Φανταστείτε την εξής εικόνα: εσείς μέσα σε ένα κατάστημα, μαζί με το παιδί
σας. Βλέπει κάτι που το θέλει και το ζητά επίμονα. Αν του αρνηθείτε
αρχίσει να φωνάζει, κλαίει, ίσως σας χτυπάει. Εσείς νιώθετε άσχημα που
σας βλέπει ο κόσμος, σκέφτεστε τι κακομαθημένο παιδί είναι και αρχίσετε
να του φωνάζετε.
«Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος που μπορούμε να κάνουμε», μας λέει η Δρ. Αθηνά Ανδρουτσοπούλου, ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια/οικογενειακή θεραπεύτρια.
«Εάν την ώρα που το νευρικό σύστημα του παιδιού είναι ταραγμένο, ο γονέας αρχίζει να του φωνάζει, του εντείνει την αίσθηση ότι απειλείται -ακόμα και από τον ίδιο τον γονιό του- και αρχίζει να φωνάζει περισσότερο. Εκείνη τη στιγμή αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι αυτό που θα χρειαζόμασταν και εμείς οι ίδιοι εάν ήμασταν σε αυτή την κατάσταση: κάποιον να μας ηρεμήσει. Θα πρέπει λοιπόν να χαμηλώσουμε στο επίπεδο του παιδιού -πάντα πρέπει να μιλάμε στα παιδιά στο ίδιο επίπεδο με εκείνα και όχι από ψηλά- να το αγκαλιάσουμε κι μιλώντας του με ήρεμο και γλυκό τρόπο να το ηρεμήσουμε, να ρυθμίσουμε το συναίσθημα του παιδιού μας, ο οποίος είναι και ο ρόλος του γονέα. Όταν ηρεμήσει αρχίζουμε να συζητάμε μαζί του για να καταλάβουμε γιατί θέλει αυτό που ζητάει, πόσο σημαντικό του είναι. Θέλει να αγοράσει κάτι γιατί πρέπει να πάει σε ένα πάρτι; Αν δεν ξέρουμε για ποιο λόγο μας το ζητάει και θεωρούμε εκ των πραγμάτων ότι είναι κακομαθημένο, πως θα καταλάβουμε γιατί έφτασε στο σημείο να γίνει έξαλλο; Αφού καταλάβουμε, πράττουμε ανάλογα και του εξηγούμε».
«Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος που μπορούμε να κάνουμε», μας λέει η Δρ. Αθηνά Ανδρουτσοπούλου, ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια/οικογενειακή θεραπεύτρια.
«Εάν την ώρα που το νευρικό σύστημα του παιδιού είναι ταραγμένο, ο γονέας αρχίζει να του φωνάζει, του εντείνει την αίσθηση ότι απειλείται -ακόμα και από τον ίδιο τον γονιό του- και αρχίζει να φωνάζει περισσότερο. Εκείνη τη στιγμή αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι αυτό που θα χρειαζόμασταν και εμείς οι ίδιοι εάν ήμασταν σε αυτή την κατάσταση: κάποιον να μας ηρεμήσει. Θα πρέπει λοιπόν να χαμηλώσουμε στο επίπεδο του παιδιού -πάντα πρέπει να μιλάμε στα παιδιά στο ίδιο επίπεδο με εκείνα και όχι από ψηλά- να το αγκαλιάσουμε κι μιλώντας του με ήρεμο και γλυκό τρόπο να το ηρεμήσουμε, να ρυθμίσουμε το συναίσθημα του παιδιού μας, ο οποίος είναι και ο ρόλος του γονέα. Όταν ηρεμήσει αρχίζουμε να συζητάμε μαζί του για να καταλάβουμε γιατί θέλει αυτό που ζητάει, πόσο σημαντικό του είναι. Θέλει να αγοράσει κάτι γιατί πρέπει να πάει σε ένα πάρτι; Αν δεν ξέρουμε για ποιο λόγο μας το ζητάει και θεωρούμε εκ των πραγμάτων ότι είναι κακομαθημένο, πως θα καταλάβουμε γιατί έφτασε στο σημείο να γίνει έξαλλο; Αφού καταλάβουμε, πράττουμε ανάλογα και του εξηγούμε».
Σύμφωνα με την κα Ανδρουτσοπούλου, μπορούμε επίσης πριν φύγουμε από το σπίτι να έχουμε συναποφασίσει τους κανόνες της βόλτας. Για παράδειγμα, μπορούμε να του εξηγήσουμε εκ των προτέρων ότι πάμε μια βόλτα, αλλά δεν έχουμε χρήματα να ψωνίσουμε, ή ότι έχουμε μόνο 5 ευρώ και μπορεί να διαλέξει πως θα τα ξοδέψει.
Συμπεριφορές «κακομαθημένου» παιδιού
huffingtonpost.gr