Robert Fulghum: Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω, τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο!!

“... Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω για το πώς να ζω, τι να κάνω και πώς να είμαι, τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο.

.

Η σοφία δε βρισκόταν στην κορυφή του σχολικού βουνού, αλλά εκεί, στα βουναλάκια από άμμο, στο νηπιαγωγείο.

 

Robert Fulghum

All I Really Need to Know I Learned in Kindergarten

 

Αυτά είναι τα πράγματα που έμαθα:

* Να μοιράζεσαι τα πάντα.

* Να παίζεις τίμια.

* Να μη χτυπάς τους άλλους.

* Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί που τα βρήκες.

* Να καθαρίζεις τις τσαπατσουλιές σου.

* Να μην παίρνεις τα πράγματα που δεν είναι δικά σου.

* Να λες συγγνώμη, όταν πληγώνεις κάποιον.

* Να πλένεις τα χέρια σου πριν από το φαγητό.

* Να κοκκινίζεις.

* Ζεστά κουλουράκια και κρύο γάλα κάνουν καλό.

* Να ζεις μια ισορροπημένη ζωή, να μαθαίνεις λίγο, να σκέπτεσαι λίγο, να σχεδιάζεις, να ζωγραφίζεις, να τραγουδάς, να χορεύεις, να παίζεις και να εργάζεσαι κάθε μέρα από λίγο.

* Να παίρνεις έναν υπνάκο το απόγευμα.

* Όταν βγαίνεις έξω στον κόσμο, να προσέχεις την κίνηση, να κρατιέσαι από το χέρι και να μένεις μαζί με τους άλλους.

* Να αντιλαμβάνεσαι τα θαύματα. Να θυμάσαι το μικρό σπόρο μέσα στο δοχείο από φελιζόλ. Οι ρίζες πάνε προς τα κάτω και το φυτό προς τα πάνω. Κανείς πραγματικά δεν ξέρει πώς και γιατί, αλλά όλοι μας μοιάζουμε σ’ αυτό.

* Τα χρυσόψαρα, τα χάμστερς, τα άσπρα ποντίκια, ακόμη κι ο μικρός σπόρος μέσα στο πλαστικό δοχείο, όλα πεθαίνουν. Το ίδιο κι εμείς.

* Να θυμάσαι τελικά τα βιβλία και την πρώτη λέξη που έμαθες την πιο μεγάλη απ’ όλες: τη λέξη ΚΟΙΤΑ.

.
Όλα όσα πρέπει να ξέρετε βρίσκονται κάπου εδώ μέσα. Ο χρυσός κανόνας, η αγάπη και οι βασικές αρχές υγιεινής, η οικολογία, η πολιτική, η ισότητα και η υγιεινή ζωή.

Πάρτε μια απ’ αυτές τις συμβουλές, εκφράστε την με επιτηδευμένη ορολογία ενηλίκων και εφαρμόστε τη στην οικογενειακή σας ζωή, στην εργασία σας, στην κυβέρνησή σας, στον κόσμο σας και θα παραμείνει αληθινή, ξεκάθαρη, σταθερή.

Σκεφτείτε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος, αν όλοι εμείς οι άνθρωποι τρώγαμε γάλα με κουλουράκια γύρω στις τρεις το απόγευμα και μετά ξαπλώναμε κάτω από τις κουβέρτες για έναν υπνάκο.

Ή, αν όλες οι κυβερνήσεις είχαν ως βασική αρχή να βάζουν πάντα τα πράγματα εκεί που τα βρήκαν και να καθαρίζουν τις τσαπατσουλιές τους.

Είναι ακόμη αλήθεια, ανεξάρτητα από την ηλικία σας, πως όταν βγαίνετε έξω στον κόσμο είναι καλύτερα να κρατιέστε από το χέρι και να μένετε μαζί με τους άλλους...

...Τελικά πρέπει να σας πω πως έχω άδεια παραμυθά. Ενας φίλος μου μου την έβγαλε και την κρέμασε στον τοίχο, πάνω από το γραφείο μου. Αυτή η άδεια μού επιτρέπει να χρησιμοποιώ τη φαντασία μου, για να ξαναβάζω σε σειρά τις εμπειρίες μου και να προωθώ το μύθο, όσο αυτός εξυπηρετεί κάποια όψη της αλήθειας.

 

Ακόμη περιέχει το "πιστεύω" ενός παραμυθά:

* Πιστεύω ότι η φαντασία είναι πιο δυνατή από τη γνώση.

* Οτι ο μύθος είναι πιο δραστικός από την ιστορία.

* Οτι τα όνειρα είναι πιο ισχυρά από τα γεγονότα.

* Οτι η ελπίδα πάντα θριαμβεύει έναντι της εμπειρίας.

* Οτι το γέλιο είναι η μόνη θεραπεία της θλίψης.

* Και πιστεύω ότι η αγάπη είναι πιο δυνατή από το θάνατο.

Προσπάθησα πολύ να μη γράψω κάτι που θα γινόταν η αιτία να μου αφαιρέσουν την άδεια..."

e-fungus.gr

Παιδιά χωρίς ταυτότητα, χωρίς ιστορία

«αν δεν το έχεις ζήσει, δεν μπορείς να αισθανθείς το τραύμα. Είναι ένα ατελείωτο κενό. Είσαι σε ένα πηγάδι και κατεβαίνεις και δεν μπορείς να βρεις νερό. Και ζητάς να μάθεις».

 

Σύμφωνα με τα στοιχεία των μεγαλύτερων κέντρων παιδικής φροντίδας που λειτουργούν στη χώρα μας, σχεδόν τα μισά μωρά που εγκαταλείπονται στα μαιευτήρια και τα νοσοκομεία της χώρας δεν έχουν κανένα στοιχείο ταυτότητας.

 

Συμπεριλαμβάνονται στο μακρύ κατάλογο των τελευταίων 18 μηνών, που περιλαμβάνει περισσότερες από 500 εισαγωγές παιδιών σε ιδρύματα ανά την Ελλάδα.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις, το 40-50% των παιδιών που εγκαταλείφθηκαν μαζί με τους γονείς τους έχασαν και την ταυτότητά τους.

Σε κάποια ιδρύματα ο αριθμός των παιδιών αγνώστου ιστορικού πενταπλασιάστηκε από το 2008.

Συχνά στα Γενικά Αρχεία του Κράτους και στα αρχεία των Ιδρυμάτων συναντά κανείς «δέντρα χωρίς ρίζες». Ετσι είχε χαρακτηρίσει ο Γιώργος Σεφέρης τους ανθρώπους που δεν γνωρίζουν την ιστορία τους.

Αναζητούν στοιχεία, που για τους περισσότερους από εμάς είναι αδιαπραγμάτευτα, όπως έγγραφα με το όνομα της μητέρας που τους γέννησε και τους εγκατέλειψε χωρίς να αφήσει ίχνη, στερώντας τους εκείνη τη στιγμή, μαζί με τη μητρική αγκαλιά, την ταυτότητά τους: τα νούμερα και τα ονόματα, τον τόπο καταγωγής τους, την ακριβή ημερομηνία γέννησης. «Ποιος είμαι;» αναρωτιούνται. Δεν είναι φιλόσοφοι που βασανίζονται από το πανάρχαιο υπαρξιακό ερώτημα. Είναι ιχνηλάτες της ιστορίας τους.

 

Ενα μωρό ηλικίας μερικών ωρών βρέθηκε, πριν από λίγο καιρό, δίπλα από το ασανσέρ του μαιευτηρίου «Αλεξάνδρα». Η μαμά της την είχε αφήσει σε ένα καλαθάκι δίπλα στο ασανσέρ, χωρίς κανένα στοιχείο. «Η περίπτωση, υγιούς εγκαταλειμμένου παιδιού χωρίς στοιχεία, που το άφησαν και δεν το αναζητά κανείς, θεωρείται αυτή που θα οδηγηθεί ευκολότερα σε υιοθεσία», λέει η Ξένια Αποστολά, προϊσταμένη της Κοινωνικής Υπηρεσίας, στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία». Για το υιοθετημένο παιδί, βέβαια, είναι το σημαντικότερο κομμάτι που λείπει από το παζλ: η αρχή του. Ενδέχεται να μην τη βρει ποτέ.

«Εγκαταλείφθηκα στις 22 Απριλίου του 1961 στη βρεφοδόχο. Στον κήπο του Ορφανοτροφείου, στην οδό Γερωνυμάκη, στο Ηράκλειο της Κρήτης. Μάλλον γεννήθηκα στις 12 Απριλίου 1961 στην Κρήτη», λέει η Αντουανέτα. Τον πρώτο χρόνο της ζωής της την έλεγαν Βασιλική - έτσι την είχε βαφτίσει η νοσηλεύτρια του δεύτερου ορφανοτροφείου όπου μεταφέρθηκε, στο Ηράκλειο Κρήτης. Αντουανέτα, την ονόμασαν οι Ολλανδοί που την υιοθέτησαν από το Κέντρο Βρεφών «Μητέρα» όπου την έστειλαν τον Φεβρουάριο του 1962. Ηταν σχεδόν ενός έτους.

52 παιδιά χωρίς ταυτότητα

.......................................

περισσότερα στην πηγή: enet.gr

 

σχετικά:

Επιστρέφουν λόγω κρίσης οι βρεφοδόχοι στην Ευρώπη | To ...

12 Ιουν 2012

Βρεφοδόχοι χάι - τεκ | To χαμομηλάκι

28 Φεβ 2007

Υιοθετήστε ένα παιδί από τα αζήτητα - To χαμομηλάκι

02 Ιαν 2010

Κάποτε λέει έξω από τα μεγάλα νοσοκομεία αλλά και ορφανοτροφεία και μοναστήρια υπήρχαν βρεφοδόχοι όπου οι μητέρες άφηναν τα μωρά που δεν μπορούσαν να θρέψουν. Τα σκέπαζαν καλά, καμιά φορά έβαζαν ένα φυλακτό ...

Τα έκθετα βρέφη μένουν στα αζήτητα | To χαμομηλάκι

05 Ιουλ 2008

Οι βρεφοδόχοι έχουν εκλείψει στην Ελλάδα, όχι όμως και η πρακτική της εγκατάλειψης βρεφών. Περισσότερα από 60 παιδιά αφήνονται κάθε χρόνο σε σκαλιά πολυκατοικιών, αυλόγυρους εκκλησιών, δημόσια μαιευτήρια.

http://hamomilaki.blogspot.com/

Γιώργος Σεφέρης: Πάνω σ' έναν ξένο στίχο

Στὴν Ἕλλη, Χριστούγεννα 1931.

Εὐτυχισμένος ποὺ ἔκανε τὸ ταξίδι τοῦ Ὀδυσσέα.
Εὐτυχισμένος ἂν στὸ ξεκίνημα, ἔνιωθε γερὴ τὴν ἀρματωσιὰ
μιᾶς ἀγάπης, ἁπλωμένη μέσα στὸ κορμί του, σὰν τὶς
φλέβες ὅπου βουίζει τὸ αἷμα.

Εὐτυχισμένος ποὺ ἔκανε τὸ ταξίδι τοῦ Ὀδυσσέα.

Μιᾶς ἀγάπης μὲ ἀκατέλυτο ρυθμό, ἀκατανίκητης σὰν τὴ μουσικὴ καὶ παντοτινῆς
γιατί γεννήθηκε ὅταν γεννηθήκαμε καὶ σὰν πεθαίνουμε,
ἂν πεθαίνει, δὲν τὸ ξέρουμε οὔτε ἐμεῖς οὔτε ἄλλος κανείς.

Παρακαλῶ τὸ θεὸ νὰ μὲ συντρέξει νὰ πῶ, σὲ μιὰ στιγμὴ
μεγάλης εὐδαιμονίας, ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ ἀγάπη•
κάθομαι κάποτε τριγυρισμένος ἀπὸ τὴν ξενιτιά, κι ἀκούω
τὸ μακρινὸ βούισμά της, σὰν τὸν ἀχὸ τῆς θάλασσας
ποὺ ἔσμιξε μὲ τὸ ἀνεξήγητο δρολάπι.

Καὶ παρουσιάζεται μπροστά μου, πάλι καὶ πάλι, τὸ φάντασμα
τοῦ Ὀδυσσέα, μὲ μάτια κοκκινισμένα ἀπό του
κυμάτου τὴν ἁρμύρα
κι ἀπὸ τὸ μεστωμένο πόθο νὰ ξαναδεῖ τὸν καπνὸ ποὺ βγαίνει
ἀπὸ τὴ ζεστασιὰ τοῦ σπιτιοῦ του καὶ τὸ σκυλί του
ποὺ γέρασε προσμένοντας στὴ θύρα.

Στέκεται μεγάλος, ψιθυρίζοντας ἀνάμεσα στ' ἀσπρισμένα
του γένια, λόγια της γλώσσας μας, ὅπως τὴ μιλοῦσαν
πρὶν τρεῖς χιλιάδες χρόνια. 
Ἁπλώνει μιὰ παλάμη ροζιασμένη ἀπὸ τὰ σκοινιὰ καὶ τὸ
δοιάκι, μὲ δέρμα δουλεμένο ἀπὸ τὸ ξεροβόρι ἀπὸ τὴν
κάψα κι ἀπὸ τὰ χιόνια.

Θὰ 'λεγες πὼς θέλει νὰ διώξει τὸν ὑπεράνθρωπο Κύκλωπα
ποὺ βλέπει μ' ἕνα μάτι, τὶς Σειρῆνες ποὺ σὰν τὶς ἀκούσεις
ξεχνᾶς, τὴ Σκύλλα καὶ τὴ Χάρυβδη ἀπ' ἀνάμεσό μας•
τόσα περίπλοκα τέρατα, ποὺ δέ μας ἀφήνουν νὰ στοχαστοῦμε
πὼς ἦταν κι αὐτὸς ἕνας ἄνθρωπος ποὺ πάλεψε
μέσα στὸν κόσμο, μὲ τὴν ψυχὴ καὶ μὲ τὸ σῶμα.

Εἶναι ὁ μεγάλος Ὀδυσσέας• ἐκεῖνος ποὺ εἶπε νὰ γίνει τὸ ξύλινο ἄλογο
καὶ oἱ Ἀχαιοὶ κερδίσανε τὴν Τροία.
Φαντάζομαι πὼς ἔρχεται νὰ μ' ἀρμηνέψει πῶς νὰ φτιάξω κι ἐγὼ
ἕνα ξύλινο ἄλογο γιὰ νὰ κερδίσω τὴ δική μου Τροία.

Γιατί μιλᾶ ταπεινὰ καὶ μὲ γαλήνη, χωρὶς προσπάθεια,
λὲς μὲ γνωρίζει σὰν πατέρας
εἴτε σὰν κάτι γέρους θαλασσινούς, ποὺ ἀκουμπισμένοι στὰ
δίχτυα τους, τὴν ὥρα ποὺ χειμώνιαζε καὶ θύμωνε ὁ ἀγέρας,
μοῦ λέγανε, στὰ παιδικά μου χρόνια,
τὸ τραγούδι τοῦ Ἐρωτόκριτου μὲ τὰ δάκρυα στὰ μάτια•
τότες ποὺ τρόμαζα μέσα στὸν ὕπνο μου ἀκούγοντας
τὴν ἀντίδικη μοῖρα τῆς Ἀρετῆς νὰ κατεβαίνει τὰ μαρμαρένια σκαλοπάτια.

Μοῦ λέει τὸ δύσκολο πόνο νὰ νιώθεις τὰ πανιὰ τοῦ καραβιοῦ σου φουσκωμένα ἀπὸ τὴ θύμηση καὶ τὴν ψυχή σου νὰ γίνεται τιμόνι.
Καὶ νά 'σαι μόνος, σκοτεινὸς μέσα στὴ νύχτα καὶ ἀκυβέρνητος σὰν
τ' ἄχερο στ' ἁλώνι.

Τὴν πίκρα νὰ βλέπεις τοὺς συντρόφους σου καταποντισμένους μέσα στὰ  στοιχεῖα, σκορπισμένους: ἕναν-ἕναν.
Καὶ πόσο παράξενα ἀντρειεύεσαι μιλώντας μὲ τοὺς πεθαμένους,
ὅταν δὲ φτάνουν πιὰ οἱ ζωντανοὶ ποὺ σοῦ ἀπομέναν.

Μιλᾶ... βλέπω ἀκόμη τὰ χέρια του ποὺ ξέραν νὰ δοκιμάσουν ἂv ἦταν καλὰ σκαλισμένη στὴν πλώρη ἡ γοργόνα
νὰ μοῦ χαρίζουν τὴν ἀκύμαντη γαλάζια θάλασσα
μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ χειμώνα.


(Ανάλυση του ποιήματος και ερμηνευτικές σημειώσεις εδώ)

Ἀπὸ τὴ Συλλογὴ «Ποιήματα» 20η ἔκδοση, ΙΚΑΡΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ, Ἀθῆναι 2000.
myriobiblos.gr

Μην αχρηστεύετε τον δάσκαλο - Δάσκαλος είναι ...

Σε ναρκοπέδιο ακροβατεί η νέα σχολική χρονιά που ξεκινά αύριο. Ανοιχτά μέτωπα και στον αντίποδα όνειρα και ελπίδες. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, φαντάζουν υποκριτικά και κροκοδείλια τα όποια δάκρυα για μεταρρυθμίσεις που έμειναν στα συρτάρια, για μέτρα που δεν τόλμησαν να καθιερωθούν, για δημαγωγία και κομματισμό που υπερίσχυσε στον ευαίσθητο αυτό χώρο.
.
Η ουσία είναι τι γίνεται τώρα. Και το τι κάνει όποιος αισθάνεται λειτουργός, υπηρέτης, διάκονος στην τιμή, την ιερότητα των υποχρεώσεων, τη συνεπή προστασία και ανυστερόβουλη ανταπόδοση. Οποιος δάσκαλος, κόντρα στο ρεύμα της εποχής, αποφάσισε με τους μαθητές του να αναζητήσει την αλήθεια, με φαντασία, ευαισθησία και γνώση.
Οσο η αμφισβήτηση της κοινωνίας προς το ρόλο του σχολείου και το ρόλο του δασκάλου μεγεθύνεται τόσο οι απαιτήσεις των ανθρώπων που εμπιστεύονται στους δασκάλους τα παιδά τους αυξάνουν. Τι μπορεί λοιπόν να κάνει ο δάσκαλος, όταν ο ίδιος λειτουργεί στο πλαίσιο ενός συστήματος που στρεβλώνει τα αξιακά μοντέλα, όταν καθημερινά απαξιώνεται κοινωνικά και οικονομικά;
Δάσκαλος, σύμφωνα με τον αείμνηστο Δημήτριο Τσάτσο, «είναι αυτός που αντέχει την αμφισβήτηση από το μαθητή, την επιθετικότητά του, ακόμη τη γεύση της αγνωμοσύνης, με όριο βέβαια τη βία και τη χυδαιότητα. Οσο πιο πολλή ψυχή επενδύσει ο Δάσκαλος στο έργο του τόσο πιο επώδυνη μπορεί να γίνει η διδακτική σχέση. Η διδακτική προσφορά όμως δεν γίνεται υπό τον όρο της αναγνώρισης. Τα οράματα -αυτό ισχύει και για το όραμα "Δάσκαλος"- όσο και αν είναι άφταστα ή, μάλλον, διότι είναι άφταστα, είναι και αέναα δημιουργικά».
Η φυσιογνωμία του δασκάλου κατά τον Ε.Π. Παπανούτσο, «Οι δρόμοι της ζωής», 1979: «Στόφα δασκάλου έχει εκείνος που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί και κάθε χρόνο, με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του, να γίνεται νέο παιδί... Το δεύτερο που ζητούμε από το δάσκαλο είναι: στις σχέσεις του με το μαθητή σ' έναν στόχο να βλέπει πάντοτε σταθερά -πώς να αχρηστέψει τον εαυτό του. Ξέρετε άλλο επάγγελμα που αποκλειστική επιδίωξή του έχει να αχρηστεύει τις υπηρεσίες του; Ο θρίαμβος του δασκάλου: να κάνει το νέο άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο. Αφησα τελευταία την κύρια ιδιότητα (ορθότερα: την πρώτη αρετή) του δασκάλου: την αγάπη (ανιδιοτελή, θερμή, αφειδώλευτη) του στο παιδί, αυτό που του εμπιστεύτηκαν να διδάξει, γίνεται ο άξονας της ζωής του, αυτό της δίνει το περιεχόμενο και το νόημά της».
Δάσκαλος, θα συμπλήρωνε ο Νίκος Καζαντζάκης, «είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας το μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες».
enet.gr