Στο σκοτεινό μυαλό ενός παιδοβιαστή (Νίκος Σειραγάκης)

Ο «ψηλός» από το Ρέθυμνο, Νίκος Σειραγάκης, δάσκαλος και προπονητής μπάσκετ, στα 47 του κατάφερε και βρήκε τρόπο να μπει μόνος του στην εφεδρεία. Δύο ανήλικα αγόρια στο κρεβάτι του, μερικοί κοριοί της αστυνομίας να καραδοκούν, έστω και με ένα χρόνο καθυστέρηση, μια έφοδος.

    Οι φωτογραφίες που είχε ανεβάσει ο ίδιος στο Facebook είχαν ως φόντο διάφορα σκηνικά. Άλλοτε τους αθλητές του, άλλοτε μια απλή κουρτίνα και τον ίδιο να φωτογραφίζει τον εαυτό με το κινητό και να φορά κουκούλα. Η τελευταία, πάντως, δημόσια φωτογραφία του είχε ως φόντο τον μετρητή ύψους της Ασφάλειας Ρεθύμνου. Και ένα πρόσωπο που σε προκαλούσε να το κοιτάξεις στα μάτια και να αναρωτηθείς, ασυναίσθητα, πού αλλού το έχεις δει. 

Το να μπει κανείς στο μυαλό του παιδεραστή είναι σαν ν' ανοίγει την πόρτα μιας τράπεζας. Τόσο εύκολο. Αλλά αν προσπαθήσει να καταλάβει πώς σκέφτεται είναι σαν να προσπαθεί να ληστέψει την τράπεζα. Τόσο δύσκολο. Ή τόσο επικίνδυνο...

    «Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει το μέγεθος της σεξουαλικής εκμετάλλευσης των παιδιών, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να σοκαριστεί εκ των προτέρων και μόνο, χωρίς καν να χρειάζεται να δει ό,τι έχουμε δει εμείς. Και να σου πω και κάτι; Η εμπειρία λέει ότι στις κλειστές κοινωνίες της ελληνικής επαρχίας όλο και κάτι κυκλοφορεί... Για θυμήσου την ιστορία με τον Δουρή... Οταν μαθεύτηκαν τα αίσχη, όλοι έπεσαν από τα σύννεφα. Κατά τη διάρκεια των ερευνών, όλο και κάτι "είχαν πονηρευτεί". Τα παιδιά δεν μπορούν να κρύψουν κάτι τόσο σοβαρό, όσο και αν πιέζονται από τις οικογένειές τους να σιωπήσουν, για λόγους που όλοι ξέρουμε...».
    Ο άνθρωπος που τα λέει αυτά έχει περάσει από διάφορα πόστα στην αστυνομία. Ανάμεσα σε αυτά και υπηρεσίες της Ασφάλειας για την προστασία των ανηλίκων. Οταν, όμως, τότε, την τελευταία ημέρα του 1993, η Ελλάδα συγκλονιζόταν με την υπόθεση Δουρή, τα πράγματα ήταν αλλιώς. Ούτε διαμετακομιστικό κέντρο του ασιατικού, ανατολικοευρωπαϊκού και βαλκανικού οργανωμένου εγκλήματος είχε γίνει η Ελλάδα, ούτε και οι ομάδες, οργανωμένες και μη, των παιδεραστών είχαν βάλει στην εργαλειοθήκη της ανωμαλίας τους τη σκοτεινή πλευρά του Ιντερνετ και των συστημάτων κοινωνικής δικτύωσης.
Από τότε άλλαξαν πολλά, σχεδόν όλα στην Ελλάδα, εκτός από ένα: Αυτή η μυστηριώδης πτυχή στον εγκέφαλο του παιδεραστή, που τον οδηγεί στην απόλυτη ανατριχίλα. Αυτή η ελάχιστη χαραμάδα στο μυαλό του, απ' όπου η μεγάλη διαστροφή πέφτει σαν καρφίτσα από καμινάδα...

Της διπλανής πόρτας
    Για του λόγου το αληθές, έρχεται η τελευταία υπόθεση από το Ρέθυμνο να επιβεβαιώσει για ακόμη μία φορά τον κανόνα του «καθ' όλα φυσιολογικού παιδεραστή της διπλανής πόρτας». Ο γυμναστής Νίκος Σειραγάκης (τα στοιχεία του καθώς και η φωτογραφία του δημοσιεύτηκαν κατόπιν εισαγγελικής οδηγίας) συνελήφθη επ' αυτοφώρω με δύο ανήλικα αγόρια, στις αρχές Δεκεμβρίου, έπειτα από έρευνες της Αστυνομίας με την υποβοήθηση υψηλής τεχνολογίας, που διήρκησαν, σύμφωνα με την ίδια, δεκατέσσερις μήνες. Κάτι που ευλόγως δημιουργεί την απορία για το πόσο χρόνο θα χρειαζόταν για τη σύλληψη του γυμναστή, σε περίπτωση που δεν υπήρχε η υποβοήθηση της τεχνολογίας;

    Όμως, το θέμα δεν είναι εδώ. Το θέμα είναι, όπως καταγγέλθηκε και στα τοπικά Μέσα, οι πολιτικές επαφές, ακόμη και οι συγγενικές σχέσεις του ίδιου του γυμναστή με παράγοντες της τοπικής κοινωνίας. Κατά ένα μεγάλο μέρος τις είχε καλλιεργήσει και μέσα από την προπονητική του ιδιότητα στην ομάδα μπάσκετ, αλλά και από την καθηγητική του. Οι μέχρι πριν από λίγες ημέρες έρευνες είχαν φανερώσει ότι ο 47χρονος άντρας είχε παρενοχλήσει σεξουαλικώς 39 αγόρια και οι καταγγελίες γι' αυτές τις παρενοχλήσεις πηγαινοέρχονταν από την Αστυνομία στην Εισαγγελία και το αντίστροφο. 

Ας δούμε μία από τις καταγγελίες, ενός αγοριού: 

«Με πήγε σε ένα ξωκλήσι σε ένα χωριό που δεν είχα πάει ποτέ. Ηταν μακριά από το σπίτι μου. Πριν μπούμε στο αυτοκίνητο, μου είπε ότι εκεί θα καθόμασταν στη φύση και θα μου έλεγε πώς να γίνω πιο καλός άνδρας. Δεν κατάλαβα ακριβώς τι εννοούσε, αλλά αφού ήταν καθηγητής μου τον ακολούθησα. Μετά άρχισε να με ακουμπάει. Πρώτα στο χέρι. Ένιωσα αμήχανα. Περίεργα. Ντρέπομαι. Δεν μπορώ να σας πω άλλα. Αφήστε με...».

Ας δούμε τώρα και από την ανάποδη, από την πλευρά του παιδεραστή, τον τρόπο με τον οποίο περιγράφει στις αρχές τι έκανε και τι λέει γι' αυτό. Το 2005 συνελήφθη από τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος ένας ιδιωτικός υπάλληλος 42 ετών, που εργαζόταν σε μπαρ της Μυκόνου. Στο σπίτι όπου έμενε βρέθηκαν δύο άλμπουμ με 59 φωτογραφίες, οι οποίες εικόνιζαν τη σεξουαλική δραστηριότητα του ίδιου με δέκα ανήλικα παιδιά. Και τι, μεταξύ άλλων, είπε όταν ανακρίθηκε: «Εχω πάθος με την παιδική σάρκα. Είχα μόνιμη ερωτική σχέση με έναν 16χρονο αλλοδαπό. Λυπάμαι που δεν πρόλαβα να συνευρεθώ ερωτικά και με άλλα παιδιά...». Κάθε φωτογραφία που παρήγε με δικά του μέσα την πωλούσε μέσω Διαδικτύου -δηλαδή μέσω πιστωτικών καρτών- σε τιμές που ξεκινούσαν από 80 ευρώ και διαμορφώνονταν ανάλογα με τη σκληρότητα και την ηλικία των παιδιών. Μεταξύ των υπό εμπόρευση φωτογραφιών βρέθηκαν και κάποιες με παιδιά που έπαιζαν γυμνά σε παραλίες.

Κατάθεση-σοκ
    Λίγους μήνες έπειτα από τη σύλληψη του υπαλλήλου στη Μύκονο, ήταν η σειρά ενός καθηγητή στη Βόρεια Ελλάδα. Την επιχείρηση παγίδευσης και σύλληψής του μας περιγράφει το πρώην στέλεχος της ΕΛ.ΑΣ.: «Είχαμε μια καταγγελία από ένα γείτονά του. Εβαζε λέει αγόρια, δώδεκα, δεκατριών, δεκατεσσάρων στο σπίτι. Από οικογένειες ξένες. Αλβανία, Πολωνία και τέτοια. Τον "στήσαμε". Βάλαμε το γιο ενός συναδέλφου και τον πλησίασε, τάχα μου ότι έψαχνε ένα φίλο του και του χτύπησε το κουδούνι. Τον είχαμε καλωδιώσει και περιμέναμε με εισαγγελέα απ' έξω σ' ένα αυτοκίνητο. Ο άτιμος δεν έχασε ούτε λεπτό. Άρχισε να λέει στον πιτσιρικά πόσο άντρας δείχνει, ότι έχει γυμνασμένα πόδια και διάφορα τέτοια. Και άρχισε να του λέει τι έκανε με το φίλο του. Μόλις τα είπε και βεβαιωθήκαμε ότι τα είχαμε γραμμένα, κάναμε ντου στο σπίτι και τον μαζέψαμε. Πριν τον στείλουμε στον εισαγγελέα τού πήραμε κατάθεση. Δεν μπορείς να φανταστείς τι έλεγε το στόμα του.

Όλο "ε, και; τι έγινε;" έλεγε. Και δεν ήταν μόνο αγοράκια. Και με μικρά κορίτσια είχε πάει, τους έπαιρνε διάφορα δώρα και για να τους τα δώσει τούς έλεγε να του κάνουν το ένα, να του κάνουν το άλλο. Μας έλεγε για το παιδικό δέρμα και τέτοια. Πώς το μύριζε και πώς ένιωθε να ερεθίζεται, όταν άγγιζε μικρά κορίτσια. Ήταν ένας συνάδελφος που είχε μια κόρη έξι ετών που έγραφε την κατάθεση. Δεν άντεξε και πετάχτηκε από το γραφείο, άρπαξε την καρέκλα που καθόταν και τη σήκωσε στον αέρα για να του τη φέρει στο κεφάλι. Με το ζόρι τον κρατήσαμε».

Πόσο κοντά ή μακριά στην πραγματική ζωή είναι ο παιδεραστής; 

«Παιδεραστής μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε γύρω μας, νέος ή μεγαλύτερος, φτωχός ή πλούσιος, μορφωμένος ή αγράμματος, εργαζόμενος ή άνεργος, οποιασδήποτε καταγωγής», θα πει ένας ιδιωτικός ερευνητής της Αθήνας, που στο παρελθόν ενεπλάκη σε υποθέσεις παιδεραστίας που απασχόλησαν ιδιαιτέρως την επικαιρότητα. Γονείς που είχαν παρατηρήσει περίεργες συμπεριφορές στα παιδιά τους κατέφυγαν σε αυτόν για να μπορέσουν να μάθουν, καθώς οι αστυνομικές αρχές απαιτούν επίσημες και άρα επώνυμες καταγγελίες για να κάνουν έρευνα που αφορά ένα συγκεκριμένο παιδί:

Άνω των 30
«Στις περισσότερες περιπτώσεις οι παιδεραστές είναι άντρες, άνω των 30. Ζουν μόνοι τους ή με τις μητέρες τους και ο φιλικός τους κύκλος δεν είναι μεγάλος. Αν είναι παντρεμένος, η σχέση με τη σύζυγό του είναι περισσότερο συντροφική και χωρίς σεξουαλικές επαφές. Οσον αφορά το επαγγελματικό του προφίλ, όπως το έχω μελετήσει εγώ, παρατηρούνται αρκετά κενά μεταξύ εργασίας και απραξίας και συνήθως με πρωτοβουλία του ίδιου.

Θύματα κοντά στην εφηβεία
    Γενικώς, απολαμβάνουν ένα είδος κοινωνικής αναγνώρισης και, σε πολλές περιπτώσεις, αυτό συνδέεται με επαγγέλματα σχετικά με παιδιά, στα οποία ασκούν ένα είδος εξουσίας και γοήτρου. Έχει παρατηρηθεί ακόμη και το γεγονός ότι παιδιά-θύματα, τα οποία κατά βάση είναι κοντά στην εφηβεία, κάτι που προτιμούν οι παιδεραστές, να αναπτύσσουν με αυτούς συμπεριφορές όμοιες με το "Σύνδρομο της Στοκχόλμης", δηλαδή να μη θέλουν να τους καταγγείλουν και παράλληλα να αναπτύσσουν φιλικά αισθήματα προς αυτούς. Και αυτό δεν είναι τυχαίο, καθώς έχει παρατηρηθεί ότι μια κατηγορία παιδιών που μπαίνουν στο στόχαστρο των παιδεραστών είναι παιδιά που δείχνουν με τη συμπεριφορά τους πως έχουν ανάγκη από προστασία και ασφάλεια. 

    Οι συνήθειες των παιδεραστών χαρακτηρίζονται από εμμονή με τα παιδιά που θέτουν ως στόχους, κάνουν τα πάντα για να το πετύχουν, προστατεύουν με κάθε θυσία τις συλλογές από φωτογραφίες, συνήθως αρέσκονται να διατηρούν σουβενίρ από κάθε εμπειρία τους και με κάποιο τρόπο έχουν πείσει τους εαυτούς τους ότι αυτό που κάνουν είναι "υγιές" και φυσιολογικό για τα παιδιά.    

    Επίσης, βρίσκουν πάντοτε έναν τρόπο να είναι κοντά στο οικογενειακό περιβάλλον του παιδιού, αναπτύσσοντας σχέσεις με τους γονείς τους, ώστε να μπορούν ν' αντικρούσουν ευκολότερα τυχόν αποκαλύψεις των παιδιών.

Τελειώνοντας με το προφίλ του παιδεραστή, αυτό που πρέπει να μείνει είναι ότι πρόκειται για εγκληματική δραστηριότητα που μπορεί να την κάνει ο οποιοσδήποτε, δεν είναι καναλιζαρισμένη σε συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις, όπως μπορεί να είναι άλλα εγκλήματα».

kkyr@enet.gr
Του ΚΩΣΤΑ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (17.12.2011)

Ο Σειραγάκης, που είχε ασελγήσει σε 36 ανήλικους, αποφυλακίστηκε!! 😲

    Οργή έχει προκαλέσει η αποφυλάκιση του παιδοβιαστή, προπονητή Νίκου Σειραγάκη μόλις 12,5 χρόνια μετά την καταδίκη του.
Ο προπονητής είχε καταδικαστεί για ασέλγεια σε βάρος 36 ανηλίκων με 401 χρόνια κάθειρξη που με τη συγχώνευση έγιναν 220 και που σε πραγματικά χρόνια έκτισης μειώνονται σε 25 και τελικά σε 20 με τον νέο ποινικό κώδικα.

    Ο Νίκος Σειραγάκης καταδικάστηκε πρωτόδικα για κατάχρηση σε ασέλγεια και απόπειρα κατάχρησης σε ασέλγεια σε βάρος 36 παιδιών, ενώ την ίδια ποινή του επέβαλε και το εφετείο.

Όπως έγινε γνωστό χθες, από το Neakriti.gr, ο Σειραγάκης αποφυλακίστηκε μετά την σχετική αίτηση που κατέθεσε στο συμβούλιο του σωφρονιστικού καταστήματος όπου βρισκόταν τα τελευταία χρόνια.

Οι όροι της αποφυλάκισης
    Οι όροι της αποφυλάκισης είναι οι εξής: Να μην διαμένει και να μην επισκέπτεται τη νήσο Κρήτη, να δίνει το «παρών» δύο φορές το μήνα σε Αστυνομικό Τμήμα, να διαμένει σε περιοχή της Αττικής που έχει οριστεί, να μη συναναστρέφεται με ανήλικους χωρίς παρουσία ή τη συναίνεση των εχόντων την επιμέλεια και να πηγαίνει για συνεδρία με ψυχίατρο μία φορά το μήνα (με αυτό ασχολείται η υπηρεσία επιμελητών).
..........

η συνέχεια εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

47χρονος παιδεραστής: «Οι πράξεις μου συντελέστηκαν με τη συναίνεση των παιδιών»!!

14 μήνες ήξεραν αλλά έπαιζαν κρυφτούλι με τον παιδεραστή

Σε «Συσσωρευμένα Γεγονότα» οφείλεται η Εφηβική Βία

Τα προβλήματα συμπεριφοράς των παιδιών μπορούν να αρχίσουν έναν κύκλο δυσκολιών που τελικά καταλήγουν σε βία μετέπειτα στη ζωή τους, αλλά υπάρχουν άφθονες ευκαιρίες παρέμβασης πριν φτάσουν τα πράγματα στα άκρα.

Ο Δρ Κέννεθ Ντοντζ και οι συνεργάτες του στο Πανεπιστήμιο Ντιουκ της Βόρειας Καρολίνα έθεσαν υπό ιατρική παρακολούθηση 754 παιδιά από το νηπιαγωγείο μέχρι και το Λύκειο για να προσπαθήσουν να εντοπίσουν τους παράγοντες που συντελούν στην εφηβική βία.

Διαπίστωσαν ότι ο δρόμος από τα πρώιμα παιδικά προβλήματα συμπεριφοράς μέχρι την εφηβική βία περιλαμβάνει μια περίπλοκη αλληλουχία περιστατικών.

Αρχικά οι επιστήμονες παρατήρησαν ότι οι γονείς από μειονεκτικές οικογένειες ήταν πιθανότερο από άλλους γονείς να ανταποκριθούν στα προβλήματα συμπεριφοράς των παιδιών τους είτε σκληρά είτε με ασυνέπεια. Αυτό με τη σειρά του, καθιστούσε πιθανότερο τα παιδιά να έχουν προβλήματα στο σχολείο, τόσο με τα μαθήματά τους όσο και με τους συμμαθητές τους.

    Όταν τα παιδιά είχαν τέτοια προβλήματα στο Δημοτικό σχολείο, οι γονείς ήταν πιθανότερο να απομακρυνθούν απ' αυτά στο Γυμνάσιο, μιλώντας και παρακολουθώντας τα λιγότερο με την πάροδο του χρόνου. Αυτό αύξανε τις πιθανότητες τα παιδιά να κάνουν λάθος επιλογές φίλων, που για ορισμένα τελικά συντελούσε σε βίαιες συμπεριφορές στο Λύκειο.

Τα καλά νέα είναι ότι, τα νήπια με προβλήματα συμπεριφοράς δεν είναι προκαθορισμένο να έχουν προβλήματα στην εφηβεία. 

Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες που οι γονείς μπορούν να παρέμβουν και να κάνουν τη διαφορά.

Το μήνυμα λοιπόν προς τους γονείς είναι ότι υπάρχουν πάντα ευκαιρίες για να βοηθήσουν το παιδί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του.

    Όπως εξηγεί ο Δρ Ντοντζ «οι αντιδράσεις των γονέων ελάσσονα προβλήματα συμπεριφοράς των παιδιών τους μπορούν είτε να βοηθήσουν είτε να κάνουν κακό. Ορισμένοι γονείς, θυμώνουν και ανταποκρίνονται σκληρά, συχνά σκεπτόμενοι ότι μπορεί να φοβίσουν το παιδί τους ώστε να έχει καλή συμπεριφορά».

    Αλλά αυτό προϋποθέτει το μικρό παιδί να γνωρίζει ποια είναι η «καλή» συμπεριφορά. Οι γονείς λοιπόν θα πρέπει να είναι συνεπείς και ξεκάθαροι ως προς τους λόγους που μια συμπεριφορά, π.χ. ο καβγάς με τον αδερφό/αδερφή, δεν είναι αποδεκτή. Επίσης θα πρέπει να επιβραβεύουν την καλή συμπεριφορά του παιδιού τους.

    Πάντως από τη μελέτη προκύπτει ότι το Γυμνάσιο είναι μια περίοδος-κλειδί για την εμπλοκή των γονέων στις ζωές των παιδιών. Ορισμένοι γονείς παιδιών με ιστορικό προβλημάτων συμπεριφοράς, ήταν τόσο δυσαρεστημένοι με την συμπεριφορά τους τη δεδομένη περίοδο που είχαν «εγκαταλείψει τη μάχη» και δεν παρακολουθούσαν πλέον τη ζωή των παιδιών τους.

    Αλλά τότε ακριβώς είναι που τα παιδιά έχουν ανάγκη τους γονείς τους. Aρα οι γονείς θα πρέπει να συνεχίζουν να έχουν ενεργό ρόλο στη ζωή του παιδιού. Πάντα έχουν ευκαιρία να βοηθήσουν ή να κάνουν κακό στην ανάπτυξη του παιδιού.

    Φυσικά δεν πρέπει να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι οι γονείς ευθύνονται για όλα τα κακά που συμβαίνουν στο παιδί. Πολλοί γονείς κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν και εκείνοι που προέρχονται από μειονεκτικό οικογενειακό περιβάλλον συχνά αντιμετωπίζουν δυσκολίες που καθιστούν τον ρόλο τους ως γονέα ακόμη πιο δύσκολο.

Η έρευνα δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Child Development.
Δημοσίευση: 28-11-2008