Μας αφορά ...

ο ξυλοδαρμός ενός παιδιού απ' τους γονείς του
στο διπλανό διαμέρισμα.

........................
Μόλις, όμως, τελειώσουν οι κορώνες και κλείσουν οι προβολείς των τηλεοπτικών συνεργείων, ίσως πρέπει να σκεφτούμε πως, τελικά, αυτό που συμβαίνει στο σπίτι του γείτονα, μας αφορά.
 
Πως μας αφορά ο ξυλοδαρμός ενός παιδιού απ' τους γονείς του στο διπλανό διαμέρισμα.
Πως μας αφορά η γειτόνισσα που συναντάμε γεμάτη σημάδια κάθε τόσο στο ασανσέρ.
Πως μας πέφτει λόγος, αν λίγα τετραγωνικά παραδίπλα κακοποιείται ένας κατάκοιτος ηλικιωμένος.
Πως μας αφορά, ας πούμε, ο παρατημένος σκύλος που πεθαίνει απ' τη δίψα και τη μοναξιά σε μια ταράτσα.

Και, μεταξύ μας, αυτό μας αφορά πολύ περισσότερο από τις φρικιαστικές λεπτομέρειες ενός εγκλήματος, που μας ερεθίζει κι έλκει την προσοχή μας μέχρι ο παρουσιαστής του δελτίου να περάσει στο επόμενο ρεπορτάζ.  Η δολοφονία της τετράχρονης είναι μια είδηση που -σε όλη την αδιανόητη έκτασή της τουλάχιστον- δεν αφορά κανέναν. Έχει όμως όλα τα συστατικά για να εκτοπίσει από την κορυφή των δελτίων ειδήσεων όλα τα υπόλοιπα θέματα: Ένα παιδάκι θύμα, έναν (ή και τους δύο) γονείς σε ρόλο θύτη, πολλές, πολλές φρικιαστικές λεπτομέρειες και αρκετές μαρτυρίες γειτόνων που «έβλεπαν το κακό να 'ρχεται» κι αποφάσιζαν να παραμείνουν θεατές.

περισσότερα στο protagon 

Τα παιδιά τραγουδούν: «Αλήθεια, αξίζει σ’ αυτή τη ζωή να αγαπάς και να σ’ αγαπάνε»

Η αγάπη σ’ ένα χαμόγελο παιδιού

μας ομορφαίνει και γλυκαίνει την ψυχή μας

σαν μία λάμψη όπως ο φάρος του νησιού

ορίζοντες να ανοίγει στη ζωή μας

Την ευτυχία πάντοτε μες στη ζωή μας

τη χαρίζουν οι μικρές καλές στιγμές μας

 μία φιλία, ένα χαμόγελο γλυκό μια προσμονή,

μια σκέψη τρελή σαν σε όνειρό μας

Αλήθεια, αξίζει σ’ αυτή τη ζωή
να αγαπάς και να σ’ αγαπάνε
να εκτιμάς την κάθε στιγμή
που εσύ γελάς ενώ άλλοι πονάνε

Αλήθεια αξίζει σ’ αυτή τη ζωή
να αγαπάς και να σ’ αγαπάνε
να εκτιμάς την κάθε στιγμή
που εσύ γελάς ενώ άλλοι πονάνε

Η αγάπη χωρίς αντάλλαγμα μπορεί
τα πάντα στη ζωή να υπομένει
και να γελάει και να πονάει και να μπορεί
να συγχωρεί, να προχωρεί, να περιμένει

Αλήθεια αξίζει σ’ αυτή τη ζωή
να αγαπάς και να σ’ αγαπάνε
να εκτιμάς την κάθε στιγμή
που εσύ γελάς ενώ άλλοι πονάνε

Αλήθεια αξίζει σ’ αυτή τη ζωή
να αγαπάς και να σ’ αγαπάνε
να εκτιμάς την κάθε στιγμή
που εσύ γελάς ενώ άλλοι πονάνε

Μαρία Μοντεσόρι (31/10/1870 – 06/051952)

«Δεν ανακάλυψα καμία εκπαιδευτική μέθοδο.
Απλά έδωσα σε μερικά μικρά παιδιά
την ευκαιρία να ζήσουν»

Συμμετείχε ενεργά στο γυναικείο κίνημα και έκανε σχετικές ομιλίες σε όλη την Ευρώπη, πράγμα που της έδωσε μεγάλη δημοσιότητα.
Οι Υπουργοί παιδείας στην Ιταλία της απαγόρευσαν κάθε πρόσβαση σε παιδιά του Δημοτικού σχολείου, οδηγώντας την να ασχοληθεί με παιδιά προσχολικής ηλικίας. Τα εξαιρετικά αποτελέσματα και η συνεχής πρόοδος των μεθόδων της, η ενασχόλησή της με μη προνομιούχα παιδιά της έδωσαν ευρύτατη αποδοχή και ξεσήκωσαν κύματα ενθουσιασμού σε όλο τον κόσμο.

περισσότερα εδώ: Παιδείας Απάνθισμα

Ιταλίδα γιατρός και παιδαγωγός, δημιουργός του εκπαιδευτικού συστήματος που φέρει το όνομά της. Για την εποχή του αποτέλεσε πρωτοπορία και εξακολουθεί να εφαρμόζεται και σήμερα σε αρκετά σχολεία, τα επονομαζόμενα «μοντεσοριανά» ή «μοντεσοριανές σχολές».

......................................
Από την αρχή αντιμετώπισε την εχθρότητα μερίδας των συμφοιτητών της, αλλά και των καθηγητών, γρήγορα όμως τους κέρδισε με τις επιδόσεις της. Το 1896 αποφοίτησε με τις ειδικότητες του παιδιάτρου και της ψυχιάτρου, έχοντας κλινική εμπειρία κατά τη διάρκεια των σπουδών της. Υπήρξε η πρώτη γυναίκα που έλαβε πτυχίο ιατρικής από Ιταλικό Πανεπιστήμιο. Την ίδια χρονιά διορίστηκε βοηθός στην Ψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου της Ρώμης, όπου της κίνησαν το ενδιαφέρον τα εκπαιδευτικά προβλήματα των παιδιών με νοητική καθυστέρηση. Από το 1900 έως το 1907 δίδαξε παιδαγωγική στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης, όπου κατείχε και την έδρα της ανθρωπολογίας από το 1904 έως το 1908. Στο διάστημα αυτό συνέχισε τις σπουδές της στη Φιλοσοφία, την Ψυχολογία και σε θέματα αγωγής.
Στα τέλη του 1906 προσκλήθηκε να αναλάβει την εκπαίδευση μιας ομάδας παιδιών σε μια φτωχογειτονιά της Ρώμης, το Σαν Λορέντζο. Η Μοντεσόρι το θεώρησε ως χρυσή ευκαιρία για την εφαρμογή των εκπαιδευτικών της μεθόδων σε παιδιά με φυσιολογική νοημοσύνη. Στις 6 Ιανουαρίου 1907 άνοιξε το πρώτο Σπίτι των Παιδιών (Casa dei Bambini). Έδινε ιδιαίτερη έμφαση στα εποπτικά διδασκαλίας δικής της εμπνεύσεως και κατασκευής για να γίνονται μέσω των αισθήσεων κατανοητά τα μαθήματα του σχολείου. Οι μαθητές μάθαιναν στην αυτοπειθαρχία μέσα από διάφορες δραστηριότητες, όπως το ξεσκόνισμα και το σκούπισμα της τάξης και την περιποίηση του κήπου.
Στην πρώτη αυτή πειραματική σχολική τάξη η Μοντεσόρι παρακολουθούσε καθημερινά τις αντιδράσεις των παιδιών, για να διαμορφώσει την εκπαιδευτική της μέθοδο, η οποία αποτυπώνεται στο βιβλίο της Η μέθοδος της επιστημονικής παιδαγωγικής (Il Metodo della Pedagogia Scientifica Applicato All' Educazione Infantile Nelle Casa Dei Bambine), που εκδόθηκε το 1909. Η Μοντεσόρι εμπνεύστηκε τη μέθοδό της από τα νηπιαγωγεία του Φρέμπελ, την ψυχολογία των αισθήσεων των Ιτάρ και Σεγκέν και τις εκπαιδευτικές θεωρίες του Πεσταλότσι.

Σύμφωνα με τη μέθοδο Μοντεσόρι, το παιδί συμμετέχει στη γνώση και με τις πέντε αισθήσεις του και εκπαιδεύεται χωρίς σχολικούς καταναγκασμούς. Διάφορα αντικείμενα το βοηθούν να κατανοήσει τις έννοιες του βάρους, τα χρώματα, τα ποσοτικά μεγέθη και τα σχήματα, ενώ διάφορες κατασκευές αξιοποιούν τη δημιουργική και καλλιτεχνική του έφεση. Η παιδαγωγός δεν επιβάλλεται ποτέ με τον φόβο ή με την ένταση της φωνής της. Ένα «μάθημα σιωπής» ασκεί στον αυτοέλεγχο και την αυτοσυγκράτηση τα παιδιά.

Το εκπαιδευτικό της σύστημα αρχίζει να αναγνωρίζεται πρώτα στην Ιταλία και στη συνέχεια στον υπόλοιπο κόσμο. Τα επόμενα σαράντα χρόνια ταξιδεύει αδιάκοπα σε όλη την Ευρώπη, την Ινδία και τις ΗΠΑ, ανοίγοντας σχολεία που φέρουν το όνομά της.
Το πρώτο μοντεσοριανό νηπιαγωγείο στην Ελλάδα άνοιξε το 1936 στην Αθήνα από την ελληνορωσίδα εκπαιδευτικό Μαρία Εντελστάιν-Γουδέλη (1906-1991), με τη βοήθεια του παιδαγωγού Δημήτρη Γληνού. Είναι η σημερινή Μοντεσοριανή Σχολή Αθηνών «Μαρία Γουδέλη», που εδρεύει στη Νέα Φιλοθέη.
Το 1922, η Μαρία Μοντεσόρι διορίζεται κυβερνητικός επιθεωρητής των Σχολείων στην Ιταλία, αλλά θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη χώρα της το 1934, εξαιτίας της φασιστικής διακυβέρνησης Μουσολίνι. Μετακομίζει στην Ισπανία, αλλά μετά τον Εμφύλιο και την επικράτηση της δικτατορίας του Φράνκο εγκαθίσταται στην Ολλανδία. Το 1939 μεταναστεύει στην Ινδία, όπου θα παραμείνει καθ’ όλη τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1949 επιστρέφει στην Ολλανδία, όπου θα ζήσει μέχρι το τέλος της ζωής της. Στις 6 Μαΐου 1952, εξαιτίας ενός εγκεφαλικού επεισοδίου, αφήνει την τελευταία της πνοή στην πόλη Νόρντβαικ της Δυτικής Ολλανδίας, σε ηλικία 81 ετών.

περισσότερα εδώ: sansimera
δείτε ακόμα: Δέκα μεγάλοι παιδαγωγοί και θεωρητικοί της εκπαίδευσης των τελευταίων 100 χρόνων