Μη μιλάς άσχημα για τον δάσκαλο μπροστά στο παιδί σου

«Στον επόμενο έλεγχο αν δεν σου βάλει σε όλα άριστα, θα δεις τι έχει να γίνει» 

Έτσι προετοιμάζουμε το λουλούδι μας, το οποίο στο σχολείο διαδίδει ποσό γενναίους γονείς έχει και ποσό "βλάκας" είναι ο δάσκαλος τους.

Από Τζώρτζια Βρεττού

«Καλά, σου έβαλε 8 στην Ιστορία; Δεν είμαστε με τα καλά μας. Αύριο θα έρθω στο σχολείο και θα δεις τι θα γίνει» λέει η μάνα στο παιδί της που μόλις έχει πάρει τον έλεγχο του πρώτου τριμήνου. Το παιδί ακούει και δεν μιλά. 

Η μάνα συνεχίζει το ντελίριο. «Ακούς; Οκτώ! Δεν ξέρει τι του γίνεται, αναφερόμενη στον δάσκαλο πάντα, ο ηλίθιος». Στολίζει τον δάσκαλο του παιδιού της με ένα σωρό κοσμητικά επίθετα. 

Δεν της περνά καν από το μυαλό ότι το οκτώ που έβαλε ο δάσκαλος αντιπροσωπεύει την εικόνα επακριβώς του παιδιού της. Όχι, το παιδί είναι ο άριστος μαθητής, εξάλλου στα υπόλοιπα μαθήματα έχει εννιά και δέκα, οπότε ο δάσκαλος έπρεπε να ρίξει λίγο νερό στο κρασί του και να φανεί πιο επιεικής στην βαθμολογία του. Εξάλλου, πως τολμά;

Η μονόπλευρη κόντρα της μητέρας με τον δάσκαλο, στο σπίτι, καταγράφεται στο μυαλό του παιδιού. Νομίζει ότι αδικήθηκε. Τα βάζει με τον δάσκαλο. Έχει τις πλάτες της μητέρας του και νιώθει μεγάλη ικανοποίηση που ο βαθμός στο επόμενο τρίμηνο θα διορθωθεί, έτσι απλά, χωρίς κόπο. 

Η υποτίμηση του έργου του δασκάλου είναι καθημερινή. 

Το παιδί ακούει. Παροπλίζεται και χάνει την εκτίμηση που είχε στον μέντορα του. Ενδέχεται να γίνει και ανάγωγο. Δεν το πειράζει όμως γιατί οι γονείς του «θα καθαρίσουν».

Το σθένος που δείχνουν κάποιοι γονείς στην βαθμοθηρία επιδρά στη σχολική συμπεριφορά των παιδιών άλλα και στην ευρύτερη κοινωνική τους ζωή. Τα παιδιά συνεχίζουν το σχολείο περνούν από την μια τάξη στην άλλη έχοντας στο μυαλό τους ότι θα συναντήσουν δασκάλους και καθηγητές οι οποίοι θα τα αδικήσουν. 

Πολλές φορές τα ακούμε να λένε «αυτός δεν με χωνεύει, με έχει πάρει με κακό μάτι». Εμείς συνεχίζουμε να παίρνουμε τα μπόσικα, αμαυρώνοντας την εικόνα του δασκάλου στο σπίτι. Και δεν το κάνουμε για να ανεβάσουμε την ψυχολογία του παιδιού αλλά για να θρέψουμε το εγώ μας. Κλείνουμε τα μάτια και χαϊδεύουμε τα αφτιά του παιδιού.

Ο εγωισμός δεν μας αφήνει να δούμε καθαρά. Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι το μικρό μας αγόρι δεν είναι Αϊνστάιν. Κρίμα, αλλά είναι ο Τασούλης και όχι ο Άλμπερτ. Ποτίζουμε τον εγωισμό μας ρίχνοντας λάσπη στον δάσκαλο που τόλμησε να μην βάλει καλό βαθμό. Έχω τύχει πολλές φορές έξω από την γραμματεία του σχολείου των παιδιών μου να ακούω γονείς να παραπονιούνται για τους βαθμούς. Ότι το παιδί τους άξιζε κάτι καλύτερο αλλά αδικήθηκε.

«Στον επόμενο έλεγχο αν δεν σου βάλει σε όλα άριστα, θα δεις τι έχει να γίνει».

Έτσι προετοιμάζουμε το λουλούδι μας, το οποίο στο σχολείο διαδίδει ποσό γενναίους γονείς έχει και ποσό βλάκας είναι ο δάσκαλος τους.
Έτσι γκρεμίζεται η εικόνα του εκπαιδευτικού-παιδαγωγού στα μάτια των παιδιών. 

Αποδομείται ο σεβασμός, το παιδί δεν έχει κανένα λόγο να προσπαθήσει να βελτιωθεί, αφού ο δάσκαλος έτσι κι αλλιώς είναι χαζός και το παιδί νιώθει ότι τελικά, όλα είναι πιο εύκολα απ’ ό,τι νόμιζε!

Σπιλώνουμε τους δασκάλους των παιδιών μας, χωρίς να σκεφτούμε ότι με αυτούς τα παιδιά μας περνούν ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους. Το σπίτι και το σχολείο θα δώσει τις βάσεις για το μέλλον τους. Όταν εμείς υποβιβάζουμε το έργο τους, ευτελίζουμε την υπόστασή τους, τότε πριονίζουμε το βάθρο στο οποίο στέκεται και διδάσκει τα παιδιά μας. Ως αποτέλεσμα «πέφτει» στα μάτια των μαθητών.

Ναι, όπως σε όλα τα επαγγέλματα, υπάρχουν οι καλοί εκπαιδευτικοί και οι «κακοί», εντός εισαγωγικών. Όμως η πρόσβαση στα σχολεία είναι ελεύθερη. Μπορούμε εύκολα να επισκεφτούμε το γραφείο του Διευθυντή, του Γυμνασιάρχη, του Λυκειάρχη και να κάνουμε τα δίκαια παράπονα μας, η, ακόμα και τα άδικα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δώδεκα χρόνια τα παιδιά μας θα βρίσκονται καθημερινά στα σχολεία.

Και ρωτώ, στο Πανεπιστήμιο αργότερα, θα πάμε στον Πρύτανη να παραπονεθούμε για τους βαθμούς; Στην εταιρία, θα πάμε να ζητήσουμε τον λόγο για την απόλυση; Θα μου απαντήσετε ευλόγως, ότι είναι μικρά και πρέπει να τα υποστηρίξουμε, όταν μεγαλώσουν θα βγάζουν το φίδι από την τρύπα μόνα τους.

Όμως είμαι βέβαιη ότι από τα παρασκήνια η δουλειά μας γίνεται καλύτερα, με αποτελέσματα που μας εκπλήσσουν ευχάριστα.

themamagers

Syria: Land of Childhood - Ο παιδότοπος σε υπόγεια τούνελ

Το υπόγειο τούνελ, που παίζουν τα παιδιά στη Συρία

Παιδιά στον πόλεμο

«Η μαμά μου δεν με αφήνει να παίξω στον δρόμο με τα παιδιά, όμως όταν έμαθε πως αυτό το μέρος είναι υπόγειο, με άφησε να έρθω».

Με αυτά τα λόγια περιγράφει ο 10χρονος Abdulaziz τη νέα πραγματικότητα των παιδιών στην Συρία, που πλέον παίζουν σε υπόγειο τούνελ.

Ένα ιδιότυπο πάρκο, ένας παιδότοπος που δημιουργήθηκε από συνεχόμενα υπόγεια τούνελ, προσφέρει στα παιδιά της Συρίας - και στους γονείς τους - τη δυνατότητα να απολαμβάνουν το αυτονόητο δικαίωμα κάθε παιδιού: To παιχνίδι.

Το πάρκο δημιουργήθηκε από μία ομάδα νέων εθελοντών -ανάμεσα τους και ο Yaseen, φοιτητής Αρχιτεκτονικής στο 4 έτος- που εργάστηκαν επί δύο χρόνια προκειμένου να ενώσουν με μία σήραγγα τα δύο τούνελ και να δώσουν στα παιδιά ένα καταφύγιο χαράς.

H Land of Childhood, «Η χώρα των παιδιών», όπως λέγεται, μένει κρυμμένη σε περιοχή που ελέγχεται από τους αντάρτες.

Ο πατέρας του Abdulaziz σκοτώθηκε στον πόλεμο, αλλά ο μικρός, ένας από τους πιο νεαρούς κατοίκους της περιοχής, προσπαθεί να συνεχίσει την ζωή του.

«Οι φίλοι μου και εγώ ερχόμαστε εδώ γιατί είναι σαν θεματικό πάρκο που παραμένει ακόμη ανοιχτό. Αυτό που πηγαίναμε δέχθηκε επίθεση και έκλεισε», είπε ένα κοριτσάκι σε εκπροσώπους της UNICEF.

«Δεν φοβόμουν τους βομβαρδισμούς γιατί ο μπαμπάς μου μου είπε ότι είμαστε στο υπόγειο», είπε.

Σύμφωνα με στοιχεία της UNICEF, περισσότερα από 200 παιδιά επισκέπτονται την αυτοσχέδια παιδική χαρά, ενώ σε άλλη υπό πολιορκία περιοχή, υπόγειο σχολείο επιτρέπει στα παιδιά να συνεχίσουν την εκπαίδευσή τους.

«Θέλαμε να αποσυνδέσουμε το τούνελ από τις μνήμες επιθέσεων, φόβου και τρόμου και να το κάνουμε ένα ευχάριστο μέρος που προσελκύει παιδιά», είπε ο Yaseen, σχεδιαστής του τούνελ.

Σχεδόν 500.00 παιδιά υπολογίζεται πως ζουν σε εμπόλεμες περιοχές, σχεδόν αποκομμένα από ανθρωπιστική βοήθεια, μερικά για περισσότερα από δύο χρόνια.

Φωτογραφίες: Unicef
tvxs