Ο ΗΛΙΘΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΝΗΛΙΘΙΟΙ

Φοβάμαι στ' αλήθεια μην έχουμε τους ηγέτες που μας ταιριάζουν. Μήπως πέρα από τις αυταπάτες, εκφράζουν και το τι είμαστε. Και περισσότερο φοβάμαι μήπως από τους ισχυρούς ηγέτες ενός έστω πολύπλοκου και άδικου κόσμου, πάμε σε αυτούς που ηγεμονεύουν τα πάντα, με όπλο το προσωπικό τους τίποτα. Χωρίς φραγμούς, όνειρο, ανησυχία. Και για να το πω απλά. Είναι δυνατόν, ένας ιταλός, που έκανε τη διαδρομή από τον Δάντη ως τον Τολιάτη, με όλο αυτό το γονιδιακό σχεδόν φορτίο ενός εκλεπτισμένου πολιτισμού, να επιλέγει ως ηγέτη του τον Σίλβιο; Να εγκαταλείπει τον Μιχαήλ Άγγελο, τη Φαλάτσι έστω για να προσεγγίσει έναν αλλοπρόσαλο με κομοδινί μαλλί και πληρωμένες πουτάνες; Που εξηγεί τον κόσμο με όργανο όχι οποιαδήποτε θεωρία ή ιδεολογία, αλλά το γερασμένο του μόριο; Ούτε καν με τον έρωτα. Δέκα δευτερόλεπτα σπερματικής επιβεβαίωσης.

Ναι, η ιστορία πάντα σφραγιζόταν από τις προσωπικότητες και πολλές φορές από τις σκοτεινές τους πλευρές. Τους μύχιους πόθους και τις ανθρώπινες αδυναμίες. Κανένας δεν ήταν Άγιος. Υπήρξαν και Ασπασίες και Ιωσηφίνες εκτός από Περικλήδες και Ναπολέοντες. Ο ηγέτης όμως, ακόμη και αν τον όριζε η σκοτεινή του πλευρά, δημόσια, αξιακά, ανήκε στην φωτεινή πλευρά. Το φαινόμενο Μπερλουσκόνι είναι διαφορετικό. Δεν υπερισχύει ούτε η αδυναμία ούτε η υποκριτική έστω στάση του ηγέτη. Υπερισχύει η ανοησία. Η ανοησία που γίνεται αξία, και τρόπος συμπεριφοράς, και στο τέλος επικρατούσα κατάσταση.

Ο Μπερλουσκόνι είναι μια περίπτωση όμως, που εκφράζει μια κοινωνική απόγνωση. Ή έστω κατάντια. Η Ιταλία, μια χώρα φορτωμένη από πολιτικά βάρη (όσο και η Ελλάδα), ταλαιπωρημένη από αντιπαραθέσεις που πήραν βίαιη μορφή (τρομοκρατία, παρακράτος), πέρασε ξαφνικά στο άλλο άκρο. Σε απολιτίκ επιλογές, που στην πραγματικότητα είναι βαθιά πολιτικές. Φέρνουν στο προσκήνιο την συντήρηση, πασπαλισμένη με life style και σκόνες αγγέλου. Πριν από χρόνια απαγορεύτηκε να προβληθεί μια εκπομπή που αποκάλυπτε πως η πλειοψηφία του ιταλικού κοινοβουλία κάνει χρήση κόκας. Οι μαφία αλωνίζει δεκαετίες, αλλά οι συντηρητικές κυβερνήσεις στην πολιτική τους ατζέντα βάζουν ως πρώτο θέμα τους μετανάστες. Το παρακράτος, αφού απέτυχε να ανοίξει την πόρτα της δημοκρατικής ιταλίας, μπαίνει τώρα από τα τηλεοπτικά παράθυρα του Μπερλουσκόνι. Ο Σίλβιο θερίζει αυτό που έσπειρε. Αφού ελέγχοντας τα ΜΜΕ, καθιέρωσε ως πολιτισμό μιας χώρας την τηλεοπτική ελαφρότητα και την πολιτική των ανοήτων, δικαίως τώρα τα κυβερνά.

Δεν με ενοχλεί ούτε το Κάμα Σούτρα, ούτε η αγοραία ηδονή. Με ενοχλεί που όλο αυτό το πλέγμα φαντάζει απολύτως φυσικό για έναν ηγέτη που είναι υποχρεωμένος να φαίνεται αλλιώς. Το να φαίνεται αλλιώς δεν είναι υποκρισία. Είναι κατανόηση των αδυναμιών του (έχει δικαίωμα σε αυτές) και λειτουργία του ως παράδειγμα. Είναι κάτι σαν τον αρχηγό μιας ομάδας στο γήπεδο που έχει τραυματιστεί, πονάει αλλά δείχνει πως είναι καλά. Γιατί είναι παίκτης σε μια ομάδα.

Το φαινόμενο Μπερλουσκόνι είναι μια κατάντια που δεν οριοθετείται από σύνορα. Θα εξαπλώνεται. Ο Γέλτσιν (έχω ιδία άποψη) ήταν ένας μεθύστακας που όριζε το μέλλον του κόσμου. Ποτέ όμως ο αλκοολισμός και η συμπεριφορά του δεν ήταν παράδειγμα. Το Κρεμλίνο προσπαθούσε επιμελώς να το κρύψει. Ο Τσώρτσιλ ήταν επίσης ένας αλκοολικός αλλά οι Βρετανοί δεν θα ήταν μαζί του αν το ήξεραν. Αυτή είναι η διαφορά με τον Μπερλουσκόνι. Πως η αδυναμία, η ανοησία, η άνοια ίσως, προσπαθούν να επιβληθούν ως κοινωνική συμπεριφορά. Όπως ακριβώς οι χαζές, σιλικονούχες, κοκαινομανείς ξανθές στην τηλεόραση. Ο Μπερλουσκόνι δεν αναμετριέται με αξίες. Δημιουργεί τις δικές του. Είναι ένα πλαίσιο ασφυκτικού ελέγχου της κοινωνίας, όταν αυτή παραδίδεται στην ανοησία, το τρελό χαροκόπι, τις ψευαισθήσεις ευτυχίας, τη μη σκέψη. Ο Μπερλουσκόνι είναι ο πρωθυπουργός μιας έφηβης, που βγαίνει ξημερώματα απ' το κλαμπ, τύφλα, τσακισμένη, τόσο έξω απ τις πραγματικές της ανάγκες της, που θεωρεί πως ίσως να χρειάζεται να μπει ακόμη περισσότερο στα σκατά και όχι να βγει για να ευτυχίσει. Ο Καβαλιέρο είναι ο πρωθυπουργός της. Αυτός την έφτιαξε για να την κυβερνήσει... 

 

Συντάκτης: Κώστας Βαξεβάνης

πηγή: Πανδωρικώς

O Tempora  o Mores!

Το κοινωνικό προφίλ των θυμάτων της παιδικής πορνογραφίας

Αντίθετα με τους δράστες, τα θύματα έχουν ένα κοινό: Κανένα οπτικοακουστικό υλικό πορνογραφικού περιεχομένου με παιδιά δεν έχει «τραβηχθεί» χωρίς αυτά να πονέσουν, είτε σωματικά είτε ψυχικά, και χωρίς να έχουν πέσει θύματα εκμετάλλευσης.

Το κοινωνικό προφίλ των θυμάτων -βρέφη, νήπια, έφηβοι- παρουσιάζει πολλές εκφάνσεις. Το ψυχολογικό όμως είναι ίδιο και δεν αμφισβητείται.

Το πορνογραφικό υλικό που προέρχεται από τη νότια Αμερική και την ανατολική Ευρώπη, δηλαδή φτωχές χώρες, αφορά παιδιά τα οποία είναι συνήθως στην εφηβεία, αποτελούν μέλη οικογενειών που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας και αναγκάζονται να παίξουν τον εξευτελιστικό αυτό ρόλο, είτε με τη συναίνεση των γονιών τους είτε επειδή εκείνοι τα πούλησαν είτε επειδή απήχθησαν.

Μια άλλη κατηγορία θυμάτων αποτελούν τα παιδιά που ζουν περιθωριοποιημένα και τα παιδιά που έχουν πέσει θύματα κακοποίησης από την ίδια τους την οικογένεια. Η «εύκολη λεία» δηλαδή για τους κατ' επάγγελμα παραγωγούς παιδικής πορνογραφίας.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως τα παιδιά αυτά είναι τα μόνα θύματά τους. Ολοένα και περισσότεροι ανήλικοι αυτοθυματοποιούνται παγκοσμίως, καθώς χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο χωρίς την επίβλεψη ενηλίκων (4 στα 10) ή επικοινωνούν με αγνώστους (8 στα 10) σε δωμάτια επικοινωνίας, όπως προκύπτει από έρευνα στον Καναδά.

Ένα στα πέντε παιδιά που χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο καλούνται από έναν άγνωστο σε κατά πρόσωπο επαφή (έρευνα πανεπιστημίου της Ιρλανδίας), 57% εκτέθηκαν σε διαδικτυακή πορνογραφία παρά τη θέλησή τους (pop-up ιστοσελίδες) κι ένας στους πέντε ανηλίκους αποπλανήθηκε σεξουαλικά ή προσεγγίστηκε με αυτόν το σκοπό, όπως προκύπτει από το σύνολο των περιπτώσεων που διερευνήθηκαν στις ΗΠΑ.

Στόχος των παιδόφιλων του Διαδικτύου στην πλειονότητά τους ήταν τα κορίτσια. Όπως προκύπτει από τις έρευνες, οι ανήλικοι -εν δυνάμει θύματα- έχουν ελάχιστη επαφή με τους γονείς τους, δεν έχουν περιορισμούς από αυτούς στην ώρα που θα πέσουν για ύπνο ή θα επιστρέψουν στο σπίτι και μπορούν να χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο στο δωμάτιό τους ή σε άλλο χώρο χωρίς επίβλεψη.

Είναι συνήθως ήσυχα, ντροπαλά ή μοναχικά παιδιά, τα οποία ενδέχεται να μην έχουν πολλούς φίλους και τους αναζητούν στο Ίντερνετ. Η έλλειψη επικοινωνίας με τους γονείς τα οδηγεί να εξερευνήσουν τη σεξουαλικότητα μέσα από το Διαδίκτυο. Η εμπιστοσύνη που δείχνουν στους ψεύτικους «φίλους» τους και η έλλειψη αυτοπεποίθησης καθιστά τα παιδιά αυτά εύκολο στόχο.

Των ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ - ΑΡΓΥΡΩΣ Κ. ΜΩΡΟΥ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/08/2007

Ντροπή για τον "πολιτισμό" μας...

θα σας σοκάρω με αυτό που βρήκα στο διαδίκτυο, σε ένα site για εξαφανισμένα παιδιά αλλά πρέπει όλοι να το δείτε. Η ιστοσελίδα είναι το enfants kidnappes, www.kidnapping.be, βέλγικο site απο ότι έχω καταλάβει. δυστυχώς είναι στα γαλλικά αλλά θα σας πω με λίγα λόγια περί τίνος πρόκειται αυτό που παραθέτω πιο κάτω.

Τον Μάρτιο του 1998, ένα ακόμα παιδί εξαφανίσθηκε στην Πορτογαλία, ο Pedro.

Αγαπητό μου χαμομηλάκι,

Σε αυτή λοιπόν την βελγική ιστοσελίδα, στάλθηκε η φωτογραφία ενός αγοριού από κάποια άλλη ιστοσελίδα (συγκεκριμένα, από κάποιους που χάσανε και εκείνοι ένα παιδί τον Johnny και ψάχνουν απεγνωσμένα να το βρουν μέσω του internet και οι οποίοι έχουν κι άλλες παρόμοιες φωτογραφίες-δεν ξέρω που τις βρίσκουν) , δεμένο και βασανισμένο από κάποιον παιδόφιλο, που ίσως είναι το εξαφανισμένο αγόρι, ο Pedro. Ίσως και όχι. Οι γονείς του Pedro είναι σίγουροι ότι είναι ο γιος τους.

Το σίγουρο είναι ότι αυτό το συγκεκριμένο βασανισμένο παιδί κάποιοι γονείς το ψάχνουν. Ίσως σας θυμίσει κάποιον. Θα το στείλω και στο Χαμόγελο του παιδιού. Στο site αυτό, παρακαλούν λοιπόν όποιος γνωρίζει κάτι για αυτό το αγόρι, να επικοινωνήσει με την οργάνωση αυτή των enfants kidnappes. Θα μου πείτε είναι μακριά το Βέλγιο και η Πορτογαλία. Ποτέ δεν ξέρει κανείς.

Όπως και να χει το πράγμα, η φωτογραφία από μόνη της αρκεί για να ευαισθητοποιηθούμε όλοι. Εγώ νευρίασα πολύ μόλις την είδα. Μόνο μίσος ένιωσα για τον άνθρωπο που βασανίζει αυτό το αγγελούδι.

Des photos du petit Rui pedro sur un site pédophile ?
09 août 2007
C'est un lecteur qui en a avisé la rédaction de l'Association Enfants Kidnappés.
Selon ce dernier des similitudes existeraient entre les deux photos. Kidnapping.be à pris contact avec le site d'où est extrait cette photo afin de savoir si ils savent à quelle date ce cliché à été pris. Le site dont question est un site crée suite à l'enlèvement d'un petit garçon prénommé Johnny. Il reçoit régulièrement (NDLR: le site) des photos trouvée sur le net mettant en scène des petits garçons dans l'espoir d'y retrouvé Johnny. Dans cette attente, si quelqu'un reconnaît cet enfant qu'il se fasse connaître auprès de notre association.Ne nous précipitons pas! N'oublions pas qu'une photo d'une gamine avait été vue sur le net et que l'on a longtemps cru qu'il s'agissait d'une fillette enlevé 3 ans plutôt. La famille de la fillette a été alertée avec les doutes, les espoirs mais surtout la souffrance que cela comporte. Pour enfin apprendre que la fillette sur la photo n'était pas leur fille kidnappé! Aussi restons prudent en la matière. Par acquis de conscience, l'Association Enfants Kidnappés à déjà avisé les autorités compétentes en la matière ainsi que la police espagnole et Interpol.

Kidnappés le 4 Mars 1998
30 juillet 2007
Né le 01 janvier 1987, Rui PedroTeixeira Mendonça à disparus jouant devant le bureau de sa maman à Lousada au Portugal.
Le cas de Rui à été cité plusieurs fois dans la presse portugaise, comme exemple d'un enlèvement ayant eu une approche policière très différentes comparé à l'enquête sur Madeleine.La semaine dernière, la maman de Rui Pedro a vu, pour la première fois, des photos de son fils tel qu'il serait maintenant selon des techniques connues et utilisés dans d'autres kidnapping. L'image a été réalisé par les spécialiste de Scotland Yard faisant suite à une demande de la police portugaise, après que le journal portugais "Expresso" ait pris l'initiative de demander l'aide de la police britannique.Les membres de la famille de Rui Pedro sont allés à l'étranger, plusieurs fois, à leurs propres frais, afin de suivre certains indices.
Des images d'un garçon avec de fortes similitudes à Rui Pedro ont été saisie avec du matériel pédophile par la police britannique et suisse.
En janvier 2002, la police portugaise a reçu des photos d'un garçon attaché par les poignets en hauteur et bâillonné saisies à un pédophile. Filomena Teixeira (NDLR: La maman) a vu les images et elle est sûre que c'est son fils!La famille a ouvert un compte en bancaire pour demander des donations pour aider à trouver Rui Pedro. Le compte n'a jamais obtenu plus de mille euros. La famille a envoyé un message de solidarité à Gerry et Kate McCann et les a invités à être membres "de l'association portugaise des enfants disparus". Le message a été envoyé le 11 mai, mais ils n'ont reçu aucune réponse.