3 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ - DISABLED.GR

 Σε όλους τους γονείς παιδιών με αναπηρίες, που έχετε ήδη ξεκινήσει με αγωνία έναν δρόμο δύσβατο κι ανηφορικό, θέλω να στείλω ένα μήνυμα: Δεν είμαστε τυχαίοι. Μας επέλεξε ο Θεός για τα δύσκολα. Η Αξιοπρέπεια, η Υπομονή, το Όραμα η Πίστη, η Ελπίδα, και η Αγωνιστικότητα είναι μοναδικές επιλογές, η ζωή μας είναι μονόδρομος... Ας την δεχτούμε, ας την αγαπήσουμε και ας αγαπηθούμε... Ας αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα στο όραμα και την ελπίδα.

ΛΥΓΕΡΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Το blog της μάνας Κουράγιο

Μια πορεία δικιά μας, κατά τα ΜΜΕ, δεν αξίζει μία μπροστά σε ένα νέο δίσκο ενός πρώτο ή ξανά εμφανιζόμενου τραγουδιστή.

Διαμαρτυρία των ΑμεΑ
χωρίς λέξεις (κραυγές)!

3 Δεκέμβρη, παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρίες. Μέρα διαμαρτυρίας, γιορτής, διεκδίκησης, κανείς δεν ξέρει. Η αλήθεια είναι ότι εκείνη τη μέρα οι περισσότεροι δεν έχουν καμία διάθεση να βγουν από το σπίτι τους και να κατέβουν στο κέντρο της πόλης, της κωμόπολης ή του χωριού τους, δείχνοντας ότι υπάρχουν, ζουν και αναπνέουν καθημερινά, ότι δικαιούνται και διεκδικούν ένα μικρό κομμάτι της καθημερινότητας που αξίζει ο κάθε πολίτης.

Πραγματικά, δεν τους αδικώ. Ίσως το ίδιο να έχει περάσει κι εμένα από το μυαλό μου πολλές φορές. 

Όταν όλα είναι προκαθορισμένα, τακτοποιημένα και πολλές φορές πουλημένα από αναπηροπατέρες, αναπηρόφιλους ακόμα και από δήθεν αγωνιστές, τι να κατέβεις να κάνεις στο πεζοδρόμιο; Να διαδηλώσεις ή να κλάψεις τη μοίρα σου; Κατά πως φαίνεται οι περισσότεροι προτιμούν να κάνουν το δεύτερο, αλλά από την ασφάλεια και τη ζεστασιά του σπιτιού τους, παρακολουθώντας τα ελάχιστα λεπτά προβολής από τα ΜΜΕ, της όποιας φιλότιμης ή μη προσπάθειας των αναπήρων που προσπαθούν να αναδείξουν τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους.

Η Εθνική Ομοσπονδία Κινητικά Αναπήρων της οποίας έχω την τιμή να είμαι Γενικός Γραμματέας αποφάσισε να διοργανώσει μια πρωτότυπη εκδήλωση με καταρρίχηση δύο παραπληγικών από το κτίριο της τράπεζας της Ελλάδος στην πλατεία Κοραή στην Αθήνα. 

Παρόλο όμως που η επιτυχία της ήταν δεδομένη και το εγχείρημα εντυπωσιακό, λόγω του ότι απευθυνθήκαμε σε ειδικούς για την διοργάνωση της, δεν έτυχε της προβολής που άξιζε. 

Θεωρήθηκε πιο εντυπωσιακή από τα κανάλια, η έξοδος μαθητών από τη σκεπή ενός λεωφορείου που κόλλησε σε ρέμα, από την καταρρίχηση παραπληγικών με ορειβατικό εξοπλισμό, από ύψος πέντε ορόφων.  

Τόσο πολύ, που το λεωφορείο έπαιξε τουλάχιστον 5 λεπτά σε κάθε δελτίο σε όλα τα κανάλια και η εκδήλωση μας πετσοκομμένη για 30 δευτερόλεπτα. Ώρες-ώρες έχω την εντύπωση ή ότι απευθυνόμαστε σε βλάκες ή ότι μας μισούν και μας απεχθάνονται αφάνταστα. Αλλιώς δεν δικαιολογούνται αυτές οι συμπεριφορές. Είναι άκρως υποτιμητικές και ρατσιστικές. Μια πορεία δικιά μας, κατά τα ΜΜΕ, δεν αξίζει μία μπροστά σε ένα νέο δίσκο ενός πρώτο ή ξανά εμφανιζόμενου τραγουδιστή.

Βέβαια υπάρχει και η έσχατη λύση. Να κατεβούμε στο κέντρο της Αθήνας και να αρχίσουμε να ρίχνουμε τίποτα χαστούκια ο ένας στον άλλον (κατά προτίμηση σε αναπηροπατέρες) μπας και έρθει καμιά κάμερα και προβάλλουμε τα αιτήματά μας.

Τέτοιο είναι το επίπεδο των προβαλλομένων θεμάτων, τέτοια θέλουν να δείχνουν. Δυστυχώς όμως για αυτούς κι ευτυχώς για μας, δεν θα τους τα δώσουμε. Το ύψιστο αγαθό που μας έχει μείνει είναι η αξιοπρέπεια κι όσο και αν κάποιοι μαϊντανοί την έχουν χάσει, εμείς θα τη διατηρήσουμε μέχρι τέλους.

Αυτά προς γνώση και συμμόρφωση όλων μας. Αν δεν καταλάβουμε ότι κάθε μέρα είναι 3 Δεκέμβρη και ότι πρέπει να αλλάξουμε τρόπους διεκδίκησης και παρουσίασης των αιτημάτων μας, κυκλοφορώντας καθημερινά, δείχνοντας ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να κάνουμε, είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε με το συγκαταβατικό χτύπημα συμπόνιας στην πλάτη.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ Email: v@dimitriadis.biz Internet: www.dimitriadis.biz

Disabled.gr

«Μικροί Πλάτωνες» - Φιλόσοφοι νηπιακής ηλικίας Atelier Fhilo - «Ce n' est qu' un debut»

Τα παιδιά από τη στιγμή που αρχίζουν να μαθαίνουν να μιλούν βομβαρδίζουν τους γονείς και όσους βρίσκονται στο περιβάλλον τους με χιλιάδες ερωτήσεις, που πολλές φορές απαιτούν και «δύσκολες» απαντήσεις. Αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό «εκμεταλλεύτηκε» νηπιαγωγός σε υποβαθμισμένο προάστιο του Παρισιού.  

Σκέφθηκε με αφορμή τη φυσική περιέργεια των παιδιών να συζητήσει μαζί τους ή και να προκαλέσει η ίδια συζητήσεις με «ασυνήθιστα» θέματα.

Έτσι κάθε δεκαπέντε ημέρες, η Πασκαλίν Ντολιάνι γράφει στον πίνακα λέξεις όπως δικαιοσύνη, ελευθερία, θάνατος, αγάπη. 
Κι έπειτα αρχίζει η συζήτηση.

Τα παιδιά, ηλικίας 4 έως 6 ετών, ασκούνται συζητώντας για το χρώμα του δέρματος, τις διαφορές ανάμεσα στα φύλα, τα αισθήματα αδικίας που βιώνουν, την αξία τού να σκέπτονται ελεύθερα, με τη δασκάλα τους να κατευθύνει τη συζήτηση.

«Είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που γίνεται συνήθως. Αντί να διδάσκουμε, προκαλούμε ερωτήσεις», διηγείται η Πασκαλίν Ντολιάνι. «Ακόμη και τα πιο δειλά παιδιά συμμετείχαν στις συζητήσεις ενώ τα περισσότερα σημείωσαν εξαιρετική πρόοδο στο λεξιλόγιό τους. Επίσης απελευθερώθηκε η δημιουργικότητα τους», δηλώνει η δασκάλα.

Η νηπιαγωγός και οι μικροί μαθητές της έγιναν πρωταγωνιστές ενός ντοκιμαντέρ, το οποίο κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες στις κινηματογραφικές αίθουσες της Γαλλίας. 

Οι σκηνοθέτες Ζαν Πιερ Πότσι και Πιερ Μπαρουζιέ δανείστηκαν τον τίτλο από ένα σύνθημα του Μάη του '68: «Ce n' est qu' un debut» (Αυτή είναι μόνο η αρχή). 

Στο ντοκιμαντέρ καταγράφεται αυτή η επαναστατική εμπειρία και τα αποτελέσματά της έπειτα από δύο χρόνια εφαρμογής του προγράμματος. «Ακόμη και τα πιο δειλά παιδιά συμμετείχαν στις συζητήσεις», δηλώνει η δασκάλα.

Η Unesco είχε προτείνει από το 1999 την εισαγωγή του μαθήματος της Φιλοσοφίας στα νηπιαγωγεία, βασισμένη μεταξύ άλλων στις εργασίες του Αμερικανού Μάθιου Λίπμαν. 

Η Γαλλία έχει αρχίσει να ακολουθεί ευλαβικά την προτροπή. Τα απογεύματα της Τετάρτης, ημέρα που τα παιδιά δεν πηγαίνουν στο σχολείο, διοργανώνονται εκατοντάδες «atelier philo», ενώ τα ράφια των βιβλιοθηκών είναι γεμάτα από φιλοσοφικά εγχειρίδια για «μικρούς Πλάτωνες». 
paidorama

Δεν του 'μαθαν ποτέ του ν’ αγαπάει ...

Ο Πίκος

Ο Πίκος το ξανθό αρκουδάκι

στο δάσος κλαίει μοναχός,

είχε μια μάνα ο φτωχός

κι ένα μονάχα βόλι

ο κυνηγός.

Πίνει νερό μαραίνεται

και πάει…

δεν έχει κάποιον να τον αγαπάει.

Μια μέρα στο μικρό ρυάκι

ένα σκιουράκι του γελά,

παιχνίδια κάνουνε πολλά

θέλουν να μην τελειώσει

τέτοια χαρά.

Πίνει νερό δροσίζεται

και πάει…

γιατί έχει φίλο που τον αγαπάει.

Το 'σφιξε πάνω στην καρδιά του,

μα έβαλε δύναμη πολλή

και το σκιουράκι το μελί

άφησε την πνοή του

δίχως φωνή.

Πίνει νερό μαραίνεται

και πάει…

δεν του 'μαθαν ποτέ του ν’ αγαπάει.

Ο Πίκος

Δεν του 'μαθαν ποτέ του ν’ αγαπάει...

Το χαμομηλάκι