Αυτό είναι ιδιώνυμο έγκλημα

Ακόμη και το κλάμα ενός παιδιού είναι μια θεσπέσια μουσική. Αρκεί να μην είναι προϊόν βίας που ασκείται από οποιονδήποτε πάνω στο παιδί, διότι τότε γίνεται εφιαλτικός σπαραγμός.

Ας είναι στα χρόνια που έρχονται τα κλάματα των παιδιών να οφείλονται μόνο σε φυσικά αίτια, όπως πονάκια, παιδικά ναζάκια ή πείσματα. Αλλά πάντως όχι ως προϊόν βίας, είτε πολεμικής, είτε ενδοοικογενειακής, ενδοσχολικής -με το φαινόμενο του «μπούλινγκ», που δεν είναι νέο όσο το όνομά του, να απλώνεται- είτε κοινωνικού αποκλεισμού. 

Τα τελευταία χρόνια προστέθηκε μια ακόμη μορφή βίας εναντίον των παιδιών. Βίας που προκαλεί ένα κλάμα άλλοτε γοερό και άλλοτε βουβό και έχει οδηγήσει στην παγίωση ενός κλίματος φόβου τόσο ανάμεσα στα παιδιά όσο και στους γονείς τους. Είναι η «μόδα» να επιτίθενται διάφοροι, ακόμη και έφηβοι, κατά των παιδιών που έχουν βγει στους δρόμους να ομορφύνουν τις γιορτινές ημέρες, τραγουδώντας, είτε κατά μόνας είτε σε μικρές παρέες, τα κάλαντα με τα τριγωνάκια ή άλλα συνοδευτικά μουσικά όργανα.

Είναι ένα φαινόμενο που έχει οδηγήσει πολλούς γονείς στην απόφαση να μην αφήνουν τα παιδιά τους να μετέχουν σε αυτή την παραδοσιακή γιορταστική διαδικασία. Ετσι ώστε λιγοστεύουν, από χρόνο σε χρόνο, στα μεγάλα αστικά κέντρα, οι παιδικές φωνές που ακούγονται στο δρόμο, τα παιδικά χεράκια που κτυπούν το κουδούνι μας για να κάνουν την πατροπαράδοτη ερώτηση «να τα πούμε;».

Άλλαξαν οι καιροί. Στα παιδικά μου χρόνια μπορούσαμε, μαζί με τον γείτονά μου Παναγιώτη Βουλγαρίδη να ξεκινάμε από τον Ανω Κορυδαλλό, να φθάνουμε ως την αγορά του Πειραιά, ως τη Φρεαττύδα και το Νέο Φάληρο, χωρίς να μας συνοδεύει ο φόβος ότι κάποιος θα μας ληστέψει, για να πάρει τις δραχμούλες και τις τρύπιες δεκάρες και εικοσάρες που μαζεύαμε. Τώρα φοβάσαι να αφήσεις το παιδί σου στην ίδια σου τη γειτονιά. Το πολύ να το συνοδεύσεις ως τον παππού ή τη νονά του, άντε και σε κανένα φιλικό σπίτι.

Η μεγάλη χαλαρότητα στην αντιμετώπιση των εγκληματιών έχει οδηγήσει σε νέες μορφές εγκλημάτων. Και αυτό το έγκλημα, που μας στερεί την ωραιότερη μουσική του κόσμου, το παιδικό τραγούδι, ακόμη και όταν είναι… παράφωνο, απαιτεί αλλαγή τακτικής. Διότι αξίζει να χαρακτηρισθεί και να αντιμετωπισθεί το έγκλημα αυτό, ως ιδιώνυμο.

Γ. Π. Μασσαβέτας

giorgis@massavetas.gr

eleftheriaonline.gr

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Αφγανιστάν: Τα παιδιά του πολέμου - Θύματα ενός 40ετούς εφιάλτη

Οι κάτοικοι του Αφγανιστάν που είναι κάτω από 40 ετών δεν ξέρουν πώς είναι η ειρήνη. Τόσο διαρκεί ο πόλεμος στη χώρα. Ένας πόλεμος με φανερούς εχθρούς, αλλά και άλλους, πολύ ύπουλους και αφανείς, από τους οποίους είναι αδύνατο να προστατευτείς. Κι όπως συμβαίνει συνήθως, τα θύματά του είναι κυρίως τα παιδιά.

Ο 9χρονος Εϊμάλ βγήκε ένα πρωί από το σπίτι του, στην κοιλάδα Παντζίρ, στο βορειοανατολικό Αφγανιστάν, για να πάει να παίξει. Το βήμα αυτό άλλαξε τη ζωή του για πάντα. Ήταν το τελευταίο που θα έκανε ποτέ αρτιμελής.
Παίζοντας σε ένα χωράφι κοντά στο σπίτι του, είδε κάτι που έμοιαζε με παιχνίδι. Όταν άπλωσε το χέρι του να το πιάσει, ακούστηκε ένας εκκωφαντικός κρότος και ο Εϊμάλ πετάχτηκε πολλά μέτρα μακριά. Γύρω του υπήρχε παντού αίμα.
Το δικό του.
Ο Εϊμάλ είχε μόλις πιάσει μια από τις εκατομμύρια νάρκες που έχουν μείνει στη χώρα μετά από 40 χρόνια πολέμων.
Το Αφγανιστάν είναι μια από τις χώρες στις οποίες υπάρχουν οι περισσότερες νάρκες και άλλοι εκρηκτικοί μηχανισμοί που δεν έχουν πυροδοτηθεί. Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, στη χώρα σημειώνονται 150 ανθρώπινες απώλειες το μήνα από εκρήξεις. Οκτώ στις δέκα από αυτές τις απώλειες είναι παιδιά. Κάποιες από τις νάρκες έχουν φτιαχτεί επίτηδες με τρόπο που να θυμίζουν παιχνίδια. Ο φωτορεπόρτερ του AP, Altaf Qadri, βρήκε και φωτογράφισε κάποια από αυτά τα παιδιά, για τα οποία ο εφιάλτης -και ο πόλεμος- δεν θα τελειώσει ποτέ.   
Ο πατέρας του Εϊμάλ, ο Ισματουλάχ, πήγε το γιο του στο τοπικό νοσοκομείο, το οποίο μπόρεσε να του παράσχει μόνο τις βασικές πρώτες βοήθειες. Μετά τον πήγαν στο ιταλικό χειρουργικό κέντρο για αμάχους στην Καμπούλ.  

Ο Εϊμάλ έχασε το δεξί του μάτι και αρκετά δάχτυλα των μικρών του χεριών. Μοιράζεται έναν κοιτώνα με άλλα παιδιά, επίσης θύματα παρόμοιων συμβάντων. (AP Photo/Altaf Qadri)

Εκεί περιθάλπονται πολλά από τα αθώα θύματα πολέμου, αν υπάρχουν και ένοχα θύματα… Δημιουργήθηκε το 1994 και παρέχει δωρεάν και υψηλού επιπέδου -για τα δεδομένα της χώρας και όχι μόνο- περίθαλψη σε όσους έχουν τραυματιστεί είτε από νάρκες, είτε από σφαίρες ή με οποιονδήποτε από τους δεκάδες τρόπους που μπορεί να τραυματιστεί κανείς σε έναν πόλεμο. Στο συγκεκριμένο κέντρο εκπαιδεύονται και οι ντόπιοι γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό, ώστε να μπορούν να αντιμετωπίζουν πιο αποτελεσματικά τα περιστατικά που προκύπτουν.
Ο Μασιουλάχ, ένας έφηβος από την επαρχία Βαρντάκ, έχασε και τα δύο του πόδια σε αεροπορικό βομβαρδισμό από αμερικανικά αεροσκάφη τον περασμένο Οκτώβριο.

Μια πρόσφατη έκθεση των Ηνωμένων Εθνών, που βγήκε στη δημοσιότητα την περασμένη Τρίτη, αναφέρει ότι στους πρώτους εννέα μήνες αυτού του χρόνου εννέα παιδιά σκοτώθηκαν ή ακρωτηριάστηκαν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ως αποτέλεσμα του πολέμου.

Τα νούμερα αυτά είναι κατά 11% αυξημένα από την αντίστοιχη περίοδο του 2018. Η UNICEF λέει ότι η αύξηση οφείλεται στην αντίστοιχη αύξηση επιθέσεων αυτοκτονίας αλλά και μαχών. «Ακόμα και για τα δεδομένα του Αφγανιστάν ο αριθμός είναι τρομακτικά υψηλός και το 2019 ήταν ιδιαίτερα θανατηφόρο για τα παιδιά», είπε εκπρόσωπος της UNICEF.
Στο κέντρο αποκατάστασης του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Καμπούλ, ο 13χρονος Αμπντουλάχ συνηθίζει ακόμα το προσθετικό του μέλος. Έχασε το αριστερό του πόδι όταν πάτησε σε έναν αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό στη Μαϊμάνα, στο βορειοδυτικό Αφγανιστάν. Ο Αμντουλάχ έρχεται συχνά στο κέντρο για να ασκηθεί στο περπάτημα με το προσθετικό πόδι. Είναι ένας από τους 46.194 ακρωτηριασμένους ανθρώπους στο Αφγανιστάν στους οποίους παρέχει βοήθεια ο Ερυθρός Σταυρός.

Ο Αμπντουλάχ, στα 13 του μαθαίνει ξανά να περπατά. Με ένα αληθινό πόδι και ένα ψεύτικο. (AP Photo/Altaf Qadri)
Από τότε που ξεκίνησε το έργο αποκατάστασης του ΕΣ στη χώρα, το 1988, περισσότεροι από 177.000 άνθρωποι -συμπεριλαμβανομένων των πάνω από 46.000 ακρωτηριασμένων- έχουν βρεθεί στα κέντρα του για βοήθεια. Από τους ακρωτηριασμένους, 77% είναι θύματα ναρκών. Επίσης, το 70% είναι άμαχοι…
Από το 2009 ως το 2018 περίπου 6.500 παιδιά σκοτώθηκαν και άλλα 15.000 τραυματίστηκαν στο Αφγανιστάν. Σύμφωνα με τη UNICEF, η χώρα είναι η πιο «επικίνδυνη ζώνη πολέμου στον κόσμο για το 2018».

Μαρία Δεδούση, CNN Greece
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τι να κάνετε όταν το παιδί είναι προσκολλημένο στη μαμά

Ορισμένα παιδάκια είναι προσκολλημένα στη μανούλα τους, κάτι που δεν είναι απόλυτα υγιές. Αν λοιπόν το παιδί παρουσιάζει τέτοια τάση, πρέπει να αναλάβετε κάποιες πρωτοβουλίες:

Η πρώτη και προφανής μορφή προσκόλλησης είναι όταν το παιδί δε λέει να ξεκολλήσει από πάνω σας. 

Πού το χάνετε, πού το βρίσκετε, όλο ψάχνει αφορμή να χώνεται στην αγκαλιά σας. 

Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι πρέπει να φτάσετε στο άλλο άκρο, την ψυχρότητα.

Όταν είστε σπίτι, ενθαρρύνετε το μικρό σας να περάσει κάποιο χρόνο μόνο του με δραστηριότητα της αρεσκείας του. Δεν είναι υγιές για την ανάπτυξή του να είναι κάθε ώρα και στιγμή μαζί σας σε αυτή την ηλικία.
Αφού πρώτα αποδεχθείτε εσείς ότι είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό, αφήστε το παιδί με τον μπαμπά του ή έστω με τον παππού και τη γιαγιά, όταν υπάρχει λόγος. 

Δε λέμε για ασήμαντη αφορμή να κρατάει το παιδί κάποιος δικός σας άνθρωπος, ούτε όμως από την άλλη να είσαστε παντού και πάντα μαζί ή να νιώθετε άσχημα όταν πρέπει να το αποχωριστείτε για λίγες ώρες.
Βοηθήστε το παιδί να πιστέψει στις δυνατότητές του και να μη φοβάται να καταπιάνεται μόνο του με πράγματα που δεδομένα μπορεί να τα καταφέρει χωρίς βοήθεια. 

Προσέξτε πόσο συχνά το επιβραβεύετε, μιας και η προσκόλληση θα το κάνει να επιδιώκει επί τούτου τον έπαινο.

Πηγή: mother.gr
thestival.gr