Το σπίτι σας είναι μικρότερο απ' όσο θα το θέλατε; Μια χαρά είναι! Τα παιδιά προτιμούν τα μικρά σπίτια!!

Τα παιδιά δεν χρειάζονται μεγάλα σπίτια για να είναι ευτυχισμένα!

Από: Ελένη Χαδιαράκου

Τα μεγάλα σπίτια, όσο ζηλευτά και αν είναι δεν είναι πάντα ενδεικτικά της οικογενειακής ευτυχίας.

Why Living In A Smaller Home Can Help You Raise A Happy Kid

Όπως μας διαβεβαιώνουν μάλιστα οι ειδικοί, όσο πιο μικρό είναι ένα σπίτι, τόσο μεγαλύτερα ασφάλεια και ισορροπία νιώθει ένα μικρό παιδί μέσα σε αυτό!

Κι όμως στα μικρά σπίτια μεγαλώνουν πιο ευτυχισμένα παιδιά! Στο καινούριο της βιβλίο, More Not Buying It: Stop Overspending and Start Raising Happier, Healthier, More Successful Kids, η οικογενειακή σύμβουλος και οικονομολόγος, Brett Graff, καταρρίπτει τους μύθους για τη σχέση που έχουν τα χρήματα με την ανατροφή των παιδιών και μας εξηγεί γιατί ένα μικρό σπίτι έχει πολύ περισσότερα πλεονεκτήματα για να είναι ένα παιδί ευτυχισμένο. 

Γιατί τα μικρότερα σπίτια μεγαλώνουν πιο ευτυχισμένα παιδιά;
Εννοείται ότι τα μεγάλα σπίτια είναι βολικά για μια πολυμελή οικογένεια, μια που όλοι μας (ακόμη και τα παιδιά) χρειάζονται χώρο και ιδιωτικότητα. Από την άλλη, είναι αποδεδειγμένο βάσει ερευνών ότι τα παιδιά προτιμούν τα μικρότερα σπίτια….

.

Και να γιατί:
.

Ένα παιδί μέσα σε ένα μικρότερο σπίτι νιώθει περισσότερο προστατευμένο.

Ας μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά είναι εκείνα που εφηύραν τις «φωλίτσες». Θέλουν να νιώθουν πως έχουν τους γονείς τους κοντά και να μη χρειάζεται να «διανύουν αποστάσεις», όταν τους χρειάζονται. Να τρέχουν δίπλα τους όταν έχουν εφιάλτες και να φωνάξουν τη μαμά τους, όταν έχουν πυρετό...

Ένα μικρό σπίτι, συσφίγγει την οικογενειακή επικοινωνία.

Αναλογιστείτε εκείνες τις στιγμές που διαβάζαμε δίπλα στη γιαγιά μας, ενώ εκείνη καθάριζε φασολάκια…. Πόσο προστατευμένα και τρυφερά νιώθαμε μέσα σε αυτό το ζεστό οικογενειακό σκηνικό. Μην ξεχνάτε ότι οι καλύτερες συζητήσεις δεν είναι ποτέ προγραμματισμένες, αλλά πυροδοτούνται γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι! Τα μικρότερα σπίτια δίνουν τόσο στα παιδιά, όσο και στους ενήλικες εύκολη πρόσβαση από τον ένα χώρο στον άλλο, καθιστώντας την αυθόρμητη έκφραση μιας σκέψης ή καθημερινό γεγονός σχεδόν αβίαστη.

Το μικρότερο σπίτι ευνοεί τη καλύτερη επικοινωνία ανάμεσα στα αδέλφια.

Ένα μικρό σπίτι, όπου τα παιδιά κοιμούνται στο ίδιο δωμάτιο, τους δημιουργεί αίσθημα ασφάλειας Το γεγονός ότι δεν είναι ολομόναχα στο δωμάτιο, τα κάνει να νιώθουν άνετα, ιδιαίτερα τη νύχτα. Μερικές φορές, μάλιστα, τα βοηθά να κοιμηθούν γρηγορότερα.

Σε ένα μικρό σπίτι έχουμε τον έλεγχο των ερεθισμάτων που παίρνει το παιδί μας.

Για φανταστείτε ένα παιδί απομονωμένο στο (απομακρυσμένο) δωμάτιο του με έναν υπολογιστή και εκτεθειμένο (ολομόναχο) σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σε ένα μικρότερο σπίτι, μια μαμά μπορεί να ρίχνει μια ματιά στον υπολογιστή του παιδιού της και να παρεμβαίνει (έστω και σιωπηλά) στους κινδύνους που κρύβει σήμερα το Διαδίκτυο.

Τα μικρότερα σπίτια ενισχύουν την κοινωνικότητα των παιδιών.

Κάτι απόλυτα φυσικό, αν σκεφτούμε πως τα μικρότερα σπίτια βρίσκονται σε πολυπληθέστερες γειτονιές, ενώ τα μεγάλα σε ακριβά (οπότε και απομακρυσμένα) προάστια. Αναλογιστείτε, ότι για να πάτε το παιδί σας σε ένα φίλο του, για να παίξει, πρέπει να πάρετε αυτοκίνητο και να διανύσετε 20 χιλιόμετρα. Αντίστοιχα, αν ο φίλος του μένει δίπλα, θα τον βλέπει συχνότερα, θα συγχρωτίζεται δηλαδή συχνότερα με αυτόν ή και με περισσότερα παιδιά.
Τα μικρότερα σπίτια βολεύουν και εμάς.
Εκτός του ότι χρειάζονται λιγότερες δουλειές, τα μικρότερα σπίτια είναι πιο κοντά στην πόλη, τείνουν να μειώσουν τους χρόνους μετακίνησης των γονέων.

Πηγή

Μια δασκάλα γράφει: «Ονειρεύομαι ένα σχολείο... »

Μεγάλωσα ως παιδί με ένα όνειρο: Να Διδάσκω!! 

Κοιμήθηκα με τα ένθερμα λόγια, τις παραινέσεις και τις ελπίδες του Παπανούτσου, του Τσολάκη, του Ντεκρολύ, της Μοντεσόρι, κ.α. Διάβασα Πλάτωνα, Δημοσθένη, Ζαν Ζακ Ρουσώ, Μπρούνερ, Αρβελέρ, κ.α. και σπούδασα σε τρία ΠΤΔΕ (Αριστοτέλειο, Καποδιστριακό και Αιγαίου), έχοντας ως Πανεπιστημιακούς καθηγητές αξιολογότατους ανθρώπους και επιστήμονες, όπως τους Ράση, Ματσαγγούρα, Παππά, Κωνσταντινίδη, Γραμματά, Ράπτη, Τζάνη, Αποστολίδου, Γρόλλιο, Κόκκινο, Σκούρτου, Σοφό, Κιμουρτζή, Σεβαστάκη, Κλαδάκη, Λυπουρλή, Μιχάλη και τόσους άλλους που διαμόρφωσαν τη σκέψη μου για το ποια πρέπει να ναι η Παιδεία μας.

Γράφει η εκπαιδευτικός κ. Βασιλική Μηρτσέκη

Ανθρώπους με διαφορετικά πιστεύω που μου έδωσαν όμως ένα όραμα. Να παλεύω για την Παιδεία. Για την Παιδεία που οδηγεί τα παιδιά στην κατάκτηση της γνώσης. Μιας γνώσης που δεν δίνεται με ένα σχολείο κλεισμένο στον εαυτό του και με κλειστά curriculum, σε μια εποχή που τρέχει πιο γρήγορα από το χρόνο και που τα βιβλία μας σήμερα γράφονται και αύριο είναι παλιά ως προς τις γνώσεις που παρέχουν. 

Στο δημοτικό έχουμε μείνει ως μικρότερο άτμητο κομμάτι ύλης το άτομο, ενώ ήδη έχει ανακαλυφθεί ότι και τα άτομα αποτελούνται από μικρότερα υποσωματίδια. Και αυτό έρχομαι να το συμπληρώσω εγώ σαν παραμύθι, σαν ταξίδι προς το κέντρο της ύπαρξής μας. Δεν είναι τραγικό αυτό καθώς και το ότι παρεκκλίνοντας από το βιβλίο, κινδυνεύω να θεωρηθώ «επιδειξίας γνώσεων» και «αυτοπροβαλλόμενη» εις βάρος των παιδιών έχοντας και την αντίστοιχη αντιμετώπιση;

Δεν έχω κανένα κοινό με καμία πολιτική για τη Παιδεία που ακολουθήθηκε τόσα χρόνια, άρα δεν είμαι πουθενά προσκείμενη παρά μόνο στο όνειρό μου.... 

Ονειρεύομαι μια Παιδεία για τα ΠΑΙΔΙΑ όπως θα έπρεπε να είναι. Σχολεία ανοιχτά για όλα τα παιδιά, με μαθητές που θα έχουν χώρο και λόγο στην κοινωνία, ακόμα και αν είναι παιδιά ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ! Χώρους, όπου το παιδί θα μορφώνεται και δεν θα παπαγαλίζει. Σχολεία με εργαστήρια και αίθουσες, ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΖΩΗ πιο εύκολη (εγώ και με ένα στυλό και ένα μολύβι θα κάνω αυτό που πρέπει να κάνω γιατί ΑΓΑΠΩ τη διδασκαλία), αλλά για τα παιδιά. 

ΜΟΝΟ για τα παιδιά, γιατί στον κόσμο μας που τρέχει με ταχύτητα πρέπει να δίνω τις απαραίτητες προσλαμβάνουσες στα παιδιά και να μη στέκομαι μόνο στην εικόνα ενός βιβλίου.

Ονειρεύομαι πως θα ‘ρθει κάποια μέρα που θα κάνω και μάθημα έξω στη φύση και εκεί θα λύνω τις απορίες των παιδιών, ακόμα και με ένα κλαδί αντί για κιμωλία, σχεδιάζοντας στο χώμα και συζητώντας. 

Εκεί όπου θα δουν ένα μήλο, ένα φύλλο να πέφτει από το δέντρο και θα μιλήσω για τη βαρύτητα και το Νόμο του Νεύτωνα με απλά λόγια. 

Δηλαδή θα αγαπήσουν τη φυσική και όταν και εφόσον δεν μπορώ να κάνω μάθημα έξω, να το κάνω στο εργαστήριο, σε οργανωμένο περιβάλλον, χωρίς το φόβο μήπως σκάσει ένα γκαζάκι στα χέρια μου, ούτε αν ο μαθητής μου θα δοκιμάσει από το κουτάκι που έχω φέρει με ρινίσματα σιδήρου. 

Ονειρεύομαι μια Παιδεία όπου θα κάνω έρευνα. Ναι, έρευνα με τους μαθητές μου.... Κοινωνικές, οικονομικές, αρχιτεκτονικές κλπ, έχοντας πρώτιστα μετατρέψει τη διαδικασία και το υλικό στην ηλικία τους, με στόχο να τους διδάξω τη σημασία της φαντασίας για τη δημιουργικότητα και την καινοτομία. Ονειρεύομαι πως κάποια στιγμή θα έχω την ευελιξία να διδάσκω αυτό που πρέπει, έχοντας ως βάση την τάξη μου και όχι ένα βιβλίο. Θα έχω ως βάση το ανθρώπινο δυναμικό μου.

Ονειρεύομαι ένα σχολείο με ένα δάσκαλο σε άλλο ρόλο.. Σε εκείνο πραγματικά του καθοδηγητή και όχι του φροντιστή για την ύλη. Του καθοδηγητή σκέψης και όχι του φροντιστή του τί να σκέφτεται και τί να μάθει ένα παιδί. Ένα ρόλο που μόνο ο δάσκαλος μπορεί να έχει. Αυτό σπούδασε εξάλλου..Πώς θα βοηθήσει ένα παιδί να σκέφτεται πριν φτάσει στο Γυμνάσιο, όπου εκεί θα αναλάβουν οι καθηγητές και θα «πατήσουν» πάνω στον τρόπο που έμαθε αυτό να σκέφτεται, ώστε να του δείξουν το «τί» της επιστήμης τους.

Ονειρεύομαι ένα πρόγραμμα όπου ο ρόλος μου να είναι αυτός που πρέπει να είναι. Ένας δάσκαλος κάνει τα πάντα για τα παιδιά του. Διδάσκει ποίηση, ρυθμό, ρίμα και τραγουδά όχι σαν επαγγελματίας, αλλά μπορεί να καθοδηγήσει τα παιδιά στη μουσική και να αναλάβει ταυτόχρονα ο καθηγητής της μουσικής να τα βοηθήσει να την αγγίξουν σε βάθος. Τα μαθαίνει τα πρώτα βήματα ενός χορού, τρέχει μαζί τους, παίζει μαζί τους και μετά έρχεται ο καθηγητής της Φ.Α. να τα πάρει κοντά του και να τους δείξει τη σημασία της Φ.Α. για το σώμα και το πνεύμα τους.

Ονειρεύομαι ένα σχολείο που τα παιδιά θα κάθονται στο σχολείο. Το σχολείο όμως δεν θα είναι χώρος φύλαξης όπως έχει μετατραπεί στις συνειδήσεις μας, αλλά χώρος Παιδείας. Όπου δάσκαλοι, μαθητές και κατ’ επέκταση οι γονείς, θα νιώθουν πως κάτι προάγεται και αυτό είναι η Παιδεία. Ένας χώρος που θα προκαλεί στα παιδιά σεβασμό για ό,τι του δίνουν, αλλά και για αυτούς που του το παρέχουν.

Ονειρεύομαι ένα ολοήμερο σχολείο με χώρο ξεκούρασης για τα παιδιά, πολύχρωμο και διαφορετικό. ΔΕΝ είναι για μένα ολοήμερο σχολείο ένα σχολείο που τα παιδιά 8 ώρες κάθονται στις ίδιες καρέκλες.... 

Που κάνουν πάλι μάθημα, που τρώνε στα γραφεία των δασκάλων γιατί δεν υπάρχει τραπεζαρία....

Που το κάθε παιδί τρώει το δικό του φαγητό, ενώ δίπλα από ένα πιάτο με κρέας βλέπεις για άλλη μια φορά ένα μωρό να έχει μακαρόνια με σάλτσα τρίτη φορά μέσα στη βδομάδα ή σούπα μόνο με ρύζι και μικρό ίχνος από κρέας. ΝΑΙ, υπάρχουν και αυτά και τα ζούμε στα σχολεία μας.... 

Ονειρεύομαι χώρους. Πολλούς χώρους.... Χώρους για άθληση, χώρους για ζωγραφική με παλέτες και χρώματα όπου να μυρίζει νέφτι και μπογιά, χώρους χαλάρωσης για παιδιά με αναπηρία που έχουν άλλες ανάγκες. 

Να έχουμε χώρους εξοπλισμένους και κατάλληλους για τα παιδιά. Τότε μιλάμε για ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ.

Δυστυχώς για όλα αυτά χρειάζονται λεφτά. Και έτσι ξέρω πως πάντα θα έχω ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ.... Ευτυχώς, κανείς ακόμα δεν μπορεί να μου πάρει την αγάπη για τα παιδιά και τη διδασκαλία.... Και όσο εγώ και αυτά είμαστε μαζί, θα δημιουργούμε από το μηδέν αυτό που ψάχνουν τόσα χρόνια πώς θα μας το δώσουν..

Την ΠΑΙΔΕΙΑ!!

emvolos

«Σώπα, δάσκαλε, φώναξε. Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί!»

«Μια μέρα, ήταν άνοιξη, χαρά Θεού, τα παράθυρα ήταν ανοιχτά […] ένα πουλί είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σκολειού[…]. Τότε πια ένας μαθητής, χλωμός, κοκκινομάλλης, που ’χε έρθει εφέτο από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο: Σώπα, δάσκαλε, φώναξε. Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί!»

Συμβαίνει και σε άλλες χώρες αυτό που γίνεται με τις Πανελλήνιες εξετάσεις;

Σχολεία, υπουργεία, επιτροπές, φροντιστήρια, γονείς, συγγενείς, όλοι «δίνουν» εξετάσεις. Κι από δίπλα, υποβοηθούν, πρωτοσέλιδα των ΜΜΕ, άρθρα και τηλεοπτικά πάνελ με συμβουλές από διατροφολόγους και ψυχολόγους, αναλυτές θεμάτων που «έπεσαν» στις εξετάσεις. Κάθε χρόνο, όλοι αυτοί βουτηγμένοι σε διέγερσεις και χαμένο χρόνο, ξοδεύουν κόπο, χρήμα, αξίες και συναισθήματα. Η νοσηρότητα βρίσκεται παντού, αλλά οι Πανελλήνιες είναι το αποκορύφωμα. Η κορύφωση της υστερίας.

Το κερασάκι σ’ αυτό το drama queen, είναι οι ευχές των πολιτικών για καλή επιτυχία που συνοδεύονται από υποκριτικές συστάσεις για ηρεμία, ψυχραιμία κλπ, κλπ.

Οι πολιτικοί, οι μόνοι που δεν έχουν λόγο. Αφού αποδεχθήκατε να τσαλαπατηθεί η εφηβεία τους μεταξύ σχολείου και φροντιστηρίου, αφήστε τα να δώσουν τη «μάχη», χωρίς γλυκανάλατη συμπαράσταση και κυρίως χωρίς συμβουλές. Τι να συμβουλέψετε; Πώς να μην στραπατσαριστούν; Αφού ήδη στραπατσαρημένα είναι. Με ευθύνη δική σας. Είτε εγκρίνατε αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα, είτε όχι.

Αντί να χάνετε χρόνο γράφοντας ανακοινώσεις, βασανίστε λίγο το μυαλό σας και θα ανακαλύψετε συστήματα που πραγματικά προωθούν και αναβαθμίζουν την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των μελλοντικών γενιών και δίνουν έμφαση στην κρίση, στη γνώση και στην έρευνα.

Αφήστε τα παιδιά να ανοίγουν τα φτερά τους, να ψάχνουν να ερευνούν, να δημιουργούν και να συντάσσουν εργασίες, ώστε, όταν πια μπουν στα Ανώτατα Ιδρύματα, να είναι έτοιμα να δεχθούν τις απαραίτητες γνώσεις και να γίνουν Επιστήμονες. Ελευθερώστε τα από το άγχος και μην τα χαντακώνετε στη κακομοιριά και την απελπισία.

Να βρείτε τρόπο να απελευθερώσετε το σύστημα πρέπει, χωρίς καταναγκασμούς. Να πείτε την αλήθεια σε όλους όσοι δεν είναι για Πανελλήνιες, να συνδέσετε τα σχολεία με τη φύση, να απελευθερώσετε τους δασκάλους από τη μιζέρια των ωρολόγιων προγραμμάτων.

Τολμήστε να ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΤΕ τις εξετάσεις της αποστήθισης και δώστε μια άλλη πνοή στο ψεύτικο και μουντό Παιδαγωγικό Σύστημα.

Κι όπως λέει μια καλή φίλη, «δεν έχετε δικαίωμα να διαγράψετε 12 χρόνια σχολείου σε μια και μόνη μέρα – όπου το παιδί μπορεί να είναι πιεσμένο, αγχωμένο, άρρωστο ή όλα τα παραπάνω – και κρίνεται το μέλλον του. Ή έτσι νομίζει τουλάχιστον, μια που δεν ξέρει ακόμα πόσες εκπλήξεις του επιφυλάσσει η ζωή.»

Ο κόσμος άλλαξε αλλά το σχολείο δεν θέλει να αλλάξει. Το ζήτημα είναι πως έξω έχει καλοκαίρι, πως τα δέντρα, οι θάλασσες, το μυαλό των παιδιών τρέχουν ασυγκράτητα σε εικόνες και ήχους. Την ίδια στιγμή, ένα ολόκληρο σύστημα δίνει αγώνα να τις φυλακίσει.

Άλλο πράγμα θέλουν τα παιδιά σήμερα. Μόνο οι εξουσίες θέλουν πάντα το ίδιο…

Αντί καλής επιτυχίας στα παιδιά, θα ευχηθώ καλά μυαλά σε όσους κρατούν την επιτυχία και τα όνειρά τους φυλακισμένα, με κάτι από Ν. Καζαντζάκη:

«Μια μέρα, ήταν άνοιξη, χαρά Θεού, τα παράθυρα ήταν ανοιχτά […]ένα πουλί είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σκολειού[…]. Τότε πια ένας μαθητής, χλωμός, κοκκινομάλλης, που ’χε έρθει εφέτο από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο: Σώπα, δάσκαλε, φώναξε. Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί!» («Αναφορά στον Γκρέκο»)

dimokratiki

Ας διδάξουμε στα παιδιά μας την αισιοδοξία

Πώς να θωρακίσουμε τα παιδιά μας από τα συναισθηματικά τραύματα, τον πόνο, την ανασφάλεια και το τεράστιο άγχος;
Τα παιδιά μας, στην πορεία της ζωής τους καλούνται να αντιμετωπίσουν και άλλες στρεσογόνες καταστάσεις εκτός από την οικονομική κρίση, που και σοβαρότατη είναι και, όπως φαίνεται, θα μας απασχολεί για πολλά ακόμα χρόνια. 

Θα πρέπει να μάθουν να διαχειρίζονται απλά αλλά και σύνθετα προβλήματα, όπως η προσαρμογή στο καινούριο σχολείο τους, αλλά και η παρενόχληση ή ακόμα και η κακοποίηση, να βιώσουν τραυματικές εμπειρίες όπως η απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου κ.λπ. 

Και ενώ η παιδική ηλικία φαντάζει ιδανική περίοδος, τα σημερινά παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με πολύ πόνο και αβεβαιότητα και καλούμαστε εμείς, οι γονείς, να τα διδάξουμε -μέσα από τη δική μας καθημερινότητα- να ανακάμπτουν στις δυσκολίες της ζωής. Τα καλά νέα είναι ότι τις δεξιότητες της ανάκαμψης μπορεί κάποιος να τις μάθει. Εμπεριέχουν σκέψεις, δράσεις και συμπεριφορές που μαθαίνονται με τον χρόνο. 

Ακολουθούν μερικές συμβουλές:

--------

Το χαμομηλάκι σάς συμβουλεύει να μιλήσετε στα παιδιά σας για το Θεό-Πατέρα, να τα συνδέσετε μαζί Του, να μάθει ότι ο Θεός μάς αγαπά και φροντίζει για μας, επειδή είμαστε παιδιά Του και μάλιστα πολυαγαπημένα

--------
Κανόνες επιβίωσης στην κρίση

Εμψυχώστε και ενισχύστε την εικόνα του παιδιού

Βοηθήστε το να θυμηθεί καταστάσεις που χειρίστηκε με επιτυχία στο παρελθόν γιατί οι παλιές δοκιμασμένες συνταγές επίλυσης δυσκολιών το βοηθούν να χειρίζεται τις μελλοντικές προκλήσεις. Θα πρέπει να βλέπει τη ζωή με χιούμορ, αισιοδοξία, ακόμα και να γελά με τον εαυτό του, και κυρίως να αντέχει την κριτική και να την αντιμετωπίζει.

Προστρέξτε στους φίλους

Μάθετε το παιδί σας να κάνει φίλους. Όταν είναι φιλικό, θα έχει πολλούς δίπλα του. Στο σχολείο σιγουρευτείτε ότι δεν απομονώνεται. Η επαφή με ανθρώπους παρέχει κοινωνική στήριξη και ενδυναμώνει την ικανότητά μας να ανακάμπτουμε στις δυσκολίες.

Διδάξτε το να κατακτά στόχους

Μάθετέ του να βάζει μικρά στοιχήματα και να τα κατακτά βήμα-βήμα. Το να θέτει έναν -έστω και μικρό- στόχο και να επιβραβευτεί για την επίτευξή του είναι σημαντικό γιατί θα το βοηθήσει να μάθει να δέχεται και να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις και τις δυσκολίες.

Τι σημαίνει να μάθει να βοηθάει τους άλλους

Τα παιδιά που αισθάνονται ευάλωτα μπορούν να εμψυχωθούν βοηθώντας άλλους. Η ενασχόληση με τον εθελοντισμό σε οργανώσεις της ηλικίας τους, η ανταλλαγή ιδεών στο σχολείο για την εύρεση τρόπων που μπορούν να βοηθήσουν κάποιες ευάλωτες ομάδες, καθώς και η διδαχή της αλληλεγγύης τα ενδυναμώνουν και τα ανακουφίζουν στην ιδέα ότι ο πόνος είναι κοινός, αλλά και ότι συγχρόνως υπάρχουν τρόποι να παρέμβουμε.

Αποφύγετε να το εκθέσετε στα νέα των ΜΜΕ

(Για τα μικρά παιδιά): Μην αγνοείτε τις αγωνιώδεις ερωτήσεις τους γιατί βιώνουν ανασφάλεια. Απαντάτε τίμια και ειλικρινά, αλλά διαβεβαιώνετέ τα ότι θα είστε πάντα δίπλα τους και θα τα φροντίζετε. 

Μειώστε την έκθεσή τους σε τηλεόραση και ραδιόφωνο. 

Δεν χρειάζεται βέβαια να τα απομονώνετε. Δεν γίνεται. Όλη η οικογένεια υποφέρει και δεν μπορεί αυτό να μην είναι εμφανές. Ωστόσο δεν είναι καλό να ακούνε και να βλέπουν συνέχεια πράγματα που δεν μπορούν να καταλάβουν έτσι κι αλλιώς λόγω ηλικίας.

Βοηθήστε το να κατανοήσει ότι οι αλλαγές είναι μέρος της ζωής

Οι αλλαγές μπορεί να προκαλούν τρόμο στα παιδιά και τους εφήβους. Βοηθήστε το παιδί σας να δει ότι οι αλλαγές είναι μέρος της ζωής και οι νέοι στόχοι μπορούν να αντικαταστήσουν παλιούς που μπορεί να είναι μη εφικτοί και να φαντάζουν απραγματοποίητοι.

Μιλήστε του καθαρά και ειλικρινά

Στα μεγαλύτερα παιδιά μιλήστε για τους φόβους και τις ανησυχίες σας, την οικονομική σας ανασφάλεια, την κατάσταση στη χώρα της ύφεσης και των μνημονίων, έτσι όπως τη βιώνετε, ως εφαλτήριο για να βοηθήσετε τον έφηβό σας να εκφράσει και αυτός με τη σειρά του τους προβληματισμούς του για την κρίση. Δείξτε κατανόηση αν αντιδράσει με θυμό ή νωθρότητα. Διαβεβαιώστε με λόγο και έργο ότι στην κρίση θα σταθείτε όλοι μαζί, ενωμένοι.

Δημιουργήστε κλίμα αισιοδοξίας και προοπτικής για το μέλλον

Μπορεί να μην είναι σε θέση, λόγω της νεαρής ηλικίας τους, να κατανοήσουν ότι στο τέλος του τούνελ θα υπάρξουν δυνατότητες για μελλοντική πρόοδο και ανέλιξη, αλλά η Ιστορία έχει καταδείξει ότι μετά την καταστροφή, την ταραχή και την αναστάτωση έρχεται πάντα η νηνεμία, η πραότητα και η γαλήνη. Μια αισιόδοξη και θετική ενατένιση στο μέλλον τούς δίνει τη δυνατότητα να βλέπουν τα μικρά, καλά πράγματα της ζωής και να προχωρούν παρά τις δυσκολίες. Είναι σημαντικό να προσβλέπουν και αυτοί και εσείς σε μια «νέα εποχή».

Χαρά Καραμήτσου, λογοπεδικός 

diogenis-press.gr
antikleidi