Ανθρωπιστικό παιδομάζωμα - Το feel-good των φιλανθρώπων προέχει των πραγματικών αναγκών των "ευεργετουμένων"

Δύο είναι τα ενδεχόμενα σχετικά με την πολύκροτη υπόθεση των δεκαεπτά Ευρωπαίων, που συνελήφθησαν στην πόλη Αμπεσέ του Τσαντ, λίγο πριν μεταφέρουν αεροπορικώς σε ανάδοχες οικογένειες στην Γαλλία (κατά παραβίαση της Διεθνούς Σύμβασης της Χάγης περί Υιοθεσίας) μιαν αποστολή 103 ορφανών παιδιών από το σπαρασσόμενο Νταρφούρ του γειτονικού Σουδάν, για λογαριασμό της σχετικά νεοσύστατης ανθρωπιστικής οργάνωσης «Κιβωτός της Ζωής».

Υπόθεση που έλαβε δραματική τροπή με την αποκάλυψη ότι τα εν λόγω παιδιά, ηλικίας από ενός έως δέκα ετών, στην πλειοψηφία τους κατάγονται από χωριά του Τσαντ, κοντά στη μεθόριο με το Σουδάν, ζούσαν εκεί από πάντα (άρα δεν είναι πρόσφυγες) και έχουν "τουλάχιστον έναν ενήλικο τον οποίο θεωρούν γονέα".

Το πρώτο, και λιγότερο πιθανό, σενάριο είναι αυτό που αρχικώς περιέγραψαν οι διαδηλωτές της Αμπεσέ, καταγγέλλοντας οργισμένοι το "δουλεμπόριο", και ο πρόεδρος του Τσαντ Ιντρις Ντεμπί, κάνοντας λόγο για παράνομη διακίνηση παιδιών προς εξυπηρέτησιν ενδεχομένως Ευρωπαίων παιδεραστών ή εμπόρων οργάνων.

Το δεύτερο και πιθανότερο σενάριο είναι να έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση καταπάτησης των κανόνων ανθρωπιστικής δράσης λόγω απειρίας και υπερβάλλοντος ζήλου.Δύσκολα, ωστόσο, συνειδητοποιούμε ότι κατά βάθος τα δύο ενδεχόμενα δεν αλληλοαποκλείονται απολύτως και ότι το δεύτερο από αυτά είναι στην πραγματικότερα απείρως πιο ενοχοποιητικό για τους εμπλεκόμενους απ’ ό,τι μια "συνήθης" και με ευκρινή κίνητρα εγκληματική επιχείρηση.

Μπορεί το παιδομάζωμα της Αμπεσέ να μην απέβλεπε στην ικανοποίηση των ταπεινών αναγκών Ευρωπαίων Αφεντάδων, απέβλεπε ωστόσο σε κάτι εξίσου σημαντικό, την ικανοποίηση του φιλάγαθου φαρισαϊσμού τους και διακρινόταν από την ίδια περιφρόνηση προς τους ντόπιους, νοούμενους πάντοτε ως παθητικά αντικείμενα, άλλοτε της πλεονεξίας και άλλοτε των ευεργεσιών της Λευκής Φυλής...

Βρωμιά πέρα για πέρα φίλοι μας

βρωμιά απίστευτη, στο όνομα του "ανθρωπισμού"...

Αγαπητό μου χαμομηλάκι,


«Η Κιβωτός της Ζωής» έβαλε νερά.

Τα παιδιά που έφερνε η οργάνωση στη Γαλλία δεν ήταν ούτε ορφανά ούτε από το Νταρφούρ.
O τίτλος είναι δανεισμένος από το άρθρο της Καθημερινής σχετικά με αυτό το θέμα.
Εγώ απλά ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τους προβληματισμούς μου.
Πάντα πίστευα στον εθελοντισμό. Πάντα ήλπιζα ότι υπάρχουν άνθρωποι που με τον αλτρουϊσμό τους βοηθάνε την κοινωνία να πάει μπροστά. Έχω ήδη αναφερθεί στο ''Χαμόγελο του Παιδιού'' και το πόσο μου άρεσε αυτό που αντίκρυσα όταν επισκέφτηκα τα σπίτια φιλοξενίας του (2 σπίτια της επαρχίας).
Όμως μετά το σκάνδαλο με την ''Κιβωτό της Ζωής'' στη Γαλλία, έχω θορυβηθεί πολύ. Έχω σοκαριστεί για να πω την αλήθεια. Τι γίνεται βρε παιδιά στο κόσμο? Μόνο το χρήμα υπάρχει? Τίποτα άλλο? Που θα φτάσει η απληστία του ανθρώπου? Δηλαδή φοβόμασταν τους απαγωγείς παιδιών, τώρα θα φοβόμαστε και αυτές τις οργανώσεις? Εννοείται βέβαια ότι δεν είναι όλες οι οργανώσεις το ίδιο αλλά να που μια από αυτές ήταν απλά η ''βιτρίνα''. Προσπαθώ να μπω στο μυαλό των Γάλλων που πίστεψαν ότι θα φιλοξενούσαν ορφανά παιδιά μέσω αυτής της οργάνωσης. Φανταστείτε την απογοήτευσή τους και τον φόβο τους τώρα πια. Αυτά τα παιδάκια μόνο ορφανά δεν ήταν! Να θες να κάνεις το καλό και να μην ξέρεις αν θα βρεθείς μπλεγμένος. Να μην ξέρεις από που να πιαστείς. Σε τι να πιστέψεις. Μετά από τις άσχημες αποκαλύψεις που μου έκανε φίλος δημοσιογράφος για μια άλλη γνωστή οργάνωση πέρσι το καλοκαίρι, ήμουν γενικά πολύ επιφυλακτική αλλά πάντα ήλπιζα μέσα στην καρδιά μου ότι υπάρχουν ακόμα καλοί άνθρωποι που πασχίζουν για αυτά τα παιδιά.
Η ζωή με διέψευσε μάλλον. Παρόλα αυτά, συνεχίζω να ελπίζω και να παλεύω με όσα μέσα διαθέτω για έναν κόσμο καλύτερο. Για όλα τα παιδιά του κόσμου κι όχι μόνο για το δικό μου.
Ευχαριστώ.

Χωρίς ανθρωπιά

Χωρίς ανθρωπιά η επιβίωση

είναι πολύ δύσκολη στη ζωή

και, πολλές φορές, δεν είναι

και εφικτή.

 

Η ανθρωπιά είναι αυτή που μας

κρατά μέχρι το τέλος στη ζωή

Καπετάνιος