Τα δικαιώματα ενός παιδιού χωρισμένων γονιών -"Chidren's Bill Of Rights In Divorce"

• Το δικαίωμα να του φερθούν σαν άνθρωπο και όχι σαν πιόνι ιδιοκτησίας.

• Το δικαίωμα να αγαπά κάθε γονιό χωρίς τύψεις, πίεση ή απόρριψη.

• Το δικαίωμα στην αγάπη, φροντίδα πειθαρχεία και προστασία από τους δυο γονείς του.

• Το δικαίωμα να μην διαλέξει «πλευρές» και να του ζητηθεί το που θέλει να μείνει.

• Το δικαίωμα να εκφράσει τα αισθήματα του όσον αφορά το διαζύγιο, όπως θυμός, λύπη ή φόβος.

• Το δικαίωμα να έχει μια θετική και εποικοδομητική συνεχόμενη σχέση με κάθε γονιό.

• Το δικαίωμα να μην πάρει αποφάσεις που ταιριάζουν σε ενήλικα.

• Το δικαίωμα να παραμείνει παιδί, χωρίς να του ζητηθεί να πάρει γονικές ευθύνες ή να είναι σύντροφος / φίλος των γονιών του.

• Το δικαίωμα να μην συμμετέχει στα επώδυνα παιχνίδια που παίζουν οι γονείς για να πληγώσουν ο ένας τον άλλον ή να βρεθούνε στη μέση της διαμάχης.

• Το δικαίωμα στην καλύτερη διατροφή που μπορεί να επιτευχθεί με τις καλύτερες προσπάθειες και των 2 γονιών.

Παιδαγωγικές τακτικές ενίσχυσης της αυτοπεποίθησης.

Τι είναι η αυτοπεποίθηση;.
H αυτοπεποίθηση δεν είναι η εγωκεντρική, ναρκισσιστική αίσθηση έπαρσης και ανωτερότητας. Είναι η συναίσθηση της ικανότητας να ανταποκρίνεται κανείς στις απαιτήσεις της καθημερινότητας και η επίγνωση της σημαντικότητάς του ως ιδιαίτερο πρόσωπο. Η συναίσθηση ότι ως άνθρωποι είμαστε σημαντικοί και έχουμε αξία θεμελιώνεται σε τρεις κυρίως παράγοντες:

- Στις πρακτικές ικανότητες που μας επιτρέπουν να τα καταφέρνουμε στις επαγγελματικές, κοινωνικές, πολιτιστικές και αθλητικές μας δραστηριότητες.
- Στην αναγνώριση, την αποδοχή και την αγάπη, των άλλων.
- Στη δυνατότητά μας να αντιμετωπίζουμε με δυναμισμό και αξιοπρέπεια τις κρίσιμες καταστάσεις τις προσωπικής μας ζωής όπως είναι η ασθένεια, ο χωρισμός, η απώλεια θέσης εργασίας, ο θάνατος αγαπημένου προσώπου κλπ.

Η αυτοπεποίθηση εκφράζεται με συγκεκριμένες γόνιμες συμπεριφορές και υγιή συναισθήματα όπως υπευθυνότητα, πρωτοβουλία, αξιοπρέπεια, αυτοέλεγχο, ανεκτικότητα και σεβασμό των άλλων, επιδίωξη αξιόλογων στόχων κλπ.
Η αυτοπεποίθηση συνοδεύεται από ένα αίσθημα επάρκειας των ικανοτήτων μας, δημιουργική επικοινωνία, γόνιμο προβληματισμό, κατάλληλο σχεδιασμό, σωστές αποφάσεις και από την συναίσθηση ότι με τις προσπάθειές μας μπορούμε να πετύχουμε τα αποτελέσματα που επιθυμούμε.
Η αυτοπεποίθηση δεν καλλιεργείται μόνο με τα ενισχυτικά και υποστηρικτικά λόγια των άλλων αλλά κυρίως με την ρεαλιστική και έγκυρη αυτο-αξιολόγηση, μέσα από την ανάληψη ευθυνών, την εμπειρία της αγάπης και την δυναμική στάση απέναντι στις καθημερινές δυσκολίες και τις αναπόφευκτες αντιξοότητες.

Παιδαγωγικές τακτικές ενίσχυσης της αυτοπεποίθησης. (Βλέπε Σημείωση)  
-Επικοινωνώ με το παιδί με ειλικρίνεια και ενδιαφέρον. Του δείχνω ότι χαίρομαι που μιλάω μαζί του και δεν το κάνω σαν αγγαρεία. Εκδηλώνω με σωματικό τρόπο την αγάπη μου με αγκαλιές και χάδια. 
-Ξεκινώ την επικοινωνία μου με το παιδί εστιάζοντας πάντοτε την προσοχή μου στα θετικά του χαρακτηριστικά και στα χαρίσματά του.
-Στις συζητήσεις μας με το παιδί δεν επιβάλλω ευγενικά τις απόψεις μου.
-Προσπαθώ να είμαι διαλλακτικός και αληθινά δημοκρατικός.
-Ομολογώ στο παιδί ότι κάποια από τα αισθήματα που το τρομάζουν είναι ή ήταν και δικά μου αισθήματα. Το παιδί δέχεται τον εαυτό του καλύτερα όταν συνειδητοποιεί ότι τα πρόσωπα που θεωρεί σημαντικά έχουν περάσει ανάλογες δυσκολίες με τις δικές του.
-Προτείνω στο παιδί να τοποθετήσει μικρά, έγχρωμα, αυτοκόλλητα χαρτάκια σε διάφορα σημεία του χώρου του, με θετικά μηνύματα που ενισχύουν την αυτοπεποίθηση. Για παράδειγμα: 
«Ανακαλύπτω τις δυνάμεις που κρύβονται μέσα μου». 
«Μαθαίνω να σέβομαι τις αδυναμίες μου και να μαθαίνω από αυτές». 
«Εισπνέω βαθιά, χαλαρώνω το σώμα και μένω ήρεμος». 
«Αυτοπεποίθηση». «Δυναμισμός». «Αγάπη».
-Ενθαρρύνω το παιδί να αντιμετωπίζει με χιούμορ ακόμη και δυσάρεστα γεγονότα. 
-Εξηγώ στο παιδί πως αν κάποιος θυμώνει μαζί του, το κοροϊδεύει ή του επιτίθεται, αυτό δεν σημαίνει ότι φταίει ή ότι είναι κακό παιδί. 
-Εξηγώ στο παιδί πως μέσα του κρύβονται απεριόριστες δυνατότητες που αν τις αξιοποιήσει με συστηματική προσπάθεια μπορεί να πετύχει σε όλους τους τομείς αξιόλογη πρόοδο.
-Προτρέπω ευγενικό παιδί να επιδιώκει υψηλότερες επιδόσεις. Θεμελιώνω όμως τις προσδοκίες μου σε μια ρεαλιστική εκτίμηση των ικανοτήτων του παιδιού και όχι σε πιέσεις που ασκούνται από το κοινωνικό-πολιτιστικό μου περιβάλλον ή από προσωπικές μου ανάγκες για προβολή και επιτυχία. 
-Προτρέπω το παιδί να βάζει στόχους, να παίρνει αποφάσεις και να λύνει προβλήματα. Το βοηθώ να σχεδιάζει το δρόμο προς την επιτυχία με μια συγκεκριμένη σειρά σταδιακών επιδιώξεων με μικρά και συγκεκριμένα βήματα. 
-Το βοηθώ να υπομένει, να επιμένει, και να αγωνίζεται μέχρι να πετύχει τους στόχους του. 
-Το προτρέπω να αποδέχεται χωρίς ταραχή τον έπαινο και την κοροϊδία. 
-Το ενθαρρύνω να εκφράζει ειλικρινά τις προσωπικές του απόψεις και να εξωτερικεύει ξεκάθαρα τα αισθήματά του. 
-Το βοηθώ να αναπτύξει αυτοέλεγχο. Να επιλέγει τη συναισθηματική του αντίδραση αντί να αντιδρά παρορμητικά στις προκλήσεις του περιβάλλοντος. 
-Του μαθαίνω να απορρίπτει την άδικη κριτική αλλά να δέχεται και να αξιοποιεί την καλοπροαίρετη κριτική. 
-Εξηγώ στο παιδί ότι είναι φυσικό μερικές φορές να μην πηγαίνουν τα πράγματα όπως θα ήθελε. 
-Επιβραβεύω κάθε μικρή πρόοδο που κάνει το παιδί. Ενισχύω την που κάνει ακόμη και όταν δεν τα καταφέρνει. 
-Προτρέπω το παιδί να σέβεται και να εκτιμά τον εαυτό του ανεξάρτητα από το πόσο αποδίδει.
 -Προτείνω στο παιδί να γράψει ένα γράμμα σε ένα άλλο (υποθετικό) παιδί που αντιμετωπίζει ανάλογες δυσκολίες με τις δικές του. Να του γράψει συμβουλές σχετικά με το πώς θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του και να νιώσει καλύτερα. Η αναζήτηση και ο προβληματισμός του παιδιού σε νοητικό και συναισθηματικό επίπεδο, είναι πολύ εποικοδομητική. 
-Προσπαθώ χωρίς να το καταπιέζω να βάλω τάξη και δομή στην καθημερινή του ζωή. 
-Προτρέπω το παιδί να αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του και να διεκδικεί τα δικαιώματά του. 
-Βοηθώ το παιδί να αναζητά και να αναγνωρίζει τις θετικές πτυχές της κάθε κατάστασης. (Να βλέπει το μισό ποτήρι γεμάτο).
 -Βοηθώ το παιδί να αντιμετωπίζει δημιουργικά το φόβο, τον κίνδυνο και την αποτυχία. Να διαχειρίζεται τις δύσκολες καταστάσεις με υπομονή και δυναμισμό. Να συμφιλιώνεται με τους φόβους και να τους αντιμετωπίζει αντί να τους αφήνει να το κυριεύουν και να ελέγχουν τη ζωή του. Να μαθαίνει από τα λάθη του. Να χάνει χωρίς να θίγεται η αξιοπρέπειά του. 
-Βοηθώ το παιδί να επιλέγει τη συναισθηματική του αντίδραση απέναντι στα γεγονότα. Να καταλάβει ότι δεν είναι τα γεγονότα και οι περιστάσεις που προσδιορίζουν τη ζωή μας αλλά ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τα γεγονότα.
-Εξηγώ στο παιδί τα χαρακτηριστικά και τις ιδιότητες που μπορούν να συμβάλλουν στη δημιουργία και τη διατήρηση μιας υγιούς σχέσης. 
-Βοηθώ το παιδί να αντιλαμβάνεται τις επιθετικές προκλήσεις των άλλων και να τις απενεργοποιεί ή να αδιαφορεί.
-Το προτρέπω να μπαίνει στη θέση του άλλου και να βλέπει τα γεγονότα μέσα από τα δικά του μάτια. Του μαθαίνω να είναι ανεκτικός και να σέβεται την διαφορετικότητα.
 -Το προτρέπω να σκέφτεται θετικά και να οραματίζεται τη θετική έκβαση των γεγονότων αλλά να μην απογοητεύεται όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως θα ήθελε.
 -Εξηγώ στο παιδί ότι μπορεί μειώσει το θυμό, το άγχος και το φόβο του με την παρακάτω απλή τεχνική: Εισπνέω βαθιά, χαλαρώνω τους μύες του σώματός μου και συγκεντρώνω την προσοχή μου σε μια υποστηρικτική θετική σκέψη όπως για παράδειγμα «Είμαι σημαντικός ανεξάρτητα από τι πιστεύουν οι άλλοι για μένα» ή «Αντιμετωπίζω το φόβο και γίνομαι πιο δυνατός» ή «μπορώ να ελέγχω τον εαυτό μου και να χαλαρώνω». Ακόμη το προτρέπω να συγκεντρώσει την προσοχή του σε κάτι ουδέτερο όπως, να μετρήσει μέχρι το δέκα ή να παρατηρήσει αναλυτικά τις λεπτομέρειες της μορφής ενός αντικειμένου που είναι κοντά μου (πόρτα, μολύβι, πίνακας)». 
-Εξηγώ στο παιδί τον τρόπο με οποίο η εικόνα που δίνει στους άλλους (εμφάνιση, στάση του σώματος, τρόπος κοιτάγματος, χειρονομίες, μιμική έκφραση του -προσώπου, τόνος, χροιά και ένταση της φωνής) μπορεί να αποκαλύπτει φόβο και ανασφάλεια ή αυτοπεποίθηση και δυναμισμό.
Η εικόνα της ανασφάλειας μαζί με κάποιες άλλες ακατάλληλες συμπεριφορές, προκαλούν αυτούς που αναζητούν κάποιο στόχο για να εκφράσουν την επιθετικότητά τους.
-Εξηγώ στο παιδί συμπεριφορές που δηλώνουν ή οδηγούν στην ενίσχυση και την προβολή της αυτοπεποίθησης. (κατάλληλη στάση του σώματος, χειρονομίες, μιμική του προσώπου και τόνος της φωνής που φανερώνουν δυναμισμό).

-Εξηγώ στο παιδί την διαφορά ανάμεσα στις παρακάτω συμπεριφορές:
Παθητική Συμπεριφορά: Ανασφάλεια, μπλοκάρισμα αισθημάτων, υποχωρητικότητα, φόβος. Τα θέλω μου και οι ανάγκες μου είναι λιγότερο σημαντικές από των άλλων. Δυναμική Συμπεριφορά: Υπεράσπιση και διεκδίκηση των ατομικών δικαιωμάτων με τρόπο που δεν θίγει τον άλλο. Τα θέλω μου και οι ανάγκες μου είναι εξίσου σημαντικές με των άλλων. Ειλικρινής εξωτερίκευση των αισθημάτων.  
Επιθετική Συμπεριφορά: Παραβίαση των δικαιωμάτων του άλλου, εξωτερίκευση των αισθημάτων με παρενόχληση. Τα θέλω μου και οι ανάγκες μου είναι περισσότερο σημαντικές από των άλλων.Εξηγώ στο παιδί πώς να κερδίζει την προσοχή και το ενδιαφέρον των άλλων με δημιουργικές – θετικές συμπεριφορές και όχι με προκλήσεις, αταξίες και απαράδεκτα αστεία. 
-Βοηθώ το παιδί να αξιολογεί και να αποτιμά την βελτίωση που κατορθώνει μέσα από τις προσπάθειές του.
 
Σημείωση: Οι παράγραφοι βασίζονται σε εκλαϊκευμένα παιδαγωγικά κείμενα δημοσιευμένα στο Διαδίκτυο και δεν εκφράζουν πρωτότυπες απόψεις του συγγραφέα σχετικά με το θέμα . Δεν αναφέρουμε συγκεκριμένες διασυνδέσεις (links) διότι παρόμοιες συμβουλευτικές παραινέσεις αναφέρονται σε εκατοντάδες ιστοσελίδες και δεν είναι δυνατόν να εξακριβώσουμε τις πρωταρχικές "βιβλιογραφικές" πηγές.

Πηγή: www.psyche.gr

«ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» - Street Children in Bangladesh (Dhaka)

Zoύσε σε μια παραγκούπολη, κάπου στο Μπαγκλαντές μαζί με την οικογένειά του, τον πατέρα την μητέρα και τα τέσσερα αδέλφια του. Ο μικρός Ναζίμ ήταν το πέμπτο παιδί της πολυμελούς αυτής οικογένειας.  
από ANASA

Από όταν θυμάται τον εαυτό του, η εικόνα των παιδικών του χρόνων ήταν μία, να ζητιανεύει στους βρώμικους δρόμους της πόλης. Ο πατέρας του μάθαινε τα κόλπα της επαιτείας, πώς να κλαίει να παρακαλάει, να προσποιείται τον άρρωστο, πώς να απλώνει το χέρι να ζητάει λεφτά έχοντας ταυτόχρονα το βλέμμα της απόγνωσης στα μεγάλα μελαγχολικά του μάτια, δίνοντας τόνο απελπισίας και πόνου στη φωνή του. Την ίδια «εκπαίδευση» είχαν και τα μεγαλύτερα αδέλφια του. Ο Χασάν, ο Ιντίμ, Ο Ναμαγιάρ, και η Φατίμα. Όταν ήρθε ο καιρός, ο πατέρας τους έβγαλε στο δρόμο και τους έδειξε τα πόστα τους. Ο μικρός Ναζίμ βρισκόταν πάντα σε μια διασταύρωση, έξω από ένα μαγαζί που πουλούσε μπαχαρικά και βότανα. Εκεί αναλάμβανε το "έργο του", όπως ακριβώς είχε διδαχθεί.

Ο πατέρας έλεγε ότι έπρεπε να δουλεύουν από μικρά και με ζήλο. Έτσι κι εκείνος έκανε αυτό που έμαθε, θέλοντας να κάνει το «σωστό» και να δώσει χαρά στον πατέρα, προσφέροντας ταυτόχρονα στην οικογένεια. Η «εκπαίδευση» στην επαιτεία δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Ειδικά οι εκφράσεις απελπισίας, πόνου και απόγνωσης ήταν αυτές που πήγαζαν από μέσα του. Αυτές ήταν η καθημερινότητα, η ζωή και τα βιώματα όλων των παιδιών της παραγκούπολης.

Οι ώρες της ζητιανιάς όμως, αυτές ήταν πολλές και δύσκολες. Ξεκινούσε από το πρωί, πριν βγει ο ήλιος και τελείωνε αργά το βράδυ, κατάκοπος κουρασμένος και νηστικός. Η αμοιβή της εργασίας του ήταν ένα κομμάτι ψωμί αλειμμένο με λάδι και μια σοκολάτα αμερικάνικη. Η μεγάλη του χαρά ήταν αυτή η σοκολάτα. Πόσο όμορφο ήταν το περιτύλιγμα της ! Φωτεινό κόκκινο με έντονα μπλε γράμματα και με την φωτογραφία ενός γελαστού παιδιού μπροστά! 

"Αυτό το παιδί δεν του έμοιαζε καθόλου", σκεφτόταν ο

Ναζίμ κάθε φορά που χάζευε το περιτύλιγμα. Εκτός από τη εξωτερική εμφάνιση, είχε ξανθά μαλλιά και γαλανά μάτια και φυσικά δεν είχαν καμία σχέση με εκείνον που ήταν μελαχρινός, μεγαλύτερη εντύπωση του έκανε το χαμόγελό του! Ήταν τόσο χαρούμενο, ξένοιαστο και ευτυχισμένο! Ήταν χαμόγελο αισιοδοξίας! «Άραγε αυτό το χαμόγελο το είχε δει ποτέ να διαγράφεται στο δικό του πρόσωπο»; αναρωτιόταν πολλές φορές.

Μια μέρα, καθώς χάζευε το περιτύλιγμα, μια ιδέα πέρασε από το μυαλό του. Έψαξε στο μπαούλο της μαμάς και βρήκε ένα μικρό καθρεφτάκι, από αυτά της τσέπης , που της το είχε δώσει η γιαγιά σαν δώρο γενεθλίων. Το άνοιξε, κοίταξε το είδωλό του και χαμογέλασε προσπαθώντας να μιμηθεί το χαμόγελο του παιδιού του περιτυλίγματος, μάταια όμως. Το δικό του χαμόγελο έβγαινε μετά βίας και ήταν χαμόγελο απελπισίας.

« Γιατί να υπάρχουν παιδιά σαν κι εμένα και τα αδέρφια μου»; σκέφτηκε. «του κόσμου τα παιδιά θα έπρεπε να είναι σαν κι αυτό της σοκολάτας, γεμάτα χαρά αισιοδοξία και ασφάλεια. Να έχουν χαμόγελο ελπίδας στα χείλη και τα μάτια τους να μην βλέπουν φοβισμένα τους άλλους, όπως τα δικά μου και των άλλων παιδιών σαν κι εμένα. Του κόσμου τα παιδιά θα έπρεπε να έχουν στη ψυχή χρώματα και να ζωγραφίζουν με αυτά τον υπόλοιπο κόσμο, όχι να ζουν σε παράγκες να παίζουν στις λάσπες, να φορούν κουρέλια που τα μαζεύουν από τα σκουπίδια και να τρώνε τα υπολείμματα που βρίσκουν σε αυτά. 

Του κόσμου τα παιδιά θα πρέπει να φτιάχνουν ουράνια τόξα, να περπατάνε πάνω , να φτάνουν τον ουρανό να μιλάνε με το Θεό κι εκείνος να στρέφει το βλέμμα του πάνω τους και να τα ραίνει με ότι καλύτερο έπλασε για αυτά και όχι να μην τα αναγνωρίζει. Του κόσμου τα παιδιά θα έπρεπε να ζουν σε όμορφα σπίτια , ζεστά και άνετα, όχι σε παράγκες φτιαγμένες πρόχειρα από ξύλα, λάσπη και χαρτόνι που τα μουσκεύει η βροχή το χειμώνα και τα τσουρουφλίζει ο ήλιος το καλοκαίρι. Του κόσμου τα παιδιά δεν θα έπρεπε να είναι εξόριστα σε «μαύρες συνοικίες», σε παραγκουπόλεις, σε σκουπιδότοπους και σε ιδρύματα, αλλά θα έπρεπε να είναι η ελπίδα για το μέλλον του, κι όχι η καταδίκη του».
Αυτά σκεφτόταν ο Ναζίμ και στεναχωριόταν κάθε φορά που άνοιγε τα μάτια του το πρωί και αντί για ανοιξιάτικες ευωδιές, μύριζε τα βρώμικα νερά που λίμναζαν έξω από το χαρτονένιο σπίτι του, κάθε φορά που αντί για χαρούμενα χρώματα έβλεπε παχύρευστη κίτρινη σκόνη να χρωματίζει το περιβάλλον του και να ποτίζει την ήδη επιβαρυμένη υγεία του.
 

Σχολείο, φυσικά, δεν πήγαινε διότι δεν ήταν πρωτεύον, αλλά πολυτέλεια. "Το βασικότερο όλων ήταν η επιβίωση και το σχολείο δεν την προσέφερε", αυτό έλεγε ο πατέρας. Ο Ναζίμ όμως ήθελε πολύ να μάθει γράμματα , γι’ αυτό και πολλά βράδια έβρισκε τρόπο να ξετρυπώνει και να πηγαίνει στη παράγκα του φίλου του Ειχάμπ και εκεί στο φώς μια μικρής λάμπας να διαβάζουν μαζί, χωρίς να τους πάρει είδηση κανείς. Τα βιβλία αυτά τον ταξίδευαν σε μέρη που, το πιθανότερο, δεν θα πήγαινε ποτέ. Σε χώρες μακρινές κι ονειρεμένες. Μάθαινε για τους ανθρώπους, τα ήθη , τα έθιμα, τις παραδόσεις τους..Διάβαζε για τους αγώνες τους , για πολέμους, διαμαρτυρίες, επαναστάσεις. Μάθαινε για το δίκαιο και το άδικο, το θέλω και το μπορώ. Κάθε φορά , κάθε «ταξίδι» που του προσέφεραν τα βιβλία αυτά, ήταν μοναδικό γι’ αυτόν!
"Αλήθεια, πόσο θα ήθελε κι εκείνος να μπορούσε να τα ζήσει όλα αυτά, να γίνει ταξιδευτής του κόσμου..", σκεφτόταν κάθε φορά.

Τις νύχτες έβλεπε στα όνειρά του ότι ήταν πολύ διαβασμένος κι ότι είχε γίνει μεγάλος και τρανός με πολλά πτυχία κι έτσι ταξίδευε σε χώρες μακρινές, γνώριζε ανθρώπους και μιλούσε μαζί τους σε όλες τις γλώσσες! Όταν ερχόταν όμως το ξημέρωμα κι άνοιγε τα μάτια του, έβλεπε ότι αυτό που ζούσε ήταν μακριά, πολύ μακριά από τα όνειρά του κι ότι καμία σχέση δεν είχε με τον κόσμο που διάβαζε στα βιβλία. Τότε ήταν που η θλίψη έπαιρνε πάλι τη θέση της στα μεγάλα μάτια του και ξανάρχιζε την ίδια διαδρομή. Ξημέρωμα, στο λασπωμένο δρόμο , στο γνωστό πόστο, στην γνωστή διασταύρωση , στην παραγκούπολη που ζούσε, να ζητιανεύει όπως είχε διδαχθεί κι όπως ακριβώς έπρεπε να κάνει. 
Εκείνη όμως τη μέρα από το πρωί είχε μια περίεργη διαίσθηση ότι θα συνέβαινε κάτι. Δεν μπορούσε να διευκρινίσει αν θα ήταν καλό ή κακό, κάτι όμως θα γινόταν που θα άλλαζε κάποια πράγματα. Με αυτή την περίεργη σκέψη να στροβιλίζει στο μυαλό του, ξεκίνησε τον πρωινό του αγώνα για επιβίωση, στο γνωστό πόστο.

Τον είδε από μακριά.. Αυτός ο κύριος δεν είχε καμία σχέση με τους δικούς του ανθρώπους. Σίγουρα ήταν ξένος, Ευρωπαίος μάλλον. Από τα βιβλία που είχε διαβάσει μπορούσε να μαντέψει την καταγωγή των ανθρώπων από την εξωτερική τους εμφάνιση.

Αυτός ο ξένος μιλούσε Αγγλικά, ήταν σίγουρος πως ήταν αγγλική η γλώσσα αυτή που άκουγε. Κρατούσε μια φωτογραφική μηχανή και προσπαθούσε να βγάλει φωτογραφίες τα παιδιά από μακριά. Αυτά ,σαν είδαν την ξαφνική εμφάνιση του ξένου, άρχισαν να φωνάζουν κι έτρεξαν όλα μαζί κοντά. Ο Ναζίμ πλησίασε κι αυτός επιφυλακτικά κοντά στον ξένο. Εκείνος χαμογελώντας, τους έκανε νόημα να μαζευτούν γύρω του κι έδειξε την φωτογραφική μηχανή. Ο Ναζίμ με μια αστραπιαία κίνηση παραμέρισε τα παιδιά που βρίσκονταν μπροστά του και πήρε πρώτη θέση στο πλάνο. Κοίταξε με μάτια που έβγαζαν κραυγές τον φωτογραφικό φακό κι αμέσως το «κλικ» της μηχανής έκανε την κραυγή του αιώνια. «Σίγουρα θα την δουν κι άλλοι αυτή τη φωτογραφία», σκέφτηκε «κάπου εκεί στην Ευρώπη στον πολιτισμένο κόσμο, εκεί που τα παιδιά γελάνε , πάνε σχολείο και δεν ζουν σε παράγκες- στάβλους, ίσως κάποιος δει την κραυγή αυτή, ίσως κάποιος ενδιαφερθεί , ίσως κάποιος κάνει κάτι και για εμάς που ζούμε μακριά από το βλέμμα του Θεού..», σκέφτηκε.

Ο ξένος χαμογέλασε στα παιδιά κι εκείνα, έχοντας μάθει έτσι , άπλωσαν τα χέρια και με απελπισμένες φωνές ζητιάνων άρχισαν να ζητούν κάποια από αυτά χρήματα και κάποια άλλα φαγητό. «Δώσε μας καλέ κύριε λεφτά», « Δώσε μας φαγητό».. Τότε εκείνος έβγαλε από την τσέπη του καραμέλες και μοίρασε στα παιδιά.

Ο Ναζίμ δεν πλησίασε καν, γύρισε το βλέμμα και απομακρύνθηκε. Δεν ήθελε ούτε καραμέλες, ούτε χρήματα. Το μόνο που ήθελε ήταν αυτή τη φωτογραφία να ταξιδέψει μακριά, πέρα από τα σύνορα της χώρας του. Να περάσει ηπείρους να την δουν πολλοί άνθρωποι , να ακούσουν την κραυγή της. Μια σκέψη πέρασε ξαφνικά από το μυαλό του. Κοντοστάθηκε. Γύρισε το κεφάλι κι είδε ότι ο ξένος βρισκόταν ακόμη εκεί, μοιράζοντας καραμέλες στα παιδιά.

Ο Ναζίμ άρχισε να τρέχει. Έφτασε κοντά και στάθηκε μπροστά στον ξένο. Εκείνος, νομίζοντας ότι γι’ αυτό το λόγο ήρθε κοντά του, άπλωσε το χέρι και χαμογελώντας του προσέφερε καραμέλες. Ο Ναζίμ αρνήθηκε κάνοντας ένα νεύμα και με μια αστραπιαία κίνηση, άρπαξε τη φωτογραφική μηχανή που κρατούσε ο ξένος στο χέρι του. Την κοίταξε και δείχνοντάς την είπε στον ξένο τις μόνες αγγλικές λέξεις που ήξερε.. « children , hope, everywhere»!

Ο ξένος σταμάτησε να χαμογελάει και τον κοίταξε ξαφνιασμένος. « Τι περίεργο παιδί που είναι αυτό..» σκέφτηκε, κι αμέσως του είπε «Υes, children are hope everywhere! του είπε κι αμέσως πρόσθεσε « my little friend, this photo will make her journey everywhere and everybody will see! Let’s hope that somebody will make the difference for all the children everywhere in the world!!»

Τα μάτια του Nαζίμ άστραψαν. Παρόλο που δεν ήξερε Αγγλικά, εντούτοις το κοφτερό μυαλό του και η μεγάλη του αντίληψη, τον βοήθησαν να καταλάβει τι του απάντησε ο ξένος. Κούνησε καταφατικά το κεφάλι και δειλά άπλωσε το χέρι και του έδωσε τη φωτογραφική μηχανή. Ο ξένος χαμογέλασε και τον χάιδεψε στο κεφάλι.

Ο Ναζίμ τον χαιρέτησε με ένα νεύμα και κάνοντας μεταβολή προχώρησε προς το πόστο του. Έπρεπε να επιστρέψει στην δουλειά, την γνωστή της επαιτείας. Μόνο που αυτή τη φορά, τα μάτια του δεν είχαν απόγνωση. Το ένιωθε ότι ήταν χαρούμενα,γιατί έβλεπε χρώματα παντού γύρω του.. Ναι! Ξαφνικά όλα γύρω του είχαν γεμίσει χρώμα, η παραγκούπολη είχε βαφτεί στα χρώματα του ουράνιου τόξου!

Ξαφνικά, μια σκέψη γεμάτη φως άστραψε στο μυαλό του: « Ίσως κάποιος, κάπου, κάνει κάτι και για εμάς που ζούμε μακριά από το βλέμμα του Θεού», μονολόγησε χαμογελώντας.

Γύρισε στην βιτρίνα του καταστήματος και είδε το είδωλό του, μα αυτό που είδε τον ξάφνιασε. Το χαμόγελό του δεν είχε ίχνος απελπισίας και φόβου! Αντιθέτως, ήταν ένα άλλο χαμόγελο, σαν κάτι άλλο να του θύμιζε, ήταν κάτι που δεν το είχε δει στο πρόσωπό του ποτέ! "Τι περίεργο", σκέφτηκε "κάπου το έχω ξαναδεί αυτό το χαμόγελο αλλά.."

Ξαφνικά θυμήθηκε...

"Μα, ναι! Αυτό είναι το χαμόγελο της αισιοδοξίας κι είναι το ίδιο με αυτό του ξανθού παιδιού στο περιτύλιγμα της Αμερικάνικης σοκολάτας!" 
"Ίσως τελικά να μην είμαστε τόσο μακριά από το βλέμμα του Θεού, αλλά ούτε και των ανθρώπων!"

Σημείωση: H φωτογραφία αυτή απεικονίζει παιδιά παραγκούπολης και τραβήχτηκε από τον φίλο Θ.Παναγόπουλο, μανιώδη ταξιδευτή του κόσμου, σε κάποιο απο τα ταξίδια του στο Bangladesh. Toν ευχαριστώ θερμά για την διάθεση της φωτογραφίας αυτής για τη συγκεκριμένη ανάρτηση. (Είναι μια φωτογραφία που από την πρώτη ματιά με συγκλόνισε.)