Νικηφόρος Βρεττάκος / «Ἂν δέ μοῦ ῾δινες τήν ποίηση, Κύριε... »

Ἂν δὲ μοῦ ῾δινες τὴν ποίηση, Κύριε,
δὲ θἄχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω.
Αὐτὰ τὰ χωράφια δὲ θἆταν δικά μου.
Ἐνῷ τώρα εὐτύχησα νἄχω μηλιές,
νὰ πετάξουνε κλώνους οἱ πέτρες μου,
νὰ γιομίσουν οἱ φοῦχτες μου ἥλιο,
ἡ ἔρημός μου λαό,
τὰ περιβόλια μου ἀηδόνια.

Λοιπόν; Πῶς σοῦ φαίνονται; Εἶδες
τὰ στάχυά μου, Κύριε; Εἶδες τ᾿ ἀμπέλια μου;
Εἶδες τί ὄμορφα ποὺ πέφτει τὸ φῶς
στὶς γαλήνιες κοιλάδες μου;
Κι᾿ ἔχω ἀκόμη καιρό!
Δὲν ξεχέρσωσα ὅλο τὸ χῶρο μου, Κύριε.
Μ᾿ ἀνασκάφτει ὁ πόνος μου κι᾿ ὁ κλῆρος μου μεγαλώνει.
Ἀσωτεύω τὸ γέλιο μου σὰν ψωμὶ ποὺ μοιράζεται.

Ὅμως,
δὲν ξοδεύω τὸν ἥλιό σου ἄδικα.
Δὲν πετῶ οὔτε ψίχουλο ἀπ᾿ ὅ,τι μοῦ δίνεις.
Γιατί σκέφτομαι τὴν ἐρμιὰ καὶ τὶς κατεβασιὲς τοῦ χειμῶνα.
Γιατί θἄρθει τὸ βράδι μου. Γιατί φτάνει ὅπου νἆναι
τὸ βράδι μου, Κύριε, καὶ πρέπει
νἄχω κάμει πρὶν φύγω τὴν καλύβα μου ἐκκλησιὰ
γιὰ τοὺς τσοπάνηδες τῆς ἀγάπης.

Απολαύστε εξαιρετική Ποίηση, κάθε μέρα του χρόνου,
στα Τετράδια της Αμπάς

Το Χαμομηλάκι

Όλοι έχουμε τις "τρύπες στις κάλτσες" μας...

Η γυναίκα που κυκλοφορεί με ένα μαντήλι στο κεφάλι μόνιμα, μπορεί να κάνει χημειοθεραπεία.

Η κοπέλα που δεν αποχωρίζεται το μακρύ παρεό της στην παραλία, και κάθεται απομονωμένη, μπορεί να μην νιώθει άνετα με το σώμα της.

Ο φίλος που ξαφνικά έκοψε το να "βγαίνει" μαζί μας για φαγητό η για ποτό, μπορεί να μην έχει πλέον τα χρήματα που είχε και να περνάει πραγματικά δύσκολα.

Η φίλη που είναι συχνά "άκεφη" και "αντικοινωνική", μπορεί να κρύβει ένα βαθύτερο ψυχολογικό πρόβλημα, και να χρειάζεται βοήθεια.

Κάποιοι φίλοι που είναι έντονα "ενεργοί" στα κοινωνικά δίκτυα, ίσως δεν είναι απαραίτητα "εθισμένοι" όπως είθισται να πιστεύουμε. Ίσως είναι μόνοι, ίσως έχουν κάποια ασθένεια, ίσως πενθούν κάποια απώλεια και θέλουν να "ξεχαστούν". Ίσως πάλι τους αρέσει να διαχειρίζονται έτσι τον χρόνο τους.

Η κοπέλα που ντύνεται "χάλια" προκαλώντας μας άφθονο γέλιο, ίσως και να μην την ενδιαφέρει καθόλου η μόδα, η να μην μπορεί να την ακολουθήσει γιατί έχει άλλες προτεραιότητες.

Οι άνθρωποι έχουμε όλοι "τρύπες στις κάλτσες" μας. Φοβίες, ανασφάλειες, τραύματα που δεν φαίνονται  (μικρά η μεγάλα).

Μια ιστορία πίσω από κάθε συμπεριφορά μας, αλλά... ποιος νοιάζεται... "δεν είμαι ΕΓΩ"....
Κάποια στιγμή πρέπει να ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ να "κρίνουμε" τους άλλους με τόση ευκολία.!!!! 

Έτσι απλά!!!!!

- Iliada Evangelia Kothra
-----------------------
fractalart

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Mario de Andrade: Δεν έχω πια χρόνο για να ...

Ο πολύτιμος χρόνος των ώριμων ανθρώπων
Ένα απόσπασμα από έργο του Mario de Andrade «Οι τελευταίες καραμέλες», Βραζιλιάνου Ποιητή, Συγγραφέα, δοκιμιογράφου, φωτογράφου και μουσικολόγου.

⌛⌛⌛⌛

σχετικό:

Ξέρετε κάτι; Βαρέθηκα ...

⌛⌛⌛⌛

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απʼόσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…»

enallaktikidrasi