Κορωνοϊός: Η νύχτα θα είναι μεγάλη. Οργανωθείτε! / COVID-19 Lockdown Guide

του Αλεξάνδρου Αστρινάκη, 
Ψυχιάτρου - Ψυχοθεραπευτή

Ξεκινήσαμε αμήχανα την καραντίνα, νομίζαμε θα διαρκέσει δέκα – δεκαπέντε μέρες. Περνάει ο καιρός, δεν φαίνεται η άκρη του τούνελ. Οι ευχές μας κυνηγάνε τον φόβο. 

Ιταλός επιδημιολόγος δηλώνει, 

«δεν βλέπω να γλιτώνουμε σε λιγότερο από 100 μέρες»!

COVID-19 Lockdown Guide: How to Manage Anxiety and Isolation During Quarantine

Τι κάνουμε κλεισμένοι στο σπίτι; 

Από τι κινδυνεύουμε; 

Η έννοια «ιδρυματισμός» ξεκίνησε από τα ψυχιατρεία και επεκτάθηκε σε δημόσιες υπηρεσίες, νοσοκομεία κλπ.

Όταν λέμε ιδρυματισμός εννοούμε τη νοσηρή εξάρτηση του τροφίμου από το ίδρυμα. Εννοούμε μια διαρκή θλίψη και δυσαρέσκεια, δύσκολες διαπροσωπικές σχέσεις, αίσθημα ματαιότητας, μελαγχολία.

Είναι τα ίδια που κινδυνεύουμε όλοι μας αν παραταθεί η καραντίνα. 

Να πάθουμε ιδρυματοποίηση στο σπίτι μας.

Αν αυτό συμβεί και αν συνεχίσουμε, όπως κάνουμε πολλοί από εμάς, να ζούμε μία χύμα καθημερινότητα τα πράγματα μέρα με τη μέρα θα δυσκολεύουν και το χειρότερο, όσο περνάει ο καιρός, λόγω της μελαγχολίας που θα μας περιβάλλει, δεν θα μπορούμε να αντιδράσουμε! 

Τι να κάνουμε;
Προσομοίωση της προηγούμενης ζωής μας. 

Σαν γνήσιοι ευρωπαίοι που είμαστε, η ζωή μας πριν την καραντίνα είχε χοντρικά τρεις τομείς δραστηριότητας: 

Δουλειά, προσωπικές σχέσεις, διασκέδαση – κοινωνικοποίηση. 

Και στους τρεις τομείς πρέπει να επιδιώξουμε την επανένταξή μας. Να τη σχεδιάσουμε με τρόπο ώστε να μοιάζει όσο γίνεται με την προηγούμενη ζωή μας.
Και συγκεκριμένα:

1. Δουλειά

2. Προσωπικές σχέσεις

3. Διασκέδαση – κοινωνικοποίηση.

1. Δουλειά: 

όσοι έχουν την ευχέρεια να δουλεύουν με το διαδίκτυο είναι τυχεροί. Οι υπόλοιποι μπορούν να προετοιμάζουν, να βελτιώνουν, να αποκτούν νέες δεξιότητες για τη στιγμή που θα ξανανοίξει η δουλειά.

Έχει σημασία να απασχολούνται κάθε μέρα τις ίδιες περίπου εργάσιμες ώρες με το αντικείμενο της δουλειάς τους.

Η δουλειά είναι ( ή τουλάχιστον πρέπει να είναι) δημιουργία, φαντασία , σχέση με τους άλλους.
Η δουλειά είναι από τα πράγματα που μας κάνουν να μην αισθανόμαστε άχρηστοι. 

Και στις συνθήκες που ζούμε αυτό είναι πολύ σημαντικό.

2. Προσωπικές σχέσεις. 

Εδώ είναι τα δύσκολα. Μακριά από ευκολίες του τύπου «γυναίκα μου είναι, μπορώ να μην την αγαπάω;» και άλλα εξιδανικευτικά η μακρόχρονη παραμονή στο σπίτι δίνει την ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα με τους αγαπημένους μας και ίσως να τους… αγαπήσουμε περισσότερο.

Θεωρητικά βέβαια γιατί πολλές φορές η εγγύτητα δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από αυτά που λύνει. Για αυτό η καραντίνα είναι μια ευκαιρία για να μιλάμε.

Όταν υπάρχει καυγάς μπορούμε να αφήσουμε να περάσει πρώτα και μετά από δύο περίπου μέρες να καλέσουμε τον / την συντρόφισσα μας, το παιδί μας ή και όλους μαζί και να ρωτήσουμε τι τους ενόχλησε από την συμπεριφορά μας, τι λάθος κάναμε και τι θέλουν να διορθώσουμε. 

Βάζοντας μπροστά τον εαυτό μας δημιουργούμε κλίμα αποδοχής και διαλόγου. Είναι μία ευκαιρία να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και τους άλλους.

Η γενικής φύσεως δήλωση «σας αγαπάω» είναι μια προσπάθεια να αποφεύγουμε τα δυσάρεστα που όμως βρίσκουμε διαρκώς μπροστά μας.

Πέρα από όλα αυτά είναι καλό να θυμόμαστε πως η αύξηση της εγγύτητας πολλές φορές φέρνει εκνευρισμό και ότι το αίσθημα αποξένωσης που προσκαλεί η καραντίνα μπορεί να προκαλέσει άγχος, θυμό και επιθετικότητα. 

Για αυτό πρέπει να είμαστε ανεκτικοί και υπομονετικοί μα τους άλλους περισσότερο από ότι ήμασταν στην προ κρίσεως εποχή.

3. Διασκέδαση – κοινωνικοποίηση.
Εδώ πρέπει να αξιοποιήσουμε πλήρως τις δυνατότητες του διαδικτύου. 

Τέρμα οι ατελείωτες ώρες μπροστά στο facebook ή στα δελτία καταστροφής που μεταδίδονται – σχεδόν – όλο το 24ωρο. 

Πολλή ασύνδετη πληροφόρηση γίνεται σκουπίδι, ταλαιπωρεί την μνήμη μας η οποία πασχίζει να οργανώσει και με τα συναισθήματα μας αυτά που μαθαίνουμε. 

Το μυαλό μας δεν είναι σκουπιδοτενεκές. 

Και στην καθημερινότητα, μπορεί να έχουμε ένα αριθμό διαφορετικών πραγμάτων που το καθένα έχει νόημα, αν τα βάλουμε όμως όλα μαζί σε ένα δοχείο τότε χάνουν το νόημα τους και συχνά αναρωτιόμαστε αν πρέπει να τα πετάξουμε. Συχνά συμβαίνει αυτό πχ. Με τα ενθύμια από τα ταξίδια μας.

Όχι λοιπόν στις άχρονες οθόνες, πληροφόρηση συγκεκριμένη στην πηγή που προτιμάμε και σε συγκεκριμένο χρόνο. 

Όχι στην τρομολαγνεία, τα σενάρια συνομωσίας και καταστροφής.
Μοιραζόμαστε τον φόβο μας, δεν τον μεγεθύνουμε για να προκαλέσουμε την προσοχή.

Και φτιάχνουμε πρόγραμμα που να περιέχει μουσική, ταινίες, θέατρο, οτιδήποτε συλλογικό.

Ίσως εδώ θα πρέπει να «καταπιέσουμε» και λίγο τα παιδιά μας για να τα σώσουμε από την εξάρτηση των παιχνιδιών και του διαδικτύου. Η εξάρτηση από την τηλεόραση, τα παιχνίδια θα είναι μία από τις πολλές βόμβες που θα σκάσουν, όταν τελειώσει η καραντίνα.

Να μην αποφεύγουμε να οργανώνουμε σε τακτική βάση, περίπου με τον ίδιο ρυθμό που βλέπαμε φίλους και συγγενείς συναντήσεις με Skype ή Messenger. 

Το ίδιο μπορούν να κάνουν και τα παιδιά μας, για να μιλάνε όμως και να κάνουνε παρέα όχι κλεισμένα σε παιχνίδια διαδικτύου. 

Και παιχνίδια να παίξουν με συγκεκριμένο πρόγραμμα και ωράριο 

(πχ 2 ώρες την ημέρα ακούγεται καλό).

Τέλος έχει σημασία να καταρτίσουμε ένα πρόγραμμα και να το τηρούμε , ας πούμε στο 80%. Θα μας σώσει από πλήξη, αίσθημα κενού, εκνευρισμό, αίσθημα ατυχίας (γιατί σε εμένα). 

Και να θυμόμαστε πως το πρόγραμμα που θα κάνουμε, προς το παρόν δεν έχει ορατό σημείο λήξης. Κανένα από τα μέτρα που πάρθηκαν δεν είναι υπερβολικό. Ο κίνδυνος είναι μεγάλος και υπαρκτός.
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ο Nicolás, έσωσε τον Esteban, που άλλα αγόρια κακοποιούσαν/saved a puppy from some of his peers who were torturing the animal.

Και τον πήγε στον κτηνίατρο με τις αποταμιεύσεις του

Nicolás, a 7-year-old boy who lives in Rosario, Argentina, has narrated that he saved a puppy from some of his peers who were torturing the animal.

Ο Nicolás είναι ένα 7χρονο αγόρι που ζει στο Rosario της Αργεντινής. Έκανε βόλτα με το ποδήλατο του όταν είδε άλλα παιδιά ηλικίας 8 έως 12 ετών να βασανίζουν ένα κουτάβι, έτοιμοι να τον σκοτώσουν πνίγοντας το. 

Χωρίς να διστάζει ούτε για μια στιγμή, παρόλο που τα άλλα παιδιά ήταν μεγαλύτερα από αυτόν, τους ζήτησε να σταματήσουν να τον χτυπάνε και έτρεξε στο σπίτι του για βοήθεια. Ενημέρωσε τη μαμά του και μαζί της έσωσε το κουτάβι. 

Ο μικρός Νικόλας έγινε εκείνη την ημέρα ένας σπουδαίος ήρωας.

...............
«Ήμουν με το ποδήλατο μου μέχρι που είδα δύο αγόρια με το κουτάβι που το έβαζαν σε ένα κουτί. Τότε κάποιος τον έριξε κλοτσιές και μετρώντας μέχρι το 3, τον πέταξαν. Ήθελαν να τον πνίξουν. Κάλεσα τη μαμά μου για βοήθεια και τον άρπαξε. Τον πήραμε σπίτι και τον κάναμε μπάνιο ».

«Ήταν έτοιμοι να τον σκοτώσουν! Αν ο Νικολάς δεν είχε παρέμβει, θα τον σκότωναν ».

Αλλά η καλή πράξη του Νικολά δεν τελείωσε εκεί: με τις δικές του αποταμιεύσεις, το αγόρι πήγε τον Esteban στον κτηνίατρο για εξέταση.
.....................
«Όταν ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε από το σχολείο, ο κύριος είπε ότι του έκαναν μια ζωγραφιά και είπαν τι συνέβη. Η «κυρία» του σχεδίου ήρθε και μου έδωσε μια ζωγραφιά, μια μπάλα και μια τσάντα γλυκών με σοκολάτες. Με συγχαίρουν… και μου άρεσε πραγματικά! ».

Ο Νικολά είναι υποδειγματικός άνθρωπος.

ολόκληρο το κείμενο εδώ: petsworld
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η Πείνα δεν είναι Ασθένεια Μεταδοτική όπως ο Κορωνοϊός...

και έτσι δεν μας αφορά το γεγονός ότι 1,5 εκατ. άνθρωποι πέθαναν από την πείνα

Προς προβληματισμό…

Ένα ιδιαίτερο σχόλιο ανάρτησε ο Πατρινός Νίκος Μαργαρίτης, το οποίο όντως προκαλεί προβληματισμό, γενικότερα:

3000 οι νεκροί από τον κορωνοϊό τους δύο πρώτους μήνες στον πλανήτη και 1,5 εκατομμύριο από την πείνα, αλλά η πείνα δεν είναι μεταδοτική και έτσι δεν μας αφορά…!!!!

«Βασικά πολιτικό πρόβλημα» είναι οι θάνατοι των παιδιών στην Αφρική από πείνα, σύμφωνα με έρευνα του Αφρικανικού Φόρουμ σχετική με την Πολιτική για τα Παιδιά (ACPF). 

Σύμφωνα με τα στοιχεία, οι μισοί θάνατοι παιδιών στην αφρικανική ήπειρο οφείλονται στην πείνα, παρά την ουσιαστική ανάπτυξη που έχει επιτευχθεί τα τελευταία χρόνια.

Όπως τονίζει στην έκθεσή του το Φόρουμ, που έχει την έδρα του στην Αντίς Αμπέμπα, περίπου 60 εκατομμύρια παιδιά στερούνται το φαγητό και ένα στα τρία παιδιά στην Αφρική κινδυνεύει ή πεθαίνει από πείνα. 

Ειδικότερα, όπως αναφέρεται, ένα παιδί πεθαίνει κάθε τρία δευτερόλεπτα εξαιτίας της στέρησης τροφής (περίπου 10.000 την ημέρα) και παρά το γεγονός ότι γενικά στον πλανήτη η κατάσταση έχει βελτιωθεί, στην Αφρική τα πράγματα διαρκώς επιδεινώνονται τα τελευταία 10 χρόνια.
Το Φόρουμ τονίζει ότι η λύση του προβλήματος είναι ζήτημα πολιτικής απόφασης.
«Η παιδική πείνα είναι βασικά πολιτικό πρόβλημα», εξηγεί ο Ασέφα Μπεκέλε, στέλεχος του Φόρουμ. 

«Είναι αποτέλεσμα μιας ανίερης συμμαχίας μεταξύ πολιτικής αδιαφορίας, έλλειψης λογοδοσίας από τους κυβερνώντες και διεφθαρμένης διακυβέρνησης», τονίζει.
Και εξηγεί: 

«Όσο προφανής και γυμνή είναι η πραγματικότητα, η τραγωδία αυτή παραμένει σιωπηλή, κανείς δεν την αναγνωρίζει, όλοι την ανέχονται, ίσως γιατί είναι πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι φτωχοί».

Σύμφωνα με τον Μπεκέλε, «είναι απολύτως απαράδεκτο να πεινούν τα παιδιά στην Αφρική τον 21ο αιώνα. Τα στοιχεία είναι ανησυχητικά. 

Ο υποσιτισμός των παιδιών οφείλεται στην ακραία φτώχεια, την ανισομερή και άνιση οικονομική ανάπτυξη, στην ανισότητα μεταξύ των φύλων και το διαλυμένο σύστημα διανομής τροφής. Αν και η Αφρική παράγει περισσότερη τροφή από ποτέ, δεν έχει εξασφαλίσει την ασφαλή πρόσβαση των παιδιών σε καλύτερη διατροφή».
Οι αριθμοί είναι συγκλονιστικοί: εννέα στα 10 παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στην ελάχιστη ποσότητα τροφής όπως αυτή ορίζεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, ενώ δύο στα πέντε δεν έχουν τακτικά γεύματα.
........

περισσότερα εδώ: ideopigi
Πηγή:
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι