Γύρω στα δύο χρόνια του παιδιού τους, και μερικές φορές νωρίτερα, οι γονείς ανυπομονούν να δουν το παιδί τους να μαθαίνει να χρησιμοποιεί το γιογιό ή την τουαλέτα.
Συχνά οι γονείς βιάζονται πάρα πολύ να δουν αυτή την εξέλιξη, όπως συχνά βιάζονται και ανησυχούν για κάθε βήμα στην ανάπτυξη του παιδιού τους.
|
Μην το κάνετε θέμα μέσα σας και γύρω σας |
Η προοπτική του να πάει το παιδί «καθαρό» στον παιδικό σταθμό κάνει καμιά φορά το θέμα πιο επιτακτικό.
Όμως η μετάβαση από την πάνα στην τουαλέτα είναι μια διαδικασία που απαιτεί ιδιαίτερη κατανόηση και ευαίσθητους χειρισμούς για να προχωρήσει απλά και χωρίς προβλήματα.
Γιατί η πίεση και το άγχος τις πιο πολλές φορές επιβραδύνουν κατά πολύ την όλη διαδικασία. Υπάρχουν μελέτες που δείχνουν ότι ανυπόμονες οικογένειες, που άρχισαν νωρίς την εκπαίδευση της τουαλέτας, τα κατάφεραν τελικά πολύ αργότερα από άλλες οικογένειες που άρχισαν αφού το παιδί τους είχε κλείσει τα δύο χρόνια.
Οι όροι και οι λέξεις που οι επαγγελματίες χρησιμοποιούμε για την αγωγή τουαλέτας είναι συχνά «εκπαίδευση σφικτήρων» ή «εκπαίδευση στην τουαλέτα». Στην ουσία, η όλη διαδικασία υπερβαίνει κατά πολύ τη συμπεριφορά ή την εκπαίδευση των σφιγκτήρων γιατί συμμετέχουν σ’ αυτήν όλα τα συναισθηματικά και ψυχολογικά χαρακτηριστικά αυτής της ηλικίας. Επίσης, είναι καλύτερα να μιλάμε για αγωγή και όχι για εκπαίδευση στην τουαλέτα, για να μην παρασυρόμαστε από την στενή έννοια που έχει καμιά φορά η εκπαίδευση.
Οι όροι και οι λέξεις όμως που και οι γονείς χρησιμοποιούν για την αγωγή τουαλέτας έχουν πάρα πολύ συχνά μέσα του το ρήμα «καταφέρνω» και τις λέξεις «επιτυχία» ή «ατύχημα». Είναι σαν να είναι μια κοινωνική επιταγή που η οικογένεια, ο παιδικός σταθμός και καμιά φορά γιατροί και ψυχολόγοι το χειρίζονται σαν να πρόκειται για ακαδημαϊκή επιτυχία.
Τα επιδημιολογικά στοιχεία δείχνουν ότι είναι ικανά να αρχίσουν την αγωγή στην τουαλέτα:... |