Πυθαγόρας ο Σάμιος — Τα Εγκυκλοπαιδικά

Οι ρίζες του πολιτισμικού μας μέλλοντος 

αναζητούνται στη σοφία του παρελθόντος

Γυναίκες, που σήμερα γιορτάζετε, να μην ξεχνάτε ποτέ ...

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας:  

Η ιστορία της 8ης Μαρτίου

Γιορτάζετε σήμερα όλες οι γυναίκες του κόσμου και πρέπει να έχετε χαρά, επειδή πολλά πετύχατε, πάρα πολλά και κυρίως τα τελευταία χρόνια. 
.
Άλλαξαν πολλές χώρες τους νόμους τους και σας προστατεύουν πια από την εκμετάλλευση.
Ναι, έχετε κάθε δικαίωμα να γιορτάζετε και να γλεντάτε.
Θα ήθελα όμως να σας παρακαλέσω να μην ξεχνάτε ποτέ ποτέ,
ότι πάρα πολλές γυναίκες σαν εσάς υποφέρουν πολύ,
ότι δεν έχουν δουλειά, δεν έχουν λεφτά καθόλου,
ότι, όταν αρρωσταίνουν, δεν έχουν φάρμακα,
ότι, όταν γίνονται πόλεμοι, αυτές και τα παιδιά τους, κυρίως τα κοριτσάκια τους, είναι τα πρώτα Θύματα.

Να μην ξεχνάτε ποτέ,
ότι εκατομμύρια κοριτσάκια δεν πηγαίνουν σχολείο,
ότι τα βιάζουν και τα κακοποιούν,
ότι τα σκοτώνουν μόλις γεννηθούν επειδή είναι κορίτσια και είναι βάρος,
ότι, ότι... είναι τόσα πολλά, τόσο πολλές οι αδικίες ακόμα.
Θα ήθελα επίσης να σας πω,
ότι πρέπει να είσαστε περήφανες που γεννηθήκατε γυναίκες,
ότι πρέπει να καμαρώνετε γι αυτό και να είσαστε αξιοπρεπείς, επειδή είναι πολύ σπουδαίο που είσαστε γυναίκες.
.
Και να σας παρακαλέσω, όλες σας,
να αγαπάτε εμάς τα παιδάκια,
να μας προσέχετε,
να μας φροντίζετε.

Οι μανούλες να έχετε υπομονή και όταν κάνουμε αταξίες να μη μας χτυπάτε, αλλά να απλώνετε τα χέρια σας μόνο για να μας αγκαλιάσετε.
 
Χρόνια Πολλά σε όλες, όλες τις γυναίκες του κόσμου
που αγαπάνε και προστατεύουν τα παιδάκια
.
Με αγάπη
ΤΟ ΧΑΜΟΜΗΛΑΚΙ

Γυναίκα, σε ευχαριστούμε….

Μητέρα, κόρη, αδελφή, φίλη, γυναίκα σε ευχαριστούμε!

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας θέλησα να αποτίσω έναν μικρό φόρο τιμής στη «γυναίκα». 

Σας ευχαριστούμε που μας αντέχετε
αλλά και που μας προσέχετε.

Είχα και έχω την τύχη να περιστοιχίζομαι από γυναίκες που δεν τσιγκουνεύτηκαν την αγάπη τους και την φροντίδα τους. Για ένα άνδρα, η γυναίκα είναι ο μεγαλύτερος σταθμός αλλά και προορισμός στη ζωή του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις θυσίες της μητέρας μου για όλους μας. Την φροντίδα και την αγάπη με την οποία με περιέβαλαν οι δυο μου αδερφές. Το πόσο άλλαξε η ζωή μου προς το καλύτερο με το γάμο μου αλλά και μετά τη γέννηση της κόρης μας. Ζω σε ένα σπίτι με δυο γυναίκες και δυο θηλυκές σκυλίτσες. Ζω λοιπόν στο πετσί μου καθημερινά τη συμβίωση με το «θηλυκό». Νομίζω πως ό,τι και να πω για τη «γυναίκα» θα είναι λίγο. Μας φέρνει στη ζωή, μας μεγαλώνει, μας αγαπά, μας ερωτεύεται, μας λατρεύει…
.
Ο μεγαλύτερος ρόλος στη ζωή μιας γυναίκας είναι αναμφισβήτητα αυτός της μητέρας. Η ευθύνη είναι τεράστια. Οι δυσκολίες πολλές. Η αγάπη και η επιβεβαίωση όμως που εισπράττει μια γυναίκα-μητέρα μεγαλώνοντας τα παιδιά της είναι ένα συναίσθημα μοναδικό. Όμοιό του δεν υπάρχει. Όσο κι αν θέλουμε, εμείς οι άνδρες να φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο σχέσης με τα παιδιά μας, δεν θα το καταφέρουμε αν δεν προσπαθήσουμε πολύ. Η μητέρα θα έχει όμως πάντα ένα μικρό πλεονέκτημα. Αυτό είναι βέβαια που κάνει πολλούς άνδρες να μην ασχολούνται. Αυτή η φυσική ροπή της ανατροφής προς τη μητέρα κάνει τον πατέρα να μην ασχολείται με την πιο όμορφη διαδικασία που υπάρχει στον κόσμο. Την ανατροφή των παιδιών του.
.
Η γυναίκα όμως, πέρα από όλα χρειάζεται τη στήριξή μας.  
Όχι μόνο στον ψυχολογικό τομέα αλλά και στον πρακτικό. Μόνο τότε νιώθει ακόμη πιο ασφαλής και σίγουρη. Οι ρόλοι των δύο φύλων έχουν αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια. Αυτό είχε αποτέλεσμα να χάσουμε αρκετές από τις ισορροπίες που υπήρχαν παλιότερα. Από την άλλη όμως εδραιώθηκαν αυτονόητα που για χρόνια ήταν καταπιεσμένα σε προκαταλήψεις και απαρχαιωμένες απόψεις. Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο το ότι έχω γεννηθεί στις 8 Μαρτίου, αλλά χαίρομαι πολύ που την ημέρα των γενεθλίων μου γιορτάζω διπλά. Μια για εμένα και μία για τις γυναίκες που τόσο έχουν καθορίσει τις ζωές όλων των ανδρών.
Σας ευχαριστούμε που μας αντέχετε αλλά και που μας προσέχετε.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΡΟΜΜΥΔΑΣ
ΗΘΟΠΟΙΟΣ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
infokids

Οι γυναικείες ασχολίες στα παλιά χρόνια

Μια Μηλιώτισσα θυμάται τη ζωή της

Τι θες να μάθεις για τη ζωή εκείνη την παλιά; Άλλαξαν τόσα τα τελευταία χρόνια. Ακόμη και εγώ, όταν το συλλογιέμαι καμιά φορά. όταν μιλάω με τα παιδιά και με τ’ αγγόνια μου, σαστίζω. Άμα στα πω το όσα ζήσαμε, ούτε που θα με πιστέψεις. Αφού όμως θες να μάθεις, άκουσέ με…

Από νωρίς μέχρι αργά τη νύχτα πόσες δουλειές, βαριές δουλειές, δεν κάναμε… Κι έπειτα εγώ, και σαν εμένα πόσες ζήσαμε το κάψιμο του χωριού, το ξεριζωμό. Εκεί να δεις ζωή, και ο σεισμός μετά με βρήκε με δύο μικρά στην αγκαλιά. Ζυμωθήκαμε τότε όλες μας με την απελπισία.

Θέλεις να μάθεις… Και εγώ θέλω να μάθω.

Ξέρεις τι δεν καταλαβαίνω με σας τις νέες, σήμερα; Το γιατί παραπονιέστε;

Γιατί λέτε πως κουράζεστε; Κούραση!

Υπάρχει σήμερα κούραση στα σπιτικά σας; Με τόσες ευκολίες;

Νιώθει καμιά σας, είμαι περίεργη να μάθω, εκείνη την κούραση που πλάκωνε τη μάνα μου σαν πέτρα;Τότε που καθετί περνούσε από τα δύο της χέρια; Τι να σου πρωτοθυμηθώ! Το κουβάλημα του νερού από τη βρύση, τα κλαρούδια για τα ζωντανά, τη μπουγάδα και το σίδερο με το κάρβουνο, ή τις γέννες, τη μια μετά την άλλη! Το τσούρμο τα παιδιά να πλύνεις, να ταΐσεις, να μπαλώσεις! Τους γέρους να κοιτάξεις μ’ όλες τους τις παραξενιές! Αλλά και τις ολονυχτίες στην εκκλησιά, τις προετοιμασίες για κάθε μας λύπη και χαρά. Και τη δουλειά δίπλα, στον άντρα, στις ελιές και στο αμπέλι;

Σήμερα, εσείς οι περισσότερες έχετε πια ξεφύγει από τη δικιά μας τη ζωή. Τώρα, λοιπόν, ότι και να σου πω δεν μπορείς να το νιώσεις, γιατί άκου να δεις…

.

για περισσότερα εδώ

Το παιδί που κρύβεις μέσα σου…

Απευθύνομαι σε αυτούς που δεν προσέχουν 

το παιδί που έχουν μέσα τους. 

Κάθε άνθρωπος, κάθε ενήλικας σε όποια φάση του κύκλου ζωής κι αν βρίσκεται, κρύβει βαθιά μέσα του ένα μικρό παιδί. Ένα παιδί που κατά περίσταση μπορεί να είναι πεισματάρικο, ανυπάκουο, απείθαρχο, θυμωμένο, θλιμμένο ή χαρούμενο, ενθουσιασμένο, ανώριμο, ανασφαλές, φοβισμένο… 
.

Κρατείστε ζωντανό το παιδί μέσα σας…

Κάποιοι ενήλικες αυτό το παιδί μέσα τους το κρατούν φιμωμένο, φυλακισμένο καλά, απαγορεύοντας του την παραμικρή έκφραση. Κάποιοι άλλοι πάλι αυτό το παιδί το αφήνουν ανεξέλεγκτο παντού και πάντα να εκφράζεται, να κάνει το δικό του, άσχετα από το αν ο χώρος και ο τόπος τη συγκεκριμένη στιγμή το επιτρέπουν.

Αυτό το παιδί μέσα μας κουβαλάει μια προσωπική ιστορία, ένα παρελθόν, βιώματα, εμπειρίες, συναισθήματα ( φανερά και καλά κρυμμένα), πρότυπα σχέσεων, συμπεριφορές. 

Αυτό το παρελθόν όμως επηρεάζει τη συμπεριφορά μας και τα συναισθήματά μας στο παρόν με τρόπους που οι ίδιοι δεν μπορούμε να αντιληφθούμε. Κι όταν η προσωπική ιστορία κουβαλά ψυχικά τραύματα τότε όπως λέει ο Harvey Jackins:

Το άτομο.. αιχμάλωτο ενός παλιού πόνου λέει πράγματα που δεν έχουν σχέση, κάνει πράγματα που δεν έχουν αποτέλεσμα, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μία κατάσταση, και υπομένει τρομερά αισθήματα που δεν έχουν σχέση με το παρόν.

Συνήθως οι άνθρωποι που απευθύνονται σε ψυχολόγους, ψυχιάτρους και πάσης φύσεως ειδικούς ψυχικής υγείας ανήκουν στην πρώτη κατηγορία αυτή που συνεχίζει να κακοποιεί μέσα της το παιδί, πνίγοντας την όποια έκφραση επιθυμίας και έχοντας σημαία κάθε πράξης και συμπεριφοράς το σωστό, το καλό ή/και το τέλειο. Το ρόλο του τιμωρού του κακού παιδιού τον υπηρετούν πια οι ίδιοι οι ενήλικες, βασανίζοντας τον εαυτό τους ενώ ως παιδιά τους τιμωρούσαν πρόσωπα κύρους γονιός, δάσκαλος κ.α. Όμως το βασανισμένο παιδί μέσα τους κάποια στιγμή επαναστατεί και δηλώνει την παρουσία του μέσα από συμπτώματα ( προβλήματα υγείας, ψυχοσωματικές ενοχλήσεις, έντονο άγχος κ.α.) κι έρχεται αναγκαστικά η ώρα να χτυπήσουν την πόρτα του ειδικού.

Η δεύτερη κατηγορία είναι οι άνθρωποι που αφήνουν το παιδί μέσα τους να φωνάζει αδιάκοπα τις επιθυμίες και ανάγκες του, λογικές και παράλογες, χωρίς όρια. Καταλήγουν όμως και πάλι ανικανοποίητοι ψυχικά γιατί οι υπερβολικές απαιτήσεις τους σχετικά με τα θέλω τους κουράζουν τους γύρω τους. Οι δικοί τους άνθρωποι τους χαρακτηρίζουν με φράσεις όπως: είναι ανώριμος/η, δεν καταλαβαίνει ότι δεν έχει μόνο δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις; είναι ανεύθυνος/η. Βασικό στοιχείο προσωπικότητας και συμπεριφοράς αυτών των ανθρώπων είναι ότι δεν αναγνωρίζουν ποτέ ότι κάνουν λάθος ή ότι έχουν άδικο. Πάντα το άδικο και το λάθος το έχουν οι άλλοι.

Οι άνθρωποι έχουμε δύο πλευρές μια φωτεινή και μια σκοτεινή. Δεν μπορείς να επιλέξεις μόνο την μια, εξάλλου το φως είναι ορατό γιατί υπάρχει το αντίθετό του, το σκοτάδι. Το κλειδί εδώ είναι η επίγνωση της σκοτεινής πλευράς όχι η πλήρη άρνησή της. Με επίγνωση γινόμαστε πιο σοφοί στην κατανόηση και διαχείριση των συναισθημάτων μας. Με επίγνωση μπορείς να αποκτήσεις ψυχική ισορροπία χωρίς να καταλήγεις στο ένα ή στο άλλο άκρο. Γιατί όσο πιέζεις μέσα σου, το ήδη καταπιεσμένο παιδί τόσο αυτό αρρωσταίνει ψυχικά και σωματικά, όσο το αφήνεις χωρίς όριο τόσο πιο ανεύθυνο γίνεται. Η ισορροπία βρίσκεται κάπου στα μισά.

Απευθύνομαι σε αυτούς που δεν προσέχουν το παιδί που έχουν μέσα τους. Ίσως και να έχετε ξεχάσει με τα χρόνια την ύπαρξή του… ίσως να δυσκολευτείτε τουλάχιστον στην αρχή να έρθετε σε επαφή μαζί του…, ίσως η επικοινωνία να είναι αρχικά δύσκολη…όμως θα βρείτε ξανά την αισιοδοξία, τον αυθορμητισμό, το χαμόγελο του μικρού παιδιού, που τα θυσιάσατε μεγαλώνοντας στο βωμό της σοβαρότητας και της ενηλικίωσης.

Μπορείτε να ξεκινήσετε να του αφήνετε σιγά – σιγά λίγο χώρο και να του δίνετε χρόνο, χωρίς φόβο, ώστε να αναπνέει ελεύθερα. Και με τον καιρό να ξαναχτίσετε μια σχέση μαζί του.

Κρατείστε λοιπόν ζωντανό το παιδί μέσα σας…

Μαρία Σκαρλάτου

πηγή: psychologein