Thursday 21 April 2016

Γερμανική Κατοχή-Εμφύλιος: Η Βαρυχειμωνιά των Ελληνικών Σχολείων

Οι Γερμανοί έκαναν επίταξη σε 8.345 σχολεία για τις ανάγκες τους, ενώ στα λιγοστά που έμειναν ελεύθερα η σχολική χρονιά δεν κράτησε πάνω από τρεις μήνες.
Την επόμενη χρονιά η κατάσταση ήταν ακόμη χειρότερη.
Το σχολικό «έτος» 1941-42 διήρκεσε 20 ημέρες.
Η λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μπορεί να σήμαινε για τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης την επιστροφή στους κανονικούς ρυθμούς, για την Ελλάδα, όμως, η κατάσταση παρέμεινε ίδια λόγω του ξεσπάσματος του Εμφυλίου. 
Περίπου 1.700 σχολεία θα καταστραφούν, ενώ πολλά παιδιά θα στρατολογηθούν.
Ο αστικός κρατικός μηχανισμός ήταν ανύπαρκτος. 
Στις πρωτοβουλίες για την ανασύνταξή του, ενεργό ρόλο είχαν πλέον οι Αγγλοι σύμμαχοι. 

Για το εκπαιδευτικό σύστημα που θα έπρεπε να ακολουθηθεί, ο Μακ Μίλαν (υπουργός για θέματα Μεσογείου της κυβέρνησης Τσόρτσιλ και μετέπειτα πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας) είχε συμβουλεύσει τον Πλαστήρα τον Μάρτιο του 1945 να επιλέξει η χώρα μας «τον δρόμο της καμήλας», δηλαδή να πηγαίνει σταθερά ευθεία, χωρίς να παρεκκλίνει ούτε προς τα δεξιά ούτε προς τα αριστερά. Με δύο λόγια, να μην επιτρέψει πολιτικές σκοπιμότητες να εισέλθουν στον χώρο του σχολείου.

Σε επίπεδο πραγματικότητας, η κατάσταση ήταν κωμικοτραγική. Ελλείψει Δημοσίου δεν υπήρχαν μισθοί για να πληρωθούν δάσκαλοι. 

Την πρωτοβουλία για τη λειτουργία των πρώτων σχολείων την πήραν συνταξιούχοι και αδιόριστοι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι έναντι ενός πιάτου φαγητού από γονείς αναλάμβαναν να μάθουν γράμματα τα παιδιά (σ.σ. ο αναλφαβητισμός κινούνταν στα επίπεδα του 50%), τα οποία είχαν να πάνε σχολείο πριν από την Κατοχή.

Τους χειμερινούς μήνες, οι μαθητές υποχρεούνταν να φέρουν μαζί με το τετράδιό τους, βιβλία δεν είχαν τυπωθεί λόγω έλλειψης υποδομών. Και ένα κούτσουρο για τη σόμπα ή και το φαγητό του δασκάλου αν ήταν η σειρά της οικογένειάς τους να φροντίσει για τη σίτισή του. 
Τα παιδιά των πιο φτωχών οικογενειών θα έτρωγαν στο σχολείο από τη βοήθεια της UNNRA (ή Ούντρα για τους πολλούς), της Οργάνωσης Βοήθειας και Αποκατάστασης των Ηνωμένων Εθνών.

Οι άτακτοι μαθητές
υποχρεώνονταν να πάνε ώς το δέντρο της αυλής για να κόψουν τη βίτσα, το κλαδί του δέντρου που χρησιμοποιούνταν για την τιμωρία τους, ενώ οι ακόμη πιο «θορυβώδεις» έμεναν για αρκετές ώρες μόνοι τους στο σχολείο μετά το τελευταίο κουδούνι. 
Η σύγκριση με το σήμερα φαντάζει σαν να υπάρχει χάσμα αιώνων, αν και η εποχή δεν είναι και τόσο μακρινή. 
Κάποιοι στην οικογένειά μας την έχουν ζήσει και μας την αφηγούνται· σαν παραμύθι ή έναν εφιάλτη που είχε, τελικά, αίσιο τέλος.

Ο μικρός Χάρης πρέπει να μεταβεί άμεσα στο Λονδίνο
Lets End Harry's Cancer Together

Επειδή πιστεύουμε στα θαύματα, επειδή έχουμε δικαίωμα σε αυτά τα διεκδικούμε.
Αυτή την διεκδίκηση θέλει και πρέπει να κάνει ο μικρός Κερκυραίος Χάρης Μπράβος και χρειάζεται ώθηση από εμάς…



Ο μικρός Χάρης πάσχει από μία επιθετική μορφή καρκίνου. 
Δυστυχώς οι γιατροί εκτιμούν πως ο χρόνος αρχίζει να είναι αντίπαλος πια του Χάρη.
Η μόνη σανίδα σωτηρίας είναι να νοσηλευτεί σε ειδική κλινική στην Μεγάλη Βρετανία. Το κόστος απαγορευτικό! 

Η οικογένεια του έχει δώσει γη και ύδωρ για να τα καταφέρει να εξασφαλίσει τα νοσήλια, ενώ αντίστοιχα το σύστημα των προσκόπων όπου ανήκει ο Χάρης έχει διοργανώσει ολόκληρη πανελλήνια εκστρατεία για να συγκεντρωθούν τα χρήματα. Την ίδια ώρα, το κράτος είναι ηχηρά ΑΠΩΝ.
Ωστόσο ο Χάρης μπορεί να χαμογελάσει ξανά…και μπορούμε να συνεισφέρουμε και εμείς σε αυτό. Λίγες ημέρες πριν την Μεγάλη Εβδομάδα και τα μηνύματα που εκπέμπει αυτή θα έχουμε την δυνατότητα να γίνουμε κοινωνοί σε ένα θαύμα.
Η πίστη μας στο Θεό και οι προσευχές μας για τον μικρό Χάρη αλλά και ελάχιστα χρήματα που θα τον κάνουν προσγειωθεί στην Μεγάλη Βρετανία είναι η αρχή του θαύματος!
Η Τράπεζα Πειραιώς ενεργοποίησε ένα παλαιότερο λογαριασμό του στο οποίο μπορούμε με ασφάλεια να συνεισφέρουμε με πρώτο στόχο τις 192.000€ για το πρώτο στάδιο της θεραπείας, που αν έχει ομαλή έκβαση θα αγγίξει τις 500.000€ σε βάθος ενός έτους. Ας κάνουμε την προσπάθεια.
Όσοι μπορείτε να καταθέσετε υπάρχει ο παρακάτω τραπεζικός λογαριασμός

ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ PIREAUS BANK (BIC: PIRBGRAA) 

IBAN: GR2701718800006880123870109 
(ΔΙΑΚΑΙΟΥΧΟΙ ΓΕΩΡΓΙΑ ΣΙΑΜΑΝΔΟΥΡΑ/ΕΛΕΝΗ ΣΙΑΜΑΝΔΟΥΡΑ/ΧΑΡΗΣ ΜΠΡΑΒΟΣ)

pinakio

Τα Βυζαντινά Kάλαντα του Λαζάρου, του «αγέλαστου»: Που 'σουν Λάζαρε, που 'ναι η φωνή σου

Λάζαρος, ο «αγέλαστος»
Η ελληνική Παράδοση θέλει τον φίλο του Χριστού να είναι σοκαρισμένος από αυτά που αντίκρισε στον Άδη με αποτέλεσμα να χαμογελάσει μόνο μια φορά μετά την ανάστασή του.


Κάποτε λέγεται πως ο «αγέλαστος» Λάζαρος είδε κάποιον χωρικό στο παζάρι να κλέβει μια στάμνα και να φεύγει. Τότε χαμογέλασε λέγοντας 
«Βρε τον ταλαίπωρο. Για ιδές τον πώς φεύγει με το κλεμμένο σταμνί. Ξεχνάει ότι κι αυτός είναι ένα κομμάτι χώμα, όπως και το σταμνί. Το 'να χώμα κλέβει τ' άλλο . Μα δεν είναι να γελούν οι πικραμένοι;»
iefimerida
Που 'σουν Λάζαρε, που 'ναι η φωνή σου
όπου σ' έκλαιγαν οι αδερφοί σου.
Ήμουνα στη γη παραχωμένος
Και με τους νεκρούς ανταμωμένος.
 
Τα χεράκια μου σταυρό δεν είχαν,
Τα ποδάρια μου αγναντισμένα.
Τα ματάκια μου γιομάτα δάκρυ
Και το στόμα μου πικρό φαρμάκι.
 
Ήρθεν ο Χριστός και ξύπνησέ με
Κι απ΄το μνήμα μου εσήκωσέ με.

Ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα Βάγια
Ήρθε η Κυριακή που τρων τα ψάρια.

- Πού ’σαι Λάζαρε, που είναι η φωνή σου
που σε γύρευε η μάνα κι η αδερφή σου.
 

- Ήμουνα στη γη, στη γη βαθιά χωμένος
κι από τους εχθρούς, εχθρούς βαλαντωμένος.

Bάγια, βάγια των Bαγιών
τρώνε ψάρια, τον κολιόν
και την άλλη Kυριακή

ψήνουν το παχύ τ’ αρνί.

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki