«Θα σου έδινα την ψυχή μου να την κάνεις τις νύχτες ορατές νότες, έγχρωμες στον αέρα του κόσμου»

«Θα σου έδινα την ψυχή μου να την κάνεις τις νύχτες ορατές νότες, έγχρωμες στον αέρα του κόσμου» 

Νικηφόρος Βρετάκος 

 Αυτό προσπαθεί να κάνει η «Φλόγα», ο Πανελλήνιος Σύλλογος Γονιών Παιδιών με Καρκίνο από το 1982, για τα παιδιά που σε τόσο τρυφερές ηλικίες αρρωσταίνουν από την μάστιγα του καρκίνου.

Αυτή η «Φλόγα» της ελπίδας καίει σε όλη τη Ελλάδα από τότε. 

Με στόχο, την όσο το δυνατόν καλύτερη, ιατρική, ψυχική και κοινωνική φροντίδα των παιδιών με καρκίνο. 

Η «Φλόγα» βρίσκεται δίπλα στις οικογένειες, μοιράζεται τους φόβους και τις αγωνίες τους και στηρίζει με κάθε τρόπο τον αγώνα τους, πιστεύοντας πως γονείς και γιατροί ενωμένοι θα καταφέρουν να απαλύνουν τον πόνο, την ταλαιπωρία, τις δυσκολίες και την θύελλα που ξεσπά μέσα σε μια οικογένεια μετά από ένα τέτοιο γεγονός. Ευαισθητοποιημένοι γονείς, μετά από την ταλαιπωρία και την ίαση των παιδιών τους, θέλουν να προσφέρουν μέσα από τον σύλλογο της «Φλόγας» σε άλλους γονείς που βρίσκονται στη θέση που εκείνοι βρέθηκαν κάποτε. 

Κάπως έτσι, ιδρύθηκε και η «Φλόγα» της Ρόδου. 

Θα μας πει περισσότερα για την παρουσία και προσφορά της, η εκπρόσωπός του Συλλόγου στη Ρόδο κυρία Τουλάι Αϊδενίζ Τουλούογλου

• Πότε ιδρύθηκε η «Φλόγα»  στη Ρόδο
Ιδρύθηκε το 2003, όταν μετά την θεραπεία της κόρης μου, θέλησα να βοηθήσω άλλους γονείς και να μεταφέρω και σ’ εκείνους την αμέριστη συμπαράσταση και βοήθεια που δέχθηκα εγώ και η οικογένειά μου. Ρώτησα πως αυτό θα μπορούσα να το κάνω και μη υπάρχοντας εκπρόσωπος της «Φλόγας» στη Ρόδο, όταν μου προτάθηκε, ευχαρίστως ανέλαβα αυτό τον ρόλο. Μέχρι το 2011, προσπαθούσαμε να βοηθήσουμε,  με κάποιες Χριστουγεννιάτικες καρτούλες που διαθέταμε εγώ κι άντρας μου. 
Το 2013 έγινε μια «έκρηξη» με απανωτά περιστατικά. Ολο και περισσότεροι γονείς ερχόντουσαν.  Ετσι ξεκινήσαμε πιο πολλές εκδηλώσεις. Μπαζάρ, κάποια χορευτικά, αθλητικές εκδηλώσεις.

• Πιστεύετε ότι υπάρχει έξαρση του παιδικού καρκίνου;
Ναι, αν κρίνω από την προσέλευση που υπάρχει σε όλη την Ελλάδα στον σύλλογο και στους ξενώνες.
• Καλύπτετε και τα άλλα νησιά της Δωδεκανήσου;
Σε όλα τα νησιά μας, υπάρχουν μέλη γονείς. Σε συνεργασία και αυτοί με την Αθήνα κάνουν εκδηλώσεις. Και φυσικά όποτε μας ζητηθεί βοήθεια συμμετέχουμε.

• Πώς ακριβώς βοηθάτε  από την στιγμή που κάποιος απευθυνθεί σε σας;
Θα γίνει η διάγνωση στο Νοσοκομείο,  και όταν οι γονείς απευθυνθούν σε μας, από εκείνη τη στιγμή, είμαστε τους. Οικονομικά και ηθικά. Εκτός από την φιλοξενία στους ξενώνες, βοηθάμε εάν υπάρχει θέμα οικονομικό, καλύπτουμε εξετάσεις που δεν καλύπτονται, προσπαθούμε να συμπληρώνουμε τα ...

Οι φάτνες του αιώνα μας...

Οι φάτνες του αιώνα μας δεν έχουν άστρο φωτεινό, δεν έχουν μάγους με δώρα, δεν έχουν ζεστασιά και δεν έχουν Μεσσία. Οι φάτνες του αιώνα μας έχουν φόβο και παγωνιά.

Πήραν τη ζωή τους, τα ρούχα που φορούσαν, το παιδί, το φόβο στο βλέμμα, την απελπισία στην ψυχή και κάπου στο βάθος μία ελπίδα. Είναι πολλοί οι... Ηρώδες που τους κυνηγούν. 

Οι φάτνες του αιώνα μας δεν έχουν άστρο φωτεινό, δεν έχουν μάγους με δώρα, δεν έχουν ζεστασιά και δεν έχουν Μεσσία.

Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως.

Ρωμιοσύνη, Γιάννης Ρίτσος

Οι φάτνες του αιώνα μας έχουν φόβο και παγωνιά...

...που να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;

Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική.

Οι πόνοι της Παναγιάς, Κώστας Βάρναλης

Στις φάτνες του αιώνα μας κοιμάται ο ξεριζωμός...

Και ένα παιδί που είχε για κρεβάτι ένα παγωμένο κύμα 
που το ξέβρασε στο ξένο τόπο.

Και εκείνο το παιδί που δεν το βρήκαν οι μάγοι με τα δώρα 
μα οι «κακοί» με τις λόγχες.

Μα, μάγοι και προφήτες δεν υπάρχουν πια... 

Μόνο τα διπλανά ανθρώπινα χέρια που λίγο ελαφραίνουν 

τη δυστυχία. 

Το νου μας στο παιδί...

Αλλά, να, που στη λάσπη, στο σπίτι από χάρτινους τοίχους υπάρχει ένας βασιλικός, μία λάμπα για το μωρό και μία Παναγία που κρατάει τη ζωή στα χέρια της και χαμογελάει.

...Θε μου πόσο ήταν όμορφη

σαν ένα φωτισμένο δέντρο
μια παλιά νύχτα των Χριστουγέννων...

Συμφωνία αρ. 1, Τάσος Λειβαδίτης

Αλλά να που στη λάσπη τρέχει και γελάει η ζωή, πιασμένη από τα χέρια των παιδιών. Κι αν κρατήσουν έτσι τα χέρια τους κρατημένα σφιχτά, κι αν μάθουν την αλήθεια, εκεί είναι η ελπίδα για ένα κόσμο που να αξίζει στα παιδιά.

Όταν σφίγγουν το χέρι, 

ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο.

Ρωμιοσύνη, Γιάννης Ρίτσος

Δήμητρα Μυρίλλα
imerodromos.gr

Το βρήκαμε στην αγαπημένη μας ideopigi