Ο «Αϊ-μπαλαμός» των Τσιγγάνων...

Φροντίδα και φαγητό για τα «ορφανά» τσιγγανόπουλα από τον παπά του Δενδροποτάμου

«Εδώ γευματίζουν καθημερινά τσιγγανόπουλα που δεν έχουν ένα πιάτο φαγητό. Οι γονείς τους είτε βρίσκονται στη φυλακή για ναρκωτικά είτε είναι βαριά άρρωστοι ή απλά εξαφανισμένοι από το σπίτι», λέει στα «ΝΕΑ» ο πατήρ Αθηναγόρας.

Μέσα στις αγκαλιές των μικρών παιδιών, ο «παπάς του Δενδροποτάμου» - όπως είναι γνωστός- περιγράφει αυτό που ο ίδιος χαρακτηρίζει ως την απόσταση της κόλασης από τον παράδεισο, τα λίγα μέτρα δηλαδή που χωρίζουν τα παιδικά χαμόγελα στα μεσημεριανά γεύματα από το παζάρι ναρκωτικών στην άκρη του τσιγγάνικου οικισμού της Θεσσαλονίκης.

«Στο υπόγειο του Αγίου Νεκταρίου, της εκκλησίας του Δενδροποτάμου, γευματίζουν περίπου 60 τσιγγανόπουλα που δεν τα περιμένει κανείς στο σπίτι, εξηγεί ο πατήρ Αθηναγόρας, ίσως ο μοναδικός μπαλαμός τον οποίο εκτιμούν όλοι στον οικισμό.

Στις 12.30 ακριβώς κάθε μεσημέρι η τραπεζαρία στο υπόγειο της εκκλησίας, του μοναδικού κτι ρίου στη φτωχότερη περιοχή της Θεσσαλονίκης που ξεπερνά σε ύψος τους δύο ορόφους, πλημμυρίζει με φωνές αγοριών και κοριτσιών. Αυτά τα παιδιά, μέχρι πριν από τέσσερα χρόνια, οπότε άρχισαν τα γεύματα, δεν είχαν καθήσει ποτέ σε τραπέζι για φαγητό, δεν ήξεραν καν να φάνε με πιρούνι και μαχαίρι σε πιάτο.

«Για να βρούμε τα παιδιά που δεν έχουν στ΄ αλήθεια ένα πιάτο φαγητό το μεσημέρι, χρειάστηκε να γυρίσουμε πόρτα πόρτα στο Δενδροπόταμο μαζί με δασκάλους. Οι Τσιγγάνοι πηγαίνουν για δουλειά όποτε ξυπνήσουν, το ίδιο συμβαίνει με τα παιδιά τους και το σχολείο. Επισκεπτόμασταν πόρτα πόρτα τον οικισμό και τα ξυπνούσαμε για το μάθημα», λέει ο πατήρ Αθηναγόρας.

Οι Τσιγγάνοι ρωτούν τα παιδιά τους αν θέλουν να πάνε στο σχολείο και φυσικά εκείνα καταλήγουν στην καλύτερη περίπτωση για παιχνίδι και αλητεία στον δρόμο. Πολλά ακολουθούν τους γονείς τους στα παζάρια και στη συλλογή παλιοσίδερων. Όσα τρώνε στα γεύματα του πατρός Αθηναγόρα δεν έχουν ούτε γονείς. Οι περισσότεροι βρίσκονται στη φυλακή ή είναι τοξικομανείς.

Ο παπάς του Δενδροποτάμου δεν είναι μόνος του. Για τα τσιγγανόπουλα μαγειρεύουν καθημερινά γυναίκες του οικισμού και άλλων περιοχών, ενώ τα τρόφιμα είναι προσφορές σούπερ μάρκετ και καταστηματαρχών στην εκκλησία.

Ο ιερέας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, «απέναντι από τις φυλακές του Γεντί Κουλέ», όπως τονίζει. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια ιερουργεί στον Δενδροπόταμο, γνωρίζοντας με λεπτομέρειες όσα συμβαίνουν στον οικισμό. Για τα ναρκωτικά, τη φτώχεια και τα προβλήματα των Τσιγγάνων. Εκτός από τα γεύματα, προσφέρει φαγητό και ρούχα σε τοξικομανείς, ενώ στο υπόγειο της εκκλησίας έχει διαμορφώσει αίθουσα διδασκαλίας ξένων γλωσσών και μουσικής. 

 

Η γειτονιά των Ρομ στη Θεσσαλονίκη

 ΣΤΟΝ ΔΕΝΔΡΟΠΟΤΑΜΟ, τη τσιγγάνικη γειτονιά της Θεσσαλονίκης, η οποία ανήκει στον Δήμο Μενεμένης, ζουν περισσότεροι από 5.000 άνθρωποι, από τους οποίους 3.000 είναι Ρομά. Κατοικούν επίσης Αλβανοί, Ρώσοι, Πολωνοί.

Στον Δενδροπόταμο ζουν τρεις φυλές Ρομά, τα Ιλπιτσία, τα Καλπαζάνια και τα Φιτσίρια. Οι δύο πρώτες αποτελούνται από απογόνους προσφύγων της Μ. Ασίας, ενώ τα Φιτσίρια είναι απόγονοι φυλών από βαλκανικές χώρες. Ντύνονται ακόμη και σήμερα με πολύχρωμες βράκες και μαντίλια και θεωρούνται από τους υπολοίπους ως οι πιο σκληροί και απόμακροι Ρομά.

 
πηγή: andronianoi
πηγή της πηγής: ΤΑ ΝΕΑ

σχετική ανάρτηση: Ένας Ιερέας κόντρα στην αμάθεια και τα ναρκωτικά

Περί αδικίας

Εἰ δ’ ἀναγκαῖον εἲη ἀδικεῖν ἢ ἀδικεῖσθαι, ἑλοίμην ἂν μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ἢ ἀδικεῖν

Αν βρεθώ στην ανάγκη να επιλέξω μεταξύ του να αδικήσω ή να αδικηθώ θα προτιμούσα να αδικηθώ

(Πλάτωνος, Γοργίας, 469γ)

Σε κάποια στιγμή της ζωής όλοι μας βρισκόμαστε μπροστά στο δίλημμα αυτό.

Πολλοί στήνουν παγίδες, πλεκτάνες εναντίον μας προκειμένου να μας αφαιρέσουν αυτά που δικαιούμαστε.

Τότε στην κρίσιμη στιγμή, από ένστικτο, επιδιώκουμε να αποφύγουμε τη σε βάρος μας αδικία ή από ένστικτο οδηγούμαστε σε θεμιτή άμυνα και σωστά πράττουμε.

Σωστά, αν είναι ισχυροί οι αδικούντες. Τότε υφιστάμεθα την πίκρα και τα συνεπακόλουθα των αδίκων ενεργειών τους.

Το θετικό, το πολύτιμο κρατούμενο για τον αδικούμενο, όταν έχει παιδεία και μπορεί να βλέπει φιλοσοφημένα της ζωής τα αντίξοα, είναι η αγαθή συνείδηση.

Η δικαιολογημένη πίκρα του, σε καμιά περίπτωση δεν του στερεί τον ύπνο του δικαίου. Ελαφριά είναι η καρδιά του.

«Πάλεψα, σκέφτεται, «με πολέμησαν, με αδίκησαν, η δική μου συνείδηση είναι ήσυχη».

Ένας τέτοιος Άνθρωπος, με τέτοιο πνευματικό οπλοστάσιο, ούτε την ανταπόδοση της αδικίας θα σκεφτεί, ούτε, βέβαια, θα σχεδιάσει, θα σκαρφιστεί δόλιους τρόπους, προκειμένου να πάρει το δίκιο άλλων.

«Ας αδικηθώ», θα φωνάξει, «δεν πρόκειται να αδικήσω σκόπιμα κανέναν, ας αδικηθώ, μικρό το κακό μπροστά στον ταραγμένο ύπνο του δόλιου».

Αλλά, ας υποθέσουμε ότι δεν με αδικεί κάποιος ισχυρός. Απλά μια επιλογή μου, μια απόφαση προς το συμφέρον μου, ενδεχομένως να αδικεί να αδικεί κάποιον άλλον.

Έχω προσόντα, ο άλλος έχει περισσότερα, και το γνωρίζω, αν διεκδικήσω θέση που ανήκει σ' αυτόν, αδικώ.

Πιστεύω ότι πρέπει να διεκδικούμε, με τις επιλογές μου δεν αδικώ πάντα; αλλά αν αντιληφθούμε ότι αδικήσαμε κάποιον που έχει ανάγκη, πρέπει να επανορθώσω. Τότε θα πρέπει ίσως να αδικήσω τον εαυτό μου έναντι του άλλου.

Λεπτά ζητήματα αυτά, λεπτότατα, αλλά αν θέλω να είμαι σωστός, επιλέγω να «ρίξω» εμένα, παρά να αδικήσω. Γιατί, όμως να το κάνω αυτό; Μα για να μπορώ να είμαι ήσυχος, να έχω γαλήνη.

Όταν έχουμε διάθεση να αδικήσουμε, σκόπιμα υποτιμάμε τον άλλον, μέσα μας εννοώ, για να χρυσώσουμε το χάπι και πολλές φορές βγαίνουμε και επιτιθέμενοι στην περίπτωση αυτή, νομίζω ότι πρόκειται για κατάφωρη αδικία.

Αν έχω ένα παγωτό σοκολάτα, ξέρετε, αυτό σε μεγάλο μπολ, με 2-3 μπάλες σοκολάτας και από πάνω σιρόπι σοκολάτας πιο σκουρόχρωμης, περιχυμένο, και το έχω μπροστά μου, και μ’ ένα μακρύ κουταλάκι πιέζω τις άκρες του για να λιώσει και ετοιμάζω τον ουρανίσκο μου να γευτεί την πανδαισία, … και ένα άλλο παιδάκι δεν έχει φάει ποτέ και δεν του δίνω τότε κάνω αδικία.

Άμα έχω πολλά και οι άλλοι δεν έχουν τότε δεν αδικώ αυτούς που δεν έχουν;

Αδικίες, μάλιστα αδικίες, προδοσίες απέναντι σε μας και σε όλους όσους εκμεταλλευτήκαμε για να αποκτήσουμε τα πολλά.

Άμα πάρω από κάποιον κάτι, άμα αρπάξω κάτι, άμα κλέψω αλλά ακόμη και αν δεν δώσω σε κάποιον που δεν έχει τότε κάνω αδικία.

Τι θα τον κάνω όλη αυτή την αλόγιστη συσσώρευση πλούτου, τι θα κάνω μ’ αυτή την εμμονή να μαζεύω να μαζεύω να μαζεύω; Σκόνη στο άνεμο είναι όλα. Όλα εξαφανίζονται όλα.

Μόνο ένα πράγμα μένει, ένα, ακούστε άνθρωποι, μόνο η αγάπη μένει. Τ’ άλλα όλα σκόνη στον άνεμο, όπως εμείς που δεν αγαπήσαμε, που δεν μετείχαμε στον αληθινό πλούτο.

Από αγάπη γεννηθήκαμε και αν δεν δώσουμε αγάπη, δυστυχείς θα καταλήξουμε

Εμείς να μη ξέρουμε που να βάλουμε τόσα πράγματα και οι άλλοι να είναι στους δρόμους. Ποτέ να μη λέμε καλά να πάθουν και είναι στον δρόμο. Κανείς δεν ξέρει γιατί βρέθηκε στους δρόμους. Μη κρίνετε τους άλλους, κι αυτό αδικία είναι.

ΔΙΚΑΙΟΣ Ο ΜΗ ΘΕΛΩΝ ΑΔΙΚΕΙΝ, ΟΧΙ Ο ΜΗ ΔΥΝΑΜΕΝΟΣ.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΕΣΙΝ ΑΦΟΡΜΑΤΑΙ Η ΑΔΙΚΙΑ. Αδικώ όταν έχω διάθεση να αδικήσω. Αδικώ όταν επιθυμώ να αδικήσω.

Και πάνω απ’ όλα: ΟΣΤΙΣ ΑΔΙΚΗΣΕΙ ΠΑΙΔΙΟΝ, ΕΝΟΧΟΣ ΕΝ ΤΗ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ. Ένοχος τότε, ένοχος και τώρα. Αυτός ο πωρωμένος που αδίκησε παιδί.

Διότι όπως λέγει ο Σωκράτης: «Όλα δηλ. είναι φανερά εις την ψυχήν, όταν απογυμνωθή από το σώμα, και οι φυσικοί χαρακτήρες της και αι ιδιότητες που απέκτησεν ο άνθρωπος εν τη ενασκήσει πάσης ενεργείας. Όταν λοιπόν φθάσουν προς τον δικαστήν, οι μεν εκ της Ασίας προς τον Ραδάμανθυν, τότε ο Ραδάμανθυς τους σταματά και εξετάζει την ψυχήν του καθενός, χωρίς να γνωρίζη τίνος είναι. Αλλά πολλάκις αυτού του Μεγάλου Βασιλέως λαμβάνων ανά χείρας την ψυχήν ή άλλου οιουδήποτε βασιλέως ή άρχοντος, διακρίνει ότι κανένα μέρος της δεν είναι υγιές, αλλ’ αντιθέτως είναι κατάστικτος από μαστιγώσεις καί γεμάτη ουλές, που είχαν αφήσει εις την ψυχήν κάθε φοράν αι αδικίαι και αι επιορκίαι και όλαι εκείναι αι διαστροφαί εκ του ψεύδους και της αλαζονείας και τίποτε δεν είναι ευθύ, διότι έχει ζήσει έξω από την αλήθειαν· τέλος δε ένεκα της αυθαιρεσίας, της τρυφηλότητος, της αλαζονείας και της ακολασίας δεν απέμεινεν εις αυτήν άλλο τι ή ασυμμετρία και ασχημία. Και τότε, χωρίς να χάνη καιρόν, αποπέμπει αυτήν περιφρονητικώς προς το δεσμωτήριον (τον Τάρταρον), όπου μέλλει να υποστή την προσήκουσαν τιμωρίαν.» Πλάτωνος, Γοργίας, 521a–527e, μτφρ Β.Δ. Κρητικός

Το να κάνουμε, όμως την αυτοκριτική μας, να μη χρεώνουμε σε τρίτους τα παθήματά μας, αλλά να αποδίδουμε στις επιλογές μα τα δεινά είναι ο ευθύς δρόμος, αυτός που καταλαγιάζει την ανησυχία στην ψυχή μας.

Και λέγει παρακάτω ο Σωκράτης: «πρέπει να προφυλαττώμεθα και ν' αποφεύγωμεν μάλλον το αδικείν ή το αδικείσθαι και ότι ο άνθρωπος περισσότερον από ο,τιδήποτε άλλο πρέπει να φροντίζη να είναι ενάρετος, τόσον εις τον ιδιωτικόν του βίον, όσον και εις τον δημόσιον.»

Θρησκεία και Επιστήμη - How God Changes Your Brain

«Οι δύο πιο ισχυρές δυνάμεις στην ανθρώπινη ιστορία είναι η θρησκεία και η επιστήμη», καταλήγει ο Νιούμπεργκ. «Εάν προσπαθήσουμε να τις φέρουμε δίπλα - δίπλα, θα κατανοήσουμε την κάθε μια, αλλά και τον κόσμο μας με έναν πολύ πιο αποτελεσματικό τρόπο».

Οι ορθόδοξες καλόγριες και οι βουδιστές μοναχοί ενισχύουν τις εγκεφαλικές τους ικανότητες μέσω της προσευχής και του διαλογισμού, αλλά ακόμα και οι άθεοι μπορούν να απολαύσουν τα οφέλη των θρησκευόμενων από την πίστη τους, σύμφωνα με έναν αμερικανό νευροβιολόγο.

Στο βιβλίο του «Πώς ο Θεός αλλάζει τον εγκέφαλό σας» (HOW GOD CHANGES YOUR BRAIN), ο δρ Andrew Newberg υποστηρίζει ότι το κλειδί βρίσκεται «στην ηρεμιστική επίδραση που έχει η έντονη προσευχή στον εγκέφαλό μας».
 
Οι έρευνες δείχνουν ότι ο συνεχής διαλογισμός επιφέρει αλλαγές στη φαιά ουσία και ενισχύει τις περιοχές του εγκεφάλου που αφορούν την προσοχή και τη συμπόνια, ενώ ηρεμεί τις περιοχές που συνδέονται με τον φόβο και την αγωνία. Ασχέτως εάν ο άνθρωπος που προσεύχεται ή κάνει διαλογισμό πιστεύει σε μια ανώτερη δύναμη, λέει ο συγγραφέας, το αποτέλεσμα είναι ίδιο: περιορίζονται οι αρνητικές σκέψεις και τα συναισθήματα.

«Στην ουσία», λέει ο Νιούμπεργκ που είναι επικεφαλής του Κέντρου Εγκεφάλου και Πνευματικότητας του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνιας, «όταν σκεφτόμαστε για τα μεγάλα ζητήματα της ζωής- θρησκευτικά, επιστημονικά ή ψυχολογικά- ο εγκέφαλός μας αναπτύσσεται. Και σε αυτό δεν έχει καμία σημασία εάν είμαστε χριστιανοί, μουσουλμάνοι ή ινδουιστές».
 
Ο επιστήμονας μιλά για τη «νευροθεολογία», τη μελέτη του ρόλου που παίζει ο εγκέφαλος στη θρησκευτική πίστη και έχει στόχο να ρίξει φως στο τι συμβαίνει μέσα στα κεφάλια μας όταν επικαλούμαστε τον Θεό.

«Οι δύο πιο ισχυρές δυνάμεις στην ανθρώπινη ιστορία είναι η θρησκεία και η επιστήμη», καταλήγει ο Νιούμπεργκ. «Εάν προσπαθήσουμε να τις φέρουμε δίπλα-δίπλα, θα κατανοήσουμε την κάθε μια, αλλά και τον κόσμο μας με έναν πολύ πιο αποτελεσματικό τρόπο».

Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ