«Μeet the world in Greece»

O Άρης Καλογερόπουλος είναι ο εμπνευστής
της ελληνικής καμπάνιας που σαρώνει

Η φωτογραφία του κάνει τον γύρο του internet εδώ και μέρες αλλά ελάχιστοι τον αναφέρουν.

Η αλήθεια είναι πως από το viral, μάλλον χάθηκε το όνομά του.
Ταλέντο και φαντασία, ήταν αρκετά για να μετατρέψουν την διάσημη πια, φωτογραφία των σε αντιπαράθεση με πλανήτες ελληνικών νησιών, σε ότι πιο hot για φωτογραφία εξωφύλλου στο facebook.
O Άρης Καλογερόπουλος έχει όμως, ένα δυνατό portfolio και ένα βαρβάτο βιογραφικό. Είναι υπεύθυνος για μια σειρά από αντίστοιχες φωτογραφίες με το ίδιο concept.
H Ελλάδα και οι ομορφιές της σε έναν εικονικό γύρο του κόσμου.
Δεν χρειάζεται να ταξιδέψεις στην υφήλιο. Όλες οι χώρες, ακόμη και οι πλανήτες, είναι εδώ.
Μeet the world in Greece.
Ο Άρης Καλογερόπουλος είναι επίσης ο άνθρωπος πίσω από την καμπάνια  I AM GREEK AND I WANT TO GO HOME.

Ένα εκπληκτικό concept, γροθιά στο στομάχι, για τον επαναπατρισμό των Ελγινείων.

aris kalogeropoulos

Μας το έστειλε ο ΟΥΤΙΔΑΝΟΣ

 

 

 

Η ώρα των φίλων

Τώρα, η κορυφαία αξία της ανθρώπινης ζωής, η φιλία, παίρνει
την κεντρική θέση που της αναλογεί. 

Αλίμονο στους μισάνθρωπους.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΘΗ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟ Πηγή: www.lifo.gr

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΘΗ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟ Πηγή: www.lifo.gr

 

Tώρα είναι ώρα για φίλους κι αγάπη.
Για χαμόγελα και φιλιά.
Ειλικρίνεια κι ενωμένες δυνάμεις.

Στο φως της κρίσης ξαναθυμόμαστε τι είναι πρώτο και τι δεύτερο.

Toυ Στάθη Τσαγκαρουσιάνου

Αφότου πέρασαν οι γιορτές, τα Σαββατοκύριακα κάθομαι σπίτι συνήθως. Είμαι τόσο ξεθεωμένος από την πάλη της εβδομάδας, που το σπίτι μου μού φαίνεται γαλήνιο σαν παράδεισος. Κι είναι όλα τόσο ρευστά πια, που όταν ξεκλειδώνω την πόρτα, με εκπλήσσει το γεγονός ότι τα έπιπλα είναι ακόμα στη θέση τους κι οι γάτες ζωντανές στην είσοδο. Σκέφτομαι ότι σε κάποια επικίνδυνη καμπή της Οικονομίας θα μπορούσαν να έχουν φαγωθεί κοκκινιστές. Και τα έπιπλα να έχουν πουληθεί στο Μοναστηράκι για ένα πιάτο φακές. Όπως έκανε ο μοναχικός Εξάδελφος Πονς, σ’ εκείνο το πικρό βιβλίο του Μπαλζάκ.

Το αστροπελέκι της κρίσης μ’ έχει κάνει να επανεκτιμήσω ό,τι έχω. Τίποτε δεν είναι αυτονόητο πια. Χαϊδεύω την μπλούζα που φορώ σαν να πρόκειται να μου τη ξηλώσει ο Χάρος. Κοιτάω με θαυμασμό το κινητό μου - δεν είναι το τελευταίο μοντέλο, αλλά κάνει θαυμάσια τη δουλειά του. Τέρμα σε κάθε καταναλωτική αδημονία: ό,τι πήραμε, πήραμε. Ας το χαρούμε, όσο δεν μας έχει στρίψει ακόμα από την αγχωτική μελέτη των εντοσθίων.

Η αίσθηση ότι ο χρόνος που ζούμε είναι λίγος, πολύτιμος και δανεικός΄έχει φωτίσει και τις σχέσεις μου. Κάθε άνθρωπος που με τράβαγε στη λάσπη απομακρύνεται απλά και γρήγορα. Τώρα (στη φωτεινή και ακίνητη στιγμή αυτής της κόλασης που, αν έχεις μάτια, μπορείς να τη δεις και σαν τον υπαρξιακό ροδόκηπο του Έλιοτ), τώρα είναι ώρα για φίλους κι αγάπη. Για χαμόγελα και φιλιά. Ειλικρίνεια κι ενωμένες δυνάμεις. Είμαι σίγουρος ότι δεν συμβαίνει μόνο σε μένα. Στο φως του κεραυνού διακρίνουμε ξανά τι είναι πρώτο και τι δεύτερο. Τι άξιο να το ζεις και τι ανάξιο και να το αναφέρεις. Τώρα, η κορυφαία αξία της ανθρώπινης ζωής, η φιλία, παίρνει την κεντρική θέση που της αναλογεί. Αλίμονο στους μισάνθρωπους.

Κάθομαι, λοιπόν, στο σπίτι και νιώθω την απλή χαρά που η Δευτέρα θα μου καταρρακώσει. Με τις μάχες της επιβίωσης. Τη βομβαρδισμένη πόλη. Τους άστεγους και τους ζητιάνους. Τους άνεργους και τους στριμωγμένους.

Λέω στον εαυτό μου: φίλε, όσο ακόμα έχεις αίμα στο χέρι σου, κίνα το χέρι σου. Όσο μπορείς ακόμα να πιεις ένα ποτήρι κρασί, πιες το. Όσο δεν πεινάς και δεν χρωστάς, είσαι ελεύθερος.

Αύριο είναι μια άλλη μέρα.

lifo

antikleidi

Χαμένες γενιές σε πλούσιες χώρες

Οι κυβερνήσεις έχουν έναν μοναδικό ρόλο να διαδραματίσουν για να διασφαλίσουν ότι όλα τα νέα μέλη μίας γενιάς -τόσο τα φτωχά όσο και τα πλούσια παιδιά- θα έχουν μία ευκαιρία.

The Lost Generations

.

Η οικονομική επιτυχία μίας χώρας εξαρτάται από την εκπαίδευση, τα προσόντα του εργατικού δυναμικού και την υγεία του πληθυσμού. Όταν οι νέοι της χώρας είναι υγιείς και υψηλής μόρφωσης, μπορούν να βρουν επικερδή εργασία, να έχουν αξιοπρέπεια και να προσαρμόζονται στις αλλαγές της αγοράς εργασίας.  

Πολύ συχνά τα παιδιά, που μεγαλώνουν στη φτώχεια,
καταλήγουν να είναι φτωχά και ως ενήλικες.

 Οι επιχειρήσεις επενδύουν περισσότερα, γνωρίζοντας ότι οι εργαζόμενοί τους θα είναι παραγωγικοί.

 Παρόλα αυτά αρκετές κοινωνίες ανά τον κόσμο δεν αντεπεξέρχονται στην πρόκληση της προσφοράς βασικών υπηρεσιών υγείας και αξιοπρεπών συνθηκών εκπαίδευσης για κάθε γενιά παιδιών.

Γιατί συμβαίνει αυτό σε τόσο πολλές χώρες; Ορισμένες είναι πολύ απλά υπερβολικά φτωχές για να παράσχουν αξιοπρεπή σχολεία. Οι ίδιοι οι γονείς ενδέχεται να μην διαθέτουν επαρκή μόρφωση, με αποτέλεσμα να μην έχουν τη δυνατότητα να βοηθήσουν τα παιδιά τους για περισσότερο από ένα ή δύο χρόνια στο σχολείο και επομένως ο αναλφαβητισμός μεταδίδεται από την μία γενιά στην επόμενη. Η κατάσταση είναι πιο δύσκολη σε μεγάλες οικογένειες (με έξι ή επτά παιδιά) καθώς οι γονείς τους επενδύουν ελάχιστα στην υγεία, τη διατροφή και την εκπαίδευση του κάθε παιδιού.

Παρόλα αυτά και οι πλούσιες χώρες αποτυγχάνουν. 
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, αφήνουν με ωμότητα τα φτωχότερα παιδιά να υποφέρουν. Οι φτωχοί άνθρωποι ζουν σε φτωχογειτονιές με φτωχά σχολεία. 
Οι γονείς είναι συχνά άνεργοι, ασθενείς, διαζευγμένοι ή ακόμη και στη φυλακή. Τα παιδιά παγιδεύονται σε έναν επίμονο γενεαλογικό κύκλο φτώχειας, παρά τη γενική ευμάρεια της αμερικανικής κοινωνίας. Πολύ συχνά τα παιδιά, που μεγαλώνουν στη φτώχεια, καταλήγουν να είναι φτωχά και ως ενήλικες.
.

.

Ένα αξιοσημείωτο νέο ντοκιμαντέρ το «The House I Live In» αποκαλύπτει ότι η ιστορία της Αμερικής είναι πολύ πιο θλιβερή και σκληρή από ό,τι πιστεύουμε, εξαιτίας καταστροφικών πολιτικών. Το ντοκιμαντέρ μας ταξιδεύει αρχικά 40 χρόνια πίσω, όταν οι Αμερικανοί πολιτικοί κήρυξαν τον «πόλεμο κατά των ναρκωτικών», με στόχο να περιορίσουν τη χρήση ναρκωτικών, όπως η κοκαΐνη. 

Όπως όμως ξεκάθαρα καταδεικνύει το ντοκιμαντέρ, ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών εξελίχθηκε σε πόλεμο κατά των φτωχών και ιδιαίτερα κατά των μειονοτήτων.

Στην πραγματικότητα ο ...