλλά υπάρχει κάποια ελπίδα εδώ. Η καθηγήτρια Ναρβάεζ υποστηρίζει ότι υπάρχουν τρόποι που μπορούν να βοηθήσουν στη βελτίωση και την αναστροφή των αποτελέσματων της συναισθηματικά αμελούς ανατροφής:

«Το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου, το οποίο ρυθμίζει ένα μεγάλο μέρος της αυτορρύθμισης, της δημιουργικότητας και της ενσυναίσθηση μας, μπορεί να αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου αναπτύσσεται αν η εμπειρία αφορά όλο το σώμα όπως τα σκληρά παιχνίδια, ο χορός ή η ελεύθερη καλλιτεχνική δημιουργία. Έτσι, οποιοδήποτε χρονική στιγμή ο γονέας μπορεί να αναλάβει μια δημιουργική δραστηριότητα με ένα παιδί και μπορούν να αναπτυχθούν μαζί».

Ο γονέας φτάνει τελικά στο σημείο να γνωρίζει ότι υποστηρίζει και μεγαλώνει το παιδί του με τον τρόπο που θα ήθελε να ανατραφεί όταν θα ήταν ακόμη εκείνος παιδί. Ο κοινωνικός αυτοματισμός έχει κάνει τους γονείς πιο ανεύθυνους και υπάκουους, κάτι που εμποδίζει τη σωστή ανάπτυξη του εγκεφάλου και τη συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού, αλλά με το κατάλληλο αφυπνιστικό ερέθισμα και ένα χρονικό διάστημα επούλωσης μαζί με τα παιδιά τους, οι γονείς μπορούν να αρχίσουν να ανταποκρίνονται στις συναισθηματικές ανάγκες τους, πριν αυτές εξελιχθούν σε μορφές κατάθλιψης ή εθισμών.
--------------------------------
Πηγή: thespiritscience
Συγγραφέας: Steven Bancarz

psychologynow

Άλλα λένε οι γονείς, άλλα ακούνε τα παιδιά 😃

Άλλα λέει η μαμά, άλλα ακούει το παιδί 😃

O γονιός λέει: 
«Μόνο ένα, εντάξει;» 
Το παιδί ακούει: 
«Πάρε όσα θέλεις αγάπη μου!» 

O γονιός λέει: 
«Πρέπει να κάνουμε γρήγορα, έχουμε αργήσει.» 
Το παιδί ακούει: 
«Λοιπόν, τρέξε κρύψου κάτω από το τραπέζι, βγάλε τις κάλτσες σου και περίμενε μέχρι να αργήσουμε αρκετά.» 

O γονιός λέει: 
«Μην πετάς το φαγητό σου.» 
Το παιδί ακούει: 
«Μην χαραμίζεις το φαγητό σου πετώντας το στο πάτωμα, όταν μπορείς να δοκιμάσεις πόσο μακριά μπορεί να πετάξει, ή αν κολλάει στους τοίχους.» 

O γονιός λέει: 
«Θα βάλουμε εδώ ένα μικρούλι τραυμαπλάστ και θα είσαι εντάξει.» 
Το παιδί ακούει: 
«Τώρα μπορείς να πανικοβληθείς. Θα τρέξει αίμα παντού.» 

O γονιός λέει: 
«Μην κάνεις φασαρία, σε παρακαλώ, έχει κόσμο.» 
Το παιδί ακούει: 
«Φώναξε όσο πιο δυνατά μπορείς ώστε όλοι να γυρίσουν να μας κοιτάξουν. Είσαι το κέντρο του κόσμου!» 

O γονιός λέει: 
«Μήπως θέλεις να πάμε στο γιο γιο;» 
Το παιδί ακούει: 
«Βάζω στοίχημα ότι μπορείς να κρατηθείς για πάντα χωρίς να πας στο γιο γιο. Ας το μάθουμε.» 

O γονιός λέει: 
«Είναι νύχτα ακόμα, αγάπη μου. Πέσε ξανά για ύπνο» 
Το παιδί ακούει: 
«Είναι κρίμα να περιμένει κανείς να ξημερώσει. Χοροπήδα πάνω μου, μέχρι να μην υπάρχει καμία περίπτωση να ξανακοιμηθώ…»
 

O γονιός λέει: 
«Θα με βοηθήσεις να μαζέψουμε τα παιχνίδια σου;» 
Το παιδί ακούει: 
«Άδειασε όλα τα κουτιά με τα παιχνίδια σου στο πάτωμα και άπλωσέ τα όσο περισσότερο μπορείς.» 

O γονιός λέει: 
«Κοίτα το πουλάκι! Πες, τυρίιιι!» 
Το παιδί ακούει: 
«Γύρνα μου την πλάτη και τρέξε όσο πιο μακριά μπορείς.» 

O γονιός λέει: 
«Δεν μπορώ να σε πάρω τώρα αγκαλιά αγάπη μου.» 
Το παιδί ακούει: 
«Έχω ανάγκη από μία αγκαλιά. Δεν με πειράζει που κουβαλάς τις σακούλες του σούπερ μάρκετ.» 

O γονιός λέει: 
«90, 95, 100! Έρχομαι να σε βρω! Μα πού να έχει κρυφτεί αυτό το παιδί;» 
Το παιδί ακούει: 
«Φώναξε δεν είμαι εδώ ενώ όλο σου το σώμα προεξέχει πίσω από την πολυθρόνα.» 

O γονιός λέει: 
«Η μαμά και ο μπαμπάς μιλάνε λίγο, αγάπη μου» 
Το παιδί ακούει: 
«Έλα, διέκοψέ μας, λέγοντάς μας φωναχτά τη γνώμη σου για κάτι άσχετο!»

 

O γονιός λέει: 
«Κάτσε στην καρέκλα σου.» 
Το παιδί ακούει: 
«Κατέβα από την καρέκλα σου.» 

O γονιός λέει: 
«Ήρθε η ώρα για ύπνο» 
Το παιδί ακούει: 
«Ήρθε η ώρα, να επαναδιακοσμήσεις το δωμάτιο σου, να κάνεις μια σούπερ δύσκολη ζωγραφιά για τη μαμά και τον μπαμπά, να διαβάσουμε όλα τα παραμύθια που έχουμε στο σπίτι, να πιεις για πέμπτη φορά νερό το τελευταίο τέταρτο και να πας για τρίτη φορά τουαλέτα χωρίς να κάνεις τίποτα, εξιστορώντας μας όσο κάθεσαι πώς πέρασες την ημέρα σου με την Πέππα στον πλανήτη Άρη.

 

O γονιός λέει: 
«Σ’ αγαπώ!» 
Το παιδί ακούει: 
«Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, όποτε το θέλεις.»

Πηγή:  superdad

Τα παιδιά που θα συναντήσει το παιδί σας στο σχολείο

Αν σε λίγες μέρες το παιδάκι σας πρόκειται να περάσει για πρώτη φορά την πόρτα του παιδικού σταθμού ή του νηπιαγωγείου, τότε σίγουρα το άγχος σας έχει αρχίσει από τώρα να «χτυπά» κόκκινο!

Χιλιάδες σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό σας, όπως αν θα του αρέσει η δασκάλα, αν θα τρώει το φαγητό του, αν θα κάνει φιλίες με αλλά παιδάκια, αν θα καταφέρνει να πηγαίνει μόνο στην τουαλέτα και κυρίως αν θα κλαίει κάθε πρωί όταν το αφήνετε.
Όλα τα παραπάνω είναι καταστάσεις που λίγο-πολύ όλοι οι γονείς προετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν, ωστόσο αυτό που πολύ συχνά τους πιάνει απροετοίμαστους είναι η συμπεριφορά των άλλων παιδιών και πώς πρέπει να την εξηγήσουν στο δικό τους παιδί:

• Το παιδί που δε μοιράζεται: Πολλές φορές το παιδί σας θα έρθει στενοχωρημένο στο σπίτι, γιατί ο Γιωργάκης του πήρε τα τουβλάκια ή δεν του έδινε να παίξει με το αυτοκινητάκι, παρ’ όλο που «η κυρία είπε ότι πρέπει να μοιραζόμαστε».

• Το παιδί που βρίζει: Μην απορήσετε αν το μικρό σας αρχίσει να χρησιμοποιεί λέξεις που εσείς προέχετε να μην λέτε στο σπίτι σας, αφού σίγουρα τις άκουσε από κάποιο συμμαθητή του.

• Το παιδί που τα έχει όλα και τα επιδεικνύει: Αν και η δασκάλα δεν επιτρέπει να φέρνουν παιχνίδια στο σχολείο, εκείνο επιμένει να φέρνει κάθε καινούριο παιχνίδι που του αγοράζουν οι γονείς του, να το δείχνει στα άλλα παιδιά και φυσικά να μην τα αφήνει να το ακουμπήσουν. «Γιατί το κάνει αυτό, μαμά;», θα σας ρωτήσει σίγουρα κάποια στιγμή το παιδί σας.

• Το παιδί που τα ξέρει όλα: Έχει απάντηση για κάθε ερώτηση της δασκάλας, πριν προλάβει καν να την απευθύνει. Είναι ο αυτόκλητος αρχηγός της τάξης και θέλει να καθορίζει τι θα κάνουν οι άλλοι. Αν το μικρό σας έχει ισχυρό χαρακτήρα, τότε συχνά θα έχουν τσακωμούς.

• Το παιδί που χτυπά ή κλέβει: Υπάρχουν σχεδόν σε κάθε τάξη παιδιά που εμφανίζουν τέτοιου είδους συμπεριφορές, γι’ αυτό καλό θα είναι να εξηγήσετε στο παιδί σας ότι, όταν κάποιος συμμαθητής του το ενοχλεί, θα πρέπει αμέσως να απευθύνεται στη δασκάλα του.

Με λίγα λόγια, το σχολικό περιβάλλον είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας, όπου το μικρό σας θα συναντήσει πολλά παιδάκια με διαφορετικούς χαρακτήρες και προσωπικότητες. Γι’ αυτό θα πρέπει να το προετοιμάσετε από τώρα, ειδικά αν είναι παιδί που έχει μεγαλώσει σε ένα πολύ κλειστό και προστατευμένο οικογενειακό περιβάλλον.

mother.gr