ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ;

Σε μια εβδομάδα είναι Χριστούγεννα!
Πάντα μου άρεσαν τα Χριστούγεννα, γιατί δίναν άλλη νότα στη ζωή!
Μια ανάταση ψυχής και μια ζεστασιά!
Ακόμα και μίζερος να ήσουν και γκρινιάρης, αγαπούσες όλο το κόσμο.
Τουλάχιστον είχες ένα χαμόγελο η ένα μειδίαμα στο πρόσωπο!
Περπατάω στους δρόμους φέτος και βλέπω φάτσες σκληρές και σκυθρωπές.
Φάτσες που δεν έχουν όρεξη, όχι μόνο να σου πουν καλημέρα, αλλά που δεν έχουν κουράγιο να πουν καλήμερα ούτε στον εαυτό τους.
Προτιμούν να μη σκέφτονται, γιατί αν σκεφτούν θα τρελαθούν!
Θα μου πεις τι καλό να σκεφτούν;

Σα γονιός πενθείς για τον Αλέξη.
Ένα παιδί που θα μπορούσε να ήταν δικό σου!
Σα πολίτης φοβάσαι γι αυτά που θα γίνουν για σένα χωρίς εσένα!
Σε μια δημοκρατία λίγων ινστρουχτόρων που, στο όνομα της δημοκρατίας, σου επιβάλλουν ο,τι θέλουν!
Σαν εργαζόμενος περιμένεις τη σειρά σου στην ανεργία, γιατί κάποια αφεντικά θα τη κάνουν λαμογια εν μια νυκτί, αδιαφορώντας αν εσύ ζεις!
Κι όλα αυτά που θα πάρεις για δώρο θα φύγει σε υποχρεώσεις!
Σαν Έλληνας ντρέπεσαι που ζεις σ αυτό το χώρο της Ελλάδας του σήμερα!
Που οι δολοφόνοι και οι τραμπούκοι, πληρώνουν 5 ευρώ τη μέρα και είναι ελεύθεροι γιατί είναι του κράτους!
Που σου λένε στις συλλογικές (αν υπάρχουν πια) συμβάσεις οτι το επιπλέον σε μια μάνα με τρία παιδιά είναι 5%!
ΠΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΣΟΥ ΔΕ ΣΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΜΙΑ ΖΩΗ!!!!
Σα κάτοικος αυτής της πόλης που λέγεται Αθήνα, νοιωθεις οτι περπατάς σε βομβαρδισμένη πόλη του Ιράκ, έτσι και πας στο κέντρο!
Το γιατί?
Απλό!
Κατά τη δικιά τους ερμηνεία φταίνε 200 ανεγκέφαλα 15χρονα.
Για μένα φταίνε οι εγκέφαλοι που ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ πίσω από ανήλικα 15χρονα, οι οποίοι εδρεύουν κάπου στην Αλεξάνδρας!!!!
Σα τηλεθεατής άστα να πάνε!
Διαφημίσεις με ολίγον από σκουπίδι!
Σα καταναλωτής?
Εκεί να δεις!
Κάθε τόσο που πας super market βλέπεις τους περισσότερους να μετράνε το δεκάλεπτο!
Σα παιδί τι να περιμένεις;
Ένα δώρο από τον άι Βασίλη που θα είναι η μια γκαστρωμένη barbie, η κάνα στρατιωτακι και καμιά μπάλα!
Και μετά?
«άντε στο δωμάτιό σας να παίξετε να μας αφήσετε ήσυχους»!
Σα φοιτητής;
Μπαίνεις με το χαμόγελο στα χείλη και βγαίνεις, μετά από 5 χρόνια, ένας γερασμένος άνεργος έτοιμος να σκάσεις!
Ερωτικά;
Ζευγάρια στο δρόμο χωρίς μια αγκαλιά.
Να συζητούν μόνο τις αγωνίες τους για το αύριο!
Πως να μιλήσουν για έρωτα, όταν το αύριο δεν υπάρχει, αν δε παλέψεις περισσότερο από το Χριστό!
Κράτος σταυρωμένων!
Ξαπλωμένοι στα καρφιά μας περιμένοντας τους σταυρωτηδες να μας καρφώσουν!
Έλα μωρέ Γιώργο!
Έχουμε την υγειά μας, θα μου πεις!
Έτσι είναι.
Το μόνο που έχουμε πια είναι η ελευθερία να επιλέξουμε με τι θα κάνουμε κακό και σ αυτή!
Κάθονται μωρέ που μας κοιτάνε να υποφέρουμε, ο καθένας κουβαλώντας το δικό του σταυρό κι αυτοί μιλάνε για της πατρίδας τη μεγάλη στολή!
Wow!
Στολίστηκε το δέντρο στο Σύνταγμα!
Μόνο που φέτος το κάθε στολίδι είναι το βλέμμα του Αλέξη, το κλάμα της μάνας, το τρέξιμο του άνεργου, το γιατί του φτωχού, το γαμώτο του δεκαπενταρη, το κατεβασμένο πρόσωπο του εικοσάχρονου φοιτητή, που λέει "γιατί σπούδασα ο μακακας αφού ήταν εύκολο να πάω στο x-factor και στα 16 μου να είμαι φίρμα";
Γιατί, γιατί, γιατί.
Κάθε κάστα ανθρώπων κι από ένα μεγάλο γιατί.
Αναπάντητο!
Αφήσαμε τη ζωή μας να μας τη ποδηγετήσουν!
Αφήσαμε τα παιδιά μας στους δρόμους να μας εκπροσωπήσουν στις κινητοποιήσεις.
Εμείς τα βλέπαμε από τη τηλεόραση και λέγαμε: "αχ και να μουν κι εγώ εκεί! Αλλά πια έχω γίνει 30ρης, 40ρης, 50ρης. Ριτααααααα δεν έχει χαρτί υγείας στη τουαλέτα. Αύριο να πάρεις αυτό το γκοφρέ που είχε προσφορά! Σκουπίζει καλά το χοντρό μας ποπό από το φαγητό και το πλατύ μας από το καναπέ"!!!
Αφήσαμε τα παιδιά μας να σπάσουν το σάπιο κι εμείς τα κατηγορήσαμε κι από πάνω.
Τα κατηγορήσαμε γιατί τα ζηλεύουμε!!!!
Αχ μωρέ φίλε είναι απλή η ζωή!
Τόσο απλή, που το μόνο που χρειάζεται είναι έρωτας και αγώνας!
Έρωτας για να ζήσουμε κι αγώνας για να περιφρουρήσουμε τον έρωτα από τους ανέραστους σταυρωτηδες μας!
Τόσο απλά!
Δοκίμασε το!!!!!

ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!
ΚΑΤΙ ΑΛΛΑΖΕΙ!
ΔΕ ΤΟ ΜΥΡΙΖΕΙΣ;;;
--------------------------------- 

Από τον Γιώργο Κρανιώτη
http://kraniotis.blogspot.com
http://amorgos1962.blogspot.com/
.

Καλές γιορτές σε όλα τα παιδιά του κόσμου

Αγαπημένο μου χαμομηλάκι, 

Καλές γιορτές σε όλα τα παιδιά σε κάθε γωνιά του πλανήτη......

Το ξύλο δεν αποτελεί παιδαγωγικό μέσο. Ο φόβος δεν αφήνει χώρο για αγάπη.

Ποτέ δεν μπορείτε να επιτύχετε τη συμπεριφορά που θέλετε από το παιδί σας με βάση τη σωματική υπεροχή.

Ανήκουν, συνήθως, στη σφαίρα της φαντασίας αυτές οι τηλεοπτικές οικογένειες στις οποίες τα παιδάκια, με το χαμόγελο στα χείλη, υπακούν πρόθυμα τους γονείς τους, δεν αντιδρούν αρνητικά και δεν δυσανασχετούν ποτέ. Στην πραγματικότητα, αυτά τα πεισματάρικα πλασματάκια των τριών χρόνων, συνήθως, είναι ανυπάκουα. Μερικές φορές δεν υπακούν, γιατί απλώς θέλουν να κάνουν κάτι άλλο. Το μικρούλι σας δεν έρχεται να φάει -παρά το επίμονο κάλεσμά σας- γιατί θέλει να παίξει λίγο ακόμη.

Είναι πιο σημαντικό γι΄ αυτό να ολοκληρώσει το παζλ παρά να ευχαριστήσει τη μανούλα και να ικανοποιήσει το αίσθημα της πείνας. Αυτό είναι απλώς αντίθεση ενδιαφερόντων, όχι απειθαρχία. Λύση σίγουρα δεν αποτελεί η επιβολή της άποψής σας συνοδευόμενη από τη δικτατορική διαταγή "Έλα τώρα αμέσως". Βρείτε μια συμβιβαστική λύση με το παιδί σας και ακολουθήστε τη. Δώστε του λίγο χρόνο να τελειώσει το παιχνίδι και το πιθανότερο είναι ότι θα σας ακολουθήσει πρόθυμα. 
Άλλες φορές πάλι, το μικρούλι σας δεν κάνει αυτό που του ζητάτε, γιατί δεν έχει καταλάβει ακριβώς τι θέλετε. Ούτε αυτό είναι απειθαρχία. Όταν όμως σας παρακούει για να ελέγξει τα όριά του (και τα δικά σας) σαν μια επίδειξη της δύναμης και της ανεξαρτησίας του, ε, τότε είναι απείθαρχο.

Να ξέρετε, πάντως, ότι στη συντριπτική πλειονότητά τους, οι μαμάδες αντιδρούν βίαια (έστω και μία μόνο φορά στη ζωή τους), όταν το μικρό σκανδαλιάρικο πλασματάκι τους τις βγάζει εκτός εαυτού με τις αταξίες και τις διαβολιές του. Το αποτέλεσμα είναι κάποια ξυλιά στον ποπό του ατίθάσου μπόμπιρα, πάντα εν βρασμώ ψυχής. Δεν χρειάζεται να βασανίζεστε από ενοχές για ένα παρόμοιο περιστατικό που είναι μια άμεση συνέπεια της απειθαρχίας. Η βία όμως δεν αποτελεί μέθοδο πειθαρχίας. Αυτό να το θυμάστε πάντα! Ποτέ δεν μπορείτε να επιτύχετε τη συμπεριφορά που θέλετε από το παιδί σας με βάση τη σωματική υπεροχή. 'Οταν το ξύλο χρησιμοποιείται συστηματικά ως μέθοδος πειθαρχίας, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για το παιδί: μπορεί να το τραυματίσει ανεπανόρθωτα όχι μόνο σωματικά αλλά και συναισθηματικά. Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι αν το μικρούλι σας σας παρακούσει και αναγκαστείτε να το χτυπήσετε, την επόμενη φορά που θα το ξανακάνει (γιατί είναι παρορμητικό και έχει αδύναμη μνήμη) πώς θα του επιβληθείτε; θα το χτυπήσετε πιο δυνατά; Αυτό αποτελεί μια επικίνδυνη κλιμάκωση της βίας, που μπορεί να μετατρέψει το αρχικό χαστούκι σε ξυλοδαρμό και να προκαλέσει σοβαρό τραυματισμό στο παιδί. Το τραυματίζει σωματικά και συναισθηματικά, όπως ήδη αναφέραμε. Το ξύλο δεν αποτελεί παιδαγωγικό μέσο.

Δεν σταματά απλώς το παιδί από την αταξία, αλλά το ταπεινώνει. Κάθε χαστούκι είναι και ένα χτύπημα στην αξιοπρέπεια του παιδιού, που αποθαρρύνεται και νιώθει ανασφάλεια. Μέσα από το ξύλο, το παιδί δεν μπορεί να καταλάβει το σωστό και το λάθος. Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει το σφάλμα του, δεν θυμάται γιατί τιμωρήθηκε. Η τιμωρία αυτή το εξαγριώνει και το κάνει να αισθάνεται αβοήθητο. Το ξύλο τραυματίζει τις ανθρώπινες σχέσεις. Το παιδί φοβάται, γεγονός που αποκλείει τη δημιουργία σχέσεων εμπιστοσύνης και καλής επικοινωνίας. Ο φόβος δεν αφήνει χώρο για αγάπη. Το ξύλο αναπαράγεται. Τα παιδιά που μεγαλώνουν με χαστούκια και ξυλιές, εξοικειώνονται με τη βία και μαθαίνουν να θεωρούν τη βίαιη συμπεριφορά φυσιολογική, με συνέπεια να αρχίσουν και αυτά να χτυπούν, στην αρχή τα άλλα παιδάκια και αργότερα τα δικά τους. Το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο και για παιδάκια που έχουν μάθει να πειθαρχούν μέσα από απειλές για βία. "Αν δεν έρθεις να κοιμηθείς αμέσως, θα φας ένα γερό χέρι ξύλο". Και εδώ οι γονείς χρησιμοποιούν τον εκφοβισμό για να επιβληθούν.

ΠΗΓΉ