Σοκ από τον θάνατο 63χρονου άστεγου στα Χανιά!

Εντοπίστηκε νεκρός στην πλατεία της δημοτικής αγοράς

Μία τραγική ιστορία ήρθε στο φως, όταν την Κυριακή το πρωί άλλος ένας άστεγος άφησε την τελευταία του πνοή σε κάποιο παγωμένο παγκάκι στα Χανιά. 

Ένας περαστικός εντόπισε νεκρό στην πλατεία Δημοτικής αγοράς στο κέντρο των Χανίων ένα γνωστό πρόσωπο που όμως οι δυσκολίες της ζωής τον οδήγησαν στα παγκάκια του κέντρου.

Άλλος ένας άστεγος άφησε
την τελευταία του πνοή σε κάποιο
παγωμένο παγκάκι στα Χανιά.

Πρόκειται για έναν 63χρονο άστεγο ο οποίος, κάτω από συνθήκες που διερευνώνται, βρέθηκε νεκρός, σκορπίζοντας θλίψη στην τοπική κοινωνία.

Περαστικοί ειδοποίησαν το ΕΚΑΒ, λίγο μετά τις 8 το βράδυ του Σαββάτου, όμως όταν το κλιμάκιο έφτασε εκεί, ήταν ήδη αργά. Παρέλαβε τη σορό και τη μετέφερε στο Νοσοκομείο Χανίων, προκειμένου να υποβληθεί σε νεκροψία-νεκροτομή και να αποκαλυφθούν τα ακριβή αίτια θανάτου του 62χρονου

Σύμφωνα, ωστόσο, με τα ως τώρα στοιχεία, ο θάνατός του ήταν αιφνίδιος και οφείλεται σε παθολογικά αίτια, καθώς δεν έφερε κάποιο τραύμα.

Κάτοικοι της περιοχής δήλωσαν στην αστυνομία ότι η φιγούρα του άτυχου άνδρα ήταν γνωστή, συνήθως ζητούσε τσιγάρα από περαστικούς, έπαιρνε φαγητό από διάφορα συσσίτια και δεν είχε μόνιμη στέγη.

InOut

Παιδί και παιχνίδι - Ο ρόλος του παιχνιδιού στην ανάπτυξη

Το παιχνίδι αποτελεί τη «φυσική» γλώσσα των παιδιών, το πιο ισχυρό μέσο έκφρασής τους και αναπόσπαστη δραστηριότητα της καθημερινότητάς τους. Μέσω του παιχνιδιού, το παιδί εξωτερικεύει τα συναισθήματά του, μαθαίνει, πειραματίζεται, ευχαριστιέται, απογοητεύεται και ανακαλύπτει σιγά-σιγά τον εαυτό του και τον κόσμο που το περιβάλλει.

Το παιχνίδι πρέπει να αντιμετωπίζεται
με σεβασμό καθώς το ίδιο το παιδί
το θεωρεί πολύ σημαντικό, κάτι που φαίνεται
και από το πόσο πολύ απορροφάται
από αυτό που κάνει.

Ο ρόλος του παιχνιδιού στην ανάπτυξη

Στη βρεφική ηλικία, το παιχνίδι βοηθάει το παιδί να αποκτήσει τον έλεγχο του σώματός του. Αρχικά κινεί μόνο τα άκρα του, ενώ μεγαλώνοντας υποβάλλει τον εαυτό του σε προοδευτικά πιο δύσκολες δραστηριότητες. Αργότερα, τα παιδιά παίζουν με τους ήχους, τις λέξεις και τα αντικείμενα, με σκοπό την ανάπτυξη καινούργιων ικανοτήτων, την απόκτηση γνώσεων, αλλά και την ευχαρίστηση που αντλούν μέσα από το παιχνίδι. Το παιχνίδι βοηθά το παιδί να αντιλαμβάνεται τον κόσμο ως ένα οργανωμένο σύνολο. Οι παρεμβάσεις και η αξιοποίηση του τρόπου με τον οποίο το παιδί επιλέγει να παίξει είναι καθοριστικής σημασίας. Το παιχνίδι είναι ενδεικτικό της ικανότητας του παιδιού να επικοινωνεί και να ανακαλύπτει τη σχέση του... 

Παιδί και Παιχνίδι – Μία Σχέση Αγάπης...

Ως μία από τις σημαντικότερες ασχολίες του παιδιού, το παιχνίδι αποτελεί πρωταρχικό παράγοντα ανάπτυξης και αναγνωρίζεται παγκοσμίως ως καθοριστική επιρροή στη διαδικασία της μάθησης.  “Μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι όλα τα συμβάντα στη ζωή του παιδιού, ευχάριστα ή δυσάρεστα, θα έχουν αντίκτυπο στις κούκλες του” Η επίδραση που ασκεί το παιχνίδι έχει διερευνηθεί επανειλημμένως από επιστήμονες, κυρίως λόγω των ποιοτικών αλλαγών που επιφέρει στον ψυχισμό του παιδιού αλλά και στο χαρακτήρα του. Από βρέφος ακόμη, το παιδί ξεκινάει την εξερεύνηση του κόσμου μέσα από το παιχνίδι. Οι κουδουνίστρες, τα μαλακά ζωάκια που βγάζουν ήχους είναι τα πρώτα παιχνίδια μέσα από τα οποία το παιδί αρχίζει να εξερευνά το περιβάλλον. Παρατηρώντας τα, το βρέφος εξασκεί την αντίληψή του καθώς απομνημονεύει σιγά-σιγά τα χρώματα, τα σχήματα, αρχίζει να προσανατολίζεται στο καινούργιο και αναπτύσσει τις αισθήσεις του. Στη νηπιακή ηλικία, το παιδί περνάει στα “αυτοδιδακτικά” παιχνίδια, όπως συναρμολογούμενα, κούκλες κ.α., με τα οποία μαθαίνει να κάνει συνδυασμένες κινήσεις με το μάτι και τα χέρια και αρχίζει να ξεχωρίζει τις μορφές, τα μεγέθη και τα χρώματα. Τα παιχνίδια κατασκευών φέρνουν το παιδί σε μια πρώτη επαφή με τη γεωμετρία, τη βαρύτητα, τα σχήματα και την ισορροπία. Ιδιαίτερη σημασία στη διαμόρφωση της ηθικής και αισθηματικής πλευράς της προσωπικότητας έχουν οι κούκλες και τα ομοιώματα μικρών ζώων, όπως αρκουδάκια, λαγουδάκια και ούτω καθεξής. Το παιδί προστατεύει και φροντίζει την κούκλα του και δημιουργεί ιστορίες, σύμφωνα με τις δικές του εμπειρίες και τη φαντασία του. Βιώνει γεγονότα και καταστάσεις, μέσω ενός φανταστικού φίλου. Χαρακτηριστικά, ο Jean Piaget, διάσημος ψυχολόγος, αναφέρει : “Μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι όλα τα συμβάντα στη ζωή του παιδιού, ευχάριστα ή δυσάρεστα, θα έχουν αντίκτυπο στις κούκλες του”. Στην ίδια ηλικία μπαίνουν στη ζωή του και τα παιχνίδια-αντίγραφα αληθινών αντικειμένων, όπως εργαλεία, οικιακές συσκευές, αμάξια, που μαθαίνουν στο παιδί τη θέση των αντικειμένων, το χειρισμό των εργαλείων και αναπτύσσουν την επιδεξιότητά τους. Αργότερα, τα παιδιά αρχίζουν να ασχολούνται με ομαδικά παιχνίδια, όπως τα επιτραπέζια. Με τις δραστηριότητες αυτές, τα παιδιά ικανοποιούν την ανάγκη τους για συντροφιά, με την παρουσία των φίλων ή των γονέων και παράλληλα αναπτύσσουν την ικανότητα προσαρμογής σε κανόνες. Μαθαίνουν να μοιράζονται και να συνεργάζονται με τα άλλα παιδιά. Πολύ σημαντική είναι επίσης η λειτουργία των εκπαιδευτικών παιχνιδιών, μέσω των οποίων το παιδί έρχεται σε επαφή και αρχίζει να κατακτά τη διδακτική διαδικασία. Τα τελευταία συμβάλλουν επίσης στην ανάπτυξη της ικανότητας επίλυσης προβλημάτων, καθώς το παιδί πειραματίζεται. Μία από τις πρωταρχικές λειτουργίες του παιχνιδιού, είναι η προπαραρασκευή του παιδιού για την ενηλικίωση. Τα παιχνίδια δημιουργήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως μέσο προετοιμασίας του παιδιού στη ζωή και στο σύγχρονό του σύστημα. Με αυτή την ιδιότητα, το παιχνίδι αντικατοπτρίζει τον πολιτισμό, τα ήθη και τις αξίες κάθε εποχής. Εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει τις επιπτώσεις της τεχνολογικής εξέλιξης στο παιχνίδι. Μαζί με την εποχή μας τα παιχνίδια γίνονται πιο πολύπλοκα και πολυσύνθετα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εισαγωγή στην αγορά των παιδικών υπολογιστών, παιχνιδιών φιλικών στο παιδί, που σκοπό έχουν την εξοικείωσή του με τη σύγχρονη πραγματικότητα και τις προηγμένες απαιτήσεις. Λόγω του ότι είναι ειδικά μελετημένα για παιδιά, αυτά τα παιχνίδια εισάγουν το παιδί με διασκεδαστικό τρόπο στον κόσμο της τεχνολογίας και στη συστηματική σκέψη. Παράλληλα με τις επιδράσεις του παιχνιδιού, είναι σημαντικό να τονίσουμε τη σημασία των συνθηκών που περιβάλλουν το παιχνίδι και να δώσουμε μερικές χρήσιμες συμβουλές για τους μεγάλους. Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο για να εξερευνήσουν τις δικές τους ιδέες κι εμείς, για να διευκολύνουμε αυτή τη διαδικασία, πρέπει να προσπαθούμε να ενεργούμε με το δικό τους τρόπο. Καταρχήν, μπορούμε να ενθαρρύνουμε το δημιουργικό και εποικοδομητικό παιχνίδι προσφέροντας ένα φιλικό περιβάλλον στο παιδί, κατάλληλο για παιχνίδι. Είναι πολύ σημαντικό να προσπαθούμε με κάθε ευκαιρία να διευρύνουμε και να αναπτύξουμε τις ιδέες του παιδιού, χωρίς όμως να παρεμβάλλουμε τη δική μας λογική σκέψη και το ρεαλισμό. Λέγοντας στο παιδί πώς θα πρέπει να είναι τα πράγματα καθώς αυτό παίζει, επηρεάζουμε αρνητικά την αξία και το σκοπό του παιχνιδιού. Αντίθετα, διασκεδάζοντας μαζί του και εκτιμώντας το γι’ αυτό που είναι, προσφέρουμε τα καλύτερα εφόδια για τη σωστή του ανάπτυξη. Η παρουσία του ενήλικου θεωρείται απαραίτητη για τις διαδικασίες επικοινωνίας και κοινωνικοποίησης. Χαρείτε την παρουσία του παιδιού στη ζωή σας, παίζοντας μαζί του συχνά και επιβραβεύοντάς το στις προσπάθειές του . Όσον αφορά το χρόνο που διατίθεται για παιχνίδι, αυτός θα πρέπει να είναι αρκετός ώστε να ολοκληρωθεί η δραστηριότητα που επέλεξε το παιδί χωρίς να διακόπτεται απότομα, αλλά όχι τόσος που να οδηγεί σε πλήξη. Τα παιχνίδια που επιλέγουμε πρέπει να είναι κατάλληλα για την ηλικία του παιδιού, για το στάδιο της πνευματικής και σωματικής του εξέλιξης. Κατά την αγορά των παιδικών παιχνιδιών, είναι προτιμότερο να επιλέγονται τα επώνυμα προϊόντα, καθώς αυτά παρέχουν περισσότερες εγγυήσεις ποιότητας και ασφάλειας. Τα παιδιά δεν αναπτύσσονται όλα με τον ίδιο τρόπο. Κάποια παιδιά δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση στα παιχνίδια συναρμολόγησης, άλλα στα παιχνίδια λογικής και ούτω καθεξής. Συνεπώς, οι γονείς είναι καλύτερο να αποφεύγουν να αγοράζουν προϊόντα που αρέσουν στους ίδιους, καθώς βασικό ρόλο στη διαδικασία επιλογής θα πρέπει να παίζει το ίδιο το παιδί. Το καλό παιχνίδι θέτει τις βάσεις για τη άρτια ανάπτυξη του παιδιού και καλύπτει ένα μεγάλο εύρος ικανοτήτων όπως αισθητικές, κινητικές, νοητικές και κοινωνικές. Προσφέροντας στο παιδί τις ιδανικές συνθήκες ψυχαγωγίας, επενδύουμε στο μέλλον του και συμβάλλουμε με τον καλύτερο τρόπο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του.   Είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε ότι ο παιδαγωγικός ρόλος του παιχνιδιού ακολουθεί τις εξελίξεις κάθε εποχής, αλλά είναι και άμεσα συνδεδεμένος με τις ξεχωριστές ανάγκες του κάθε παιδιού και τις απαιτήσεις του.   Τέλος, δεν πρέπει ποτέ να παραβλέπουμε τον σημαντικότερο σκοπό αυτής της δραστηριότητας που λέγεται παιχνίδι: την ευχαρίστηση του παιδιού. Πηγή:

Η «Αναπηρία» των παρεκκλίσεων

Η αναπηρία αφορά λειτουργικούς περιορισμούς που δυσχεραίνουν την πλήρη συμμετοχή του ατόμου στην καθημερινή ζωή. Οι λειτουργικοί αυτοί περιορισμοί μπορεί να είναι σωματικοί, διανοητικοί ή συσχετισμένοι με κάποιο πρόβλημα υγείας.
Ένα άτομο θεωρείται “ανάπηρο” όταν έχει κάποια σωματική, αισθητηριακή, ή νοητική βλάβη η οποία έχει μακροχρόνια και σημαντική επίπτωση στην ικανότητα του να διεκπεραιώνει καθημερινές δραστηριότητες.
Έγκλημα, είναι κάθε πράξη που ο νόμος προβλέπει και τιμωρεί με ποινή, ή και Έγκλημα, είναι η ανθρώπινη εκείνη συμπεριφορά που προσβάλλει έννομα αγαθά του ατόμου ή της κοινωνικής ολότητας, κατά τρόπο γενικά επικίνδυνο και ιδιαίτερα αξιόμεμπτο, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αποτελεί αφόρητο παράδειγμα αντικοινωνικής συμπεριφοράς, καταλογιστής σε ενοχή του δράστη και αξιόποινης με απόφαση των αρμόδιων οργάνων της Πολιτείας.

Οι σεξουαλικές παρεκκλίσεις είναι ανεκτές από την κοινωνία μας, εφόσον εκφράζονται με την συναίνεση του συμμετέχοντα. Σε περίπτωση μη συναίνεσης του συμμετέχοντα, εμφανίζεται ο ρόλος του επίσημου κράτους μέσω της νομοθεσίας και καθορίζει συγκεκριμένα όρια και ποινές. Ως γενικός κανόνας, οι εθνικές νομοθεσίες παρεμβαίνουν σε σεξουαλικές παρεκκλίσεις που έχουν επίπτωση σε παιδιά ή εφήβους (παιδοφιλία), στην ηδονοβλεψία ή την επιδειξιμανία, στην ζωοφιλία, στην νεκροφιλία, την σεξουαλική παρενόχληση, την επίθεση ή/και την κακοποίηση σεξουαλικού χαρακτήρα. Η ηδονοβλεψία και η επιδειξιμανία αποτελούν αδίκημα όταν δεν έχει συμφωνηθεί η συγκατάθεση του ατόμου που παρακολουθείται ή παρακολουθεί αντίστοιχα. Το ίδιο συμβαίνει στο σαδομαζοχισμό όταν δεν υπάρχει αμοιβαία συγκατάθεση, οπότε και θεωρείται επιθετική πράξη. Όπως παρατηρούμε οι σεξουαλικές παρεκκλίσεις που τιμωρούνται χαρακτηρίζονται από χρήση βίας (στην οποία συμπεριλαμβάνεται και κάθε μορφή παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης) ή σεξουαλική συμπεριφορά που δεν έχει την συγκατάθεση του άλλου.

Ο παιδόφιλος δεν λειτουργεί
σε μια στιγμή «αδυναμίας».

Τίθεται το ερώτημα, αν οι πράξεις του παιδόφιλου είναι καταλογιστές. Αν δηλαδή, ο παιδόφιλος είναι ασθενής και δεν μπορεί να ελέγξει τις ορμές του, οπότε απαλλάσσεται και από τον χαρακτηρισμό του εγκληματία. Ο παιδόφιλος, αυτό που κάνει είναι η κακοποίηση του ανήλικου με σκοπό την ευχαρίστησή του. Ασφαλώς το κάνει, χωρίς την συναίνεση του ανηλίκου, ακόμη και αν το παιδί πεισθεί να συμμετάσχει, αυτό δεν θεωρείται συναίνεση. Ο παιδόφιλος δεν λειτουργεί σε μια στιγμή «αδυναμίας». Ο παιδόφιλος, παρατηρεί το θύμα του, το εξετάζει, το μελετά, σχεδιάζει και οργανώνει την πράξη του και τελικά καιροφυλακτεί για την κατάλληλη στιγμή που θα επιτεθεί στο θύμα του. Καμία πράξη που γίνεται με τέτοια προμελέτη δεν είναι πράξη σε στιγμή «αδυναμίας».

Οι συνέπειες τις πράξης του, είναι καταστροφικές για το παιδί-θύμα. Το παιδί που υπέστη σεξουαλική κακοποίηση, ως επί το πλείστον, δεν συνέρχεται ποτέ. Βιώνει την κακοποίηση του ξανά και ξανά. Πονά και νοιώθει την κακοποίηση κανονικά σαν να συμβαίνει επαναληπτικά. Ζει μόνιμα με τον φόβο της κακοποίησης, της επανάληψης της κακοποίησης του. Δεν κοιμάται τα βράδια, υποφέρει από εφιάλτες. Κλείνεται στον εαυτό του, απομονώνεται και βιώνει μια ισόβια μοναξιά. Το παιδί που κακοποιείται, την ώρα της κακοποίησης λιποθυμά. Χάνει τις αισθήσεις του. Εκείνη την ώρα, το παιδί εύχεται να πεθάνει και «πεθαίνει». Αυτό που του συνέβη τότε, του συμβαίνει και του ξανασυμβαίνει σε όλη του την ζωή. Το κακοποιημένο παιδί, «πεθαίνει» και ξανά-«πεθαίνει» σε όλη του τη ζωή, σε κάθε ανάμνηση του φρικτού μαρτυρίου που πέρασε, αν τελικά καταφέρει να επιβιώσει.

Από το λύσουμε τις διαφορές μας, τις ιατρικές και τις νομικές, αν ο παιδόφιλος είναι ασθενής ή εγκληματίας του πιο ειδεχθούς εγκλήματος μέχρι και να τον χαρακτηρίσουμε Ανάπηρο, παρέχοντας του προνόμια για ίσα δικαιώματα στη ζωή του, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Το έγκλημα του παιδόφιλου, είναι το ειδεχθέστερο, επειδή τελείται χωρίς την συναίνεση του θύματος και επειδή το θύμα δεν έχει καμία δυνατότητα να αντιδράσει ούτε καν να αξιολογήσει την πράξη του θύτη του.

Ποιος όμως, είχε την ιδέα να αποδώσει στον παιδόφιλο ποσοστό αναπηρίας 20 έως 35%; Δεν ξέρω αν θα πάει κάποιος παιδόφιλος στην Επιτροπή του ΙΚΑ και θα πει «είμαι παιδόφιλος, παρακαλώ δώστε μου μια κάρτα να έχω μειωμένο εισιτήριο στα λεωφορεία ή όπου αλλού», αλλά θεωρώ ότι κανείς από αυτούς τους ψιλικατζήδες παιδόφιλους δεν θα είχε την δυνατότητα να περάσει στην υπουργική απόφαση τέτοια ρύθμιση.  

Σε μια εποχή, όπου τα πάντα διυλίζονται με σκοπό να μειωθούν οι παροχές, σε μια εποχή που τα ανθυγιεινά και βαρέα επαγγέλματα αποχαρακτηρίζονται για να μειωθούν οι συντάξεις και ως προς τον χρόνο διεκδίκησής τους και ως προς το μέγεθος της σύνταξης, μου φαίνεται τελείως απίθανο να μπήκε κατά λάθος τέτοια ρύθμιση.

Κάποιοι, κορεσμένοι από την τρυφηλότητα και τις ηδονές, που επιδίδονται σε ακραίες παραφιλικές συμπεριφορές, «συνέλαβαν» την ιδέα της απαλλαγής τους από τον καταλογισμό των αξιόποινων πράξεων τους. Άνθρωποι ισχυροί, πωρωμένοι και ανάλγητοι, όταν πάρουν την ταυτότητα του ανάπηρου, του παιδόφιλου με αναπηρία 25%, θα κατακτήσουν το ακαταλόγιστο των αδικοπραξιών τους στην επόμενη δίκη. Αυτοί οι ισχυροί θα επιδιώξουν να συνηθίσουμε τις πράξεις τους. Θα προσπαθήσουν να επηρεάσουν τον πολιτισμό μας και να δεχθούμε τα νέα ήθη της απαλλασσόμενης παιδοφιλίας.

Επειδή η συνήθεια, το έθος, η συνισταμένη έκφραση των ισχυρών που την επιβάλλουν κατά όποιο τρόπο, στο σύνολο της κοινωνίας με την επανάληψη των ίδιων πρακτικών, όταν αυτές δεν βασίζονται σε διαχρονικές αξίες και ανθρωπιστικές αρχές, δημιουργούν το νέο ήθος, παράγοντας μια νέα «ηθική».