«Το λυπημένο αρκουδάκι»

Ευγένιος Τριβιζάς

Εικονογράφηση: Παναγιώτης Ράππας

Αυτό δεν είναι ένα συνηθισμένο παιδικό βιβλίο. Είναι ένα βιβλίο που αγγίζει ένα από τα πιο ευαίσθητα και επώδυνα θέματα της εποχής μας. Η κακοποίηση όμως των παιδιών είναι μια πραγματικότητα την οποία δεν επιτρέπεται να αγνοούμε.

Η Σοροπτιμιστική Ένωση Ελλάδος προτείνει να μη διαβάζουν το βιβλίο αυτό τα παιδιά μόνα τους, αλλά μαζί με τους γονείς ή δασκάλους τους, ανταποκρινόμενοι στις ερωτήσεις ή απορίες τους, εάν και όταν κρίνουν ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να θίξουν το θέμα.
 

«Το Λυπημένο Αρκουδάκι»  με συγγραφέα τον Ευγένιο Τριβιζά δεν είναι ένα συνηθισμένο παιδικό παραμύθι. Είναι το βιβλίο με το οποίο οι Ελληνίδες Σοροπτιμίστριες προβάλλουν ένα από τα σκληρότερα κοινωνικά προβλήματα, την Ενδοοικογενειακή Βία στο παιδί. 

Είναι το πρώτο βιβλίο στην παιδική λογοτεχνία του τόπου μας που ασχολείται με το πρόβλημα αυτό, του οποίου οι διαστάσεις είναι πολύ μεγαλύτερες από όσο φανταζόμαστε και με συνέπειες που αφορούν όλους μας, γιατί η βία στο παιδί επηρεάζει ολέθρια όχι μόνο τη σωματική αλλά και την ψυχική και πνευματική του ανάπτυξη. 

Ένας εφιαλτικός κύκλος θυτών και θυμάτων βίας αναπτύσσεται και τροφοδοτείται συνεχώς... προσφέρει τη δυνατότητα σε χιλιάδες οικογένειες, γονείς και παιδιά, να γνωρίσουν, μέσα από τη μορφή του κεντρικού ήρωα, το βουβό μυστικό που κρύβει στην ψυχή του ένα λυπημένο, πονεμένο παιδί και με κατανόηση και ανθρωπιά να συμβάλουν στην καταπολέμηση της απεχθούς αυτής μορφής βίας, της ενδοοικογενειακής βίας, που αποτελεί απειλή κατά της κοινωνίας"

Τέσσερα αγόρια και τέσσερα κορίτσια από το Β' Πειραματικό Λύκειο της Αθήνας με τη βοήθεια των καθηγητών τους, Αικ. Φιλιππάτου, Ελ. Τσίκιζα και Ιω. Καπετανάκη, επεξεργάστηκαν την ιδέα της μαθήτριας Αλεξάνδρας Βάσιλα για το θέμα της βίας στην οικογένεια και προχώρησαν στην παραγωγή της ταινίας μικρού μήκους στο πλαίσιο του προγράμματος «Το σχολείο πίσω από το φακό». Με πενιχρά μέσα, αλλά με πολλή αγάπη και φαντασία δημιούργησαν μια ταινία διαφορετική από τις άλλες. Κάτι μεταξύ φωτογραφίας και κινουμένων σχεδίων.

Για το «Λυπημένο Αρκουδάκι» εργάστηκαν:
οι μαθήτριες: Αλεξάνδρα Βάσιλα, Ορνέλα Γκιώνη, Βίκυ Μαυρέλη, Ίρις Τσελέντη
οι μαθητές: Απόστολος Ζαρρής, Γιάννης Ζαφειρόπουλος, Ιάσων Θεοφίλης, Αστέρης Κανούσης, Ηλίας Μουλάς
Πολύτιμη βοήθεια προσέφερε ο καθηγητής Γιώργος Σταυρόπουλος

Η ταινία διακρίθηκε ανάμεσα στις συμμετοχές 35 σχολείων από την Ελλάδα στο διαγωνιστικό τμήμα Corallino του φεστιβάλ Maremetraggio της Τεργέστης.
πηγή...

Όχι να λες, να νιώθεις «Ευχαριστώ». Όχι μόνο για τα σημαντικά, αλλά και για όσα θεωρείς αυτονόητα

Σε σένα Άνθρωπε. Σε σένα και σε μένα απευθύνομαι. Και ερωτώ: «Ένιωσες, αλήθεια, «Ευχαριστώ», για ό,τι καθημερινά σου δίνεται απλόχερα σ’ αυτό το επί γης ταξίδι;»

«Ευχαριστώ». 

Που αναπνέεις. 

Που έχεις να τρως. 

Που μπορείς και τρως. 

Που έχεις πόδια. 

Που μπορείς και περπατάς. 

Που σου 'μάθαν οι δάσκαλοι να διαβάζεις. 

Που σου 'μαθε η μάνα σου τι πα να πει ζεστή αγκαλιά.
«Ευχαριστώ». 

Που είδες ένα παιδί να ελπίζει. 

Που είδες ένα συνάνθρωπο σου να βοηθά έναν άλλο. 

Που είδες λίγους να πιστεύουν, όταν οι πολλοί έχουν ήδη απελπιστεί.
«Ευχαριστώ». 

Που σου 'μαθε η γιαγιά σου το πρώτο σου τραγούδι. 

Που σε πρόσεχε ο παππούς, όταν είχες για πρώτη φορά πυρετό. 

Που σου σκούπισε τα δάκρυα ο πατέρας, όταν έτρεχες και χτύπησες, μικρός.

«Ευχαριστώ». 

Που έπεσες. 

Που σηκώθηκες. 

Που φοβήθηκες. 

Που τόλμησες. 

Που έζησες.

«Ευχαριστώ». 

Που μαύρισαν τα γόνατά σου, από τα παιχνίδια στις αλάνες. 

Που έμαθες κάθε στενό της παιδικής σου γειτονιάς. 

Που είχες γειτονιά. 

Που είχες γείτονες. 

Που έχεις σπίτι.

«Ευχαριστώ». 

Που μύρισες τη βροχή. 

Που άκουσες την καταιγίδα. 

Που είδες τον ήλιο. 

Και που γνωρίστηκες με το βασίλεμα του.

«Ευχαριστώ». 

Που διάβασες ένα ωραίο ποίημα. 

Που ήπιες ένα ζεστό καφέ. 

Που πήγες βόλτα δίπλα στην ακρογιαλιά. 

Που μύρισες τα λουλούδια, μόλις μπήκε η Άνοιξη.

«Ευχαριστώ». 

Που χαμογελάς. 

Που χαμογελούν οι αγαπημένοι σου. 

Που έκλαψες μαζί τους. 

Που χόρεψες μαζί τους. 

Που ταξίδεψες μαζί τους. 

Που ονειρεύεσαι μαζί τους.

«Ευχαριστώ». 

Που κατάλαβες πως κανένα πρόβλημα, δεν είναι πρόβλημα, αλλά δοκιμασία. 

Που ενώ νόμισες πως είδες το χείλος του γκρεμού, τελικά τα κατάφερες και πέρασες από πάνω του. 

Που ενώ ένιωσες να απελπίζεσαι, κατάλαβες πως όλα στο τέλος θα πάνε καλά.

«Ευχαριστώ». 

Που γνωρίστηκες με το μέσα σου. Και που γνωρίζεσαι ακόμη.
Να λες 

«Ευχαριστώ». 

Για όσα χτύπησαν την πόρτα σου. Για ό,τι ήρθε. Για ό,τι θα έρθει.

«Ευχαριστώ». 

Που αγάπησες. Που αγαπήθηκες. 

Που έπεσες. Που σηκώθηκες. 

Που φοβήθηκες. Που τόλμησες. 

Που έζησες. Που ταξίδεψες. 

Και που ακόμη ταξιδεύεις…

«Ευχαριστώ». 

Για όσα χτύπησαν την πόρτα σου. 

Για ό,τι ήρθε. Για ό,τι θα έρθει.
Τίποτα στη ζωή δε βγαίνει με εσαεί-εγγύηση. Τίποτα. 

Γι’ αυτό σου και μου λέω, Άνθρωπε. 

Να νιώθεις «Ευχαριστώ». Όχι να λες, να νιώθεις.
______________
~ Άννα Ιωαννίδου
enallaktikidrasi.com
http://antikleidi.com