Η πιο νόστιμη πετρόσουπα του κόσμου! Μαθήματα ζωής για μας και τα παιδιά μας

Πριν από πολλά χρόνια, υπήρχε ένας άνθρωπος, του οποίου του άρεσαν τα ταξίδια γιατί ήθελε να γνωρίζει συνεχώς νέο κόσμο να συνεργάζεται μαζί τους και να μαθαίνει ή να τους μαθαίνει νέα πράγματα και νέες συνήθειες...

Σε ένα από τα ταξίδια του έτυχε το εξής φοβερό. 

Περπατούσε για ώρες μέσα σε ένα σκοτεινό μονοπάτι, μέσα σε χιονοθύελλα, προσπαθώντας να φτάσει σε ένα χωριό όπου θα μπορούσε να περάσει αυτήν τη δύσκολη νύχτα. Με τα πολλά, φτάνει στο χωριό και άρχισε να ψάχνει την πλατεία του.

Περνώντας μέσα από τα σοκάκια του χωριού, έβλεπε πίσω από τις κουρτίνες φιγούρες ανθρώπων να τον κοιτούν, αλλά κανείς δεν τραβούσε τις κουρτίνες για να εμφανιστεί και να χαιρετήσει τον ταξιδιώτη... απλά οι πιο τολμηροί άνοιγαν τα παράθυρα, μόνο και μόνο για να κλείσουν επιδεικτικά τα παντζούρια. Γεμάτος απορίες αλλά όχι απογοήτευση ο φίλος μας, τελικά φτάνει στην πλατεία του χωριού και εκεί του έρχεται μία τρομερή ιδέα... αφού πεινούσε και κρύωνε έπρεπε να πείσει τους δύσπιστους χωρικούς για τις καλές προθέσεις του.

Μαζεύει λοιπόν ξύλα και ανάβει πρόχειρα μία φωτιά. Πάνω στη φωτιά ακουμπάει του τσουκάλι του, έχοντας τοποθετήσει μέσα μία μεγάλη χιονόμπαλα, για να λιώσει και να γίνει νερό... και μία μεγάλη... Πέτρα! 

Μία γριούλα που τον κρυφοκοιτούσε πίσω από τις κουρτίνες του σπιτιού της, δεν αντέχει και βγαίνει έξω για να δει από κοντά τι «μαγείρευε» ο ταξιδιώτης...

-Καλησπέρα...
-Καλησπέρα καλή μου κυρία... τι μπορώ να κάνω για σένα;
-Να, ήθελα να δω τι μαγειρεύεις...
-Ααα... μαγειρεύω μία ωραία πετρόσουπα....
-Και τι έχει μέσα αυτή η πετρόσουπα;
-Να... έχει, νερό... και μία πέτρα....αλλά εάν είχα και λίγο σέλινο .. θα γινόταν ακόμη πιο νόστιμη....
-Νομίζω έχω εγώ λίγο σέλινο στο σπίτι μου... θα πάω να φέρω...

Έτσι κι έγινε... η καλή γριούλα πήγε έφερε σέλινο το έκοψαν και το πετάξανε μέσα στη σούπα...
(το ίδιο έγινε και με τους άλλους χωρικούς του χωριού... ο ένας έφερε καρότα, ο άλλος κριθάρι, η άλλη κρέας, ο άλλος κρεμμύδια, πατάτες, λεμόνι, αλάτι, πιπέρι... κλπ).

Και έτσι έκατσαν όλοι μαζί στην πλατεία του χωριού και έφαγαν την πιο νόστιμη πετρόσουπα του κόσμου.
________

antikleidi

- Γιατί έρχεσαι στο σχολείο παιδί μου; -Για να παίξω!! Η απαξίωση του σχολείου από τους μαθητές

Συνάδελφοι,
Ζητώ προκαταβολικά να μου συγχωρέσετε το θάρρος να εκφράσω με έναν τρόπο λίγο διαφορετικό ( έναν φανταστικό διάλογο) που όμως θα μπορούσε να είναι αληθινός - και νομίζω ότι εν τέλει είναι -, αφού έστω και σιωπηρά έχει ίσως διενεργηθεί στις τάξεις κάποιων (δεν ξέρω πόσων).
Ελπίζω να μην παρεξηγηθώ. Ιδού λοιπόν:

Η απαξίωση του σχολείου από τους μαθητές

- Γιάννη, γιατί έρχεσαι σχολείο παιδί μου;
-Ερχόμαστε για να παίξουμε.
-Έρχεστε για να μάθετε.
- Ωραία. Ας παίξουμε τότε.
- Μα πρέπει να μάθετε.
-Τότε θα παίξουμε μόνοι μας.
- Τότε θα τιμωρηθείτε
-Και τι σημαίνει αυτό;
- Θα αποβληθείτε από το μάθημα.
- Δεν πειράζει, θα παίξουμε την άλλη ώρα.
- Είστε θρασείς. Θα αποβληθείτε για 2 ημέρες.
- Δεν πειράζει. Θα παίξουμε την επόμενη.
- Μα γιατί έρχεστε στο σχολείο;
- Δεν είπαμε; Για να παίξουμε.
- Ναι αλλά, ο Κώστας έρχεται για να μάθει.
- Έρχεται για να δώσει εξετάσεις.
- Δεν διαφωνούμε. Αυτό προϋποθέτει ότι θα μάθει.
- Στην καλύτερη περίπτωση όσα του χρειάζονται για τις εξετάσεις.
- Δεν αρκεί αυτό;
- Βεβαίως, για να πετύχει στις εξετάσεις αρκεί. Αλλά εσείς είπατε ότι ερχόμαστε για να μάθουμε.

- Τι δεν καταλαβαίνεις; Για να περάσεις στις εξετάσεις πρέπει να μάθεις. Είναι απλό.
- Τι να μάθεις;
- Την ύλη.
- Ποια ύλη;
- Των εξετάσεων.
- Τίποτε άλλο;
- Αυτό είναι πολύ. Μάθε αυτό.
- Και τα υπόλοιπα;
- Ποια υπόλοιπα;
- Όσα δεν υπάρχουν στις εξετάσεις.
- Δεν σου φτάνουν όλα αυτά που πρέπει να μάθεις;
- Όχι. Γιατί δεν τα ξέρω.
- Πώς να τα ξέρεις αφού δεν τα έχεις μάθει ακόμα;
- Και πως ξέρω ότι είναι αυτά που θέλω να μάθω; Πρέπει πρώτα να τα μάθω για να δω αν ήθελα να τα μάθω; Κι αν δεν είναι αυτά που θέλω;

- Πρέπει να με πιστέψεις. Αυτά είναι.
- Και πως ξέρεις τι θέλω εγώ;
- Το ξέρω.
- Πως;
- Είναι σημαντικά.
- Για ποιόν;
- Για μένα και φυσικά για σένα και για όλους. Είναι ο ανθρώπινος πολιτισμός. Είναι οι γνώσεις του ανθρώπου.
- Θα με διδάξεις τις γνώσεις του ανθρώπου; Κι αυτές θα τελειώσουν με τις εξετάσεις;
- Όχι. Θα συνεχίσεις στο Πανεπιστήμιο.
- Και εκεί θα τις μάθω;
- Όχι όλες. Μέρος τους. Το τέλειο δεν υπάρχει. Προσεγγίζεται συνέχεια.
- Εγώ όμως ξέρω σίγουρα απόλυτα κάτι που εσύ το ξέχασες προσεγγίζοντας την τέλεια γνώση.
- Τι;
- Ότι θέλω τρελά να παίξω.
- Οπότε τι θα κάνεις;
- Θα παίξω.
- Και εγώ τι θα κάνω;
- Δεν ξέρω. Μπορείς να διδάξεις τον Κώστα τις γνώσεις σου. Εγώ θα παίξω.

Δημοσιεύτηκε από το χρήστη Μαρνέζος Κωνσταντίνος