Λιμός στο Αφγανιστάν — Τρία εκατομμύρια παιδιά υποσιτίζονται

Κρατούν τα παιδιά τους στην αγκαλιά και περιμένουν να βρουν κρεβάτι. Όταν τους ρωτούν, η απάντηση είναι η ίδια. Δεν έχουν τροφή.

Στο Αφγανιστάν, τρία εκατομμύρια παιδιά κινδυνεύουν να πεθάνουν από την πείνα, με τους πολίτες να σχηματίζουν ουρές για λίγο φαγητό. «Kόλαση επί Γης» χαρακτηρίζει την επισιτιστική κρίση της χώρας ο ΟΗΕ, με 23 εκατομμύρια ανθρώπους να απειλούνται από λιμό.

Eίναι τεσσάρων μηνών. Το πρόσωπο της ανθρωπιστικής κρίσης στο Αφγανιστάν. 

Από τους πιο μικρούς ασθενείς στην πτέρυγα των υποσιτισμένων παιδιών του νοσοκομείου Ίντιρα Γκάντι της Καμπούλ. Που γεμίζει ώρα με την ώρα: «Σήμερα ήρθαν άλλα 18 παιδιά στην πτέρυγα των υποσιτισμένων. Και περιμένω να αυξηθούν όσο περνά η ώρα» λέει ο διευθυντής της παιδιατρικής κλινικής.

Για «κόλαση επί Γης» μιλά ο ΟΗΕ. Ό,τι χειρότερο μπορείτε να φανταστείτε, προειδοποιεί, συμβαίνει ήδη στο Αφγανιστάν. 

Λιμός απειλεί τους πάντες…

«Έχουμε μπροστά μας την χειρότερη ανθρωπιστική κρίση στη Γη. Το 95% των πολιτών δεν έχουν αρκετό φαγητό και παρακολουθούμε 23 εκατομμύρια ανθρώπους που βαδίζουν προς την πείνα. 

Οι επόμενοι έξι μήνες θα είναι καταστροφικοί. Θα είναι μία κόλαση στη Γη» επισημαίνει ο Ντέιβιντ Μπίσλεϊ, επικεφαλής του παγκόσμιου επισιτιστικού προγράμματος.
     Λίγα χιλιόμετρα από εκεί, γυναίκες και μικρά παιδιά περιμένουν στην ουρά για σακιά με αλεύρι από το Παγκόσμιο Επιτιστικό Πρόγραμμα. Κάποιοι φτάνουν στο σημείο να πουλήσουν μέχρι και τα παιδιά τους, για να ζήσουν τα άλλα μέλη της οικογένειας.
     Η επικράτηση των Ταλιμπάν έδωσε τη χαριστική βολή και στην οικονομία. Η άμεση βοήθεια από το εξωτερικό έχει παγώσει, όπως και τα δισεκατομμύρια των συναλλαγματικών αποθεμάτων της χώρας, εκτός συνόρων. Εκατομμύρια Αφγανοί έχουν μείνει χωρίς μισθό επί μήνες.

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Είναι τα παιδιά μας τόσο «δύσκολα» ή τα έχουμε κάνει εμείς;

Πολλοί γονείς, εκπαιδευτικοί, παππούδες και γιαγιάδες έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά με την «κακή» και «δύσκολη» συμπεριφορά των παιδιών, μαθητών, εγγονιών. 

     Μπερδεύονται, λειτουργούν αμφιθυμικά, ζορίζονται και νιώθουν ματαίωση και απογοήτευση, καθώς αδυνατούν να τα κουμαντάρουν και να τα βάλουν σε μία σειρά. 

Κατηγορούν και εκείνα, αλλά και τον εαυτό τους επειδή αποτυγχάνουν διαρκώς στον παιδαγωγικό τους ρόλο. 

     Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι έρχονται σε συναισθηματική απόσταση μαζί τους. Επειδή θυμώνουν, τους μιλούν απότομα και βαριά, τα χτυπούν μερικές φορές νομίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα ταρακουνήσουν το παιδί, οι ενήλικες μετατρέπονται σε «δυνάστες» και τα παιδιά αναπτύσσουν άσχημα, αρνητικά συναισθήματα προς εκείνους και κατ’ επέκταση όλο αυτό τους επηρεάζει και στην μετέπειτα ζωή τους με τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Το ζητούμενο είναι να τα παιδιά να πάρουν κατάλληλα μαθήματα από εμάς! Όχι να τραυματιστούν από εμάς! 

Εμείς καλούμαστε να τα διδάξουμε πως να αντιδρούν, να συμπεριφέρονται και να ελέγχουν τα συναισθήματα τους, έτσι ώστε να αναπτυχθούν ομαλά σε κοινωνικό-συναισθηματικό επίπεδο. Ο σκοπός μας είναι να μεγαλώσουμε ισορροπημένους ενήλικες, όχι να τους κολλήσουμε την ρετσινιά του «δύσκολου» ανθρώπου, επειδή δεν μπορούμε να διαχειριστούμε κατάλληλα το μεγάλωμα τους.

Ποιοι μπορεί να είναι οι λόγοι, που το παιδί εκδηλώνει μία «ζόρικη» συμπεριφορά;

     Τα παιδιά τεστάρουν τα όρια μας, για να μάθουν και τα δικά τους ποια είναι
Είναι απόλυτα φυσιολογικό τα παιδιά να θέλουν να μάθουν το πως λειτουργεί αυτός ο πολυσύνθετος κόσμος, στον οποίο έσκασαν μύτη. Θα προσπαθήσουν να μάθουν εάν υπάρχουν όρια ή μέχρι που φτάνουν, για να καταλάβουν τα πάντα γύρω τους. Δεν έχουν σκοπό να μας εξοντώσουν, αλλά έχουν σκοπό να γνωρίσουν πράγματα και τον εαυτό τους μέσα από αυτά.

     Λαμβάνουν αντιφατικά μηνύματα
Όταν άλλα ακούνε στο σπίτι τους, άλλα στο σχολείο και άλλα στον παππού και στην γιαγιά, πώς να μην έρθουν σε σύγχυση; Εδώ εμείς οι ενήλικες μπερδευόμαστε με τα διπλά και τριπλά μηνύματα. Εκείνα γιατί να αποτελέσουν εξαίρεση;

     Δεν αντιλαμβάνονται τους Κανόνες
Αυτό μπορεί να συμβαίνει, είτε γιατί εμείς οι ενήλικες δεν τους θέτουμε ξεκάθαρα και με συνέπεια, είτε γιατί οι απαιτήσεις μας από εκείνα είναι πέραν των δυνατοτήτων τους με βάση το αναπτυξιακό τους στάδιο.

     Επιδιώκουν να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους
Τα παιδιά αρχίζουν και εκφράζουν την επιθυμία τους για αυτονόμηση στην ηλικία των 2 ετών. Προσπαθούν να αποκτήσουν τον έλεγχο σε κάποια πράγματα, για να αισθανθούν δυνατά και ανεξάρτητα.

     Έχουν έλλειψη από ακριβείς πληροφορίες
Τα παιδιά προχωράνε αμέριμνα στον δρόμο, γιατί πέρα από την ξεγνοιασιά της ηλικίας τους, δεν έχουν πιθανότατα λάβει τις ακριβείς πληροφορίες για το τι πρέπει να προσέχουν και για ποιο λόγο. Ποιες θα είναι οι συνέπειες της αμελούς συμπεριφοράς τους.

    Έχουν επιβραβευτεί οι απρεπείς συμπεριφορές τους
Αυτό πολύ πιθανόν να έχει συμβεί άθελα μας. Είτε το να γελάσουμε με αυτές, είτε ακόμα να αντιδράσουμε πολύ άσχημα ουρλιάζοντας ή χτυπώντας το παιδί. Αυτομάτως το ενισχύουμε να το ξανακάνει. Είτε για να τραβήξει την προσοχή μας, είτε για να μας «εκδικηθεί» για την δική μας ανάρμοστη συμπεριφορά.

     Αντιγράφουν τις συμπεριφορές των μεγαλυτέρων
Ο καλύτερος δάσκαλος σε ένα παιδί για την ανάρμοστη συμπεριφορά του, είναι η δική μας! Όταν ένα παιδί βλέπει τους κοντινούς του να ουρλιάζουν, να χτυπούν, να μην σέβονται ο ένας τον άλλο, πως έχουμε την απαίτηση εκείνο να διαφοροποιηθεί από εμάς και να μας βγάλει ασπροπρόσωπους;

Πώς μπορούμε να διαχειριστούμε την «δύσκολη» συμπεριφορά ενός παιδιού;

.............
η συνέχεια εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι