Η περίπτωση Michael Jackson

Κανείς δεν θα φανταζόταν ότι ο άνθρωπος που κατάφερε 

να υποτάξει την φύση δια της τεχνικής, θα κατέληγε 

μετά από τόσους αιώνες να ταυτιστεί, ως φύση, 

με την τεχνική…

Στην περίπτωση του τραγουδιστή Μάικλ Τζάκσον, ενός απολύτως δυστυχισμένου όπως αποδείχτηκε ανθρώπου, αυτοπαγιδευμένου στην εικόνα του ποπ σταρ και θύματος των φαρμακευτικών εταιρειών που εκμεταλλεύτηκαν την ανωριμότητά του και τον χρησιμοποίησαν σαν πειραματόζωο, βλέπουμε καθαρά τις αρνητικές συνέπειες μιας συγκεκριμένης χρήσης του ανθρώπινου σώματος στην εποχή μας.

 Στην ουσία, εδώ και καιρό παρακολουθούμε μια διαδικασία ριζικού αυτο-μετασχηματισμού της έννοιας «άνθρωπος», η οποία εξελίσσεται μάλιστα τόσο ραγδαία, ώστε πολλοί να μιλούν πλέον για την επικράτηση ενός νέου ανθρωπολογικού τύπου, του «μετα-ανθρώπου»: είναι εκείνος που μπορεί να επεκτείνει απεριόριστα τις δραστηριότητές του σε χώρο και χρόνο (μέσω του διαδικτύου, για παράδειγμα), να επιδρά δραστικά στην υγεία και στην εμφάνισή του ή στην κληρονομικότητα, να ενσωματώνει ξένα στοιχεία και μηχανήματα στο σώμα του (από οδοντικά εμφυτεύματα μέχρι βηματοδότες και τεχνητά μέλη), να ελέγχει με φαρμακευτικά σκευάσματα την ψυχολογική του διάθεση ή την ερωτική του επιθυμία, κ.ο.κ. 

Φαίνεται πως σταδιακά οδηγούμαστε προς την έννοια ενός παλίμψηστου εαυτού, ενός πολυμερούς εαυτού δηλαδή, που ενοικεί μόνο σ’ ένα αενάως επιδιορθούμενο ή τροποποιούμενο –με τη βοήθεια της γενετικής, της νευροφυσιολογίας και της βιοτεχνολογίας– σώμα-κέλυφος. 

Πρόκειται για ένα υποκείμενο που έχει σώμα (έχει ως σώμα τον εξοπλισμό που του παρέχει η αγορά, η κατοχή σώματος δηλ. εισάγει ευθύς αμέσως στη συζήτηση μαζί με την εργαλειοποίηση και την εμπορευματικοποίηση της ανθρώπινης φύσης), αλλά δεν είναι σώμα, ακέραιη ψυχοπνευματική ενότητα. 

Γιατί η συνείδηση και γενικότερα ό,τι αναφέρεται σ’ αυτό που επί αιώνες ονομάζαμε «ψυχή» καταλήγει σταδιακά, μέσω της ευγονικής, να θεωρείται κάτι το ανύπαρκτο ή το μη απαραίτητο, ένα επιφαινόμενο που καθόλου, βέβαια, δεν προσδιορίζει τον άνθρωπο. 

Σ’ έναν μεταχριστιανικό κόσμο, με ανύπαρκτες τις καθολικά δεσμευτικές εκείνες ηθικές αρχές που θα έθεταν όρους και όρια, σ’ έναν κόσμο που δεν πιστεύει πια στην ιερότητα του υπάρχειν και σε μια ευχαριστιακή αποστολή του ανθρώπου πάνω στη γη, το είδος μας αναγνωρίζεται λίγο-πολύ σαν μια ευφυής μηχανή. 

Κανείς δεν θα φανταζόταν ότι ο άνθρωπος που κατάφερε να υποτάξει την φύση δια της τεχνικής, θα κατέληγε μετά από τόσους αιώνες να ταυτιστεί, ως φύση, με την τεχνική…

Η περίπτωση του Μάικλ Τζάκσον μας έδειξε τελικά ότι το να υποδύεται κανείς τον Θεό επιδιώκοντας να βελτιώσει τον εαυτό του (ενίσχυση ανοσοποιητικού συστήματος, επιμήκυνση του προσδόκιμου ζωής, παρέμβαση στην φυλετική ταυτότητα ή στον βιολογικό προορισμό, κλπ), μπορεί να υλοποιεί όλες μας τις φαντασιώσεις ως μαθητευόμενων μάγων (ελιξίριο της νεότητας, συνταγή της αθανασίας, κλπ), περιέχει όμως πολλούς και απρόβλεπτους κινδύνους (ο Μάικλ Τζάκσον άρχισε να παίρνει χάπια επειδή δεν μπορούσε να διαγράψει τη μνήμη του παλιού του προσώπου, δήλωσαν οι ψυχολόγοι). 

Κι ίσως έχουν δίκιο εκείνοι που υποστηρίζουν ότι στη θέση του παλιού ρουσσωικού «κοινωνικού συμβολαίου» χρειαζόμαστε πλέον ένα «φυσικό συμβόλαιο», ακόμα πιο διευρυμένο απ’ αυτό που έχει προτείνει ο Μισέλ Σερ: πέρα απ’ τη σχέση μας με το φυσικό περιβάλλον, θα πρέπει να θέτει κανόνες και για τη χρήση της ίδιας της ανθρώπινης φύσης. Εδώ, όμως, προκύπτει ένα νέο, αληθινά δυσεπίλυτο πρόβλημα: μετά το λεγόμενο «τέλος των μεγάλων αφηγήσεων» και την περιθωριοποίηση των κυρίαρχων ιδεολογιών, η ηθική και τα όριά της διαστέλλονται ελεύθερα και οποιοσδήποτε περιοριστικός φραγμός παρακάμπτεται σαν μεταφυσική προκατάληψη. Υπ’ αυτή την έννοια ποιος μπορεί να συστήσει εγκράτεια στους γενετιστές, με ποιον ορισμό της ανθρώπινης ταυτότητας και με ποια επιχειρήματα; 

Και πώς μπορεί η βιοηθική –αυτός ο νεφελώδης όρος που δεν εκφράζει παρά μια εύκολη μετάθεση ευθυνών και την απουσία πολιτικής βούλησης για έλεγχο της βιοτεχνολογίας εξαιτίας των οικονομικών συμφερόντων που καραδοκούν– να περιορίσει την επιστημονική περιέργεια για να μην έχουμε τερατογενέσεις ή μια νέα, πολλαπλάσιας ισχύος αυτή τη φορά, γενετική Χιροσίμα;

Η περίπτωση Τζάκσον, ενός άντρα που θέλησε ν’ αποκτήσει τα χαρακτηριστικά προσώπου μιας γυναίκας (της Νταϊάνα Ρος που ήταν το ίνδαλμά του), ενός μαύρου που θέλησε να γίνει λευκός, κατέληξε σε μια βάναυσα λεηλατημένη ψυχή, σ’ ένα κακοποιημένο σώμα που κάθε λίγο του έπεφτε η μύτη ή στράβωνε το στόμα του κι επιζούσε με ενέσεις. 

Μήπως θα έπρεπε να γίνει αφορμή και για μια ευρύτερη συζήτηση πάνω στα ηθικά προβλήματα της παρέμβασης στην ανθρώπινη φύση;

Δημήτρης Αγγελής
 περιοδικό manifesto

Kids insomnia - Όταν ο ύπνος... δεν παίρνει τα παιδιά και... - η Matricaria Chamomila, το χαμομηλάκι!!

Οι διαταραχές ύπνου στην παιδική και την εφηβική ηλικία έχουν μελετηθεί λιγότερο από εκείνες των ενηλίκων, αλλά τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια καταγραφής και ταξινόμησης.

Οι δυσκολίες στη μελέτη των προβλημάτων ύπνου κατά την παιδική ηλικία προέρχονται από το γεγονός ότι οι γονείς και συχνά οι ειδικοί τις θεωρούν μεταβατικές, που αργά ή γρήγορα θα ξεπεραστούν. Το ίδιο το παιδί δεν παραπονείται και δεν ζητάει βοήθεια και πρέπει να περιμένουμε την εφηβεία για να εκφραστούν τα υποκειμενικά ενοχλήματα.

Έχει αποδειχθεί ότι ορισμένες από τις διαταραχές είναι πράγματι μεταβατικά φαινόμενα, αντιδραστικά προς το περιβάλλον ή συνδεόμενα με συναισθηματικές - αναπτυξιακές φάσεις του παιδιού. Η πρόγνωση σε αυτή την περίπτωση είναι καλή και συνήθως αρκεί η τροποποίηση ορισμένων περιβαλλοντικών συνθηκών για να μειωθούν οι επιπτώσεις στη ζωή του παιδιού και της οικογένειας.

Άλλες διαταραχές όμως είναι σοβαρότερες γιατί μειώνουν σημαντικά τη λειτουργικότητα του παιδιού και τείνουν να εγκατασταθούν και να το συνοδεύουν μέχρι την ενήλικη ζωή.

Είναι γνωστό ότι παιδιά της ίδιας ηλικίας παρουσιάζουν μεγάλες ατομικές διαφορές στις ανάγκες και τις συνήθειες ύπνου. Η ιδιοσυγκρασιακή δομή του παιδιού αλλά και η μεγάλη εξάρτησή του από τους γονείς συνδέονται άμεσα για να καθορίσουν τις συνήθειες ύπνου.

Πρέπει επίσης να τονιστεί η σημασία της διεπιστημονικής προσέγγισης στη διάγνωση και την αντιμετώπιση των προβλημάτων ύπνου στα παιδιά. Παιδίατροι, πνευμονολόγοι, ωτορινολαρυγγολόγοι, οδοντίατροι, παιδονευρολόγοι, παιδοψυχίατροι, μπορούν να τα αντιμετωπίσουν μόνοι τους ή σε συνεργασία, ή να παραπέμψουν σε ειδικευμένα κέντρα το παιδί με προβλήματα ύπνου.

Βρεφική ηλικία
Τα βρέφη που γεννήθηκαν πρόωρα παρουσιάζουν συχνά διαταραχές ύπνου. Περιγεννητικά προβλήματα όπως η ανοξία (μειωμένη οξυγόνωση), το χαμηλό βάρος γέννησης και η κακή διατροφή, η έλλειψη πρωτεϊνών και θερμίδων, εντάσσονται στις οργανικές διαταραχές που προκαλούν προβλήματα ύπνου.
Γνωρίζουμε ότι το νεογέννητο κοιμάται 16-17 ώρες την ημέρα σε τρίωρους κύκλους κατανεμημένους όλο το 24ωρο. Στους 2-3 μήνες η διάρκεια ύπνου είναι 15 ώρες και οι περίοδοι ύπνου αρχίζουν να έχουν μεγαλύτερη διάρκεια τη νύχτα.

Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ των φύλων σε σχέση με την ηλικία ομαλοποίησης του ύπνου, αλλά τα αγόρια ξυπνούν συχνότερα από ό,τι τα κορίτσια. Ο αριθμός των νυχτερινών ξυπνημάτων δεν έχει σχέση με τη διάρκεια του ημερήσιου ύπνου, παρότι η διάρκεια του νυχτερινού ύπνου μπορεί να είναι πράγματι μειωμένη αν το βρέφος κοιμάται πολύ την ημέρα.

Γενικώς είναι παραδεκτό ότι προσπάθειες ομαλοποίησης του ύπνου πρέπει να γίνουν ανάμεσα στους 4ο και 6ο μήνες της ζωής, γιατί μετά γίνεται δυσκολότερο. Η διάρκεια του ύπνου καθορίζεται από τη νευρολογική ωρίμαση και από ιδιοσυγκρασιακούς παράγοντες του παιδιού.
Εκτός από τα ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά του βρέφους, σημαντική είναι και η συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Το βρέφος δεν χρειάζεται την παρουσία κάποιου για να κοιμηθεί, αλλά να ζήσει μια περίοδο ικανοποιητική και πλούσια σε συναισθηματικές αλληλεπιδράσεις. Μεγάλη σημασία έχει ο ρυθμός επικοινωνίας μητέρας - παιδιού, το βρέφος αποσύρεται από τη σχέση αλληλεπίδρασης με τη μητέρα στο τέλος ενός ενεργού κύκλου και μπορεί τότε να κοιμηθεί.

Φαίνεται ότι ο ύπνος είναι κατ' αρχάς φυσικό φαινόμενο, επερχόμενο απότομα σε κατάσταση ηρεμίας. Πολύ γρήγορα όμως ο ύπνος παίρνει χαρακτήρα διαπροσωπικό και εξαρτάται από τη συναισθηματική κατάσταση του βρέφους. Μια πλούσια αλληλεπιδραστική σχέση με τη μητέρα κάνει το βρέφος να περνά από μια κατάσταση φυσιολογικής ηρεμίας σε εκείνη της συναισθηματικής ικανοποίησης και χαλάρωσης.

Οι διαταραχές ύπνου αποτελούν τις συχνότερες ψυχοσωματικές διαταραχές της πρώιμης παιδικής ηλικίας. Μπορεί να οφείλονται σε οργανική διαταραχή, σε ψυχοσυναισθηματική διαταραχή του βρέφους ή σε δυσλειτουργία της αλληλεπιδραστικής σχέσης με τη μητέρα.
Όλα τα βρέφη ξυπνούν κατά τη διάρκεια της νύχτας, τα περισσότερα όμως ξανακοιμούνται χωρίς να ενοχλήσουν τους γονείς τους. Ορισμένα αδυνατούν να αποκαταστήσουν τον ρυθμό εγρήγορσης - ύπνου. Είναι βρέφη ιδιαίτερα ανήσυχα, κοιμούνται ακατάστατα, σε χρονικές περιόδους μη προβλέψιμες σε διάρκεια και στιγμή επέλευσης. Κλαίνε συνεχώς και οι μητέρες παραπονιούνται ότι δεν βρίσκουν τρόπο να τα ανακουφίσουν. Οι γονείς περνούν νύχτες άυπνοι.

Η συχνότερη όμως αιτιολογία των διαταραχών ύπνου κατά τη βρεφική ηλικία είναι η δυσλειτουργία της αλληλεπιδραστικής σχέσης με τη μητέρα. Ατύχημα ή αρρώστια στην οικογένεια, η μητρική κατάθλιψη και ο αποχωρισμός λόγω επιστροφής της μητέρας στην εργασία συνδέονται με την αϋπνία της βρεφικής ηλικίας. Πρόκειται για απόσυρση της συναισθηματικής επένδυσης από το παιδί, λόγω μετατόπισης του ενδιαφέροντος π.χ. εργασία.

Στον αντίποδα βρίσκονται μητέρες που προκαλούν ενόχληση και εμποδίζουν το βρέφος να χαλαρώσει και να κοιμηθεί. Πρόκειται για ιδιαίτερα αγχώδεις ή φοβικές μητέρες, που προκαλούν υπερβολική διέγερση στο βρέφος (π.χ. του μιλάνε συνέχεια, το ξυπνάνε για να δουν αν αναπνέει καλά κ.λπ).

Αντιμετώπιση 
Η αντιμετώπιση των διαταραχών ύπνου κατά τη βρεφική ηλικία εξαρτάται από την υποκείμενη αιτιολογία. Η παρέμβαση στις περιπτώσεις οργανικής αιτιολογίας γίνεται όπου είναι δυνατόν (π.χ. μεταβολικά, διατροφικά αίτια). Στη δυσλειτουργία της αλληλεπιδραστικής σχέσης αρκεί η συμβουλευτική μητέρας (γονέων). Με την αλλαγή της στάσης απέναντι στο παιδί ο ύπνος γρήγορα αποκαθίσταται.

Προσχολική ηλικία
Η σημασία της αϋπνίας αλλάζει από τον δεύτερο χρόνο της ζωής, καθώς παρεμβαίνει το άγχος του αποχωρισμού. Το «να πάει να κοιμηθεί» σημαίνει για το παιδί να μείνει μόνο του, να αποχωριστεί τη μητέρα του και να βρεθεί στο σκοτάδι με μόνη συντροφιά τις φαντασιώσεις του.

Το παιδί έχει ανάγκη να περιτριγυρίζεται από αγαπημένα αντικείμενα, να βυζαίνει το δάκτυλό του ή να επαναλαμβάνει κατά τον ίδιο τρόπο ορισμένες χειρονομίες και πράξεις κάθε βράδυ πριν από τον ύπνο. Κινήσεις που πρέπει να είναι σεβαστές και αποδεκτές από τους γονείς γιατί επιτυγχάνουν τη μείωση του άγχους αποχωρισμού.

Πολλές φορές, οι δυσκολίες ύπνου κατά την προσχολική ηλικία παρουσιάζονται ως συνέχεια των διαταραχών ύπνου κατά τη βρεφική ζωή. Τότε το νήπιο ξυπνά στη μέση της νύχτας, δυσκολεύεται να ξανακοιμηθεί και συνήθως καταφεύγει στο κρεβάτι των γονιών του. Εκτός από το άγχος αποχωρισμού και την ιδιοσυγκρασία του νηπίου, παίζουν ρόλο η μη άνεση των συνθηκών ύπνου, καθώς και παράγοντες διατροφής όπως αλλεργία στο γάλα, οικογενειακές συγκρούσεις και άσχημο οικογενειακό περιβάλλον.

Κατά την προσχολική ηλικία μπορεί επίσης να παρατηρηθούν νυχτερινοί τρόμοι, εφιάλτες και υπνοβασία.

Στους νυκτερινούς τρόμους το παιδί, χωρίς να ξυπνήσει, ανασηκώνεται στο κάθισμά του και κοιτάζει έντρομο χωρίς πραγματικά να βλέπει. Παρουσιάζει ταχύπνοια, ταχυκαρδία, ιδρώτα και φωνές πανικού. Έχει δυσκολία να ξυπνήσει και αν καταφέρουμε να το ξυπνήσουμε κλαίει απαρηγόρητα, είναι σε σύγχυση και έχει δυσκολίες προσανατολισμού. Το επόμενο πρωί δεν θυμάται τι έχει συμβεί. Οι νυκτερινοί τρόμοι στα παιδιά συνήθως βελτιώνονται και εξαφανίζονται με την ηλικία.

Οι εφιάλτες
παρουσιάζονται αρκετά συχνά σε παιδιά ηλικίας 3-6 ετών. Το παιδί ξυπνά φοβισμένο και διηγείται ένα άσχημο όνειρο. Όταν διηγείται τον εφιάλτη είναι τελείως ξύπνιο και καλά προσανατολισμένο. Το επόμενο πρωί επίσης μπορεί να διηγηθεί το άσχημο όνειρο που είδε. Οι εφιάλτες συνδυάζονται με άγχος και στρες, ενώ οι τραυματικές εμπειρίες αυξάνουν τη συχνότητα και την έντασή τους. Ο υψηλός πυρετός επίσης μπορεί να προκαλέσει εφιάλτες.

Στην υπνοβασία,
το παιδί κάθεται ή περπατάει από 5 δευτερόλεπτα έως 30 λεπτά. Όταν περπατάει το κάνει χωρίς σκοπό, έχει κακό συντονισμό των κινήσεων και δεν έχει προσανατολισμό. Κινδυνεύει να χτυπήσει, αν συναντήσει εμπόδια και είναι δύσκολο να ξυπνήσει. Το επόμενο πρωί δεν θυμάται το επεισόδιο. Τα επεισόδια υπνοβασίας είναι δύσκολο να προβλεφθούν. Συμβαίνουν παροδικά και σχετίζονται με υπερβολική κούραση και στρες. Συχνά ανευρίσκεται θετικό οικογενειακό ιστορικό.

Κατά το πέρασμα από τον ύπνο στην εγρήγορση συχνά παρατηρούνται παραμιλητό, μυϊκές κράμπες, τινάγματα, ρυθμικές κινήσεις του σώματος ή του κεφαλιού, που αποτελούν παραλλαγές της φυσιολογικής συμπεριφοράς και όχι ενδείξεις παθολογίας.

Αντιμετώπιση

Η αντιμετώπιση της αϋπνίας κατά την προσχολική ηλικία αρχίζει με συμβουλευτική των γονέων. Στοχεύουμε στην τροποποίηση των αλληλεπιδράσεων γονέα - παιδιού. Αν λυθεί το πρόβλημα αποχωρισμού, τα προβλήματα ύπνου βελτιώνονται και βαθμιαία εξαφανίζονται.

Για να διευκολυνθεί ο αποχωρισμός, μπορεί να προηγηθούν οι ατομικές «τελετουργίες» ύπνου όπως διάβασμα παραμυθιού, τραγούδι, ήσυχο παιχνίδι, που σκοπό έχουν να κατευνάσουν το άγχος. Μπορεί επίσης το παιδί να πάρει μαζί του το αγαπημένο του κουκλάκι, ζωάκι κ.α., που αντικαθιστά την παρουσία της μητέρας.

Συνιστάται στους γονείς να μην παραμένουν συνεχώς δίπλα στο κρεβάτι του παιδιού όταν αυτό κλαίει, γιατί έτσι το ενθαρρύνουν κατά κάποιο τρόπο να μείνει ξύπνιο. Πρέπει προοδευτικά να παρατείνεται ο χρόνος που αφήνουμε το παιδί να κλαίει. Τα παιδιά δεν κατορθώνουν να χαλαρώνουν στο κρεβάτι, ιδίως όταν το κλάμα τους έχει αποτέλεσμα να τα σηκώνουν και να τα νανουρίζουν.

Στους νυχτερινούς τρόμους η συμβουλευτική στοχεύει στο να ανακουφίζει το παιδί από το στρες και την ένταση. Συνίσταται η αποφυγή έκθεσης σε ερεθίσματα που προκαλούν φόβο όπως τρομακτικά έργα και προγράμματα τηλεόρασης.

Οι εφιάλτες αντιμετωπίζονται με υποστήριξη και ανακούφιση του παιδιού από τους γονείς κατά τη διάρκεια των επεισοδίων. Όταν συνδέονται με τραυματικές εμπειρίες προτείνεται ψυχοθεραπεία παιδιού με τη συμμετοχή της οικογένειας.

Στην υπνοβασία αρκεί η εξήγηση και η υποστήριξη στο παιδί και τους γονείς. Το δωμάτιο πρέπει να είναι αρκετά ασφαλές και χωρίς αντικείμενα που μπορεί να τραυματίσουν το παιδί. Τα παράθυρα του σπιτιού πρέπει να είναι κλειστά και οι πόρτες κλειδωμένες. Η απότομη διακοπή των υπνοβατικών επεισοδίων πρέπει να αποφεύγεται, γιατί προκαλεί αύξηση της συγχυτικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται το παιδί.

Συνιστάται σύντομος ύπνος 30- 60 λεπτά νωρίς το απόγευμα. Δεν πρέπει όμως αυτός ο απογευματινός ύπνος να παρατείνεται, γιατί το παιδί δεν θα μπορεί να κοιμηθεί την κανονική ώρα το βράδυ.

Σχολική ηλικία
Οι αϋπνίες, η άπνοια του ύπνου, η νυχτερινή ενούρηση και ο τριγμός των οδόντων είναι προβλήματα που εκδηλώνονται σε αυτή την ηλικία. Οι εφιάλτες και οι νυχτερινοί τρόμοι μπορεί να συνεχίζονται από τη νηπιακή ηλικία.

Η δυσκολία να πάνε για ύπνο αποτελεί το συχνότερο πρόβλημα που συναντάμε στα παιδιά ηλικίας 5-12 ετών. Η αντίσταση να πάει το παιδί στο κρεβάτι συνδέεται με το ακανόνιστο ωράριο ύπνου, τη μη ύπαρξη συγκεκριμένων κανόνων και τη δυνατότητα του παιδιού να κοιμάται αλλού εκτός από το κρεβάτι του.

Αυτά τα παιδιά ξυπνούν αργότερα το πρωί και παραπονιούνται ότι είναι κουρασμένα. Αποδεικνύεται η σημασία των ορίων και των κανόνων για την υγιεινή του ύπνου σε αυτή την ηλικία.

Η άπνοια του ύπνου ορίζεται ως διακοπή της αναπνοής κατά τη διάρκεια του ύπνου που υπερβαίνει τα 10 δευτερόλεπτα. Κατά μέσο όρο οι άπνοιες διαρκούν 30-40 δευτερόλεπτα έως 3 λεπτά.

Υπάρχουν τρεις τύποι άπνοιας: κεντρική, λόγω εμποδίου της αναπνοής και μεικτή.

* Η κεντρική είναι αποτέλεσμα της λειτουργικής ανωριμότητας των αναπνευστικών νευρώνων του εγκεφάλου. Παρατηρείται παροδικά στα πρόωρα ή στα νεογέννητα και συνήθως δεν έχει συνέπειες.
* Η λόγω εμποδίου της αναπνοής άπνοια οφείλεται σε διογκωμένες αμυγδαλές ή αδενοειδείς εκβλαστήσεις («κρεατάκια») και σπανιότερα σε υπερβολική παχυσαρκία ή υποθυρεοειδισμό.
* Η μεικτή είναι συνδυασμός των προαναφερομένων.

Κάθε άπνοια συνοδεύεται από σύντομο ξύπνημα με σκοπό να επανεγκατασταθεί ικανοποιητικός αερισμός και οξυγόνωση. Αυτά τα μικροξυπνήματα μπορεί να συμβούν μέχρι 200-300 φορές σε μια νύχτα. Ο ύπνος με αυτό τον τρόπο γίνεται ανήσυχος και ανεπαρκής. Την επόμενη ημέρα το παιδί παραπονείται για κούραση και παρουσιάζει δυσκολίες στη συγκέντρωση. Η κακή σχολική επίδοση και τα προβλήματα συμπεριφοράς μπορεί να συνδέονται με το σύνδρομο άπνοιας του ύπνου.

Η διάγνωση υποβοηθείται από το ιστορικό. Οι γονείς αναφέρουν την ακανόνιστη αναπνοή και το σταμάτημά της, το ροχαλητό και την αναπνοή από το στόμα.

Στη νυχτερινή ενούρηση
παρατηρείται η επαναλαμβανόμενη ακούσια απώλεια ούρων τη νύχτα, χωρίς την ύπαρξη σαφούς οργανικού αιτίου. Ως όριο θεωρείται η ηλικία των 5 ετών, γιατί τότε 85%-90% των παιδιών έχει επιτύχει φυσιολογικά τον έλεγχο της κύστης.

Η αιτιολογία της ενούρησης είναι πολυπαραγοντική. Η κληρονομικότητα διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην εμφάνιση του συμπτώματος.

Οι περιβαλλοντικοί παράγοντες όπως η φτώχεια, οι διαλυμένες οικογένειες, η συναισθηματική και φυσική παραμέληση του παιδιού, οι πρώιμοι αποχωρισμοί, η παραμονή σε ιδρύματα, φαίνεται ότι σχετίζονται με την εμφάνιση της ενούρησης.

Η ποιότητα της σχέσης που εγκαθίσταται κατά τη διάρκεια του χρόνου της εκπαίδευσης για τον έλεγχο της κύστης ανάμεσα σε γονιό και παιδί, υποστηρίζεται ότι έχει άμεση αιτιολογική σημασία σε πολλές περιπτώσεις. Γεγονότα ζωής που προκαλούν έντονο άγχος έχουν συνδεθεί με την εμφάνιση δευτεροπαθούς ενούρησης (π.χ. αποχωρισμός από τη μητέρα, γέννηση αδελφού, διάλυση οικογένειας, νοσηλεία).

Ανεξαρτήτως αιτιολογίας, η ενούρηση οδηγεί στην εμφάνιση δευτερογενών συναισθηματικών διαταραχών όπως άγχος, ντροπή, ενοχή στο παιδί και θυμό στους γονείς.

Φυσιολογικά κατά την ανάπτυξη, η επίπτωση της ενούρησης μειώνεται κατά 15% τον χρόνο από τα 5 μέχρι τα 18 χρόνια.

Ο τριγμός των οδόντων
οφείλεται σε στερεοτυπικές κινήσεις της γνάθου που προκαλούν σφίξιμο και τρίξιμο των δοντιών. Συμβαίνει σε 50% των φυσιολογικών βρεφών την περίοδο της οδοντοφυΐας. Βραχυχρόνια επεισόδια μπορούν επίσης να παρουσιαστούν στα νήπια. Θεωρείται παθολογικό όταν εμφανίζεται μετά τα δέκα έτη.

Έντονοι και δυσάρεστοι ήχοι τη νύχτα προκαλούν πρόβλημα στην οικογένεια. Συχνά προκαλούνται οδοντιατρικά προβλήματα και οι οδοντίατροι είναι οι πρώτοι που καλούνται να παρέμβουν. Οι αιτιολογικοί παράγοντες περιλαμβάνουν τη μη σωστή εμφύτευση των οδόντων, ψυχολογικό στρες και συναισθηματική ένταση.

Αντιμετώπιση
Τα προβλήματα ύπνου κατά τη σχολική ηλικία αντιμετωπίζονται με συμβουλευτική γονέων με σκοπό τη βελτίωση της υγιεινής του ύπνου. Το τακτικό πρόγραμμα ωραρίων ύπνου - έγερσης, ο περιορισμός του παιδιού να κοιμάται μόνο στο κρεβάτι του, η προσοχή στις αλλαγές του περιβάλλοντος (μείωση των θορύβων, σταθερή θερμοκρασία), η αποφυγή διεγερτικών ουσιών (σοκολάτα, αναψυκτικά), βοηθούν στην αποκατάσταση των διαταραχών ύπνου.

Στο σύνδρομο άπνοιας του ύπνου λόγω εμποδίου της αναπνοής η θεραπεία είναι χειρουργική. Η επέμβαση συνίσταται στην αφαίρεση των αδενοειδών εκβλαστήσεων ή των αμυγδαλών, ενώ σε βαρύτερες περιπτώσεις προτείνονται άλλες επεμβάσεις κυρίως πλαστικής χειρουργικής.

Για την ενούρηση έχουν χρησιμοποιηθεί ποικίλες τεχνικές συμπεριφοράς και διαιτητικές αγωγές. Κατά τη σταδιακή εκπαίδευση για την αύξηση της χωρητικότητας της κύστης και τον έλεγχο των σφικτήρων, χορηγούνται περισσότερα υγρά την ημέρα και λιγότερα το βράδυ. Συνίσταται υποχρεωτική έγερση του παιδιού σε καθορισμένη ώρα και συγκράτηση των ούρων με σταδιακά αυξανόμενη πρόσληψη υγρών. Συσκευές αφύπνισης, ξυπνητήρι που χτυπά όταν το παιδί βρέξει το κρεβάτι του, συμπεριλαμβάνονται στις συμπεριφοριολογικές μεθόδους.

Η υποστηρικτική ψυχοθεραπεία βοηθά στην πρόληψη των δευτερογενών συναισθηματικών διαταραχών, οδηγώντας το παιδί να αναλάβει την πλήρη ευθύνη και αυξάνοντας την αυτοεκτίμησή του. Παράλληλα βοηθούνται οι γονείς να μεταβάλουν τη στάση τους και να μειώσουν τις προστριβές στην οικογένεια.

Εφηβεία
Η οργάνωση του ύπνου κατά την εφηβεία ολοκληρώνεται και ταυτίζεται με εκείνη του ενηλίκου. Η συνολική διάρκεια του ύπνου ελαττώνεται για να φθάσει το 8ωρο στην ηλικία των 16 ετών.
Ενώ οι διαταραχές ύπνου, όπως προκύπτει από επιδημιολογικές μελέτες, είναι συχνές στην εφηβεία, σπάνια οι έφηβοι ζητούν βοήθεια γι' αυτές.
Οι περισσότεροι έφηβοι συνδέουν τις διαταραχές τους με ψυχολογικούς παράγοντες όπως ένταση, ανησυχία, οικογενειακά προβλήματα, σχολικές δυσκολίες, κοινωνικά και επαγγελματικά προβλήματα.
Σε αυτή την περίοδο της ζωής, οι ανάγκες ύπνου έρχονται σε αντίθεση με τις εκπαιδευτικές απαιτήσεις και την αυξημένη δραστηριότητα, με αποτέλεσμα να διακόπτεται η κανονικότητα ύπνου - εγρήγορσης και να ελαττώνεται ο συνολικός χρόνος ύπνου.

Ο τρόπος ζωής των εφήβων τούς προσανατολίζει σε ξενύχτια, είτε λόγω διαβάσματος είτε λόγω διασκέδασης, έτσι ώστε να παρουσιάζουν καθυστέρηση στην επέλευση του ύπνου και καθυστέρηση του πρωινού ξυπνήματος.

Αυτές οι αϋπνίες χαρακτηρίζονται από την καθημερινή δυσκολία του εφήβου να κοιμηθεί πριν από τις δύο ή τρεις τη νύχτα και συνοδεύονται από μόνιμη στέρηση ύπνου, λόγω της πρωινής ώρας του ξυπνήματος που επιβάλλεται κυρίως από εκπαιδευτικούς λόγους.
Οι σοβαρότερες αϋπνίες συνδέονται με νυχτερινές εγέρσεις και δυσκολία του εφήβου να ξανακοιμηθεί. Ο έφηβος παραπονείται ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί όπως θα το ήθελε. Οι ψυχολογικοί λόγοι κυριαρχούν εδώ, συχνότερα οφειλόμενοι σε υπερβολικό άγχος, με ή χωρίς καταθλιπτικά στοιχεία. Παρατηρούνται επίσης αϋπνίες δευτερογενείς στη χρήση ψυχοτρόπων ουσιών, αλκοόλ ή καπνού, συχνών σε αυτή την ηλικία.

Αντιμετώπιση
Σημαντικές για τη θεραπευτική αντιμετώπιση των διαταραχών του ύπνου κατά την εφηβεία είναι η πρόληψη και η καλή υγιεινή του ύπνου. Η ψυχοσυναισθηματική ισορροπία του εφήβου και η ισορροπία των διαπροσωπικών σχέσεων είναι στοιχεία απαραίτητα για την ομαλή λειτουργία του ύπνου.

Προτείνεται επίσης τακτικό πρόγραμμα κατάκλισης - αφύπνισης, με έγερση την ίδια ώρα κάθε πρωί όσο λίγος και αν ήταν ο ύπνος της προηγούμενης νύχτας. Αποφεύγεται ο ύπνος κατά τη διάρκεια της ημέρας και η παραμονή στο κρεβάτι όταν ο έφηβος δεν νυστάζει. Συνιστάται ελαφρά σωματική άσκηση κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Διαταραχές ύπνου σε παιδιά - εφήβους
* Βρεφική ηλικία = Ακατάστατος ύπνος, συνεχές κλάμα, δυσκολίες ύπνου, αϋπνίες
* Προσχολική ηλικία = Δυσκολίες ύπνου, νυχτερινοί τρόμοι, εφιάλτες, υπνοβασία
* Σχολική ηλικία = Αϋπνίες, άπνοια του ύπνου, νυχτερινή ενούρηση, «τρίξιμο» δοντιών
* Έφηβοι = Αϋπνίες

Η Ελένη Λαζαράτου είναι επίκουρη καθηγήτρια Παιδοψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών

ΧΑΜΟΜΗΛΙ, Χαμόμηλο,
Matricaria Chamomila

Το χαμομήλι είναι αντισπασμωδικό, στομαχικό, απολυμαντικό, κατά του κρυολογήματος, κατά των κολικών, κατά των ρευματισμών, κατά των φλογώσεων.

Είναι ακόμα τονωτικό, χωνευτικό, κατά της κράμπας του στομάχου, κατά της ανορεξίας, κατά της δυσκοιλιότητας. Είναι διουρητικό, αντιπυρετικό, κατά της δυσμηνόρροιας, κατά του υστερισμού.
Τα καταπλάσματα με χαμομήλι και το λάδι είναι αντιαρθριτικά και αντιρρευματικά.
Το χαμομήλι είναι κατά της παραλύσεως της γλώσσας. Χρησιμοποιείται σαν έγχυμα (τσάι) σε μισό κιλό βραστό νερό (1-2 ποτήρια την ημέρα) και διπλή δόση για κομπρέσσες και μπάνιο. Συνίσταται για την ανορεξία και την δυσπεψία.

Μια κούπα το βράδυ για την αϋπνία, το άγχος και το στρές. Προσθέστε 200-400 ml στραγγισμένο έγχυμα στο νερό που πλένετε το μωρό το βράδυ πριν κοιμηθεί. 

Χρησιμοποιείται στην φαρμακευτική σαν εκχύλισμα, σαν βάμμα για την αϋπνία και την ένταση. Διαλύστε 5-10 σταγόνες βάμματος σε ζεστό νερό για την επιπεφυκίτιδα και τα κουρασμένα μάτια. Γίνεται κρασί χαμομηλιού (30-60 γρ. σε κρασί ενός λίτρου) Σιρόπι χαμομηλιού. Το αιθέριο έλαιό του (1-2 σταγόνες σε ζεστό νερό) για την βαριά ρινικλή καταρροή, το άσθμα, τον κοκκύτη.

ΠΡΟΣΟΧΗ αποφεύγετε την χρήση χαμομηλιού κατά την εγκυμοσύνη, επειδή είναι διεγερτικό της μήτρας.

Της Ελένης Λαζαράτου

Στα βουνά του Ψηλορείτη, ο Άγιος Υάκινθος: Ο Άγιος της αγάπης, των ερωτευμένων ζευγαριών, και της νεότητας.

Σήμερα γιορτάζει ο Άγιος Υάκινθος

Στο δικό μας Μαρτυρολόγιο είναι καταγραμμένο πως, όσο πιο δυνατή 

είναι η δίψα ζωής τόσο μικρότερος  

ο φόβος του θανάτου.

ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ

(1998)

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ 

98 μ.Χ.: Ο εικοσάχρονος Υάκινθος δέχεται πρόθυμα να μαρτυρήσει για την κοινή πίστη, για την αγάπη του στο Θεό!...

.

Ο Άγιος Υάκινθος και οι εορτές του επιδιώκουν να μας ανασύρουν από ένα παρόν δύσκολο και σκοτεινό και να ανοίξουν κάποιες χαραμάδες φωτός. Χαραμάδες προς την αγάπη και τα πολλαπλά της νοήματα, προς ό,τι ψιθυρίζουν η φύση και οι πέτρες του βουνού, προς το Άλλο - την αλήθεια. 

Η σημερινή αλήθεια δεν είναι του ανθρώπου. 

Νομίζει ότι είναι, έτσι καθώς η ψυχή του παραπαίει ανάμεσα σε νούμερα που συγκλίνουν, ήχους βάρβαρους και τηλεοπτικές εικόνες. 

Ο Υάκινθος επιδιώκει να τα αρνηθεί όλα αυτά και να αναληφθεί - ως άγιος πραγματικός στους ουρανούς. Καθώς εκεί θα συναντήσει ό,τι του λειψε κι ό,τι μας λείπει, είναι δίκαιο να τον συνοδεύσει στο ξεκίνημα του η μουσική του Μάνου Χατζηδάκη. 

Ο Μάνος ήταν από εκείνους που μας μίλησε - και θα μιλά πάντα - για τα καίρια της ζωής, και αποκρυπτογράφησε, με την ποίηση και τη μουσική του, πολλά από τα μυστικά της.
Είναι λάθος να νομισθεί ότι ο Υάκινθος έχει ένα συγκεκριμένο συμβολισμό. 

Αυτό που θέλει είναι όσοι τον αγαπήσουν, ποιητές και απλοί άνθρωποι, ζωγράφοι και επιστήμονες, να δουν στο πρόσωπό του τον δικό τους συμβολισμό την δική τους ανέγγιχτη και συχνά ανομολόγητη αλήθεια.

Ο ΤΕΩΣ ΠΡΥΤΑΝΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ (1998)

 .

Την Πρόταση για ανέγερση του ναού του Αγίου Υακίνθου, (φωτο) αποδέχτηκε ο μητροπολίτης Ρεθύμνου Ανθιμος, τοποθετώντας ο ίδιος τον θεμέλιο λίθο του. Ο ναΐσκος φέρει το σχήμα του κρητικού "μιτάτου", είναι κυκλικός, πέτρινος (σε υψόμετρο 1200μ.), στηριζόμενος στους κανόνες της υστερομινωικής αρχιτεκτονικής, φέρει θόλο στα δύο μέτρα κι άνοιγμα κορυφής με διάμετρο 30 εκ.. Τον σχεδιασμό και την επίβλεψη του όλου πονήματος ανέλαβε ο αρχιτέκτονας Σταύρος Βιδάλης.

 .

ΥΑΚΙΝΘΕΙΑ  

 .

Η ιδέα ανέγερσης ενός μικρού ναού, στα βουνά του Ψηλορείτη, όπου θα βρίσκουν στέγη και καταφύγιο τα αισθήματα των νέων, βρήκε σύμφωνους ακριβούς φίλους του πνεύματος.
Ο ναΐσκος θα αφιερωθεί στον Αγιο Υάκινθο που στις 3 Ιουλίου του έτους 98 μ.Χ. και επί αυτοκράτορος Τραϊανού, μαρτύρησε για την αγάπη του Χριστού.

Όταν ένας νέος, είκοσι χρονών, μπορεί να υπερασπίζεται μέχρι θανάτου την πίστη του, θα μπορεί ασφαλώς να κάνει το ίδιο και για την πίστη στη μάνα, στην πατρίδα, στο φίλο, στη φίλη, βάζοντας τα αισθήματα της βαθιάς καρδιάς του πάνω απ' όλα,
ακόμα και πάνω απ' την εφήμερη ζωή του. Γνωρίζουμε πως ο έρωτας για ό,τι αγαπούμε είναι θείος και πως ο ερωτευμένος έχει δεχτεί την αγάπη του Θεού, πως απολαμβάνει την εμπιστοσύνη του.
Ο Άγιος Υάκινθος, μορφή σεμνή, δίχως τις γνώσεις μιας μακρόβιας εμπειρίας, αλλά φλεγόμενος απ' τη φωτιά του ανίκητου, αποφάσισε να πεθάνει όρθιος, χωρίς δισταγμό. Γιατί στο δικό μας Μαρτυρολόγιο είναι καταγραμμένο πως, όσο πιο δυνατή είναι η δίψα ζωής  τόσο μικρότερος ο φόβος του θανάτου.

ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ

(1998) 

.

«Άνοδος Ανωγείων σημαίνει, εξ Ηρακλείου σεβαστή απόσταση και ένα ξεδίπλωμα φανταστικής ενδοχώρας, που τηνε λούζουν αφρικανικοί αγέρηδες και ένα ατελείωτο μεσογειακό φως. Μια ανοδική πορεία που όταν σταθείς, βλέπεις τους κάμπους να χύνονται ασταμάτητα στις θάλασσες και τα βουνά τα αντικρινά, ερωτικά να ασπάζονται τον ίσκιο...»  

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΙΣ
Αύγουστος 1978

 .

Σ' αυτό το μπαλκόνι σ' αυτό το χαμόγελο τ' απογεύματα, η μάνα μου το δυσανάγνωστο της πρόσωπο εκθέτει. Κάθεται άκρη στην καρέκλα να μην επιβαρύνει το απόγευμα μ' όλο το βάρος της κατάκοιτης καρδιάς της, ίσα  ίσα  να υπάρχει σταματημένη μέσα στη ζωή της από μιαν άπνοια τύχης, ίσα ίσα για να αντέξει τώρα της έκπληξής της το σπασμό:
Τώρα αποτολμά μια κίνηση παράξενη: λίγο το σώμα ρίχνει εμπρός, το ξαναφέρνει πίσω, βαριά κωπηλασία μνήμης κάνει, γιαλό γιαλό τα δάκρυά της.

Κ. ΔΗΜΟΥΛΑ 

(1999)

Για το ζουμπούλι και το μύθο του Υάκινθου 

εδώ: πράσινο χαμομηλάκι