Συνήθισα να αδιαφορώ!

Μετά, θα ανοίξω πάλι την τηλεόραση, το ίντερνετ, το ραδιόφωνο και θα σώσω πάλι αδέσποτα ζώα, αδικοχαμένους ανθρώπους, εκφοβισμένα παιδιά, βιασμένες γυναίκες, πνιγμένα κορμιά...
Έπειτα θα φύγω μακριά, θα τους ξεχάσω ξανά, θα πάρω έναν υπνάκο και θα ΄ναι σαν τα βάσανά τους να μην υπάρχουν πια. Συνήθισα βλέπεις, να αδιαφορώ.

Διαβάζω στο πισώφυλλο ενός βιβλίου: είναι απίστευτο πώς περνούμε ολόκληρη τη ζωή μας με μάτια μισόκλειστα, αφτιά βουλωμένα, σκέψεις νεκρωμένες. Ίσως να 'ναι πιο καλά έτσι. Ίσως αυτό να κάνει τη ζωή τόσο ανεκτή και τόσο ευπρόσδεκτη.

Αφήνω το διήγημα στην άκρη και πιάνω την κούπα με τον καφέ. Τα τσιγάρα επάνω στην τραπεζαρία πραγματικά με φλερτάρουν αυτή τη στιγμή, μα δεν τα αγγίζω. Λες και η βρομιά της πίσσας θα μου καταλαγιάσει το είναι και θα στείλει απευθείας στο στομάχι όλα μου τα άγχη.

Η παραπάνω αυτή ρήση κάπως με εκνευρίζει. "Άλλη μια αμπελοφιλοσοφία", σκέφτομαι τώρα. Ας δοκιμάσω...

Κλείνω τα μάτια, βουλώνω τα αφτιά και περιμένω να νεκρώσουν οι σκέψεις. Μα αυτές διόλου δεν συμφωνούν. Σκέφτομαι εκείνο τον αδικοχαμένο άνδρα απ' το χωριό, με την βαριά ασθένεια που ήρθε και του κατασπάραξε τα σωθικά και μήτε μια στάλα οίκτο δεν έδειξε για κείνους που την εκλιπαρούσαν να περιμένει. Ποιος χαρίζει νεφρά στις μέρες μας! "Έτσι φεύγουν οι φτωχοί" σκέφτομαι κάπως επιπόλαια, "για τους πλούσιους υπάρχει πάντα γιατρειά". Ανοησίες!

Ξαναβουλώνω τα αφτιά και σιγομουρμουρίζω ένα μελωδικό κομμάτι που πάντα χορεύει στο μυαλό μου σαν καταπιάνομαι με δαύτο. Μα δε μου θυμίζει τώρα εκείνα τα μάτια τα πρασινωπά, όπως ανέκαθεν συνήθιζε. Ένα άλλο ζευγάρι μάτια κουρνιάζουν μπροστά μου. Είναι κουρασμένα και θαμπά, ξαπλώνουν σε βρόμικες κουβέρτες πλάι στα πεζοδρόμια κι όλο κρύβουν την ανάσα τους με χέρια ζητιανιάς. Ντρέπομαι. Αν και έχω βουλώσει τα αφτιά, η απαίσια φωνή μου, μου γρατζουνάει κάπως τους ακουστικούς υποδοχείς. "Καλύτερα να βουλώσω το στόμα μου", σκέφτομαι.

Μακάρι τίποτα πια να μην έβλεπα. Σκεπάζω νευρικά τα μάτια μου. Το σύμπαν είναι άσχημο πολύ. Κι ο χώρος (=χορός) των media δε χάνει πια λεπτό για να σου το υπενθυμίσει. Άνθρωποι στοιβαγμένοι σαν σακιά, ψυχές που αναζητούν τη σωτήρια δήθεν γραμμή για το πέρασμα των συνόρων, μοστράρονται ως πρώτη είδηση από τα μεγαλόψυχα μέσα ενημέρωσης. Εικόνες ανθρώπινων πτωμάτων επιπλέουν καθημερινά στην οθόνη. Τα κορμιά αυτά έρχονται σε απόλυτη συγκατάθεση με το μαύρο φόντο που σκεπάζει τα καλυμμένα μου μάτια. Σε αρκετές χιλιάδες ανέρχονται πια οι νεκροί. Όσοι βρέθηκαν. Οι υπόλοιποι πλατσουρίζουν στον Άδη. Η τελευταία εικόνα σπρώχνει τα βλέφαρα μου να πεταρίσουν. Δεν αντέχουν το όνειδος.

Τα μάτια μου τρεμοπαίζουν όλο ανησυχία, τα αφτιά μου δεν ακούν τίποτα πια. Μόνο μια παιδική φωνή ηχεί τώρα κάπου στο βάθος. Σκέφτομαι εκείνον τον πιτσιρικά που συναντώ καθημερινά, όσο ξεφυσώ, διαβαίνοντας την ανηφόρα της γειτονιάς μου. Λέει πως μένει πίσω από το φανταχτερό σπίτι, δε φαίνεται τάχα το δικό του από το δρόμο. Εκείνη την ημέρα τον συνάντησα καθήμενο στο ξεχαρβαλωμένο περβάζι κι η όψη του έμοιαζε να κουβαλά μιας ζωής βάσανα. Καθώς τον πλησίαζα μου ψιθύρισε μουτρωμένος σαν να τον δίκαζα: "Διαμάντια βρήκα! Αλλά δεν είμαι χαρούμενος, να ξέρεις. Δεν έχω μέρος να τα κρύψω και οι μεγάλοι ό,τι βρουν αμέσως μου το παίρνουν. Τίποτα δε μου αφήνουν, γι' αυτό άλλο σχολείο δεν πηγαίνω πια." Του χαμογέλασα συμπονετικά και συνέχισα τον ανήφορο βιαστικά σαν τα λόγια του να 'θελα να σβήσω με το επόμενο βήμα.

Μένω να κοιτώ ψηλά. Τα πάνω ράφια της βιβλιοθήκης θέλουν ένα καλό ξεσκόνισμα. Θα το κάνω. Μετά θα βγω για έναν καφέ. Ίσως και για φαγητό. Χρειάζομαι ηρεμία αυτές τις μέρες.

Ίσως πάω και για ψώνια. Θα γυρίσω από τη δουλειά, θα πάω το σκύλο μου βόλτα. Έπειτα ίσως μια ώρα γυμναστήριο.

Μετά, θα ανοίξω πάλι την τηλεόραση, το ίντερνετ, το ραδιόφωνο και θα σώσω πάλι αδέσποτα ζώα, αδικοχαμένους ανθρώπους, εκφοβισμένα παιδιά, βιασμένες γυναίκες, πνιγμένα κορμιά...

Έπειτα θα φύγω μακριά, θα τους ξεχάσω ξανά, θα πάρω έναν υπνάκο και θα ΄ναι σαν τα βάσανά τους να μην υπάρχουν πια. Συνήθισα βλέπεις, να αδιαφορώ.

Περνούμε η ζωή μας με μάτια μισόκλειστα, αφτιά βουλωμένα, σκέψεις νεκρωμένες. Ναι, είναι πιο καλά έτσι. Κάνουμε τη ζωή ανεκτή και ευπρόσδεκτη. Ναι, είναι πιο καλά έτσι.

Ανοίγω τα μάτια, ξεβουλώνω τα αφτιά. Νεκρωμένες σκέψεις με παίρνουν αγκαλιά και πλάθουν το τέρας που έγινα, το τέρας που είμαι, το τέρας που θα συνεχίσω να γίνομαι...

~Μπουμπάρη Μαριλένα
by Αντικλείδι, http://antikleidi.com

Ατίθασο παιδί - ούτε τιμωρίες, ούτε φωνές.

«Του κάνω όλα τα χατίρια. Όλη μέρα το τρέχω στο καράτε ή στο ποδόσφαιρο, στο μπαλέτο, στη μουσική ή στο κολυμβητήριο. Το πηγαίνω σε παιδότοπους, στους φίλους του να παίξει κι όμως δεν εκτιμά τίποτα. Δε με ακούει καθόλου, κάνει όλο ζημιές και με προκαλεί. Τι άλλο να κάνω πια; Τα έχω δοκιμάσει όλα!»

Όλα τα παραπάνω είναι λόγια που ακούγονται συχνά στις Ομάδες Γονέων από απογοητευμένους γονείς. Η λύση που προτείνω, συνήθως, όταν ακούω για ατίθασα παιδιά, για παιδιά που καταστρέφουν τα σπίτια ή τα υλικά πράγματα των γονιών τους, είναι συνήθως μία: ποιοτικός χρόνος!

Παρόλο που είναι τόσο σημαντικός για τον ψυχισμό ενός παιδιού, οι γονείς δεν το γνωρίζουν και προσπαθούν με χίλια άλλα δυο πράγματα να τον αντικαταστήσουν. Άραγε, γνωρίζουμε πόσο σημαντική μπορεί να είναι εκείνη η μοναδική στιγμή της ημέρας που το παιδί μας, μας έχει απόλυτα δικές τ­ου; Που τίποτα δεν μπορεί να μπει ανάμεσα μας και που είμαστε ολοκληρωτικά αφιερωμένες σʾ εκείνο; Είναι η λιγότερη ώρα αλλά και πιο σημαντική, που μπορούμε να του αφιερώσουμε, αφού όλες τις υπόλοιπες ή δουλεύουμε, ή μαγειρεύουμε, ή πλένουμε πιάτα, ή καθαρίζουμε το σπίτι, ή κάνουμε οτιδήποτε άλλο, σίγουρα πολύ πιο ασήμαντο απʾ το να ασχολούμαστε με την ψυχική υγεία του παιδιού μας.

Όταν, λοιπόν, και αυτός ο λίγος χρόνος που αποφασίζουμε να ασχοληθούμε μαζί του δεν είναι σταθερός και το παιδί μας δεν ξέρει με βεβαιότητα πως απʾ τη στιγμή που καθίσαμε να παίξουμε μαζί του έστω για τριάντα, σαράντα λεπτά, ή μία ώρα, θα είμαστε αποκλειστικά εκεί, δεν μπορεί κι εκείνο να ευχαριστηθεί. Έχει συνεχώς το άγχος, πως απʾ τη μια στιγμή στην άλλη θα χάσει αυτό το «τέλειο» που έχει, αρκεί να χτυπήσει ένα τηλέφωνο, μια πόρτα ή να θυμηθούμε να κάνουμε κάτι που έπρεπε να είχαμε κάνει νωρίτερα.
Σε πολλούς από εμάς έχει τύχει αρκετές φορές ενώ προσπαθούμε να παίξουμε με το παιδί μας κι ενώ είμαστε κάτω και έχουμε φτιάξει πύργους με τα τουβλάκια μας, ή σειρές με τους στρατιώτες και το παιδί περιμένει την μάχη, να το παρατήσουμε για να ανακατέψουμε το φαγητό, ή γιατί έτυχε να χτυπήσει το τηλέφωνο και να μας πάρει η κουμπάρα μας, ή γιατί θυμήθηκε ο σύζυγος μας να μας πει κάτι σημαντικό που έγινε στη δουλειά του. Μπορεί να μας ήρθε εκείνη την στιγμή να πάμε στην κουζίνα να κοιτάξουμε αν έχουμε μακαρόνια για να μαγειρέψουμε αύριο, ή να τσεκάρουμε αν πρέπει να πάμε αργότερα στο σούπερ μάρκετ.

Όταν λέμε πως ασχολούμαστε ποιοτικά με τα παιδιά μας, εννοούμε πως κάνουμε αυτό και μόνο. Δεν κάνουμε τίποτα, μα τίποτα, άλλο. Αφιερωνόμαστε ολοκληρωτικά και μόνο σʾ αυτό. Είναι ο χρόνος ο δικός του, που τίποτα και κανένας δεν μπορεί να μας πάρει από εκείνο. Χρόνος που δικαιωματικά του ανήκει και που αξίζει να παρέχει κάθε γονιός στο παιδί του, ειδικά στην σημερινή εποχή που τείνει να γίνει ανύπαρκτος, αφού έχουμε ριχτεί όλοι στο ατέρμονο κυνήγι των υλικών αγαθών.
Περισσότερο σημαντικό, λοιπόν, από οποιοδήποτε υλικό αγαθό που μπορούμε να του παρέχουμε ή από οποιεσδήποτε δραστηριότητες, είναι ο ποιοτικός χρόνος που παραμένει σταθερός και κάνει το παιδί μας να μας εμπιστεύεται, δημιουργώντας ένα αίσθημα ασφάλειας σε όλα τα επίπεδα.

Αν λοιπόν τα έχετε δοκιμάσει όλα και το παιδί σας παραμένει ατίθασο, ζωηρό ή όπως αλλιώς χαρακτηρίζει ο καθένας την ανυπακοή του παιδιού του, δοκιμάστε και την εφαρμογή του ποιοτικού χρόνου.
– Φτιάξτε σε ένα μεγάλο χαρτόνι το πρόγραμμα της ημέρας. Όλα τα παιδιά χρειάζονται ένα πρόγραμμα γιατί τα βοηθάει να γνωρίζουν που βρίσκονται, τι πρόκειται να συμβεί και μέσα από αυτό, αισθάνονται ασφάλεια.
– Μέσα σε αυτόν το πρόγραμμα, προσθέστε τον ποιοτικό χρόνο, (παιχνίδι με την μαμά ή τον μπαμπά) όπως θα προσθέτατε μια οποιαδήποτε δραστηριότητα.
– Φροντίστε αυτός ο χρόνος, να είναι συνήθως μια συγκεκριμένη ώρα και να διαρκεί τουλάχιστον 40 λεπτά (το περισσότερο είναι πάντα καλύτερο, ποτέ χειρότερο.
– Τοποθετήστε ένα μεγάλο ρολόι κάπου στο σπίτι όπου (για μικρά παιδιά) θα έχετε κάνει μια κουκκίδα με ένα μαρκαδοράκι, στην ώρα που έχετε προκαθορίσει, ώστε να ξέρουν πως όταν ο δείκτης πάει εκεί, τότε θα είναι η ώρα που θα παίξετε μαζί.
– Αν υπάρχουν περισσότερα από ένα παιδιά στην οικογένεια, ασχοληθείτε λίγη ώρα με το καθένα ξεχωριστά, αν είστε μόνη. Αν είναι ώρα που είναι και ο μπαμπάς στο σπίτι, η μαμά με το ένα παιδί και ο μπαμπάς με το άλλο.
– Στο τέλος παίξετε όλοι μαζί, ώστε να μάθουν σταδιακά, να παίζουν και μεταξύ τους ήσυχα. Εσείς όμως, θα είστε εκείνοι, που θα τους δείξουν πώς να το κάνουν. Από εσάς θα μάθουν πώς να παίζουν μαζί αρμονικά  και να λειτουργούν σαν ομάδα.
– Φροντίστε αν ο μπαμπάς δουλεύει πολύ και γυρίζει αργά, να υπάρχει και για εκείνον ένα χρονικό διάστημα έστω μικρότερο στο οποίο θα ασχοληθεί με το παιδί, το οποίο έχει ανάγκη και τους δυο γονείς. Τηρείστε πάντα το πρόγραμμα γιατί μόνο έτσι, θα εδραιωθεί μια σχέση συνέπειας, εμπιστοσύνης και ασφάλειας.

Όταν το καταφέρετε αυτό, θα δείτε πως όταν κάποια στιγμή συμβεί κάτι σοβαρό και δεν μπορείτε να είστε συνεπής, το παιδί θα δείξει κατανόηση. Και αυτό γιατί θα έχει αναπτύξει ήδη μια σχέση εμπιστοσύνης μαζί σας και θα είναι πλέον σε θέση να  καταλάβει.
Έχοντας βάλει ένα πρόγραμμα λοιπόν και τηρώντας τα παραπάνω, πιθανόν να διαπιστώσετε, πως η συμπεριφορά του παιδιού σας θα αλλάξει δραματικά. Πως ίσως αυτό που του έλειπε, ήταν η προσοχή και η επαφή μαζί σας και είχε ατίθαση συμπεριφορά, επειδή απλώς και μόνο, δεν ήξερε άλλον τρόπο να εκφράσει αυτό που ένιωθε.

Επίσης μέσα από αυτήν την προσπάθειά σας, θα διαπιστώστε πως είστε αρκετά ικανοί να διαχειριστείτε και να λύσετε προβλήματα που προκύπτουν με τα παιδιά σας, αρκεί να έχετε την κατάλληλη ενημέρωση, θέληση και υπομονή. Τα παιδιά όπως έχει ξαναειπωθεί, δεν χρειάζονται ψυχολόγους, γονείς χρειάζονται.  Αλλά όχι απλούς γονείς, ενημερωμένους γονείς.

Της Ανδριάννας Γεροντή, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας / Συντονίστρια Ομάδων Γονέων* του ΚΕ.ΘΕ.ΣΥ
Πηγή: https://www.themamagers.gr 

 

By Ραφαηλία Μενελάου
elemesos.com 

Κάθε μέρα και μια Πράξη Αγάπης / Καλημέρα σας 🌞

Αυτός ο άνδρας όχι μόνο αγόρασε φαγητό για έναν άστεγο, που δεν έχει χέρια, αλλά τον βοήθησε να το απολαύσει ταΐζοντας τον!!