Γεμάτος μέδουσες ο Κορινθιακός - «Μέδουσες»

Σε ανακοίνωση του ο Όμιλος Αυτοδυτών Λουτρακίου ενημερώνει τους λουόμενους στις παραλίες του Κορινθιακού κόλπου, σχετικά με τα μέτρα προφύλαξης από τις τσούχτρες και μέδουσες.

«Πελάγια» τσούχτρα (pelagia nuctiluca)

Όπως αναφέρουν, "λόγω των ευνοϊκών κλιματολογικών συνθηκών (αυξημένη θερμοκρασία θάλασσας, πρώιμη άνοιξη, μείωση των φυσικών εχθρών βλέπε δελφίνια, τόνοι, σκουμπρί, φάλαινες, θαλάσσιες χελώνες, κλπ) υπάρχει μια αυξημένη παρουσία από μέδουσες στις Ελληνικές θάλασσες.

Τα δυο είδη που συναντάμε στις θάλασσες του δήμου μας είναι η μέδουσα «Πελάγια» (pelagia nuctiluca) και η μέδουσα «Κοτυλόριζα» (cotylorhiza turberculata).

«Κοτυλόριζα» (cotylorhiza turberculata)

Από τα δυο είδη μόνο το πρώτο χαρακτηρίζεται ως τσούχτρα (τα πλοκάμια της φτάνουν και τα 5 μέτρα) και το τσίμπημα της είναι επώδυνο για τον άνθρωπο. 

ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗΣ

.........

στο Πρασινούλι

Μέδουσες ...

«Μέδουσες κατακλύζουν τις θάλασσες. Η υπερθέρμανση του πλανήτη προκάλεσε τη μαζική τους εισβολή στη Μεσόγειο»
(σημερινό φύλλο (09/08/2006) της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ)

Σιγά την είδηση!!! Που να ψάξεις τώρα να τη βρεις,

κάπου στη 57 σελίδα... 
κάνει και ζέστη....

Αύγουστος βλέπεις, ο μήνας των διακοπών.

Ο μήνας που τα πάντα διακόπτουμε,

ακόμα και τη διαδικασία της υποτυπώδους σκέψης.

Μέδουσες ... η φυσαλία και η μοβ, που προκαλούν ...

- ποιος νοιάζεται τώρα τι προκαλούν;
κάπου εκεί το είδα, στην 57 σελίδα ...

Μέδουσες και στο πρωτοσέλιδο.

Άλλου είδους αυτές, του χειρίστου,
λες και τις ξέρασε η υπερθερμασμένη καρδιά της κόλασης.

«Θα βομβαρδίζουμε ό,τι κινείται» (!!!)
Καλοσύνη τους!!!

Οι 37 ψυχούλες τις προάλλες

δεν κινούνταν στο καταφύγιο της απελπισίας.

Σφιχταγκαλιασμένες από τον «λυσιμελή» τρόμο ...

δεν κινούνταν ....

Έχει πανσέληνο απόψε.

Πάρτι στις παραλίες, φωτιές ...

Και γύρω τους καρδιές, ερωτευμένες και μη ...

Πλήθος οι αγωνιούντες να καμακώσουν

καμιά ξέμπαρκη βορειοευρωπαία ....

Καυτός ο Αύγουστος

Βουλιάζουν τα νησιά

Ποιος νοιάζεται για Μέδουσες;

Ποιος; Ποιος; Κανένας.

Η αηδιαστική, γλοιώδης ζελατίνα, κάθε χρώματος

σαν να ταιριάζει με το όλο κλίμα ...

Δίπλα, παραδίπλα και ολόγυρα

στα trendy μπαράκια,

μπιτάκια συνοδεύουν άλλες έγνοιες ...

Άραγε θα σερβιριστεί η chimay σωστά

και στο σωστό ποτήρι;;(!!)

Εεεεεε σεις!!!

37 ψυχούλες έφυγαν από το δάγκωμα

της Μητέρας όλων των Μεδουσών...

Πόσα ακόμα;; 
πόσα;;

Το μάτι της ατομικής μας μέδουσας

κολλημένο στις moet,

στα vino spumante, στα frozen daiquiris

και στις χαριτωμένες φραουλίτσες τους!!!

Αυτά εκεί θα είναι ... και θα είναι.

Δε φεύγουν.

Εεε σείς, σηκωθείτε,

πριν η Μέδουσά σας

σάς παραλύσει εντελώς και σας αφομοιώσει ...

Μη θεωρείτε γραφικά τα λόγια αυτά.

Τα γράφει κάποια που την τρελλαίνει η τόση ομαδική απάθεια.

Που την κουράζουν τα χιλιάδες πλοκάμια των μεδουσών.

Που είναι έτοιμη να κατεβεί σε μια μοναχική πορεία διαμαρτυρίας.

Κάντε τη σωστή κίνηση μέσα στην Αυγουστιάτικη αποχαύνωση.

Απολυμάνετε το μυαλό από τα τοξικά.
Στρογγυλέψτε τις γωνιές της καρδιάς

για να χωρέσει λίγη Αγάπη ...

Δεν είναι πυροτεχνήματα προς τέρψιν των λουομένων

οι πύραυλοι και οι οβίδες.

Δεν είναι τα εφέ των διακοπών σας

οι εκρήξεις που διαμελίζουν την αθωότητα ....

Με την ανοχή μας γίνονται όλα

Με την ανοχή των μουδιασμένων,
άχρηστων μυαλών μας

από το άγγιγμα της ΜΕΔΟΥΣΑΣ.

09/08/2006

Β. Π. Δ.

(Το βράδυ της Αυγουστιάτικης πανσελήνου του 2006, γράφτηκαν οι παραπάνω σκέψεις, στις 09/08.
Δυστυχώς οι ίδιες ακριβώς ισχύουν και σήμερα, 11 χρόνια μετά, μέχρι κεραίας ...)

Τί ομορφιά θα μπορούσε να έχει οποιοδήποτε έργο μας, αν δεν είχε κίνητρο την αγάπη;

«Πώς θα ζεσταθεί με μια σπίθα εκείνος που άφησε τη φωτιά πίσω του;» 

Ο ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

π. Δημητρίου Μπόκου 

Πώς θα ήταν ο κόσμος αύριο, αν σταματούσε σήμερα να ανατέλλει ο ήλιος; Δεν θα γινόταν μόνο σκοτεινός, αλλά θα έχανε σιγά-σιγά και κάθε ζωή. Φυτά και ζώα θα γίνονταν αναιμικά, θα ζούσαν για λίγο μια σκιώδη ζωή, φάντασμα της προηγούμενης ζωντάνιας τους και τελικά θα έσβηναν στην παγωνιά ενός ανήλιαγου κόσμου. Αν πάλι κάποιος ζούσε διαρκώς όχι στο φως και στον αέρα, αλλά στο σκοτεινό κελί μιας φυλακής, για ποια ποιότητα ζωής θα μπορούσε να καυχηθεί; Πηγή ζωής είναι το φως, η ζωογόνα ζεστασιά του ήλιου. 

Μα απουσία ζωής και παγωνιά δεν φέρνει μόνο η σκοτεινή φυλακή, η μόνιμη έκλειψη του ήλιου η το σκοτάδι της νύχτας. 

💔💔💔💔💔💔💔

Γράφει ο Γάλλος συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ: 

«Το βράδυ ήρθε η Μαρί και με ρώτησε αν ήθελα να παντρευτούμε. Της είπα ότι το ίδιο μού έκανε κι ότι θα μπορούσαμε να παντρευτούμε αν το ήθελε. Τότε ζήτησε να μάθει αν την αγαπούσα. Απάντησα, όπως το ’χα κάνει κιόλας μια φορά, ότι αυτό δε σήμαινε τίποτα, μα ότι σίγουρα δεν την αγαπούσα. “Τότε λοιπόν γιατί να με παντρευτείς;” είπε. Της εξήγησα πως αυτό δεν είχε καμιά σημασία και πως, αν το επιθυμούσε πολύ, μπορούσαμε να παντρευτούμε. Άλλωστε, εκείνη το ζητούσε κι εμένα μου αρκούσε να πω το ναι. 
Παρατήρησε τότε πως ο γάμος ήταν κάτι σοβαρό. 

Αποκρίθηκα: “Όχι”. 

Σώπασε για λίγο και με κοίταξε σιωπηλή. Ύστερα μίλησε. Ήθελε απλώς να ξέρει αν θα αποδεχόμουν την ίδια πρόταση από μια άλλη γυναίκα που θα είχα μαζί της παρόμοιο δεσμό. Είπα: “Φυσικά”. Τότε αναρωτήθηκε αν μ' αγαπούσε, κι εγώ δεν είχα καμιά γνώμη πάνω σ' αυτό. Μετά από μια καινούργια σιωπή, μουρμούρισε ότι ήμουν παράξενος, ότι σίγουρα μ' αγαπούσε ακριβώς γι' αυτό, μα ότι ίσως μια μέρα να με σιχαινόταν για τον ίδιο λόγο. Καθώς σιωπούσα, μια και δεν είχα τίποτα να προσθέσω, μου ’πιασε χαμογελώντας το χέρι και δήλωσε ότι ήθελε να με παντρευτεί. Απάντησα ότι θα παντρευόμασταν όποτε ήθελε» 

Αλμπέρ Καμύ, Ο ξένος

💔💔💔💔💔💔💔

Να, λοιπόν, μια σχέση, όπου η αγάπη δεν έχει καμιά σημασία, δεν έχει να διαδραματίσει σ’ αυτήν κανένα απολύτως ρόλο. Δεν είναι ζοφερό και αποτρόπαιο αυτό; Ένα σύγκρυο μάς διατρέχει στην τρομακτική αίσθηση, ότι μπορεί να μας τυλίξει κάποτε η παγωνιά μιας τέτοιας προοπτικής. Όπου οι άνθρωποι θα περιέλθουν σε μια σχέση τελείως μηχανιστική, πέτρινη, χωρίς συναίσθημα, σαν τα ρομπότ. 

Σε τί θα διέφερε η χωρίς αγάπη ζωή από έναν κόσμο δίχως ήλιο; 

Πόση δυστυχία θα σωρευόταν σ’ έναν κόσμο ψυχρών μόνο σχέσεων, όπου η αγάπη δεν θα σήμαινε τίποτα; 

Τί κόλαση μοναξιάς θα εισορμούσε μέσα μας; 

Τί ομορφιά θα μπορούσε να έχει οποιοδήποτε έργο μας, αν δεν είχε κίνητρο την αγάπη; 

✙✙✙✙✙✙✙

Πώς όμως γίνεται να μη χαθεί ποτέ ο ήλιος αυτός, η αγάπη που ζεσταίνει, φωτίζει και νοστιμίζει τη ζωή; Μα γι’ αυτό ακριβώς υπάρχει ο Χριστός, «ο νοητός ήλιος της δικαιοσύνης», «το φως του κόσμου», «η εξ ύψους ανατολή». Αυτός ανέτειλε στη ζωή μας ως αγάπη. 

Ό,τι έκαμε, ήταν για να μας διδάξει ότι η αγάπη είναι το παν. Και ότι, χωρίς αυτήν, η ζωή μας είναι ένας κόσμος γεμάτος σκοτάδι. Ο Χριστός θυσιάσθηκε, προσφέρθηκε σε μας από αγάπη, μας τίμησε κάνοντάς μας φίλους του αγαπητούς. 

Έδειξε τον τρόπο της αληθινής αγάπης, διδάσκοντάς μας με το τέλειο παράδειγμά του πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη, απ’ το να ζεις και να πεθαίνεις για τον άλλο. 

Αυτή και μόνο η αγάπη αποτελεί την ανυπέρβλητη καταξίωσή μας. Διότι «πλήρης ων της αγάπης» ο άνθρωπος, αγγίζει την τελειότητα, γίνεται όμοιος με τον Πατέρα του τον «εν τοις ουρανοίς» (Λουκ. 6, 36). 

Και βαθιά μέσα μας, στη δική μας καρδιά, αυτός ο Θεός έ­βα­λε την α­γά­πη, Αυ­τός την τρο­φο­δο­τεί, Αυτός την αναζωπυρώνει αδιάκοπα, αρκεί εμείς να ζούμε κατά τις εντολές του (Ιω. 14, 21· 15, 13-15). 

Καιρός να πλησιάσουμε αυτή τη θεϊκή φωτιά της αγάπης του, πριν η δική μας καταντήσει μια μικρή, αδύναμη σπίθα, έτοιμη να σβήσει απ’ την παγωνιά του κακού. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, «πώς θα ζεσταθεί με μια σπίθα εκείνος που άφησε τη φωτιά πίσω του;» (Άγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς). 

ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 396, Ιούλ. 2016 

Αντιύλη

Ι. Ναός Αγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα 

Τηλ. 26820 25861/23075/6980 898 504 

e-mail: antiyli.gr@gmail.com