Friday 25 August 2017

Τι πρέπει να ξέρουν οι γονείς που μεγαλώνουν αγόρια

Χιούμορ, Ψυχολογία, Αγόρια, Μεγαλώνοντας αγόρια

Καλά είναι και τα κορίτσια, όμως το να μεγαλώνεις αγόρια έχει την δική του… μαγεία! 
Και αυτό ίσως να μην το συνειδητοποιεί μια μαμά όταν μαθαίνει από τον γυναικολόγο το φύλο του μωρού της. «Αγόρι; Τι θα κάνω με ένα αγόρι;», αναρωτήθηκε καλή μου φίλη, όταν με πήρε να μου το ανακοινώσει. 
Θέλετε να σας πω τι έχει κάνει 5 χρόνια μετά, πέραν του ότι ζει τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής της και αφού απέκτησε και έναν δεύτερο γιο; 
Θέλετε να μάθετε τι βιώνουν οι περισσότεροι γονείς που μεγαλώνουν αγόρια;
Παίρνουν απόφαση ότι από εδώ και στο εξής θα παίζουν βρώμικα και σκληρά
Οι περισσότεροι γονείς που μεγαλώνουν κορίτσια ως επί το πλείστον παίζουν με Barbie και πλαστελίνες. 
Το παιχνίδι των αγοριών, όμως, δεν είναι πραγματικό παιχνίδι αν δεν περιλαμβάνει λάσπη, δάκρυα και ιδρώτα. Διασκέδαση για το αγόρι σημαίνει μάχη μέχρι τελικής πτώσης και εξολόθρευση όταν κάτι βρεθεί στον δρόμο του.

Πρέπει περισσότερο να δρουν και λιγότερο να μιλούν
Σε αντίθεση με τα κορίτσια που είναι σχεδόν πάντα πρόθυμα να συζητούν και να εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους, όταν ζητήσετε από ένα αγόρι να καθίσει για να μιλήσετε, το πιθανότερο είναι ότι θα «λουφάξει» και θα κλείσει σαν στρείδι. 
Αν θέλετε να κάνετε ένα αγόρι να ανοιχτεί, ο μόνος τρόπος είναι να ξεκινήσετε να κάνετε κάτι μαζί, π.χ. να πάτε για σουτάκια σε μία μπασκέτα ή να παίξετε ένα παιχνίδι με κάρτες. Το ίδιο αγόρι που πριν δεν άνοιγε το στόμα του, ξαφνικά θα μεταμορφωθεί στον πιο ομιλητικό άνθρωπο του κόσμου.

Έχουν να αντιμετωπίσουν περισσότερα συναισθηματικά ξεσπάσματα
Ακριβώς επειδή δυσκολεύονται με τα λόγια, τα αγόρια μπορεί εύκολα να ξεσπάσουν σε κλάματα όταν είναι αναστατωμένα και καθυστερούν περισσότερο από τα κορίτσια να ηρεμήσουν. 
Επίσης, σύμφωνα με τους ψυχολόγους, στρεσάρονται πιο εύκολα και είναι γενικώς πιο ευαίσθητα, τόσο συναισθηματικά όσο και σε θέματα υγείας. 
Βέβαια, παίζει ρόλο και το γεγονός ότι πολλοί γονείς δεν αφήνουν τα αγόρια να εκδηλώσουν τα συναισθήματά τους σωστά –π.χ. όταν ένα αγόρι πέφτει και χτυπά του λένε «έλα σήκω, δεν έχεις τίποτα», ενώ, όταν πέφτει ένα κορίτσι, δείχνουν περισσότερη τρυφερότητα και συμπαράσταση.
Τα αγόρια βρίσκονται διαρκώς εν κινήσει
Ανεξαρτήτως κουλτούρας και πολιτισμού, τα αγόρια έχουν την τάση να παλεύουν περισσότερο, να προσποιούνται ότι πολεμούν και να βρίσκονται σε διαρκή κίνηση. 
Από τη στιγμή που θα αρχίσουν να περπατάνε, δεν σταματούν να τρέχουν ανεξέλεγκτα, να σκαρφαλώνουν, να χοροπηδούν και να επιδίδονται σε κάθε απίθανη και επικίνδυνη δραστηριότητα. 
Τα αγόρια είναι φτιαγμένα για έντονη σωματική άσκηση και το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να τα ενθαρρύνετε, προσφέροντάς τους ανοιχτούς και ασφαλείς χώρους για να εκτονώνονται. 
Το έχουν πραγματικά ανάγκη.

Απαιτείται, λοιπόν, καλή προετοιμασία σε θέματα ασφαλείας
Όλα τα παιδιά χρειάζονται κάθισμα αυτοκινήτου και όλα πρέπει να ζουν σε ένα υγιές περιβάλλον. 
Όσοι έχουν αγόρια, όμως, έχουν έναν λόγο παραπάνω για να κάνουν στοκ σε γάζες, τσιρότα, αντισηπτικά, αλοιφές για χτυπήματα κ.ο.κ.

Και σε φαγητό
Γιατί όταν ένα αγόρι πεινάει, δεν το λέει απλά, όπως συνηθίζουν τα κορίτσια. 
Μουγκρίζει, χτυπιέται, δεν βλέπει μπροστά του και πρέπει να φάει άμεσα για να μην μεταμορφωθεί στον Χαλκ.

Μιλώντας για Χαλκ… μιλάτε στη γλώσσα τους
Μια μαμά μπορεί εύκολα να συζητήσει για την σχέση της Barbie με τον Ken και για τη Μικρή Γιατρό που πρόσφατα απέκτησε τρίτο αδερφάκι και πώς νιώθει γι’αυτό –με ένα κορίτσι. 
Για να συζητήσετε κάτι αντίστοιχο με τον γιο σας, όμως, άρα για να έρθετε πιο κοντά, οφείλετε να κάνετε εντατικά μαθήματα στα Star Wars και να γνωρίσετε έναν προς ένα τους Εκδικητές (ζητήστε τη βοήθεια του μπαμπά). 
Θα πρέπει, επίσης, με όση ενσυναίσθηση σας περισσεύει, να του εξηγήσετε ότι οι δεινόσαυροι δεν θα επιστρέψουν ποτέ στη γη (ναι, λυπάστε και εσείς πραγματικά).

Το μπάνιο δεν είναι το αγαπημένο τους μέρος
Από καμία άποψη. Καταρχάς τα αγόρια μισούν το να πλένονται –είναι κάτι σαν τιμωρία γι’αυτά, ακόμα κι αν χρειάζεται απλά να πλύνουν τα χέρια τους. 
Γι’αυτό και ο μόνος τρόπος να αποδεχτούν το μπάνιο είναι κάνοντάς το άνω-κάτω, πετώντας νερά έξω και καταναλώνοντας τεράστιες ποσότητες αφρόλουτρου, χωρίς όμως πραγματικά να το χρησιμοποιούν σε κάθε σημείο του σώματός τους. 
Όσο για τη λεκάνη… αυτή κι αν είναι μία πονεμένη ιστορία. 
Κάθε φορά που θα την χρησιμοποιούν κάτι δεν θα πάει καλά: Είτε θα έχουν στοχεύσει το καλαθάκι για τα χαρτιά, είτε δεν θα έχουν κατεβάσει το κάθισμα, είτε δεν θα έχουν τραβήξει καζανάκι, είτε το χαρτί που θα έχουν χρησιμοποιήσει θα βρίσκεται στο πάτωμα, είτε όλα αυτά μαζί. 
Πραγματικά, ένα από τα πιο εξαντλητικά πράγματα στο να μεγαλώνεις αγόρι είναι ότι πρέπει συνέχεια να καθαρίζεις το μπάνιο.

Το να είναι γυμνά, όμως, είναι το καλύτερό τους
Και αυτό το διαπιστώνει κανείς εύκολα, κρίνοντας από την αντίδρασή τους όταν τους λες να γδυθούν ώστε να κάνουν μπάνιο. Πετούν τα ρούχα τους στον αέρα σε δευτερόλεπτα και τρέχουν τσίτσιδα σε όλο το σπίτι ουρλιάζοντας. 
Γενικότερα, από τη στιγμή που ένα αγόρι είναι σε θέση να γδυθεί μόνο του, θα το κάνει ανά πάσα ώρα και στιγμή, είτε του το ζητήσετε είτε όχι.

Και δεν θα κάνει μόνο αυτό
Οι γονείς που μεγαλώνουν αγόρια οφείλουν να αποδεχτούν την εμμονή τους με το μόριό τους. 
Το πιάνουν με κάθε ευκαιρία, ήδη από την βρεφική ηλικία. Το τραβάνε, το τεντώνουν, το κουνάνε ανά πάσα ώρα και στιγμή, όπου κι αν βρεθούν, είτε κάνουν μπάνιο, είτε βλέπουν τηλεόραση και δεν υπάρχει τίποτα που μπορείτε να κάνετε για να τα σταματήσετε. 
Μην ανησυχείτε –δεν θα περάσει. 
Απλά θα έρθει η στιγμή που εσείς δεν θα το προσέχετε πια.

Πρέπει να σκέφτονται μακροπρόθεσμα τόσο από πρακτικής όσο και από συναισθηματικής άποψης
Σε αντίθεση με τα κορίτσια που παραμένουν σχεδόν πάντα «κοντά» με τη μαμά τους, για τα αγόρια έρχεται κάποια στιγμή, εκεί γύρω στα 12, που μοιάζει σαν κάθε δεσμός με τους γονείς (και δη με τη μαμά) να κόβεται με μαχαίρι. 
Ο μοναδικός τρόπος για να μην πονέσετε αβάσταχτα από αυτή την αναπόφευκτη εξέλιξη είναι να έχετε φροντίσει τα προηγούμενα χρόνια, όσο έχετε ακόμα την αμέριστη προσοχή του γιου σας, να έχετε χτίσει μια αρκετά ισχυρή σχέση που θα επιβιώσει στα χρόνια της εφηβείας. 
Παράλληλα, πρέπει να έχετε χτίσει καλές συνήθειες στον γιο σας, από αυτές που συνήθως θεωρούνται αυτονόητες στα κορίτσια. Τα αγόρια, λοιπόν, είναι εξίσου ικανά να διπλώσουν και να τακτοποιήσουν τα ρούχα τους, να βγάλουν τα πιάτα από το πλυντήριο πιάτων, να σκουπίσουν και να μαζέψουν το τραπέζι. 
Μην ξεχνάτε, όπως πολλές φορές έχουμε πει, ότι μεγαλώνετε και έναν μελλοντικό σύντροφο.

Η αγκαλιά τους σημαίνει περισσότερα
Καθώς από τη φύση τους βρίσκονται μονίμως σε κίνηση, είναι διαρκώς απασχολημένα με κάτι και βουτούν από το ένα παιχνίδι στο άλλο, όταν τελικά θα τρέξουν κατά πάνω σας και θα σας αγκαλιάσουν… αυτό σημαίνει πραγματικά πολλά! 
Απολαύστε, λοιπόν, τα ελάχιστα αυτά δευτερόλεπτα, ακόμα κι αν περιλαμβάνουν τσιμπήματα και τράβηγμα μαλλιών, γιατί πολύ γρήγορα ο ενθουσιασμός τους θα τα παρασύρει σε μία νέα περιπέτεια!

Έλενα Μπούλια
mama365

Το Εσωτερικό μου Χωράφι: «... ή μένεις με τα σκουπίδια παρέα ή καθαρίζεις»

Ας υποθέσουμε πως το χωράφι σου είναι ένα στρέμμα, πόσο ελεύθερο χώρο έχεις για να σπείρεις; 
Έχεις βάλει φράγματα γύρω από τη σοδιά σου; 
Έχεις ξεριζώσει τα άγρια χόρτα; 
Το έχεις καθαρίσει από τα ζιζάνια; 
Πριν βιαστείς να απαντήσεις, αναλογίσου το χώρο που έχεις παραχωρήσει συνειδητά ή ασυνείδητα στους άλλους. 
Τα ξένα στοιχεία και τα σκουπίδια που έχεις μαζέψει στο χώρο σου, στο εσωτερικό σου χωράφι.
Τα ερωτήματα αυτά προέκυψαν ένα συνηθισμένο μου απόγευμα που σκεφτόμουν τι θα ήθελα στη ζωή μου και γιατί δεν με ικανοποιούσε το παρόν μου. 
Μάζεψα όλο μου το θάρρος και κοίταξα το χωράφι μου, όχι του γείτονα, το δικό μου χωράφι. Είχε πολύ δουλειά και ήθελε καθάρισμα. 
Δύσκολο και επίπονο να βρεις, να μαζέψεις και να πετάξεις τα σκουπίδια που είχαν μαζευτεί. Κακοσμία και ζιζάνια… 
… Πολλά μάλιστα δυσκολεύεσαι και να τα πλησιάσεις. όμως εσύ και μόνο εσύ είσαι ο ιδιοκτήτης του χωραφιού. Κανείς δεν θα κάνει τη δουλειά για σένα. 
Επιλέγεις λοιπόν….. ή μένεις με τα σκουπίδια παρέα ή καθαρίζεις…
Και αποφάσισα το δεύτερο.

Ξεκίνησα από τα πιο παλιά γιατί αυτά είχαν και τη μεγαλύτερη δυσοσμία. 
Πήγα πίσω, πολύ πίσω, στην παιδική μου ηλικία. Μικρή εγώ και οι άλλοι μεγάλοι και Σπουδαίοι. Σκέφτηκα αυτό πρέπει να αλλάξει, μήπως κάποιους τους μεγαλοποιώ και τώρα; Σκάβοντας στο παρελθόν μου, έκανα και άλλες ανακαλύψεις, όπως η παιδική υπερβολή που είχα φυτέψει τόσο επιδέξια και που κουβαλούσα στην ενήλικη πια γυναίκα. 
Κουβαλούσα ακόμα και τη γονεϊκή φιγούρα και αυτό το βάρος ήταν ασήκωτο. Ήμουν πάντα παρέα με το νου μου να επιβλέπει, να κριτικάρει, να οδηγεί, να τρομοκρατεί. 
Σκέφτηκα πως δεν ήμουν ελεύθερη, κουβαλούσα μια μητέρα παρέα μου, γιατί δεν πίστευα στις δυνάμεις μου. 
Αυτό το κομμάτι όμως ήταν ξένο, δεν ήμουν εγώ. Μάλιστα ήταν μεταμορφωμένο ώστε να μην είναι αναγνωρίσιμο. Είχε πολλά πρόσωπα και άλλαζε μορφές ανάλογα την περίσταση. Σκέψεις και συναισθήματα φοβικά, ντροπής, υποταγής, παράπονα…και όλα αυτά ξένα και άχρηστα. 
Έπρεπε να αποφασίσω ή θα ήμουν παιδί και μαμά μαζί ή θα ήμουν εγώ –ενήλικη
Και αποφάσισα το δεύτερο.

Το επόμενο μου βήμα ήταν να πάρω πίσω τα κλειδιά από τη γη μου. 
Τα είχα μοιράσει δεξιά και αριστερά τώρα πια όμως έπρεπε να την προστατέψω. 
Έπρεπε να θυμηθώ που, σε ποιους και γιατί τα μοίρασα. Όλοι όσοι με πλήγωσαν είχαν ακόμα τα κλειδιά μου και μπορούσαν ακόμα να με ελέγχουν. 
Εάν όμως δεν είχα συναντήσει τους λάθος για μένα ανθρώπους πως θα ήξερα τώρα που θα βάλω τα φράγματα στο χωράφι μου; 
Με ποιους θα γειτνιάσω, ποιους θα απομακρύνω και ποιους θα καλοδεχτώ; Εδώ χρειάστηκε να φανώ γενναιόδωρη, να κάνω χώρο, να συγχωρέσω, να προσπεράσω, και να πάρω πίσω όλη αυτή τη δέσμευση ενέργειας.
Να πάρω πίσω, δηλαδή, τα κλειδιά μου.

Πως θα γύρευα, όμως, τα κλειδιά μου αν δεν έβαζα τα δικά μου παπούτσια; 
Γιατί με τα ξένα πόσο μακριά μπορείς να πας; Τα πόδια μου ήταν γεμάτα πληγές από όλα τα ξένα υποδήματα που είχα βάλει κατά καιρούς. Είχα πιαστεί κορόιδο, αφού ακόμα και ξυπόλητη θα πήγαινα πιο μακριά…
Είχα απορροφήσει σαν σφουγγάρι συναισθήματα άλλων και είχα δεχτεί με μια αυτόματη και άκριτη διαδικασία πεποιθήσεις άλλων. Τώρα όμως είχε έρθει η ώρα της διάκρισης. 
Ποια είμαι, τι θέλω, τι με αντιπροσωπεύει και τι με εξυπηρετεί; Βοηθός μου και σηματοδότης μου ήταν το σώμα μου και τα συναισθήματα μου. 
Ακόμα και η λύπη όταν είναι δική σου και όχι προβολή άλλων γίνεται γαλήνη και συμφιλίωση, εαυτού αγκάλιασμα. Μια πεποίθηση που έχεις ασπαστεί κριτικά γίνεται ολότελα δική σου. Δεν αμύνεσαι, δεν προσπαθείς να την επιβάλεις, δεν επιτίθεσαι, δεν διαφημίζεις. Είναι δική σου, είσαι εσύ και δεν έχεις ανάγκη να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν.

Το χωράφι μου είχε αρχίσει να αδειάζει και αυτό με τρόμαζε. 
Είχα συνηθίσει στις τοξίνες και ξαφνικά όλο αυτό το οξυγόνο ….. άβολο. Είχα συναναστραφεί με πολλούς τοξικούς ανθρώπους και πολύ συχνά είχα υπάρξει και εγώ. Δύσκολα βάζεις όρια στη δική σου τοξικότητα πόσο μάλλον στους άλλους. 
Παίζουν το ρόλο του θύματος, τον καημένο, έχουν ένα μόνιμο παράπονο παρέα με μια γκρίνια στη φωνή. Τους φταίει η βροχή, η ζέστη, οι γείτονες, οι γονείς, όλοι και φυσικά και εσύ. 
Όλοι φταίνε και πρέπει να νιώσουν ενοχές, γιατί αν δεν νιώσουν οι άλλοι ενοχές, τότε ποιος; Οι ίδιοι; 
Τους φαίνεται αδιανόητο κάτι τέτοιο.... Γιατί αυτό σημαίνει ανάληψη ευθυνών, απέναντι στον εαυτό σου, στους άλλους, αλλά και στην ίδια τη ζωή. 
Η ανάληψη της ευθύνης σου όμως σε καθιστά δημιουργό. Το παιχνίδι που παίζουν συνειδητά ή ασυνείδητα έχει μόνο ένα στόχο, το κέρδος ενέργειας. Αποφάσισα πως κανένας δεν θέλω να ξεφορτώσει τα σκουπίδια του στο χωράφι μου και φυσικά παίρνω το τιμόνι της ζωής μου και γίνομαι δημιουργός.

Πήρα τα κλειδιά μου, έβαλα τα παπούτσια μου και μπήκα πρώτη και καλύτερη στο χωράφι μου. 
«Ο κεντρικός χώρος θα είναι μόνο του αφεντικού», είπα μέσα μου, με λίγο εγωκεντρισμό. «Εμένα θα βάλω μέσα, εμένα ολόκληρη, εμένα δημιουργό, εμένα να ζω, εμένα και τα εσωτερικά μου θέλω, με τους ανθρώπους της ψυχής μου, με τις επιλογές μου, με τα λάθη μου, με τις αδυναμίες μου και αν η περιφέρεια αλλάξει στο βίωμα αυτού του όμορφου ταξιδιού, με απώλειες, συναντήσεις, επιλογές, λάθη, εγώ θα είμαι εδώ…..ολόκληρη»

Ελένη. Α. Πάσχου
Photo: Author/Depositphotos

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki