ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΓΙΑ ΠΙΑΝΟ "ΘΑΛΑΣΣΟΓΡΑΦΙΕΣ"
ΤΟΥ ΣΥΝΘΕΤΗ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΑΤΟΥ
Save Our Children ♦ Σώστε τα Παιδιά μας
ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ,
Προστατεύστε το Χαμομηλάκι, Είναι το Φως.
Κίνημα για την προστασία του παιδιού
hamomilaki@gmail.com ♦ ♦
Η ευτυχία είναι απλή, σαν τη σκέψη ενός παιδιού
Και μάλιστα, τέτοιο φαγητό ώστε να αρέσει στο παιδί, να «βολεύει» για μεταφορά στο φαγητοδοχείο, αλλά και να πληροί ορισμένες προϋποθέσεις ως προς τη διατροφική του αξία –κοινώς, δεν γίνεται να τρώει κάθε μέρα μακαρόνια με τριμμένο τυρί.Για να κάνουμε τη ζωή σας λίγο πιο εύκολη, σας δίνουμε παρακάτω τις καλύτερες ιδέες για τα γεύματα του παιδιού στο ολοήμερο, καθώς και ορισμένα έξυπνα tips!
Μαζευόμαστε λοιπόν τρεις τέσσερις μάγκες, ή μάγκισσες και δώστου το φτυάρι και δώστου το άνοιγμα του λάκκου και δώστου η κακία να πηγαίνει σύννεφο. Και μακάρι να ‘ταν μόνο αυτή!Ειλικρινά, στο παραπάνω φαινόμενο δείχνω κατανόηση. Όχι, το εννοώ. Είναι πολύ πιο εύκολο άλλωστε να σκιτσάρουμε καμπούρες στις πλάτες των άλλων, από το να κοιτάμε τη δική μας. Εμείς είμαστε αλάνθαστοι, εμείς είμαστε θεοί! Καταφέραμε τόσα κι άλλα τόσα, μοχθήσαμε σκληρά για όσα πετύχαμε με όποιους τρόπους και όποια μέσα και τώρα που σα σωστοί καθηγητάδες στρογγυλοκαθόμαστε στις αναπαυτικές μας καρέκλες κρίνουμε, κρίνουμε, κρίνουμε. Ξεπερνάμε τα όρια, δημιουργούμε εντυπώσεις παραπλανώντας λόγια και στιγμές, κάνουμε εικασίες σεναριολογώντας και βασικά γούστο μας, καπέλο μας. Έτσι δεν πάει; Άλλωστε είπαμε, εμείς είμαστε θεοί.
Αναδείξαμε το «σχολιάζειν», σε «φιλοσοφείν» κύριοι και αυτό γιατί απλά τρέμουμε να ρίξουμε ένα βλέφαρο στη μίζερη ζωή μας. Στις ουσιαστικές σχέσεις που ΔΕΝ έχουμε γιατί σχεδόν όλα πλέον έχουν θυσιαστεί στο βωμό του «φαίνεσθαι», στα ιδανικά που κάποτε σα σωστά παιδιά ονειροπόλα ΕΙΧΑΜΕ, αλλά κάπου στα μέσα της διαδρομής αφήσαμε πίσω γιατί παραήταν «ιδανικά» για εμάς, στους ανθρώπους που θέλουμε να πιστεύουμε πως είναι κοντά μας, αλλά μας έχουν ήδη πουλήσει γιατί μαντέψτε… Έχουν την ίδια ηλίθια νοοτροπία με εμάς. Την πάρτη τους. Κι εμείς τη δική μας.Ενώνονται λοιπόν η πάρτη μου, η πάρτη σου και η πάρτη του και κάνουν πάρτυ. Και περνάμε τρομερά για μια ώρα; Για δύο; Πόσες κακίες να αντέξουμε να πούμε πια. Και μετά πάλι μόνοι. Βουτηγμένοι στην τραγική μας ματαιοδοξία. Για λύπηση είμαστε… Φοβόμαστε τόσο το μέσα μας, μας πιάνει κρίση στην ιδέα της όψης του είναι μας στον καθρέφτη, που προτιμούμε χίλιες φορές να «μιλήσουμε» για οποιονδήποτε άλλο γνωστό, ή μη προκειμένου να μην ασχοληθούμε καθόλου με εμάς.
Για ακόμα μια φορά δεν επιλέγουμε μόνο τον εύκολο δρόμο, αλλά και τον πιο «κακό» για τη ψυχολογία μας. Στιγμιαία, το κουτσομπολιό λειτουργεί σαν ένεση ζωής στη γεμάτη τίποτα καθημερινότητά σου. Μετά όμως; Πως αισθάνεσαι; Καλύτερα, χειρότερα; Μήπως μίζερα ξανά; Λυπάμαι, το επέλεξες. Άνθρωπος που φοβάται να δει το μέσα του, που αρνείται τον ίδιο τον εαυτό του και επιλέγει παυσίπονα στιγμής για να γεμίσει αστερόσκονη την προσωπικότητα που δεν έχει, είναι άνθρωπος προβληματικός.Οι απλές κουβέντες, οι υγιείς, οι ουσιαστικές, του φαίνονται εξωγήινες.
Μην πλανάστε φίλοι μου. Εδώ, περιγράφεται η πλειοψηφία. Σκιαγραφείται ένας μέσος άνθρωπος, που δυστυχώς μπορεί να είμαστε εμείς –δε βγάζω απ’ έξω την ουρά μου-, ή ο απέναντι, ή η γειτόνισσα που απλώνει ρούχα. Δεν έχει σημασία αυτό.Σημασία έχει να μας δούμε κάποια στιγμή ουσιαστικά. Μπορούμε;