Κι έτσι ξαφνικά, έτσι απλά, νιώθεις ξανά ωραία…

Κι έτσι απλά…
Κι έτσι ξαφνικά, έτσι απλά, νιώθεις ξανά ωραία…

Φύσηξε και δρόσισε;
Έβρεξε και πότισε;
Ζέστανε κι αγάλλιασε;

Μα τι έγινε παιδί μου στη ρυτιδωμένη ψυχή σου και ξάφνου γέλασε σαν να γεννήθηκε μόλις;

Πόσο εύκολα ξεχνά τα μαράζια και τα κακορίζια. Πόσο εύκολα κρατά τα δώρα που για μια στιγμή έκανα τα πάντα να αξίζουν.

Τι κι αν πόνεσες παιδί μου, τι κι αν δάκρυσες. Πώς να σταθεί ο καημός ομπρός στη χαρά, ομπρός στην αγαλλίαση;

Πώς να σταθεί μπρος στη γνώση πως αν το θες όλα θα πάνε πρίμα, γιατί παιδί μου κάθε τραύμα κλείνει και κάθε λόγος ξεχνιέται, μα κάθε μάθημα σκαλί γίνεται κι ανεβαίνεις με την ανάσα κομμένη προς τα εκεί που γεννήθηκες να πας, και μη σε τρομάζει το ύψος μήτε τ’αδύναμα σου πόδια.

Μονάχα μπροστά κοίταζε αδερφέ μου, μονάχα μπροστά και φτάνεις….

Με αγάπη, 

Κωνσταντίνος Κουτσούκος

Το bullying και η ευθύνη των γονιών

... οι γονείς ευθύνονται για τη συμπεριφορά των παιδιών τους μέχρι την ενηλικίωσή τους. Τα λόγια μας και κυρίως οι πράξεις μας είναι καθοριστικά στην ανάπτυξη και εξέλιξη της προσωπικότητας των παιδιών μας, την οποία διαμορφώνουν μιμούμενοι τη δική μας συμπεριφορά.

Bullying, μια λέξη που ακούμε συχνά το τελευταίο διάστημα. Μια λέξη που το άκουσμά της και μόνο μας γεμίζει συναισθήματα φόβου, οίκτου, οργής και πολλά άλλα. 

Ένα φαινόμενο νεανικής παραβατικότητας που αναφέρεται στη χρήση βίας μεταξύ μαθητών ή συνομήλικων παιδιών με στόχο να προκληθεί πόνος ή αναστάτωση. Η βία μπορεί να έχει τη μορφή λεκτικού εκφοβισμού, κοινωνικού εκφοβισμού, σωματικού ή και ηλεκτρονικού εκφοβισμού.

Το φαινόμενο αυτό υπάρχει σε πολλές χώρες του κόσμου και δεν είναι φαινόμενο της εποχής μας μόνο. Τα τελευταία χρόνια όμως, μοιάζει να εμφανίζει έξαρση ή τουλάχιστον τώρα υπάρχει η δυνατότητα να ακουστεί σε περισσότερο κόσμο.

Όλοι μας έχουμε ακούσει για κάποιο περιστατικό παιδιού που έπεσε θύμα bullying , είτε από την τηλεόραση, είτε από το σχολείο του παιδιού μας, είτε από οικείους και γνωστούς.
Κατά συνέπεια, όλοι συμπονούμε το θύμα, αισθανόμαστε λύπη για την "κατάντια" της κοινωνίας μας, πολλοί φοβόμαστε μη συμβεί και στο δικό μας παιδί, οργιζόμαστε με τους θύτες και προσπαθούμε να βρούμε σε ποιόν θα επιρρίψουμε τις ευθύνες .

Η σκέψη που τριγυρίζει στο κεφάλι μου συνεχώς όμως, είναι πού φταίμε εμείς οι γονείς και σε ποιόν βαθμό. 

Είμαι μαμά δύο μικρών κοριτσιών που ελπίζω και εύχομαι ότι δεν θα παίξουν τους ρόλους του θύματος ή του θύτη ποτέ. Είμαι όμως της άποψης ότι οι γονείς ευθύνονται για τη συμπεριφορά των παιδιών τους μέχρι την ενηλικίωσή τους. Τα λόγια μας και κυρίως οι πράξεις μας είναι καθοριστικά στην ανάπτυξη και εξέλιξη της προσωπικότητας των παιδιών μας, την οποία διαμορφώνουν μιμούμενοι τη δική μας συμπεριφορά.

Έχουμε επομένως αναλογιστεί το δικό μας μερίδιο ευθύνης; 

Εκείνη τη στιγμή, για παράδειγμα, που λύνουμε τις προσωπικές μας διαφορές με τον σύντροφό μας φωνάζοντας και βρίζοντας με σιωπηλούς μάρτυρες τα παιδιά μας; Ή την άλλη στιγμή που ωρυόμαστε σαν τρελοί προσπαθώντας να νουθετήσουμε τα παιδιά μας; 

Μήπως είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή που διδάσκουμε (άθελά μας, δεν λέω) ότι οι προσωπικές διαφορές λύνονται μόνο με λεκτική βία;

Όπως σ' εκείνη την άλλη περίπτωση που ένας οργισμένος σύζυγος επιβάλλεται στη γυναίκα του μέσω ξυλοδαρμού; 

Μήπως, λέω μήπως, το μήνυμα που παίρνει το παιδί μας είναι ότι υπερισχύει ο πιο δυνατός; 

Ότι όταν δεν μας αρέσει κάτι που λέει ή κάνει κάποιος έχουμε το δικαίωμα να τον "πλακώσουμε στο ξύλο; 

Ή ακόμα και στις περιπτώσεις που καθώς οδηγούμε, χρησιμοποιούμε διάφορα κοσμητικά επίθετα για να χαρακτηρίσουμε τους άλλους οδηγούς; 

Όταν η γλώσσα μας τρέχει γρηγορότερα από το μυαλό μας και λέει λέξεις όπως "χοντρός", "χαζός", "μαύρος", "φτωχός" κτλ για να περιγράψει κάποιον γνωστό μας, κάνοντας φυσικά ξεκάθαρη την υποτιμητική χρήση των παραπάνω; 

Μήπως έτσι δημιουργούμε την αντίληψη ότι οι άνθρωποι διακρίνονται σε ανώτερους και κατώτερους βάσει εμφάνισης, χρώματος, νοημοσύνης, οικονομικής κατάστασης;

Αυτά σκέφτομαι όλες αυτές τις μέρες που ακούω στις ειδήσεις για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη και αντί να αποδώσω ευθύνες αλόγιστα οπουδήποτε, προτιμώ να διορθώσω τον εαυτό μου. Να γίνω καλύτερος αρωγός για τα δικά μου παιδιά, σωστότερο πρότυπο. Επειδή τέτοια φαινόμενα αντιμετωπίζονται εν τη γενέσει τους και η κοινωνία αλλάζει, όταν αλλάζουν πρώτα οι μονάδες.

enfo

Τι ΔΕΝ πρέπει να λέμε ή να κάνουμε σε ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες

Εκτός από αυτά που μπορείτε να κάνετε για να βοηθήσετε ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες είτε ως γονιός ή δάσκαλος, πολύ σημαντικά είναι και αυτά που δεν πρέπει να κάνετε και κυρίως να πείτε!

Μη λέτε:
- "Είναι πανεύκολο" 

Λέγοντας αυτή τη φράση το παιδί απογοητεύεται αφού δυσκολεύεται να λύσει κάτι το οποίο θεωρείται εύκολο. Μην ξεχνάτε ότι κάτι που φαίνεται πολύ εύκολο σε σας, μπορεί να είναι δύσκολο και δυσνόητο για ένα παιδί με δυσλεξία.
- "Είσαι χαζός" 

Είναι ίσως η χειρότερη έκφραση και φυσικά δεν πρέπει ποτέ να ειπωθεί σε κανένα παιδί, πόσο μάλλον σε ένα παιδί που αντιμετωπίζει μαθησιακές δυσκολίες και πιθανότατα χαμηλή αυτοεκτίμηση.

- "Δεν θα τα καταφέρεις ποτέ" 

Δεν υπάρχει τίποτα πιο απογοητευτικό από τέτοια φράση και σίγουρα δεν βοηθά κανέναν.

- "Γιατί δεν είσαι σαν τους άλλους;" 

Ποτέ μην συγκρίνετε ένα παιδί με τα αδέρφια του ή τους συμμαθητές του.

Μην κάνετε
- Μην προσβάλλετε το παιδί ποτέ μπροστά σε όλη την τάξη αλλά και γενικότερα.
- Μην τονίζετε τις αδυναμίες και τα λάθη, αλλά τις ικανότητες και την προσπάθεια του παιδιού.
- Μη βάζετε αρνητικά σχόλια ή λυπημένες φατσούλες στα τετράδια - ναι κι όμως το έχω δει να συμβαίνει στο σύγχρονο ελληνικό σχολείο!
- Μη στρεσάρετε το παιδί με δικές σας ανασφάλειες. Δώστε του την μέγιστη βοήθεια ώστε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις μαθησιακές δυσκολίες.
- Μη γεμίζετε το καθημερινό πρόγραμμα με πολλές δραστηριότητες- αφήστε χρόνο για παιχνίδι.
- Μην ξεχνάτε τη σημασία της προσπάθειας- επιβραβεύστε την!

Ο τρόπος που μιλάμε σε κάθε παιδί και πολύ περισσότερο σε ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες, παίζει σημαντικό ρόλο στην πρόοδο, την μάθηση και την αυτοεκτίμηση του. 

Τα σωστά λόγια και οι σωστοί χειρισμοί, μπορούν να βοηθήσουν ένα παιδί να φτάσει όσο πιο ψηλά γίνεται. 

Αν λοιπόν είστε εκπαιδευτικός ή γονέας που ασχολείται με το καθημερινό διάβασμα του παιδιού, προσέξτε ιδιαίτερα τα λόγια σας και αποφύγετε αρνητικά σχόλια, γεμίστε με υπομονή και καλή διάθεση.

Σοφία Τσιντσικλόγλου - Ειδική Παιδαγωγός

paidagwgos.blogspot.gr
iPaideia.gr