«Το πρόσωπο του τέρατος και ο φόβος μήπως το συνηθίσουμε»

«Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά.»
(...)  

Από την ώρα που ο Frankenstein γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, o κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένιση του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. 

Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, απ' το μυαλό της κότας. Απ' το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ' ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ' ένα ζώο δυνατό πού βρυχάται. Τί να τους πω και πώς να τους το πω; Και μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τις σκέψεις μου, κάτω από φράσεις απλοϊκές και ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μιας κότας, που όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει και να μας καθοδηγεί;

Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοήθα να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος, που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά.

Το τέρας σχηματίζεται από τα ζώα κι απ' τους εχθρούς.

Θα σας θυμίσω μια συνομιλία τότε, μέσα στη τάξη του σχολείου. Με πλησιάζει ένας ψηλός συμμαθητής, μ ένα δυσάρεστο έκζεμα στο δέρμα του προσώπου του, στραβή τη μύτη και ξεθωριασμένα τα μαλλιά του, ακατάστατα. Ήταν η πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς.
- Πώς λέγεσαι, ρωτάει, ενώ πλάι του είχαν σταθεί αμίλητοι δυο άλλοι, δικοί του φίλοι.
- Βασίλης, του απαντώ.
- Και που μένεις, εκείνος εξακολουθεί.
- Πάνω στο λόφο, του λέω και τον κοιτώ στα μάτια. Εκείνος χαμογέλασε κι άφησε να φανούν τα χαλασμένα δόντια του.
Μου λέει:
- Εγώ μένω στην απέναντι όχθη. Είσαι λοιπόν εχθρός. Και μου δίνει μια στο κεφάλι με το χέρι του, που με πονάει ακόμα τώρα σαν το θυμηθώ. Τον κοιτάζω έτοιμος να κλάψω. Μα συγκρατιέμαι. Αυτός σκάει στα γέλια και χάνεται. Προς το παρόν. Γιατί θα τον ξαναδώ: Εισπράκτορα, εκπαιδευτή στο στρατό, τηλεγραφητή, κλητήρα στο υπουργείο, αστυνόμο, μουσικό στην ορχήστρα, παπά στην ενορία, συγκάτοικο στην πολυκατοικία, γιατρό σε κρατικό νοσοκομείο και τέλος νεκροθάφτη, όταν πετύχει να με θάψει.
(...)
Πώς θ αντιδράσουμε και πώς δε θα συμβιβαστούμε με το τέρας»;

Μάνος Χατζιδάκις

«Τα Σχόλια του Τρίτου»

Οι Σκύλες του Χίτλερ. Το ίδιο διαβολικές με τους άνδρες / The Nazi women who were every bit as evil as the men

Μπορεί η ναζιστική δολοφονική μηχανή να στελεχωνόταν κυρίως από άντρες, αλλά από μια νέα έρευνα προέκυψε ότι δεν ήταν λίγες και οι Γερμανίδες που συμμετείχαν είτε ως θύτες, είτε ως μάρτυρες, είτε ως συνεργοί.

... μεταξύ άλλων, εντόπιζαν παιδιά με προβλήματα υγείας
ή μαθησιακά προβλήματα, τα οποία δεν είχαν δικαίωμα να ζήσουν.

Σύμφωνα με την Αμερικανίδα ιστορικό Γουέντι Λόουερ, οι  Γερμανίδες που είχαν ενεργό ρόλο στα εγκλήματα των Ναζί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν περισσότερες από 500.000!

...................................
The Nazi women who were every bit as evil as the men: From the mother who shot Jewish children in cold blood to the nurses who gave lethal injections in death camps

more... dailymail 

........................... 

Μάλιστα, όπως λέει η Λόουερ, μετά το ξέσπασμα του πολέμου όλες οι Γερμανίδες ηλικίας μεταξύ 17 και 25 ετών ήταν υποχρεωμένες να αναλάβουν κάποιου είδους υπηρεσία.

Κάποιες ήταν δασκάλες, άλλες νοσοκόμες, ενώ αρκετές ήταν γραμματείς (και ερωμένες) υψηλόβαθμων στελεχών του ναζιστικού καθεστώτος και συμμετείχαν άλλοτε παθητικά, και άλλοτε ενεργά στις εγκληματικές ενέργειες των προϊσταμένων τους.

Κυρίως όσες ανήκαν στις δύο πρώτες κατηγορίες, εντόπιζαν νεογέννητα ή μεγαλύτερης ηλικίας παιδιά με προβλήματα υγείας ή μαθησιακά προβλήματα, τα οποία δεν είχαν δικαίωμα να ζήσουν.

Λίζελοτ Μάγερ

Μια από τις πιο αδίστακτες γυναίκες, που συμμετείχαν στα απάνθρωπα αυτά εγκλήματα ήταν  η Λίζελοτ Μάγερ. 
Υπήρξε γραμματέας και ερωμένη του ναζιστή κομισάριου της πόλης Λίντα στη Λευκορωσία. 

Επέλεγε ποιοι από τους κρατούμενους εργάτες
θα εκτελούνταν και ποιοι θα παρέμεναν στη ζωή. 
Μια φορά έδωσε εντολή να εκτελεστούν 16 άντρες μόνο και μόνο επειδή άργησαν να φτάσουν στην δουλειά τους λίγα λεπτά!

madata από star.gr

Κουράστηκα να φοβάμαι. Κουράστηκα....

Φόβος για το τι θα ξημερώσει. 

Φόβος για το άγνωστο.

Φόβος για το μέλλον, φόβος για το παρόν.
Φόβος για πολέμους, φόβος για αρρώστιες, φόβος για οικονομικά.
Φόβος για το αν θα συμβεί, το ένα, το άλλο το παρ' άλλο…

Έτσι περνάνε οι μέρες μας πια.
Γεμάτες φόβο. Φόβο και μιζέρια.

Δεν όμως είναι ζωή αυτή, ρε.
Κόλαση είναι. Κόλαση.
Κουράστηκα να φοβάμαι. Κουράστηκα.

Ξέρεις…
Καμιά φορά, όταν κάνει ησυχία στη ψυχή, ακούω Κάποιον, 

«Μη φοβού, μόνο πίστευε», να ψιθυρίζει…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθεριάδης, Ψυχολόγος M.Sc.

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι