Tuesday 6 September 2016

«Μαμά, μπαμπά, κάποια μέρα θα μεγαλώσω»
One day Daddy and Mommy, Iwon't be this small

Για τους γονείς, θα παραμείνουμε πάντα παιδιά, θα είμαστε πάντα τα μικρά τους. 
Όμως, κάποια μέρα, όταν αρχίζουμε να ανοίγουμε τα φτερά μας, δεν θα έχουμε πια ανάγκη να κοιμηθούμε μαζί τους για να αισθανθούμε ασφάλεια ούτε θα αναζητάμε πρωί -βράδυ τη συντροφιά και την αγκαλιά τους. 
more...
Αυτό το μήνυμα αφιέρωσε στους γονείς του ένας άντρας, δημιουργώντας συγκινητικά σκετσάκια που αρχίζουν από την παιδική του ηλικία και τελειώνουν την ημέρα του γάμου του -εκείνη τη μέρα που θα φτιάξει ο ίδιος τη δική του οικογένεια.

Τα σκετσάκια δημοσιεύθηκαν στη σελίδα First Smile και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα σας συγκινήσουν όπως κι εμάς.





____________________
mama365.gr
antikleidi.com

«Με πονάτε, αλλά είστε η μόνη οικογένεια που έχω...»

Είστε η μόνη οικογένεια που έχω...
Το τηλέφωνο χτύπησε ξανά μέσα στη νύχτα. Αυτό, γινόταν τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά. Δύο δεκαπεντάχρονα κορίτσια συζητούν. Όχι με λόγια ξενοιασιάς, όχι κουβέντες για αγόρια, ρούχα, διακοπές ή βόλτες...
"Πάλι το ίδιο σκηνικό" έλεγε η μια στην άλλη. "Ήρθε ο πατέρας μου από το δω, λες και χρειαζόταν να συνεχίσουν τον καυγά, που άρχισαν από το τηλέφωνο εδώ και ώρες". Η απόγνωση ήταν τόσο φανερή στον τόνο της φωνής της, που η φίλη της ένιωσε ένα κόμπο στο στομάχι και τα λόγια να χάνονται, πριν προλάβουν να γίνουν λέξεις και να βγουν από τα χείλη της.
Τι να της έλεγε; Πώς να την παρηγορούσε, πώς να τη βοηθούσε; Δεν ήξερε, ούτε και μπορούσε να σκεφτεί. Το μόνο που έκανε ήταν να την ακούει με προσοχή και συμπόνοια. Και το κορίτσι χείμαρρος, ξεδίπλωνε όλο τον πόνο που βίωνε, όλη την αποστροφή που αισθανόταν για όσα συνέβαιναν στο σπίτι της και στη ζωή της.
Δυο γονείς χωρισμένοι, ανίκανοι να συζητήσουν, ούτε καλά καλά να συνυπάρξουν για πέντε λεπτά χωρίς να αρπαχτούν και δυο παιδιά, που καλούνται άλλοτε από τις περιστάσεις κι άλλοτε από τους ίδιους (τους γονείς) να πάρουν θέση. Να γίνουν κριτές και δικαστές και να αποδώσουν δικαιοσύνη σε μια οικογένεια, που γίνεται μέρα τη μέρα όλο και πιο τοξική γι' αυτά.
Οι φωνές της μάνας κάλυπταν όλους τους ήχους κάνοντας αδύνατη ακόμα κι αυτή την τηλεφωνική επαφή με ένα πρόσωπο, που μπορεί να ακούσει, που θέλει να ακούσει!
Βγήκε από το δωμάτιο και κατευθύνθηκε προς το σαλόνι, προσπαθώντας να βρει ένα μέρος που να μην φτάνουν οι φωνές και οι κατηγορίες της. Ο πατέρας είχε μόλις αποχωρήσει, αφήνοντας πίσω του μια μαινόμενη μάνα, η οποία μη έχοντας πού να ξεσπάσει, μιλούσε με τα χειρότερα λόγια για κείνον στο μικρότερο παιδί της, ένα αγοράκι μόλις δέκα χρονών.
Εκείνο δεν έβγαζε λέξη. Άκουγε, άκουγε, άκουγε και στο τέλος ξέσπασε σε γοερά κλάματα.
"Θέλω να φύγω", σκέφτηκε σχεδόν φωναχτά η μικρή. Μόλις το ξεστόμισε τρόμαξε, όχι γι' αυτό που είπε, αλλά μη την ακούσει η μητέρα της. Δεν άντεχε άλλες φωνές, άλλες κενές νουθεσίες, που φαίνονταν τόσο ψεύτικες, τόσο υποκριτικές.
Ήθελε να φύγει, αλλά σκεφτόταν τον αδελφό της. Δεν μπορούσε να τον πάρει μαζί της, αλλά ούτε και να τον αφήσει πίσω. Κι εκείνη, πού θα πήγαινε; Τόσο κοντινούς συγγενείς δεν είχε. Οι γονείς της ήταν μοναχοπαίδια και παππούδες και γιαγιάδες δεν υπήρχαν στη ζωή. 
Κι έπειτα ήταν ανήλικη! Κανείς δεν θα καταλάβαινε πως στα δεκαπέντε της, ήταν πιο "ενήλικη" από τους γονείς της. Κανείς δεν θα καταλάβαινε πώς είναι να ζεις σ' ένα σπίτι, που αντί να σε αγκαλιάζει η αγάπη και να σε προστατεύει από τα δύσκολα, σου προκαλεί πόνο...
Αισθανόταν εγκλωβισμένη από τη ηλικία της. "Μετράω τα χρόνια και προσπαθώ να κάνω υπομονή" είχε πει στη φίλη της. "Μόλις γίνω δεκαοχτώ, θα φύγω... ο αδελφός μου όμως;". Ένιωθε υπεύθυνη για κείνον περισσότερο από ό,τι οι γονείς της. Έτσι τουλάχιστον φαινόταν στα δικά της μάτια.
Γλίστρησε αθόρυβα έξω από το διαμέρισμα και κατευθύνθηκε προς την ταράτσα. Πυκνή η νύχτα και μόνη της παρέα το κινητό, η αγαπημένη της μουσική και η φίλη της, που ξενυχτούσε μαζί της...
Κοίταξε τα αστέρια στον ουρανό. Μικρές φωτεινές κουκκίδες ήσυχες, γαλήνιες στέκονταν εκεί ανίκητα λες και την έβλεπαν... Η συζήτηση με τη φίλη της είχε πια σταματήσει, αφού ο ύπνος έκανε τη δική του παρέμβαση σε μια κουβέντα που δεν οδηγούσε πουθενά...
Κάθισε σε μια ξεχασμένη σεζλόνγκ, έβαλε το αγαπημένο της τραγούδι και φορώντας την κουκούλα του μπουφάν της, μάζεψε τα πόδια της στο στήθος και έριξε το βλέμμα στο κενό. Λίγο αργότερα τα βλέφαρα βάρυναν και ο Μορφέας ήρθε να ξεκουράσει τα μάτια και την ψυχή.

Τα πρώτα φωτεινά βήματα της αυγής δεν στάθηκαν ικανά να την ξυπνήσουν, όμως το χέρι του πατέρα της στον ώμο της την τίναξε ψηλά.
"Εδώ είσαι καρδιά μου!" της είπε τρυφερά ανοίγοντας την αγκαλιά του. Η μαμά σου κι εγώ φάγαμε τον κόσμο να σε βρούμε. Μέχρι και τη φίλη σου ξυπνήσαμε. Αυτή μας οδήγησε εδώ!
"Μπαμπά, ήθελα να φύγω... " ψέλλισε. "Δεν είχα όμως πού να πάω. Κι έπειτα εσείς είστε η οικογένειά μου. Με πονάτε, αλλά είστε η μόνη οικογένεια που έχω...".
Πίσω τους αναστατωμένη και ανακουφισμένη μαζί η μητέρα της, έτρεξε να την αγκαλιάσει κι εκείνη. Έμειναν εκεί, αγκαλιασμένοι για ώρα, κλαίγοντας, γελώντας, σιωπώντας. Δεν ξέρω καλά καλά να σας πω, πότε κατέβηκαν από την ταράτσα. Ίσως, να είναι ακόμα εκεί...

Ένα στα δύο παιδιά με οσφυαλγία λόγω υπέρβαρης σάκας
Γονείς, μην αγνοείτε τα παράπονα των παιδιών

Με γεωμετρική πρόοδο, από την ηλικία των έντεκα ετών, έως την ώριμη εφηβεία εμφανίζεται η σχολική οσφυαλγία σύμφωνα με διεθνείς στατιστικές, όπως αναφέρει ο Διδάκτωρ ορθοπαθητικής, και επιστημονικός συνεργάτης, του πανεπιστημίου Κρήτης Γιώργος Γουδέβενος*....
Ο Δρ. Γουδέβενος εξηγεί ότι ο κύριος λόγος είναι η πολύ φορτωμένη σχολική τσάντα που κουβαλούν τα παιδιά, ειδικότερα στις χώρες που δεν υπάρχει πλήρες ηλεκτρονικό σχολείο. Κάτι που στην Ευρώπη αποτυπώνεται ευκρινώς με τον Νότο να υπερτερεί κατά πολύ σε ποσοστά από το Βορά, όπως τονίζεται σε όλα τα διεθνή συνέδρια, σύμφωνα με τον επιστημονικό συνεργάτη του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Όπως επισημαίνει ο κ. Γουδέβενος η σχολική τσάντα δεν θα πρέπει να ξεπερνάει σε βάρος, το 10% του βάρους του παιδιού, ενώ σημαντικό επιβαρυντικό παράγοντα αποτελεί και το μέγεθος του θρανίου που δεν αλλάζει, σύμφωνα με την μυοσκελετική ανάπτυξη των μαθητών.
Αν ένα παιδί είναι τριάντα κιλά η τσάντα πρέπει να είναι τρία
Υπάρχει μεγάλη συσχέτιση μεταξύ του πόνου στη μέση, της οσφυαλγίας δηλαδή, και του βάρους της σχολικής τσάντας, αναφέρει ο Δρ Γουδέβενος. «Σύμφωνα με διεθνείς στατιστικές που έχουν δημοσιευτεί στο έγκριτο επιστημονικό περιοδικό «Spine Jourmal» το 46% των παιδιών με οσφυαλγία, έχει κουβαλήσει υπέρβαρη τσάντα. 
Τα παιδιά εδώ και πάρα πολλά χρόνια και ακόμα και σήμερα σηκώνουν πολύ βαριά τσάντα. Για κάποιο διάστημα επικρατούσε, η άποψη να την σηκώνουν μόνο από τον ένα ώμο, γεγονός που επέφερε μία μονόπλευρη επιβάρυνση, όσον αφορά τη στάση του σώματος και τη βάδιση του παιδιού. 
Ωστόσο αυτό τείνει να αλλάξει, πλέον. Η ιδανική τσάντα είναι το σακίδιο, για να μοιράζεται το βάρος στην πλάτη και αυτό δεν πρέπει να ξεπερνά το 10% του βάρους του παιδιού. Δηλαδή αν ένα παιδί είναι τριάντα κιλά, η τσάντα πρέπει να είναι τρία. Επίσης σημαντικό ρόλο παίζει και επί πόση ώρα κουβαλάει την τσάντα το παιδί. Όσο μεγαλύτερη η απόσταση που διανύει με μία υπέρβαρη για το μέγεθος του τσάντα, τόσο μεγαλύτερη η επιβάρυνση. Και κάτι τέτοιο μπορεί να του προκαλέσει οσφυαλγία και πόνο στην σπονδυλική στήλη γενικότερα».

Η λύση: Πλήρης ψηφιοποίηση και θρανία σε διάφορα μεγέθη

Ποια είναι όμως η λύση όταν το εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι πλήρως ψηφιοποιημένο και όταν τα μεγέθη των θρανίων δεν αλλάζουν ανάλογα με τη σκελετική ανάπτυξη των παιδιών; Σύμφωνα με τον κύριο Γουδέβενο η λύση ξεκινάει από την Πολιτεία. «Πρέπει να χωριστεί η σχολική ύλη σε τρίμηνα ή τετράμηνα, κάτι το οποίο πάει να γίνει, έτσι ώστε το παιδί να κουβαλάει λιγότερα βιβλία. 
.........
Ωστόσο άλλος ένας παράγοντας, πολύ σημαντικός, που κατά τη γνώμη μου πρέπει να αλλάξει, καθότι επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την οσφυαλγία, είναι το μέγεθος του θρανίου που παραμένει το ίδιο από την πρώτη έως την έκτη δημοτικού και από την πρώτη γυμνασίου έως την τρίτη λυκείου, όταν η αύξηση του σκελετού του παιδιού είναι ραγδαία».

7 στους 10 μαθητές λυκείου θα παρουσιάσουν κάποια στιγμή σύνδρομο οσφυαλγίας
.........................
Έκκληση προς τους γονείς: Μην αγνοείτε τα παράπονα των παιδιών

Όταν ένα παιδί παραπονιέται για τη μέση του, οι γονείς δεν πρέπει να το αγνοούν, τονίζει ο κύριος Γουδέβενος. 
«Μπορεί να παραπονιούνται για την κοιλιά, για το κεφάλι, για να υπεκφύγουν προφανώς κάποια πράγματα, αλλά όταν μιλάνε για την μέση, που δεν την έχουν επινοήσει ακόμα ως δικαιολογία κοπάνας ας πούμε, θα πρέπει οι γονείς να το ψάξουν οπωσδήποτε. Το πιο πιθανό είναι να μην είναι κάτι σοβαρό. Να είναι κάτι μυοσυνδεσμικό. Ωστόσο αν παραμείνει το πρόβλημα και παραμεληθεί, θα δημιουργήσει σίγουρα, προβλήματα στην ενήλικη ζωή του παιδιού. 
.....................
Με γνώμονα πάντα την πρόληψη που είναι η καλύτερη θεραπεία ο Δρ. Γουδέβενος συστήνει στα παιδιά:
-Προτιμήστε τσάντα τύπου σακίδιο και φορέστε το στην πλάτη, για να εξισορροπείται το βάρος. Μην το κρεμάτε από το ένα ώμο.

-Κάντε πολλές μικρές στάσεις όταν το κουβαλάτε.

-Να κινείστε όσο περισσότερο μπορείτε. Να γυμνάζεστε, αλλά όχι υπερβολικά. Η υπερβολική άσκηση δεν κάνει καλό και ιδιαίτερα τα βάρη σε αυτές τις ηλικίες. Επίσης μην ξεχνάτε ποτέ πως ό,τι συμβαίνει μένει σαν αποτύπωμα μνήμης. Εφόσον όμως το λάβουμε σοβαρά υπόψη, είναι αντιμετωπίσιμο.

*O κ. Γιώργος Γουδέβενος είναι φυσικοθεραπευτής, εξειδικευμένος στην ορθοπαθητική μηχανική της σπονδυλικής στήλης και των αρθρώσεων

ολόκληρο το άρθρο εδώ

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki