Sunday 29 September 2024

«... και δεν έζησαν ούτε αυτοί καλά, ούτε εμείς καλύτερα»

Δεν χρειάζεται να αλλάξουμε τα παραμύθια. 
Εκείνο που χρειάζεται είναι ένα μικρό λιθαράκι από όλους για να αλλάξουμε τον κόσμο!

Όταν ήμασταν παιδιά, οι μεγαλύτεροι συνήθιζαν να μας διηγούνται παραμύθια όπου πάντα στο τέλος νικούσε η ευγένεια, η γενναιοδωρία και η αγάπη. Ο πρίγκιπας έσωζε την πριγκίπισσα, η Σταχτοπούτα έβρισκε το γοβάκι της και ο λύκος δεν ζούσε για να χορτάσει…

Στην πραγματικότητα όμως, πώς να παραλληλίσεις ένα παραμύθι με τη ζωή;
Πώς να εξηγήσεις στο παιδί σου ότι η αδικία και η κακία δεν τιμωρούνται πάντα;
Ότι την Σταχτοπούτα δεν τη βοήθησε κανείς να πάει στον χορό;
Ότι η μητριά της παρέμεινε σκληρή και άκαρδη;

Και μιας που είπα άκαρδη, ας σου μιλήσω και για έναν πρίγκιπα βάναυσο και αιμοδιψή που δεν άλλαξε ποτέ τις βαρβαρότητες του απέναντι στους ανθρώπους. Συσπειρώθηκε με όλες τις κακές μάγισσες και με μάγια και ξόρκια μάγεψαν τα μυαλά μεγάλων ηγετών και σκόρπισαν στον κόσμο απελπισία, φόβο και πόνο.

Μέχρι και σήμερα μένει σκληρός και άκαρδος, ο Πόλεμος.

Η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν είναι ένα γνωστό παραμύθι αλλά μια φρικτή πραγματική ιστορία γνωστή σε όλους. Ο πόλεμος, ναι..

Όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω του και ένα κοινό πληγωμένο, ξεχασμένο από νεράιδες και ξωτικά. Χωρίς μαγικά φίλτρα και υπεράνθρωπες δυνάμεις. Γιατί ό, τι χάνεται, χάνεται.

Δεν μπορείς να ανοίξεις την κοιλιά του λύκου και να σώσεις όσους χάθηκαν…

Και όσοι προλάβουν, ίσως καταφέρουν να ξεφύγουν, άλλοι πάλι δεν θα τα καταφέρουν ενώ άλλοι θα μείνουν και κάποιοι – όλοι μας θα κοιτάμε αμέτοχοι μια ακόμη θυσία της ανθρώπινης υπόστασης στο βωμό του χρήματος και της εξουσίας.

Όχι, δεν μας τα είπαν καλά! Ο λύκος ξεγέλασε την κοκκινοσκουφίτσα και ύστερα χάθηκε μαζί της. 

Κανένας κυνηγός δεν την έσωσε, όπως και κανένας δεν σώζει την ανθρωπότητα με αποφάσεις που στιγματίζουν ανεπανόρθωτα την ψυχή ενός μικρού παιδιού που ακόμη προσπαθεί να καταλάβει πως η χιονάτη συνάντησε τους συμπονετικούς νάνους και την βοήθησαν σε αντάλλαγμα της καλοσύνης της.

Αδικία να ζει κάποιος σε μια κοινωνία με άνισες ευκαιρίες και άνιση μεταχείριση.

Και ας συνεχίσει το παραμύθι να αφηγείται ότι πάντα επιβραβεύονται οι καλοί με πολυτελή γοβάκια και ονειρεμένη ζωή.

Πόλεμος, ναι…

Τρέχουν οι άνθρωποι να σωθούν, παλεύουν  για την πατρίδα τους αλλά δεν τα καταφέρνουν πάντα και ας λένε ότι το φιλί του πρίγκιπα γεμάτο από αγάπη ξύπνησε την ωραία κοιμωμένη. Και ας λένε ότι τα δηλητηριώδη μήλα έχουν πάντα αντίδοτο.

O πόλεμος στάζει δηλητήριο στις καρδιές αθώων ανθρώπων και παιδιών που τους αφηγήθηκαν ότι το αντίδοτο αξίζει πάντα στους καλούς και ενάρετους…

Φτάνει!

Για πόσο καιρό ακόμη θα διηγούμαστε παραμύθια στα παιδιά μας που έχασαν το νόημα τους στο πέρασμα του χρόνου;

Για πόσο καιρό ακόμη θα παρακολουθούμε ατάλαντους θεατρίνους να παριστάνουν τους ηθοποιούς στα παραμύθια που αγαπάμε αλλάζοντας τους ρόλους και αλλοιώνοντας τους χαρακτήρες τους;

Αρκετά!

Με πίστη, αγάπη και πάθος θα δώσουμε την πιο μεγάλη μάχη  και θα ανασύρουμε την κλονισμένη εμπιστοσύνη μας στη ζωή και στους ανθρώπους. Θα πιστέψουμε ξανά στην καλοσύνη και στην ομορφιά αυτού του κόσμου και οι αγαπημένοι μας παραμυθάδες θα καμαρώνουν που δεν χάσαμε την ελπίδα και τα όνειρα μας.

Θα λύσουμε τα ξόρκια του πολέμου και θα αφήσουμε τους ήρωες μας αλώβητους  να ξαναπάρουνε τη θέση τους στα παραμύθια που αγαπάμε…

Γιατί, όταν πιστεύεις ακόμη στα παραμύθια όπως τα άκουσες μικρός, σημαίνει ότι πιστεύεις ακόμη στην ανιδιοτελή αγάπη,  στην ειρήνη και στα θαύματα.

Δεν χρειάζεται λοιπόν να αλλάξουμε τα παραμύθια.

Εκείνο που χρειάζεται είναι ένα μικρό λιθαράκι από όλους για να αλλάξουμε τον κόσμο!

Τσουλάκου Άννα

 

Απλότητα, Συγχώρεση, Αγάπη: Οι «τροφές» της Ψυχής

Το χαμομηλάκι λέει:
Κάθε φορά που διαβάζουμε άρθρα παρόμοια, μια απορία γεννιέται μέσα μας. Ποιος είναι ο λόγος που δεν αναφέρονται ευθέως σ' Αυτόν που είναι το Πρότυπο των αρετών που πασχίζουν να περιγράψουν και για την αξία τους να μας πείσουν;

Απλότητα: σε μια Φάτνη γεννήθηκε
Συγχώρεση: Αυτήν ήρθε να μας χαρίσει
Αγάπη: Είναι ο ίδιος Η ΑΓΑΠΗ, η πλέρια ΑΓΑΠΗ.
Γιατί μιλάνε για διαλογισμό και όχι για προσευχή;
Όταν προσπαθούμε να μεταδώσουμε στα παιδιά μας τις αρετές αυτές, τι θα απαντήσουμε σε πιθανές αντιρρήσεις τους, του τύπου:
«Μα που ζεις;; για ποια απλότητα μου μιλάς; Δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω σου, πλάι σου;; 
Για ποια συγχώρεση μου μιλάς;; Δε βλέπεις ποιοι και πως κυριαρχούν;;
Για ποια αγάπη μου μιλάς;; Οι άρπαγες, οι φονιάδες, οι άδικοι, οι υποκριτές είναι οι πετυχημένοι....
Δε γίνονται αυτά, ρε μάνα, δε γίνονται.» 
Εγώ τότε τι θα του πω; Κάνε διαλογισμό, πήγαινε σε εργαστήρι αυτογνωσίας, ή θα του πω:

Γίνονται παιδί μου.
Γίνονται, επειδή Εκείνος που τα δίδαξε τα τήρησε μέχρι κεραίας.
Γίνονται επειδή ήρθε και μας ονόμασε αδέρφια Του και του Πατέρα Του παιδιά. Γίνονται, επειδή ο Δρόμος που μας έδειξε, είναι ο μόνος που οδηγεί στην Ευτυχία και νυν και αεί, στο τώρα και για πάντα.

Οι άνθρωποι αναρωτιούνται πως πρέπει να είναι, τι πρέπει να κάνουν για να γεμίσουν από αγάπη.

Η απάντηση βρίσκεται μόνο σε μια λέξη: τίποτα. Η σωστή διαδικασία είναι να ξεχάσεις ό,τι νομίζει ότι πρέπει να είσαι, και να επιτρέψεις στην αληθινή σου φύση να ανέβει με ηρεμία στη επιφάνεια.
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα σε σένα και τον Θεό. Όπως ακριβώς  και σε μια λίμνη, μετά από την ανατάραξη του λασπώδους βυθού της, τα νερά γίνονται πάλι διάφανα.
Δεν υπάρχει τίποτα που χρειάζεται να κάνεις. Μονο να είσαι. Για να θρέψεις την ψυχή σου πρέπει να αφεθείς, να εμπιστευτείς την ύπαρξή σου.
Όταν όμως αναφέρομαι στην τροφή της ψυχής, οι άνθρωποί ρωτούν: 
«πως γίνεται αυτό; Με διαλογισμό; Με τον χορό, με την προσφορά στους άλλους ανθρώπους;».
Η απάντηση είναι ναι, αν ολα αυτά τρεφουν το πνεύμα σας και σας επιστρέπουν να ξεπεράσετε την αγωνία σας για την εξωτερική σας εικόνα.
Όμως, η πραγματική ευτυχία έρχεται μονο όταν η καρδιά μας είναι ανοιχτή. Όπως ισχύει και το ανάποδο: Η μεγαλύτερη δυστυχια προέρχεται από την συνεχή κι ατέρμονη επιθυμία. Και η πιο πραγματική αίσθηση ειρήνης πηγάζει μονο μέσα από την ύπαρξή μας.

Το πιο σοβαρό εμπόδιο για την καλλιέργεια της ψυχής έιναι η έλλειψη εμπιστοσύνης.
Επειδή δεν εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας, μένουμε αγκιστρωμένοι και εγκλωβισμένοι στην παγίδα της άνεσης και της ευκολίας. Εξαλείφουμε όσο περισσότερο πόνο μπορούμε από τη ζωή μας, και καταλήγουμε στριμωγμένοι σε μια γωνιά που την ονομάζουμε: ασφάλεια. Η αλήθεια είναι οτι η «ασφάλεια» είναι το λιγότερο ασφαλές πνευματικό μονοπάτι που μπορεί κανεις να ακολουθήσει στην πορεία της αυτοπραγμάτωσης. Οδηγεί αποδεδειγμένα στην πνευματική νάρκωση και στον θάνατο. Συνήθως είμαστε απροετοίμαστοι όταν έρχεται η ώρα του θανατου μας. Έχουμε αφήσει τον εαυτό μας να ζήσει πολύ λίγο...

Προκειμένου να προσφέρουμε στον εαυτό μας ό,τι αυτός χρειάζεται, πρέπει να είμαστε σε θέση να τον φροντίζουμε. 

Εκείνο που πρεπει να συνηδητοποιησουμε είναι ότι δεν μπορούμε να δώσουμε αγάπη παρά μονο αν είμαστε έτοιμοι να τη αποδεχτούμε. Και η ικανότητα μας να δεχτούμε την αγάπη στηρίζεται στην ικανότητα μας να αισθανθούμε, αφού μονο μέσα από τα συναισθήματα μας μπορούμε να δεχτούμε την στήριξη των άλλων, κι έτσι να την προσφέρουμε κι εμείς στους άλλους.

Το μυαλό μας κανει όπως ακριβώς ένα χάμπστερ στον τροχό: τρέχει όλο και γρηγορότερα, χωρίς στην πραγματικότητα να καταλήγει πουθενά.

Μόλις κανείς συνηδητοποιήσει οτι το μυαλό του στέλνει καθε τόσο αναμενόμενα και συνήθη μηνύματα που δεν χρειάζεται να τα παίρνει και τοσο στα σοβαρά, τότε μονο είναι ελέυθερος να επιστρέψει στον τρόπο λειτουργίας της ψυχής.
Στα εργαστήρια αυτογνωσίας συχνά κάνω την εξής ερώτηση: «Αν η σημερινή μέρα ήταν η τελευταια σας μέρα πάνω στη γη, πως θα επιλέγατε να την περάσετε;». 
Στη συντριπτική πλειοψηφία η απάντηση ειναι: «έκανα ό,τι μπορούσα για να αγαπήσω τους άλλους και να προσφέρω κατι στον κόσμο με την φροντίδα και τη συμπόνια μου». Παρ’ όλα αυτά όμως η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι από μας δεν αντιμετωπίζουμε έτσι την καθημερινή μας ζωή.

Πιστεύουμε λανθασμένα ότι με το να κάνουμε χρήματα, ή να αποκτήσουμε ένα ακριβό αυτοκίνητο θα μας κάνει ευτυχισμένους.
Έτσι, αντί να ζούμε στο παρόν, σκεφτόμαστε συνεχώς την επόμενη στιγμή.
Αν τελικά επιλέξουμε να θρέψουμε την ψυχή μας, αυτό θα σημαίνει ότι αναγνωρίσαμε ποιος είναι προορισμός μας: να συγχωρούμε και να αγαπάμε. Αν και φαίνεται απλό, σίγουρα δεν είναι εύκολο. Μέχρι τη στιγμή που θα μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε ότι το παρόν είναι ο μονος χρόνος που υπάρχει, και μέχρι να συγκινηθούμε με την ακινησία της στιγμής, η απλότητα θα μοιάζει μια δύσκολη ιδέα.

Όταν μαθουμε να κανουμε επιλογές που θρέφουν την ύπαρξή μας, τότε θα είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε ότι η ουσία της ζωής μας είναι η αγάπη, και η συγχώρεση είναι το κλειδί της ευτυχίας μας.

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki