«Πότε θα κάνεις παιδί;» Η απαγορευμένη ερώτηση... Please Stop Asking When I’m Going to Have a Baby

Είναι γνωστό ότι οι άνθρωποι συνήθως δεν είναι ευχαριστημένοι με τον αριθμό παιδιών που έχεις.

Έτσι λοιπόν, από τότε που ο Mini Me ήταν μερικών μηνών, υπήρχαν διάφοροι που με ρωτούσαν πότε θα κάνω το επόμενο.

Η απορία τους όλο και μεγάλωνε καθώς ο καιρός περνούσε, ο Mini Me γινόταν νήπιο από βρέφος και θεωρούσαν ότι να, τώρα είναι κατάλληλη στιγμή για να το κάνεις.

Δε θα ξεχάσω μια φορά που ένας πολύτεκνος γνωστός μου, μου είπε ότι η «κατάλληλη διαφορά ηλικίας» για τα αδέρφια είναι 3 χρόνια.

«Πρέπει να κάνεις ένα δεύτερο».

«Εντάξει θα κάνω» του είπα. Η αμέσως επόμενη ερώτηση του ήταν πιο επίμονη.

«Πότε θα κάνεις δεύτερο παιδί;»

«Σήμερα» του απαντάω, μιας και ο Mini Me ήταν ήδη 2 και κάτι οπότε μόλις που προλάβαινα την «κατάλληλη διαφορά ηλικίας».

Ο καιρός πέρασε, ο μικρός έγινε μεγάλος, οι συνθήκες ήταν καλές πια για να μεγαλώσουμε την οικογένεια μας χωρίς να μας νοιάζει ποια είναι η κατάλληλη διαφορά ηλικίας ή οτιδήποτε άλλο. Θέλαμε απλά να φτιάξουμε μαζί άλλο ένα μικρό ανθρωπάκι από αγάπη.

Ο Mini Me ήρθε με την πρώτη, ακούραστα, αβίαστα, αμέσως. Δε προλάβαμε να καταλάβουμε ότι θέλαμε παιδί, ήμουν ήδη έγκυος. Σαφώς νόμιζα ότι αυτό δεν αλλάζει, το ίδιο θα γινόταν και με το δεύτερο παιδί μου. Όμως όχι. Αυτό δε με θα με ενοχλούσε ιδιαίτερα… Αν δεν φούντωνε η αδιακρισία των γύρω μου που μου θύμιζε ότι θα έπρεπε να είμαι έγκυος και εγώ δεν είμαι! Γιατί δεν είμαι;

Mετά από άλλη μια φορά που δεν ήμουν έγκυος και ενώ άρχισα να αναρωτιέμαι το γιατί, με έπιασε μια θεία του Husband και αδιάκριτα και στα κρυφά με ρώτησε.

«Πόσο είσαι;»

Αμέσως κατάλαβα, αλλά εντέχνως έκανα τη χαζή.

«Πόσο έγκυος είσαι βρε; Έλα, τι δεν είσαι έγκυος; Εγώ αμέσως το κατάλαβα με το που σε είδα»

Και προσπαθούσα να την πείσω για κάτι που δεν έπρεπε να δώσω καν αναφορά.

«Όχι δεν είμαι έγκυος» της είπα χαμογελαστά. «Όταν θα είμαι θα σας το πούμε, δεν έχουμε πρόβλημα, δεν θα το κρατήσουμε κρυφό»

Όταν στη πραγματικότητα εκείνο που ήθελα να πω είναι «Θα ήθελα πολύ να είμαι έγκυος αλλά δεν είμαι και δεν ξέρω το γιατί, στο πρώτο παιδί έμεινα με την πρώτη, τώρα τι μου συμβαίνει, αυτό που με ρωτάς με πονάει πολύ και δεν σε αφορά κιόλας!»

«Ααα με συγχωρείς» μου λέει απογοητευμένη, «ήμουν σίγουρη ότι είσαι».

Και ένιωσα ότι την απογοήτευσα τόσο πολύ που δεν ήμουν έγκυος όσο απογοήτευσα τον εαυτό μου.

Ο καιρός περνούσε. Όχι πολύς αλλά μου φαινόταν αιώνας. Άρχισα να σκέφτομαι διάφορα. Και δεν ξέρω αν οι άνθρωποι με ρωτούσαν πάντα με τόση ένταση και συχνότητα πότε θα κάνω δεύτερο παιδί ή αν τώρα με πείραζε τόσο πολύ, αλλά νομίζω ότι με ρωτούσαν τουλάχιστον μια φορά τη μέρα! Λες και το μυριζόταν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτό και ήθελαν να μάθουν τι ακριβώς!

«Πότε θα κάνεις ακόμη ένα;», «Άντε τι περιμένετε;», «Δε θα κάνεις δεύτερο;»,  «Προσπαθείτε καθόλου;», «Πρέπει να έχει παρέα, μόνο του θα τον αφήσεις;». «Είναι καλό να έχουν αδέρφια τα παιδιά» «Τι; Δε θέλεις ποτό; Άρα είσαι έγκυος;».

Και άλλα που με βύθιζαν ακόμη περισσότερο γιατί έπρεπε να απαντάω χαμογελαστή, χωρίς να δείχνω το «πρόβλημα» μου. Μια πίεση φοβερή που με έκανε να χάσω τον ύπνο μου και να σκέφτομαι διάφορα πια. Πως θα είναι η ζωή με ένα μόνο παιδί…

Η γυναικολόγος μου ήταν ξεκάθαρη. Άγχος. Το κατάλαβε χωρίς να της πω τίποτα άλλο. «Απέβαλλε το άγχος και όταν θα ξανάρθεις θα είσαι έγκυος».

Καλά εντάξει, πώς να μείνω έγκυος; Δεν έχω ιδέα πώς να αποβάλλω το άγχος. Ένα ακόμη άγχος που ήρθε να επιβαρύνει την ήδη πολύ αγχωμένη καθημερινότητα μου. Η δουλειά ένα πολύ μεγάλο μέρος του άγχους, το παιδί, το σπίτι, να προλάβω, να ανταποκριθώ. Και το άγχος που μου δημιούργησαν οι γύρω μου!

Θύμωσα! Με όλα! Με τη δουλειά που με άγχωνε τόσο πολύ, με τις συνθήκες ζωής μας, με τη καθημερινότητα, με τις ελάχιστες ώρες που μπορούσα να είμαι πια με την οικογένεια μου και με εκείνους που μου το θύμιζαν συνεχώς! Θύμωσα πολύ!

Το έβγαλα από το μυαλό μου. Τελείως. Γύρισα τη ζωή ανάποδα. Δεν θα καθορίζει τη ζωή μου αυτό.

Την επόμενη φορά που με ρώτησαν 2 φίλες πότε θα μείνω έγκυος η απάντηση μου βγήκε πολύ γρήγορη, αυθόρμητη και με μια δόση χιούμορ γιατί στις συγκεκριμένες μπορούσα να το κάνω. Ήθελα να λυτρωθώ για όλες τις προηγούμενες φορές.

«ΔΕΝ μπορώ να κάνω δεύτερο παιδί»

Παγώσαμε στιγμιαία όλοι. Και εγώ μαζί γιατί το άκουσα να βγαίνει από τα χείλη μου.

Δεν ήταν αλήθεια αλλά τελικά με έκανε να νιώσω καλά! Να μην έχουν καμία προσδοκία, να μη με ξαναρωτήσουν! Το συζητήσαμε λίγο και έμεινε εκεί.

Την επόμενη φορά που δεν ήμουν έγκυος, δεν το πήρα τόσο κατάκαρδα. Άρχισα να το βγάζω από το μυαλό μου και να συνεχίζω τη ζωή μου. Οι απαντήσεις μου πια στις αδιάκριτες ερωτήσεις ήταν κυνικές και κοφτές. Αυτό με βοήθησε γιατί ελαττώθηκαν.

Και αμέσως μετά… Μετά ήρθε ένα θετικό τεστ. Ακριβώς τη περίοδο που το έβγαλα από το μυαλό μου.

Θα ήθελα να πω το εξής. Κανένας από εκείνους που με ρωτούσαν επίμονα για το πότε θα κάνω δεύτερο παιδί δε πιστεύω ότι το έκανε με κακό σκοπό. Όμως επειδή πίσω από το χαμόγελο δεν ξέρει κανείς ποτέ τι βρίσκεται, η ερώτηση «Πότε θα κάνεις παιδί» είναι μια απαγορευμένη ερώτηση που δεν πρέπει να γίνεται ποτέ από κανέναν.

Έστω και αν πρόκειται για το δεύτερο. Έστω εάν είναι κάποιος πολύ κοντινός.

Μιλήστε για αυτό το τόσο ευαίσθητο θέμα μόνο αν το ανοίξει ο ενδιαφερόμενος και ποτέ άλλοτε. Σκεφτείτε πόσο πολύ μπορεί να πονέσει κάποιος που προσπαθεί ήδη και δεν τα καταφέρνει. Πόσο περισσότερο άγχος του δημιουργείται όταν ουσιαστικά αυτό που πρέπει να κάνει είναι να παραδεχτεί για άλλη μια φορά ότι δεν έρχεται ένα παιδί στη ζωή τους ακόμη. Τώρα σκέφτομαι πόσο άγχος θα είχα γλιτώσει εάν δεν με ρωτούσαν μαζικά και αδιάκριτα όλοι εκείνοι.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σας έρθει αυτή η ερώτηση στα χείλη, όσο καλή και αν είναι η διάθεση σας, σταματήστε την. Και αν θέλει το άτομο που έχετε απέναντι σας, να είσαστε σίγουροι ότι θα σας πει από μόνο του. Μη κάνετε την απαγορευμένη ερώτηση. Μη ρωτήσετε «Πότε θα κάνεις παιδί;»

Λίζα

e-mama.gr

undefiningmotherhood.com
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Άραγε πως ζούσαμε τότε, χωρίς τηλεόραση, χωρίς κινητά…»

Οι γενιές της αλάνας είναι οι γενιές που είχαν τα πιο όμορφα παιδικά χρόνια, έξω από το σπίτι και όχι μπροστά σε μία οθόνη τηλεόρασης.

Ενδεχομένως, τα σημερινά παιδιά ν’ αναρωτιούνται πόσο άδεια θα ήταν η ζωή τους χωρίς την τεχνολογία, καθώς δεν μπορούν να καταλάβουν πως απλά θα ήταν ελεύθεροι.

Μα πως ζούσαμε τότε…

…χωρίς κανάλια

…χωρίς tablet

…χωρίς play-station

…χωρίς iPhone

…χωρίς εορτοδάνεια

…ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ!

Οι γενιές της αλάνας: Οι δρόμοι ήταν η παιδική χαρά

Παλιότερα δεν υπήρχαν τηλεοράσεις, στερεοφωνικά, ή τηλεοπτικά παιχνίδια, δεν υπήρχαν χρήματα για ακριβά παιχνίδια και οι γονείς μας ήταν πολύ απασχολημένοι για να ασχοληθούνε μ΄εμάς. Ευτυχώς η κίνηση στους δρόμους ήταν μικρή η δεν υπήρχε, οπότε ο δρόμος ήταν η παιδική χαρά μας. Οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια, καθώς και στους μικρούς κήπους μπροστά παίζαμε έξω έως ότου βράδιαζε και δεν βλέπαμε πια.

Οι γενιές της αλάνας: Έφτιαχναν μόνοι τους τα παιχνίδια

Από τα χαρακτηριστικά στοιχεία της παλαιότερης εποχής ήταν ότι τα πιο αγαπημένα παιχνίδια ήταν αυτά που τα φτιάχναμε μόνοι μας, αφού η κατασκευή τους, η συνεχής τροποποίηση και τελειοποίησή τους αποτελούσε από μόνη της το μεγαλύτερο ίσως παιχνίδι.

Οι γενιές της αλάνας: Το παιχνίδι με τα τσέρκια

Είχαμε, το παιχνίδι με τα τσέρκια. Υπήρχαν ξύλινα σε διάφορα μεγέθη για τα κορίτσια με τα ραβδιά τα κυλούσαν στα πεζοδρόμια.Τα αγόρια είχαν σιδερένια τσέρκια.Κέρδιζε το παιδί που θα έφτανε πρώτο στο προκαθορισμένο σημείο.

Οι γενιές της αλάνας: Το πατίνι

Το πατίνι είναι ένα όχημα χωρίς μηχανή, χωρίς πεντάλ και χωρίς σέλα ή άλλο κάθισμα, στο οποίο ο οδηγός στέκεται όρθιος η» καθιστός τοποθετώντας το ένα πόδι του στον πεπλατυσμένο άξονα που ενώνει τους δυο τροχούς ενώ με το άλλο δίνει ώθηση με συνεχείς παλινδρομικές κινήσεις εκκρεμούς ώστε να μετακινηθεί το όχημα.

Οι γενιές της αλάνας: Περνά, περνά η μέλισσα

ΠΕΡΝΑ, ΠΕΡΝΑ Η ΜΕΛΙΣΣΑ Τα παιδιά, από 6 και πάνω, διαλέγουν από τα πιο μεγάλα, δυο μάνες και η κάθε μια παίρνει με λάχνισμα τον ήλιο ή το φεγγάρι. Οι 2 μάνες σχηματίζουν με τα χέρια τους μια καμάρα και στέκονται όρθιες στη μέση. Τα υπόλοιπα παιδιά σχηματίζουν μια γραμμή, το ένα πίσω απ’ το άλλο, κρατημένα απ’ τη μέση ή απ’ τη ζώνη τους.

Όπως έχουν σχηματίσει τη σειρά προχωρούν προς την καμάρα τραγουδώντας:Περνά, περνά η μέλισσα Με τα μελισσόπουλα Και με τα παιδόπουλα! ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΣ ΚΥΡΑ ΜΑΡΙΑ Πιάνονται απ’ το χέρι και σχηματίζουν κύκλο, ενώ ένα κορίτσι απ’ τα μεγαλύτερα, η κυρα-Μαρία, στέκεται στη μέση. Αρχίζουν να γυρίζουν γύρω γύρω και τραγουδούν, ενώ η κυρα-Μαρία προσπαθεί να περάσει ανάμεσά τους. Εκείνη την εποχή, τα παιδιά είχαν απαραίτητα μαζί τους και από μία ξύλινη σφεντόνα (τέγκαλα) για το κυνήγι των πουλιών και για το σημάδι διαφόρων στόχων.

Οι γενιές της αλάνας: Κρυφτό και τυφλόμυγα

Μετά από κλήρο, ένας παίκτης τα «φυλούσε» (δηλ. μετρούσε μέχρι ένα αριθμό με κλειστά μάτια). Σε τούτο το χρονικό διάστημα, οι άλλοι παίκτες κρυβόντουσαν . Αυτός που τα φύλαγε είχε σκοπό να βρεί έναν παίκτη . Μόλις τον έβρισκε , τα φύλαγε αυτός.

Η τυφλόμυγα παίζεται από δύο παιδιά και πάνω. Στην αρχή όλοι τραβάνε έναν κλήρο για να δούνε ποιος θα τα φυλάει. Αυτός κλείνει τα μάτια του με ένα μαντήλι . Την ώρα που τα έχει κλειστά τα παιδιά ανακατεύονται. Όποιο παιδί πιάσει πρέπει να βρει πως το λένε δηλαδή ποιο είναι. Αν το αναγνωρίσει τότε αυτό το παιδί κάνει τη τυφλόμυγα. Και έτσι αυτό συνεχίζεται.

Οι γενιές της αλάνας: Το Μπιζζ και οι βόλοι

Το Μπιζζζ! Μαζεύονται τα παιδιά και αποφασίζουν ποιος θα τα «φυλάει». Αυτός λοιπόν κάθεται σ’ ένα σκαμνί ή στέκει σκυφτός και βάζει το δεξί του χέρι κάτω από την αριστερή του μασχάλη, κρατώντας την παλάμη ανοιχτή προς τα επάνω, ενώ με το αριστερό του χέρι κρατάει κλειστά τα μάτια του. Οι άλλοι παίκτες στέκονται προς τ’ αριστερά του και ένας απ’ αυτούς τον πλησιάζει, του χτυπάει την ανοιχτή παλάμη και ύστερα απομακρύνεται μαζί με τους άλλους. Όλοι χοροπηδούν γύρω του και στρυφογυρίζουν το δάχτυλο τους φωνάζοντας «Μπιζζ!» όπως κάνει η μέλισσα. Αυτός που τα φυλάει πρέπει να μαντέψει ποιος τον χτύπησε.

Εάν τον ανακαλύψει, τότε εκείνος παίρνει τη θέση του αλλιώς το παιχνίδι συνεχίζεται κατά τον ίδιο τρόπο. Τα αγόρια έπαιζαν «βόλους» έστρωναν τους βόλους σε μια σειρά, και τα παιδιά έριχναν το καθένα το δικό του βόλο από κάποια καθορισμένη απόσταση, προσπαθώντας να πετύχουν κάποιον από τους «στρωμένους» βόλους. Όποιο βόλο πετύχαινε το παιδί, τον κέρδιζε.

by Χριστίνα Προφαντή
enimerotiko.gr

Τα Χριστούγεννα και ο αιφνίδιος θάνατος

Τί είμαστε;
Τίποτε δεν είμαστε.
Νομίζουμε ότι κάποιοι είμαστε και κοκορευόμαστε.
Εγώ έτσι, εγώ αλλιώς, εγώ το τάδε, εγώ το δείνα.
Την τύφλα μας. Όχι μόνο δεν είμαστε τίποτε, αλλά δεν ξέρουμε και τί μας γίνεται.

Εκεί που έχουμε όλα τα καλά και είμαστε ωραίοι και σπουδαίοι έρχεται ένας κορωνοϊός, ένα τόσο δα πραγματάκι, τόσο μικρό, που αμφισβητείς ότι υπάρχει και Πάρτον κάτω.
Κι από ωραίοι, γινόμαστε μοιραίοι.

Ένα τόσο δα πραγματάκι, μικροσκοπικό, αόρατο και από την μια μέρα στην άλλη, 20 χιλιάδες νεκροί στην πατρίδα μας.
Από την μια στιγμή στην άλλη εκατομμύρια νεκροί σε όλο τον κόσμο.
Και λες, ναι μωρέ πεθαίνουν, αλλά εμένα θα πιάσει τώρα;
Σιγά μη με βρει εμένα ο κορωνοϊός και πες - πες στις ειδήσεις, τόσοι νεκροί σήμερα, τόσα κρούσματα χθες, το συνηθίζουμε και παρατηρούμε λες και βλέπουμε σινεμά, ότι κάπου αλλού συμβαίνει.
Και συνεχίζουμε να ζούμε όπως ζούσαμε, χωρίς να παίρνουμε ούτε ένα μάθημα.

Αυτοί της Εκκλησίας έχουν μια δέηση που λέει:
«Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ τοῦ διαφυλαχθῆναι από αἰφνιδίου θανάτου».
Που πάει να πει, σε παρακαλώ Θεέ μου, προστάτεψε με να μη πεθάνω ξαφνικά, να μη ξεχαστώ και δεν προλάβω να προετοιμαστώ για το ύστατο Χαίρε!

Που πάει να πει, να μη «φύγω» με πικρία,
να μη φύγω θυμωμένος, γεμάτος οργή,
που πάει να πει, μη φύγω γεμάτος θλίψη,
που πάει να πει να μη φύγω μες τη μοναξιά και την μιζέρια.

Άμα είναι να φύγω, καλό είναι να φύγω κι όσες ώρες έχω ζήσει να τις έχω ζήσει με Χαρά.
Όσο ζήσω να το ζήσω με ανθρώπους που με αγαπάνε.

Να λέω την καλημέρα μου με την καρδιά μου σε όλο τον κόσμο.
Να χαίρομαι το παραμικρό από τα δώρα του Θεού.
Να ρίχνω την ματιά μου στον διπλανό μου.
Να τον στηρίζω όσο μπορώ.
Να μοιράζομαι τη ζήση μου, όλοι αδέρφια είμαστε εξάλλου.

Αυτά να κάνω για να μη με βρει ο αιφνίδιος θάνατος και πω την ύστατη στιγμή: δεν πρόκαμα.
Αμ, προλάβαινες, αλλά είχες τον νου σου στην πάρτη σου.

Αυτή είναι η συνταγή: Δεν είμαι τίποτε και δεν είμαι μόνος.
Οφείλω να ζω με Χαρά.
Και Χαρά θα έχω άμα νοιάζομαι και για τους άλλους.

Αυτό είναι το μήνυμα της Ημέρας
Αυτό μας έφερε η Γέννηση.
Γι αυτό ήρθε στον κόσμο.
Αυτό μας δίδαξε.
Αυτό έκανε Λόγω και Έργω.

Ήρθε σήμερα για να μας τα δώσει όλα.
Ας δώσουμε κι εμείς το κάτι τις μας στον διπλανό μας.

Καλά Χριστούγεννα

 

Το Χαμομηλάκι