Μερικές Καλές Ταινίες Κινουμένων Σχεδίων για Παιδιά

Τα δημοτικά σχολεία έκλεισαν και οι μικροί μαθητές τώρα μπορούν ελεύθεροι να χαρούν το καλοκαίρι, το παιχνίδι, το χρόνο, που τόσο τους λείπει, σύμφωνα με τις σύγχρονες απαιτήσεις για όλο και περισσότερα εφόδια, προκειμένου να ανταποκριθούν στις δυσκολίες της ζωής.

Ωστόσο, επειδή οι γονείς ζουν ήδη στον κόσμο της εργασίας, πιθανότατα οι διακοπές θα αργήσουν και το παιχνίδι για τα παιδιά τους στην πόλη έχει περιορισμένες πια δυνατότητες. Έτσι οι γονείς πρέπει να συνεχίσουν να τρέχουν. 

Όμως κάπως πρέπει να απασχολήσουν τα παιδιά τους στο σπίτι. 

Η εύκολη λύση είναι πάντα μια παιδική ταινία. 

Χρειάζεται, όμως, πολύ προσοχή γιατί δυστυχώς σε αυτή την ηλικία τα παιδιά πρέπει να αποφύγουν τις πολλές, μα πάρα πολλές παιδικές ταινίες χαμηλού επιπέδου που κυκλοφορούν ευρέως και δυστυχώς προβάλλονται και από την τηλεόραση.

Το ΑΠΕ-ΜΠΕ επέλεξε και προτείνει δέκα από τις καλύτερες ταινίες κινουμένων σχεδίων, που ίσως πρέπει να δουν οπωσδήποτε τα παιδιά για να κάνουν και μια ιδανική εισαγωγή στον κόσμο του κινηματογράφου. 

Πρόκειται για ταινίες σπουδαίων δημιουργών, που εκτός από την διασκέδαση του παιδιού, μπορούν να βελτιώσουν την αισθητική του, τη σκέψη του, την εκφραστικότητά του, την επαφή του με τη μουσική και γενικότερα τις τέχνες.

Λοιπόν, φτιάξτε στους μπόμπιρες κάποια υγιεινά σνακ ή έστω σπιτικά ποπ κορν ή πατατάκια και δώστε τους την ευκαιρία να απολαύσουν μερικές από τις καλύτερες παιδικές ταινίες, στις οποίες, όπως είναι λογικό, κυριαρχούν αυτές του ιδιοφυούς παραγωγού Γουόλτ Ντίσνεϊ.

1. Η Χιονάτη και οι 7 νάνοι
Ένα από τα αριστουργήματα κινουμένων σχεδίων, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γουόλτ Ντίσνεϊ, που γνώρισε τεράστια επιτυχία από την πρώτη μέρα προβολής της, το 1938. 

Ο Ντίσνεϊ ξόδεψε τεράστια ποσά για να την φτιάξει, καθώς εφάρμοσε νέες τεχνικές για την εποχή, ενώ γι' αυτήν δούλεψαν δεκάδες καλλιτέχνες. 

Η ιστορία γνωστή: 

Η Χιονάτη συναντά τους επτά νάνους, που θα τη βοηθήσουν να γλυτώσει από την κακιά μητριά της. 

Μία υπέροχη συγκινητική ταινία, με χιούμορ και δουλεμένους χαρακτήρες, που απέσπασε πλήθος τιμητικών διακρίσεων.

2. Πινόκιο
Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία (1939), σε παραγωγή Γουόλτ Ντίσνεϊ, είναι ένα μιούζικαλ φαντασίας που βασίζεται στην ιταλική νουβέλα «Οι περιπέτειες του Πινόκιο» του Κάρλο Κολόντι. 

Είναι μια πρωτοποριακή παραγωγή στον τομέα των εφέ, προσφέροντας ρεαλιστικές εικόνες, με τα στοιχεία της φύσης, αλλά και ατμοσφαιρικές σκηνές. 

Ο Πινόκιο είναι μία κούκλα, που φτιάχνει ο ξυλουργός Τζεπέτο και από την αγάπη του γι' αυτή ζωντανεύει και μπλέκει σε περιπέτειες όταν συναντά τον γάτο Γεδεών, που τον πείθει να ενταχθεί στο κουκλοθέατρο του Στρομπόλι. 

Είναι η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων που κέρδισε Όσκαρ, αυτό του καλύτερου πρωτότυπου τραγουδιού και της καλύτερης πρωτότυπης μουσικής.

3. Φαντασία
Τρίτη και φαρμακερή! Εδώ, στην τρίτη του ταινία κινουμένων σχεδίων, ο Ντίσνεϊ αφήνει τις -ας πούμε- συμβατικές μεταφορές παραμυθιών και κάνει το αριστούργημά του. Μια ταινία που μπορείς και να.... ακούσεις, καθώς εμπνέεται από οκτώ συνθέσεις κλασικής μουσικής (Μπαχ, Τσαϊκόφσκι, Στραβίνσκι, Μπετόβεν, Πονκιέλι, Σούμπερτ κα), στις οκτώ ξεχωριστές ιστορίες που απαρτίζουν το φιλμ. 

Τη διεύθυνση της συμφωνικής ορχήστρας της Φιλαδέλφειας έχει ο φημισμένος Λέοπολντ Στοκόφσκι. 

Η Φαντασία, μια πανδαισία εικόνων και μουσικής, ένα αγέραστο κλασικό αριστούργημα ομορφιάς θα βάλει τον Ντίσνεϊ στο πάνθεον των μεγάλων δημιουργών. 

Να σημειωθεί ότι είναι το πρώτο φιλμ που παρουσιάστηκε στην Αμερική με στερεοφωνικό ήχο.

4. Ντάμπο
Ταινία που γύρισε ο Ντίσνεϊ το 1941 και βασίστηκε στο έργο της Έλεν Άμπερσον και έχει ως πρωταγωνιστή τον Ντάμπο, το ελεφαντάκι, που δέχεται τη λοιδορία γιατί έχει υπερβολικά μεγάλα αυτιά, αλλά θα είναι αυτά που θα τον βοηθήσουν να πετάξει... 

Η ταινία κανονικά θα έπρεπε να προβάλετε κάθε μήνα στα σχολεία, για την καταπολέμηση των περιστατικών εκφοβισμού, αλλά και την ανοχή στο διαφορετικό και γιατί όχι το κόψιμο των πρώτων ψηγμάτων ρατσισμού. 

Μια ταινία που ίσως θα βοηθούσε και το μονοδιάστατο εκπαιδευτικό σύστημα βαθμοθηρίας.

5. Μπάμπι το ελαφάκι
Ακόμη μία παραγωγή του Ντίσνεϊ (1942) που βασίζεται στο έργο του Αυστριακού συγγραφέα Φίλιξ Σόλτεν. 

Η ταινία αφηγείται τη ζωή ενός ελαφιού από τι στιγμή που η μητέρα του σκοτώθηκε από τους κυνηγούς ως την ενηλικίωσή του και μια μεγάλη πυρκαγιά στο δάσος. 

Η ταινία, που αν και κινουμένων σχεδίων, έλαβε τρία βραβεία Όσκαρ (καλύτερου ήχου, τραγουδιού και μουσικής) θέτει για πρώτη φορά το ζήτημα της ανθρώπινης επιβολής στη φύση και τις συνέπειές της.

6. Η μικρή γοργόνα
Ο Ντίσνεϊ έχει φύγει από το μάταιο τούτο κόσμο για πάνω από 20 χρόνια. Η εταιρία Ντίσνεϊ με αυτή την ταινία κινουμένων σχεδίων μπαίνει στην εποχή της αναγέννησής της και θα μας δώσει τα επόμενα χρόνια ακόμη πολλές αξιόλογες ταινίες. 

Η Μικρή γοργόνα, ένα ακόμη διαμάντι κινουμένων σχεδίων, βασίζεται στο γνωστό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. 

Όσκαρ για τη μουσική και το τραγούδι.

7. Ψάχνοντας τον Νέμο
Πολύ καλή ταινία κινουμένων σχεδίων του 2003, σε σκηνοθεσία του Άντριου Στάντον και παραγωγή Pixar, αλλά τη χρηματοδότησε η Ντίσνεϊ. Καλλιτεχνική και εισπρακτική επιτυχία, η μεγαλύτερη της χρονιάς! 

Πρωταγωνιστής, φυσικά, ο Νέμο, ένα μικρό ψαράκι που θα χαθεί στους ωκεανούς, θα γλυτώσει από καρχαρίες και θα καταλήξει στο ενυδρείο ενός οδοντιάτρου....

8. Μπαμπούλας ΑΕ
Ακόμη μια επιτυχία της Pixar, παραγωγής 2001, με τους Τζον Γκούντμαν, Μπίλι Κρίσταλ, Τζέιμς Κόμπερν και άλλους γνωστούς ηθοποιούς να δανείζουν τις φωνές τους στους ήρωες, αλλά και τη μουσική του Ράντι Νιούμαν να κερδίζει το Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού. 

Τρυφερή ιστορία που εμπνέεται από τις παιδικές φοβίες, τις οποίες, όμως, μετατρέπει σε γέλιο, μέσα από τις περιπέτειες ενός γλυκύτατου τέρατος...

9. Ο Ρατατούης
Αξιολάτρευτο animation, με φοβερή μουσική υπόκρουση του Μάικλ Τζιατσίνο και ένα συμπαθέστατο ποντικάκι, με ειδίκευση στις γκουρμέ γεύσεις, που κέρδισε και το Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων το 2007. 

Την ταινία σκηνοθέτησε ο Μπραντ Μπερντ, σε σενάριο του ιδίου και των Τζαν Πινκάβα και Τζιμ Τζιαμποτσίνο. 

Η υπόθεση αφορά έναν από τους πιο παράδοξους σεφ όλων των εποχών, ένα ποντίκι που εγκαταλείπει την κρυψώνα του και βρίσκεται σε ένα φημισμένο παριζιάνικο εστιατόριο. Ταινία με πολλά μηνύματα και γλυκύτατους πρωταγωνιστές.

10. Μουλάν
Αξιόλογη περιπετειώδης ταινία κινουμένων σχεδίων, που γύρισε το 1998 ο Τόνι Μπράνκροφτ και ο Μπάρι Κουκ, απ' αυτές που δεν χορταίνουν να βλέπουν τα παιδιά. 

Η πλοκή της μας μεταφέρει στην εποχή της δυναστείας των Χαν, όπου η Φα Μουλάν, κόρη του ηλικιωμένου πολεμιστή πατέρα της, μεταμφιέζεται σε άντρα για να πάρει τη θέση του πατέρα της κατά τη γενική επιστράτευση ώστε να αντιμετωπίσουν την εισβολή των Ούννων.

* Βεβαίως και υπάρχουν ακόμη πολλές ταινίες κινουμένων σχεδίων που μπορούν να δουν τα παιδιά. 

Μερικές ακόμη καλές παιδικές ταινίες είναι: «Η πεντάμορφη και το Τέρας», «Ψηλά στον Ουρανό», «Η εποχή των παγετώνων», «Λίλο και Στιτς», «Η νεκρή νύφη», «Σρεκ», «Αυτοκίνητα», «Happy Feet», «Γουόλι», «Εγώ ο Απαισιότατος».
neakriti
Το Χαμομηλάκι

Πόσο μας μοιάζει το παιδί μας; - Τα κοινά χαρακτηριστικά που έχουμε με τα παιδιά μας

Μοιάζουμε ακόμα κι αν εξωτερικά διαφέρουμε.

Τι περιμένεις να δεις με το που γεννιέται το παιδί σου; 

Φυσικά, εάν είναι γερό και υγιές. 

Και μετά; Σε ποιον μοιάζει, έτσι; Στη μαμά ή στον μπαμπά; 

Μερικές φορές, μπορεί και στη γιαγιά ή στον παππού. 

Συμβαίνει.

Αργά ή γρήγορα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά θα προδώσουν το μυστικό. 

Είναι εξάλλου τόσο εμφανή.

 

Τι γίνεται όμως με τα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς, με τον χαρακτήρα που έχει κάθε παιδί;

Μπορεί να γεννηθεί πεισματάρικο σαν τη μαμά του ή γκρινιάρικο σαν τον μπαμπά; 

Οι ομοιότητες που μπορεί να έχουμε με τα παιδιά μας δεν είναι μόνο αυτές που περνάνε στο DNA αλλά στοιχεία του χαρακτήρα μας όπως:

1. Το χιούμορ 

2. Η συναισθηματική νοημοσύνη

3. Η επιθετικότητα

Σύμφωνα με τους ειδικούς, πρόκειται για τη λεγόμενη μοντελοποίηση, το να μαθαίνει δηλαδή ένα παιδί μέσα από την παρατήρηση και τη μίμηση. 

Βλέπεις το παιδί σου και παρατηρείς ότι έχει αναπτύξει την αίσθηση του χιούμορ πολύ περισσότερο από τους συμμαθητές του. 

Γιατί συμβαίνει αυτό; 

Μήπως εσύ, ο σύντροφός σου ή και οι δύο έχετε πολύ αναπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ; 

Ή το μικρό σου ζωγραφίζει υπέροχα, τραγουδάει μοναδικά, του αρέσει να φωτογραφίζει, είναι ευαίσθητο... 

Από ποιον να τα πήρε άραγε όλα αυτά;

Από την άλλη, διακρίνεις μια απαισιοδοξία ή ατολμία στη συμπεριφορά του. 

Μήπως ανήκεις σε όσους βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο ή είσαι πολύ διστακτική στη ζωή σου; 

Κι έτσι νιώθεις κάποιες στιγμές ότι το παιδί σου είναι ο καθρέπτης σου. 

Σαν να κοιτάζεσαι μέσα του και να βλέπεις τις αλήθειες σου. Και αυτό μόνο καλύτερο άνθρωπο μπορεί να σε κάνει. Να, λοιπόν, μια υπέροχη πτυχή της μητρότητας. 

allyou

Το Χαμομηλάκι

Μπαμπά, Λίγο Ακόμα Ήθελα...

Οι μνήμες είναι που σκαλίζουν την πληγή. Πέρασε ένας χρόνος που γράφτηκε τούτο… πέρασαν κοντά τρεις μήνες που δεν έχω ξεστομίσει το «μπαμπά».
Δεν πονάει τούτη μέρα λίγο πιο πολύ, γιατί δεν μπορεί να πονέσει πιο πολύ.... Οι μνήμες είναι που σκαλίζουν την πληγή..

Αχ ρε μπαμπά… λίγο ακόμα..

Ιούνιος, 2015 

Δεν πάει πολύς καιρός από ένα Σάββατο πρωί, που κάποιος μου είπε, «πολύ γλυκός ο πατέρας σου, προσέχει ακόμα τις παρέες σου.»
Δεν θυμάμαι τι ακριβώς του απάντησα, νομίζω κάποιο εξυπνακίστικο τσιτάτο, αλλά έκτοτε, ήταν σαν να άνοιξε μια χαραμάδα στο παρελθόν και έχουν βγει στην επιφάνεια στιγμές και εικόνες καταχωρημένες μεν, σχετικά ξεχασμένες δε.
Κάπου εκεί, στα 7-8, σε μια παρέλαση, εγώ φοράω ένα κίτρινο μπουφάν κι εκείνος κρατάει το χέρι μου σφιχτά μέσα στον κόσμο. Ασφάλεια. Μαγική έννοια για όλους, για μια γυναίκα ακόμα περισσότερο.
Λίγο πριν, λίγο μετά, το πρώτο μου ταξίδι που θυμάμαι με αεροπλάνο. Γυρνούσαμε από Κέρκυρα και «ένιωθα καρφίτσες στ’ αυτιά μου» κλαίγοντας στην αγκαλιά του. Βάλσαμο εκείνη η αγκαλιά.
Έκτοτε ταξιδέψαμε πολύ μαζί. Γυρίσαμε όλη την Ευρώπη εις διπλούν και εξαντλήσαμε το μεγαλύτερο κομμάτι της Αμερικής. Έμαθα τις συνήθειές του που σαν παιδί με εκνεύριζαν και τώρα στα 36 μου τις έκανα κτήμα μου. Πάντα στο αεροδρόμιο 2-3 ώρες νωρίτερα, πάντα παράθυρο και άλλα τέτοια. Κι έχω ακόμα στ’ αυτιά μου μια φράση του, Πρωτοχρονιά του 1993 στην Ελβετία «δες τα τώρα, μαζί μου, μην παντρευτείς κάποιον που δεν θα μπορεί και τον πρήξεις τον άνθρωπο».
Ναι, για εκείνον, δεν είχε σημασία ποτέ τι θα είχε, πόσα θα είχε, σημασία είχε «να μπορείς να γελάς».

Είχα την ευλογία να κάνω πολλά πράγματα με τον πατέρα μου. Δουλέψαμε μαζί, μεγαλώσαμε μαζί, ζήσαμε μαζί. Μάθαμε να μιλάμε την ίδια γλώσσα και να διαβάζουμε τις ίδιες σιωπές. Ήξερε ότι «πήγαινε με βόλτα γύρω γύρω», κοινώς Πειραϊκή – Ζέα – Πασαλιμάνι για να καταλήξουμε στο SaintPaul σήμαινε ότι πρέπει να χάσω την πρώτη ώρα. Και το έκανε. Χωρίς να ρωτάει. Γινόταν partner in crime.
Όπως κι εγώ δεν ζήτησα ποτέ επεξηγήσεις όταν μου έλεγε για κάποιον «δεν λέει και πολλά ε;». Ήξερα. Χωρίς πολλά λόγια.
Κι αυτό μπορεί να μοιάζει ρόδινο κι ανέμελο μέσα από τα κοινότυπα τσιτάτα της «κόρης για το μπαμπάς της» όμως η αλήθεια είναι πως αυτή η σχέση έχει και σελίδες που πονάνε. Είναι εκείνος ο πιο σκληρός κριτής. Είναι εκείνος που τελευταίος θα καταλάβει, αν το καταλάβει ποτέ, πως μεγάλωσες. Είναι εκείνος που αρνείται να σταματήσει να είναι ο κυμματοθραύστης σου κι όταν δεν μπορεί πια, τότε θυμώνει. Κι εσύ δεν καταλαβαίνεις τι έχεις κάνει λάθος. Γιατί σου την λέει για όλα.

Γιατί τίποτα δεν είναι αρκετό. Γιατί;

Οι διαμάχες μεταξύ πατέρας και κόρης μπορούν να είναι τόσο σκληρές που θα νομίζεις πως αυτοί οι δυο άνθρωποι μισιούνται. Κι όμως, πράξη αγάπης είναι ακόμα κι αυτό το ξέσκισμα ψυχής.
Μην ανησυχείς, δεν έπαψες να είσαι το κοριτσάκι του. Την αδυναμία του κρύβει. Ακόμα σε προσέχει, σε φροντίζει, σε νοιάζεται αλλά το καμουφλάρει. Του φοράει λέξεις πολλές φορές υπερβολικές. Φοβάται. Και δεν θα στο πει ποτέ.

Φοβάται και δεν πρέπει να του δείξεις πως το ξέρεις.

Δεν ξέρω τι είναι για τους άντρες ο πατέρας τους. Μπορώ να σου πω τι είναι για μια γυναίκα, ένας καλός πατέρας.
Είναι η ισορροπία της. Είναι ο άντρας που θα προσπαθήσει να βρει και να μοιραστεί την ζωή της. Κι όταν δεν μπορέσει να το βρει, θα βάλει τον γιο της να περπατήσει πάνω σε αυτά τα βήματα.
Για μια γυναίκα, ο καλός πατέρας, είναι η ασφάλεια και η δύναμή της.
Είναι η αγκαλιά που θα αναζητάει για να μπει μέσα. Ξέρει πως το «σ’αγαπώ» θα το ακούσει σπάνια, ίσως και ποτέ. Θα το νιώθει όμως κάθε μέρα. Θα το νιώθει κάθε στιγμή. Είναι η ανάγκη της να έχει την ψευδαίσθηση της απόλυτης ελευθερίας ενώ εκείνος της έχει δώσει τόσες γερές ρίζες που όσο κι αν περιπλανηθεί, θα ξέρει πάντα τον δρόμο να γυρνάει πίσω.
Είναι ο από μηχανής θεός της που δεν χρειάζεται να επικαλεστεί. Δεν χρειάζεται να ζητήσει την παρουσία του. Είναι εκεί κι έχει δώσει την λύση.
Είναι εκείνος που ένα μεσημέρι του Ιούλη, θα της πουν ότι φεύγει και το μόνο που θα μπορέσεις να πεις είναι «όχι ακόμα». Ποτέ δεν θα είναι έτοιμη να τον αποχωριστεί. Θα ζητάει πάντα ακόμα λίγο. Κι αν είναι αρκετά τυχερή, αν η μοίρα την έχει ευλογήσει, κάποιος θα ακούσει την παράκλησή και θα δώσει λίγο ακόμα χρόνο για να προλάβει να γεμίσει με μνήμες.
Λίγο ακόμα χρόνο με αυτόν που στην ζωή θα είναι αναντικατάστατος μέχρι να προλάβει να βρει «εκείνον» που θα πλησιάσει να την κάνει να νιώσει έτσι.
Γιατί νομίζετε άλλωστε πως κάθε γυναίκα, όποιας ηλικίας, όσο δυναμική κι ανεξάρτητη κι αν είναι θα χαμογελάει πάντα όταν την λένε «κοριτσάκι μου».

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Πηγή

Jim Jimmy (Κλεισθένης)

Το Χαμομηλάκι