Τα κελιά των 6,2 ευρώ. Ούτε τη μέρα, ζωή, ούτε το βράδυ, όνειρα.

ΦΥΛΑΚΕΣ ΒΟΛΟΥ: 
ΟΥΤΕ ΣΑΠΟΥΝΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΥΘΟΥΝ ΟΙ 156 ΑΝΗΛΙΚΟΙ

Του ΑΝΤΩΝΗ ΦΩΚΙΔΗ

Ένας καφές κι ένα τσιγάρο. Έτσι, για να πάνε τα «φαρμάκια» κάτω. Ν' ανοίξει ένα παράθυρο στον κόσμο, να περάσει κι αυτή η μέρα. 

Κι όμως ούτε αυτό είναι βολετό για τα παιδιά που ζουν κλεισμένα σε τέσσερις τοίχους, στενούς, που μικραίνουν την ψυχή τους. 
Ούτε τη μέρα, ζωή, ούτε το βράδυ, όνειρα. 
Ούτε καν σαπούνι για να πλυθούν, χαρτί για να σκουπιστούν, τηλεκάρτα για να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο, πέρα από τη βαριά ατσαλένια πόρτα της φυλακής.

Μάχες για το αυτονόητο δίνουν καθημερινά οι ανήλικοι κρατούμενοι στις φυλακές του Βόλου. Ψυχές 156, αριθμός διπλάσιος απ' τη χωρητικότητα του κτιρίου. Οι «φιλοξενούμενοι» νεαροί κοιμούνται στα πατώματα και πάνω στα θρανία του σχολείου που λειτουργεί μέσα στις φυλακές!

Ζουν και δεν ζουν, δίνουν μάχες για να πάρουν κουράγιο, να μη σβήσει η ελπίδα. Μακριά από τις πατρίδες τους οι περισσότεροι, μακριά από τις οικογένειές τους, απειλούν με αυτοκτονία για έναν καφέ, δίνουν αγώνα για μια τηλεκάρτα, ν' ακουστεί η φωνή τους να μην ξεχάσουν πως είναι άνθρωποι.

Η κρίση έφτασε την αθλιότητα στο απόγειό της. Το ποσό των 8 ευρώ για τους απόρους μειώθηκε σε 6,2 ευρώ. Με εξαίρεση τους υπηκόους Αλβανίας, οι οποίοι έστω αραιά θα δεχθούν την επίσκεψη συγγενικού ή φιλικού τους προσώπου, οι υπόλοιποι δεν έχουν επισκεπτήριο. Κανείς δεν θα ταξιδέψει από τη μακρινή πατρίδα τους για να τους δει και να μιλήσει μαζί τους, να τους φέρει τρόφιμα και τσιγάρα.

Την απόγνωσή των ανήλικων κρατουμένων συμμερίζεται μέχρι και η Διεύθυνση του Σωφρονιστικού Καταστήματος Κράτησης Νέων Βόλου, η οποία σε μια ύστατη προσπάθεια να δοθεί λύση καλεί τους πολίτες να συνεισφέρουν όπως μπορούν από το υστέρημά τους, βοηθώντας τα παιδιά που βρίσκονται υπό κράτηση.

Στην πλειονότητά τους οι κρατούμενοι είναι ηλικίας από 16 έως 21 ετών, ενώ οι περισσότεροι ζουν μακριά από τις οικογένειές τους. Εκατό από τους ανηλίκους είναι άποροι και, όπως περιγράφει η διεύθυνση των φυλακών, «δεν μπορούν ούτε εμφιαλωμένο νερό να αγοράσουν ούτε μια τυρόπιτα, ένα κουλούρι, πόσο μάλλον μια τηλεκάρτα ή ένα πακέτο τσιγάρα».

Οι μόνοι που βοηθούν είναι τα μέλη Συμπαράστασης Κρατουμένων και ο πατήρ Θεόδωρος Μπαντάκας, χωρίς τη μηνιαία προσφορά των οποίων δεν θα μπορούσε να βοηθηθεί κανένας από τους απόρους, είτε χρηματικά με 6,20 ευρώ τον μήνα είτε σε είδη πρώτης ανάγκης.

Η διεύθυνση του καταστήματος παρακαλεί όσους έχουν την επιθυμία, αλλά και τη θέληση να βοηθήσουν τα παιδιά αυτά, να καταθέσουν ό,τι μπορούν στο Ταμείο Δωρεών του καταστήματος ή να επικοινωνήσουν στο τηλέφωνο: 24210 72444. *

Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

--

Ξεblogάρισμα 

Στην πορνεία 40.000 γυναίκες και παιδιά, ηλικίας 12-25 ετών, κάθε χρόνο. Εδώ στην Ελλάδα, όχι κάπου αλλού

Μόνο 100 με 200 γυναίκες και παιδιά αναγνωρίζονται κάθε χρόνο 

ως θύματα εμπορίας

Σε 40.000 υπολογίζονται οι γυναίκες και τα παιδιά ηλικίας 12-25 ετών τα οποία είναι θύματα εμπορίας (trafficking) στην Ελλάδα κάθε χρόνο, με σκοπό την πορνεία. Τα στοιχεία καταγράφονται στην έκθεση «Η προστασία τους είναι στα χέρια μας», που πραγματοποίησε το διεθνές δίκτυο οργανώσεων ECPAT International (End Child Prostitution, Child Pornography and Trafficking of Children For Sexual Purposes), ένας οργανισμός που ειδικεύεται στην αντιμετώπιση του trafficking.

Σύμφωνα με την έκθεση της ECPAT για το 2009, το σύγχρονο δουλεμπόριο αποτελεί το τρίτο μεγαλύτερο διεθνές έγκλημα μετά την παράνομη διακίνηση ναρκωτικών και την εμπορία όπλων. 

Η βιομηχανία του trafficking αποφέρει ετησίως -σύμφωνα με υπολογισμούς της ECPAT- 27 δισεκατομμύρια δολάρια. 

Αντίστοιχα ο αριθμός των παιδιών που είναι θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης ή μαύρης εργασίας παγκοσμίως υπολογίζεται σε 1,2 εκ.

Στην Ελλάδα τα επίσημα στατιστικά στοιχεία της Διεθνούς Αμνηστίας δείχνουν ότι μόνο 100 με 200 γυναίκες και παιδιά αναγνωρίζονται κάθε χρόνο ως θύματα εμπορίας. Η χώρα μας αποτελεί και χώρα προορισμού και χώρα μετάβασης για γυναίκες και παιδιά-θύματα.

Στοιχεία

Μεταξύ των ετών 2003 και 2007, περίπου 1.100 άτομα συνελήφθησαν για εμπορία ανθρώπων στη χώρα, ενώ μόνο 24 παιδιά-θύματα εντοπίστηκαν την ίδια περίοδο.

Άγνωστο είναι πόσα από τα παιδιά που εντοπίστηκαν ήταν θύματα εμπορίας για σεξουαλικούς σκοπούς.

Η πλειονότητά τους προέρχεται από την Αλβανία και τη Ρουμανία, άλλες χώρες των Βαλκανίων, της πρώην Σοβιετικής Ένωσης καθώς και την Αφρική.

Τα παιδιά φτάνουν στην Ελλάδα ως τουρίστες ή λαθρομετανάστες κυρίως από την Αλβανία, τη Ρουμανία, άλλες βαλκανικές χώρες και χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Μετατρέπονται σε σύγχρονους «δούλους» υπό την απειλή της απέλασης από τα παράνομα κυκλώματα που τα παρασύρουν στην πορνεία ή στην παράνομη εργασία.

Κρατούνται υπό συνθήκες φυλάκισης, σε καθεστώς εκφοβισμού και ψυχολογικής βίας. Σπάνια επιχειρούν να φύγουν λόγω της σκληρής τιμωρίας που έπειτα υφίστανται. 

Βιάζονται, ξυλοκοπούνται και κακοποιούνται σωματικά και ψυχολογικά. Ένα μεγάλο ποσοστό των παιδιών που εργάζονται στη βιομηχανία του σεξ πάσχουν από σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα.

Εμπορία

Πώς λειτουργεί το κύκλωμα

Σύμφωνα με την έκθεση της ECPAT τα παιδιά απομακρύνονται από το σπίτι τους και στρατολογούνται δια της βίας ή της εξαπάτησης ή πωλούνται απευθείας από τους γονείς και τους οικείους τους στους εμπόρους. 

Ποια παιδιά μπορούν να είναι τα επόμενα θύματα του σύγχρονου δουλεμπορίου;  

Δεν υπάρχει το «τυπικό» παιδί-θύμα της εμπορίας για σεξουαλικούς σκοπούς σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας από όλο τον κόσμο.

Οι παράγοντες 

Οι παράγοντες που συνήθως κάνουν τα παιδιά ιδιαίτερα ευάλωτα και αυξάνουν τον κίνδυνο εμπορίας είναι η φτώχεια, το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, το άστατο οικογενειακό περιβάλλον, διαχωρισμός από τις οικογένειες λόγω φυσικών καταστροφών, ενόπλων συγκρούσεων ή μετανάστευσης. Τα αυξανόμενα επίπεδα φτώχειας στις τρίτες χώρες αλλά και η μείωση των κρατικών κονδυλίων για κοινωνικές δαπάνες στις χώρες προέλευσης των παιδιών δημιουργούν ευνοϊκότερες προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της εμπορίας, αφού τα παιδιά αναγκάζονται να αναζητήσουν εναλλακτικές λύσεις διαβίωσης και τελικά παγιδεύονται στην παράνομη και επικίνδυνη μετανάστευση.

Το μαρτύριο της Μαργαρίτας από την Αλβανία

Χαρακτηριστικό παράδειγμα εμπορίας παιδιού που κακοποιήθηκε και αποτέλεσε θύμα προς σεξουαλική εκμετάλλευση που καταγράφεται στην έρευνα, είναι η Μαργαρίτα, ένα κορίτσι από την Αλβανία.

Πωλήθηκε για σεξουαλική δουλεία από τη μητέρα της και τον πατριό της σε ηλικία 13 ετών. Πέρασε τα σύνορα για την Ελλάδα με τα πόδια. Λίγο μετά την άφιξή της στη χώρα, η μητέρα της την πήγε σ’ ένα ξενοδοχείο στο κέντρο της Αθήνας και την εγκατέλειψε.

Εκεί κακοποιήθηκε βάναυσα, εξαναγκάστηκε να δουλέψει ως ιερόδουλη και τελικά συνελήφθη σε μία έφοδο της αστυνομίας.

Ήταν έγκυος, δεν είχε κανένα έγγραφο και ήταν ήδη στη φυλακή όταν την έσωσε η Μ.Κ.Ο. Γιατροί Χωρίς Σύνορα.

Την έβαλαν στο καταφύγιο της Αθήνας για τα θύματα της εμπορίας που διατηρούσαν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα και έζησε εκεί έως ότου το καταφύγιο έκλεισε λόγω έλλειψης κρατικής χρηματοδότησης.

Αργότερα, η Μαργαρίτα τέθηκε υπό την προστασία ενός Αφγανού μετανάστη που εργαζόταν στο καταφύγιο και της προσέφερε την απαραίτητη εκπαίδευση.

Νίκος Β. Τσίτσας

Από τη στιγμή που φέρνουμε ένα Παιδί στον κόσμο, υπάρχουν ευθύνες ...

«Κανείς δεν θέλει ν' ακούσει για τα κακά που συνεπάγεται 

το ξήλωμα μιας οικογένειας, αυτό το σπάσιμο 

των οικογενειακών δεσμών, παρ' όλο που έχει ήδη αρχίσει 

να σχετίζεται με την εγκληματικότητα 

και τη φυσική κατάσταση των παιδιών»

Θα έπρεπε ίσως να μάθουμε να διακρίνουμε ότι άλλο είναι το ζευγάρι του γάμου και άλλο το ζευγάρι των γονιών και να καταλάβουμε πως το τελευταίο αυτό είναι αδιάλυτο;

Συνέντευξη της Γαλλίδας Κοινωνιολόγου Evelyne Sullerot στο γαλλικό περιοδικό μεγάλης κυκλοφορίας L'HEBDO, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του βιβλίου της "Le grand remue-menage".

Δημοσιεύτηκε στο τεύχος 39, της 25 Σεπτεμβρίου 1997. Μετάφραση από τα γαλλικά : Α. Αγοραστάκης
 

Φεμινίστρια από τις πρώτες, η Γαλλίδα κοινωνιολόγος Evelyne Sullerot, κρούει σήμερα τον κώδωνα του κινδύνου σε ένα βιβλίο - φωτιά.

L'Hebdo - Το βιβλίο σας "Η μεγάλη αναμπουμπούλα" φαίνεται να πηγαίνει κόντρα με τα όσα κυκλοφορούν, που θέλουν το διαζύγιο να είναι πια ένας κοινός τόπος. Γιατί ;

ES - Γιατί σ' αυτό, μιλώ για τις συνέπειες. Σήμερα, όλοι έχουν πειστεί για τις δραματικές συνέπειες της ανεργίας. Κανείς όμως δεν θέλει ν' ακούσει για τα κακά που συνεπάγεται το ξήλωμα μιας οικογένειας, αυτό το σπάσιμο των οικογενειακών δεσμών, παρ' όλο που έχει ήδη αρχίσει να σχετίζεται με την εγκληματικότητα και τη φυσική κατάσταση των παιδιών.

L'Hebdo - Ένα ξήλωμα της οικογένειας ;

ES - Στη Γαλλία, ένα στα τρία παιδιά έχει χωρισμένους γονείς (σ.σ. Στην Ελβετία, το 15 % των παιδιών κάτω των 18 χρονών, έχουν βιώσει το διαζύγιο των γονιών τους). 
Σήμερα, βρισκόμαστε στο σημείο να έχουμε μια γενιά παιδιών, που έχουν και τους παππούδες τους διαζευγμένους. Θα ήθελα, οι νέοι μας, να νοιώθουν λιγότερο διαλυμένοι από την κατάσταση αυτή …
Η κοινωνία μας, πρέπει να καταλάβει πως υπάρχουν δεσμοί που μεταδίδονται από τη μια γενιά στην άλλη. Υπάρχει ένα είδος διαχρονικής συνέχειας της ζωής ... Μια μεταδοτική επικοινωνία μεταξύ των γενεών, που θα έπρεπε να είναι μετάδοση αγάπης, γνώσης, αρχών και ευθυνών. Η διατήρησή της, είναι απόλυτη ανάγκη, έστω και αν, από το άλλο μέρος, έχουμε μια ελευθερία στο σεξουαλικό ή το συναισθηματικό επίπεδο.
 

L'Hebdo - Θα έπρεπε ίσως να μάθουμε να διακρίνουμε ότι άλλο είναι το ζευγάρι του γάμου και άλλο το ζευγάρι των γονιών και να καταλάβουμε πως το τελευταίο αυτό είναι αδιάλυτο;

ES - Ακριβώς. Πιστεύω πως μια από τις μεγάλες αναμορφώσεις που πρέπει να κάνουμε, είναι να καταλάβουμε ότι η γονική ιδιότητα είναι δεσμός αδιάλυτος, άφθαρτος, ανέκκλητος και τελεσίδικος. Ναι, έχουμε κατορθώσει να κατακτήσουμε την ατομική ελευθερία μας, το θέμα εδώ δεν είναι να την απαρνηθούμε. Όμως η οικογένεια, δεν είναι μια απλή παράθεση ατόμων, όπου ο καθένας κάνει ότι θέλει. Από τη στιγμή που φέρνουμε ένα παιδί στον κόσμο, υπάρχουν ευθύνες, θέλω να πω μ' αυτό ότι υπάρχει μια αγάπη, που ζει στο πλαίσιο αμοιβαίων υποχρεώσεων.

L'Hebdo - Λέτε (στο βιβλίο σας), ότι αρνούμαστε να προσέξουμε τις ζημιές που οφείλονται στον υψηλό δείκτη διαζυγίων …

ES - Έχουμε πνίξει, ενσυνείδητα, τον διάλογο σχετικά με τις συνέπειες. Δεν θελήσαμε να προσέξουμε τι δεν συμφωνούσε με το μεγάλο μας δόγμα της ατομικής ελευθερίας. Έχω ανατρέξει όλα τα άρθρα του γυναικείου τύπου - κυρίως στα περιοδικά "Elle" και "Marie-Claire" - και παρατηρώ μια γενική ομοφωνία : για να είσαι καλή μητέρα, πρέπει να είσαι ευτυχισμένη και ικανοποιημένη. Άρα δηλαδή, αν είσαστε συναισθηματικά, σεξουαλικά, ερωτικά καλά, δεν υπάρχει λόγος να υποχρεώνετε τον εαυτό σας σε οτιδήποτε άλλο …

L'Hebdo - Μια συμπεριφορά που άρχισε πριν από καμιά τριανταριά χρόνια;

ES - Στην αρχή, ζήσαμε την κίνηση για την αντισύλληψη, στη δεκαετία του εξήντα. Αφού ξεπεράστηκε το πρόβλημα της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, η προσοχή μας στράφηκε, σαν από μόνη της, προς το ζευγάρι. Εδώ και τριάντα περίπου χρόνια, ίσως και κάτι παρά πάνω, βαυκαλιζόμασταν με το ζήτημα αυτό. Έτσι λοιπόν, θεωρήθηκε πρόοδος κάθε τι που άνοιγε το δρόμο στην αυθεντικότητα, την ειλικρίνεια και την ποιότητα στις σχέσεις του ζευγαριού και, άρα, στην ελευθερία του καθενός να χωρίζει. Επρόκειτο για ρήξη, απέναντι στις πολύ πιο βαριές απαιτήσεις που ήθελε η παράδοση. Ζήσαμε έτσι την τρομερή εκείνη εντύπωση της απελευθέρωσης, της ελαφρότητας και της αυθεντικότητας των συναισθημάτων μας. Ζήσαμε μέσα σε κάποιου είδους "θρησκεία του ζευγαριού" - και όταν λέω "εμείς", εννοώ όλοι μας, μαζί με την ίδια την Καθολική Εκκλησία. Μετά από αυτό, έγινε μια νέα μεγάλη στροφή, όταν η "λατρεία του ζευγαριού", στράφηκε προς μιαν ηθική αποκλειστικά ατομικιστική. Προπαντός στις γυναίκες. Έλεγαν πως ήσαν, δεν θέλω να πω καταπιεσμένες, όχι … αλλά πολύ υποταγμένες στην εξουσία ενός νόμου που τις ξεπερνούσε. Υποχρεωμένες να αφοσιώνονται στα παιδιά, να υπακούν, κτλ … Άρα, το κάθε τι που ήταν προς την κατεύθυνση της απελευθέρωσης της γυναίκας, χαιρετίστηκε σαν πρόοδος. Έτσι, κρύψαμε το πρόσωπό μας απέναντι στις μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες.

L'Hebdo - Μα, οι συνέπειες αυτές, είναι πράγματι τόσο σοβαρές;

ES - Θελήσαμε να πιστέψουμε, ότι το διαζύγιο θα περνούσε ευκολότερα, αν η κοινωνική πλειοψηφία το αποδεχόταν. Ομως, η διάλυση μιας οικογένειας είναι ένα ενδόμυχο δράμα που, τελικά, πολύ λίγη σχέση έχει με την ομαδική της αποδοχή. Βασικά σημεία αναφοράς, είναι : ποιος είμαι ; ποιος είναι ο πατέρας μου ; ποια η μητέρα μου ; Να, εγώ για παράδειγμα, ασχολούμαι πολύ με με την πρόληψη κατά των ναρκωτικών. Είναι σήμερα βέβαιο, πως υπάρχουν μεταξύ των ναρκομανών πέντε με έξι φορές περισσότερα παιδιά, με πατέρα που απουσιάζει από τη ζωή τους. Άλλο παράδειγμα: Ο εγγονός μου, έκανε τη θητεία του σαν εκπαιδευτής πέρυσι στο Roubaix, σ' ένα πολύ γνωστό κολέγιο. Είχαν ένα τμήμα της πέμπτης τάξης, όπου ούτε ένας μαθητής δεν είχε τον πατέρα του στο σπίτι. Ο "φίλος της μαμάς" ήταν εκείνος που υπέγραφε τους ελέγχους των παιδιών … Τα παιδιά αυτά, δεν έχουν σημεία αναφοράς.

L'Hebdo - Μπορεί όμως, αυτός ο "φίλος της μαμάς", να λειτουργεί στην πράξη σαν το πατρικό σημείο αναφοράς, δεν είν' έτσι;

ES - Δεν μπορούμε να αντιπαραθέσουμε τον πατέρα που χάθηκε, στον πατριό που, εκείνος, αντίθετα, είναι παρών, προσεκτικός, συμπαθητικός κτλ. Οι τελευταίες έρευνες, επισημαίνουν ότι οι χωρισμοί - ανασυνθέσεις - ξανά χωρισμοί, επιταχύνονται. Ο πατριός αυτός στον οποίο το παιδί προσκολλάται και δημιουργεί δεσμό, δεν θα μείνει μάλλον για πολύ στο σπίτι. Συνεπώς, η έννοια του (βιολογικού) πατέρα δεν μπορεί να αποσυντεθεί. Πόσοι άνδρες ζουν με τα παιδιά ενός άλλου, ενώ τα δικά τους παιδιά ζουν με κάποιον άλλον ; Μια από τις τεράστιες επιπτώσεις του φαινομένου των διαζυγίων, είναι ακριβώς ότι η πατρότητα, δεν κατορθώνει να επιτελέσει το ρόλο της.

L'Hebdo - Τα κακά του διαζυγίου, σχετίζονται λοιπόν περισσότερο με την απουσία του πατέρα παρά με τον ίδιο το χωρισμό των γονιών;

ES - Να πούμε, ότι ένας έφηβος περνά ένα σύνορο στη ζωή του, ένα "border line". Στο πέρασμα αυτό, αλλάζει προσωπικότητα. Στη φάση αυτή, η ύπαρξη της πατρικής αναφοράς έχει μεγάλη σπουδαιότητα, έστω και αν ο πατέρας δεν είναι εκεί κάθε μέρα. Γιατί αυτός, συνεχίζει να ενσαρκώνει το καλό και το κακό, το απαγορευμένο. Το διαπιστώνουμε αυτό στα αγόρια - που πλήττονται και περισσότερο - γιατί πάντα θα προσπαθήσουν να ξεπεράσουν αυτή την οριακή γραμμή, γιατί θα θελήσουν να σπρώξουν τα πράγματα όλο και περισσότερο. Λες και προσπαθούν να προσκαλέσουν, με τα ξεσπάσματά τους, τον πατέρα τους να γυρίσει πίσω, να τους ορίσει τα όρια που δεν πρέπει να ξεπεράσουν. Εκτός από τον προβληματισμό των διαζυγίων, βρισκόμαστε επίσης σε μια στιγμή όπου, πολλά παιδιά, γεννημένα από γυναίκες που ζουν μόνες τους, φθάνουν στην εφηβεία. Προπαντός τα αγόρια που, συχνά παραχαϊδεμένα από αυτές τις μητέρες, ξεφεύγουν και δεν ζητούν παρά πως να το σκάσουν, να μην ακούν πια τίποτε γι' αυτό το οικογενειακό ντουέτο. Τα κορίτσια, έχουν την τάση να αναπαραγάγουν το μητρικό μοντέλο και να αποτύχουν και αυτές στο ζευγάρι τους, από έλλειψη εμπιστοσύνης στον άνδρα.

L' Hebdo - Έχετε τη γνώμη πως τώρα και τριάντα χρόνια, που χωρίζουμε συνέχεια, μάθαμε να χωρίζουμε καλύτερα ; - Έχετε τη γνώμη πως τώρα και τριάντα χρόνια, που χωρίζουμε συνέχεια, μάθαμε να χωρίζουμε καλύτερα;

ES - Αυτό μου λένε μερικοί από τη καινούρια γενιά των 30 - 45/ρηδων. Είναι πολύ περήφανοι με τον πολιτισμό αυτόν της κοινής γονικής ιδιότητας που έφτιαξαν. Αφού έτσι νομίζουν, καλύτερα γι' αυτούς.

L'Hebdo - Δε φαίνεστε να το πιστεύετε και πολύ …

ES - Είναι σαφές, ότι υπάρχουν και διαζύγια που αντιμετωπίστηκαν καλά, διαζύγια όπου και οι δυο γονείς συνεχίζουν να παίζουν το ρόλο τους, παρά τη διάσπαση. Ακόμα και γιαγιάδες και παππούδες. Υπάρχουν όμως και άλλοι, γιαγιάδες και παππούδες, που ο καθένας τους έχει άλλη διεύθυνση, άλλο όνομα, άλλο σπίτι και που δεν θέλουν να ξανασυναντηθούν. Ευτυχώς, υπάρχουν άλλοι που καταλαβαίνουν πως οι προσωπικές υποθέσεις τους είναι λιγότερο σπουδαίες από την εικόνα, την αγάπη, την τρυφερότητα που έχουν υποχρέωση να δώσουν στα εγγόνια τους. Αυτοί, θα δεχτούν να πάνε μαζί να τα δουν στα γενέθλιά τους, στις γιορτές των Χριστουγέννων, κτλ … Είναι πράγματα που μπορούν να γίνουν. Εκτός απ' αυτό, είναι και απαραίτητα.

L'Hebdo - Όμως, εσείς βλέπετε πως στις περισσότερες περιπτώσεις, υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν …

ES - Παράλληλα με το διαζύγιο, υπάρχουν και οι πολυάριθμοι χωρισμοί των άγαμων ζευγαριών - δεν ξέρω πώς να τους ονομάσω : "αποσυγκατοίκηση" ; - Γεγονός είναι, πως τα πράγματα εδώ εξελίσσονται χειρότερα κι από το διαζύγιο. Για πολλούς λόγους. Ο σοβαρότερος είναι, πως το παιδί πάει πάντα με τη μητέρα και ο πατέρας δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα. Και κανείς δικαστής δε σηκώνεται να πει : για στάσου, βρε παιδί μου, εδώ τα πράγματα ξεπερνάνε τα όρια, χρειάζεται τουλάχιστον κάποιο δικαίωμα επίσκεψης, κτλ .. Όλα γίνονται όπως στους αγρίους.

L'Hebdo - Κι εδώ, δηλαδή, οι πατεράδες την πληρώνουν ;

ES - Ναι … Παρακολουθώ από πολλά χρόνια και με πολλή προσοχή τους πατέρες, μετά το χωρισμό - υπάρχουν χιλιάδες που έχουν ιδρύσει Σωματεία και Ενώσεις. Και βλέπω κάθε χρόνο πως οι αυτοκτονίες που γίνονται μετά τα διαζύγια, είναι μόνο αυτοκτονίες ανδρών. Το διαζύγιο, τους φαντάζει υπόθεση πολύ πιο δύσκολη, κυρίως όταν υπάρχουν παιδιά στη μέση. Δεν πρέπει εξ άλλου να ξεχνάμε, πως στις τρεις από κάθε τέσσερις περιπτώσεις, οι γυναίκες είναι εκείνες που επιδιώκουν το χωρισμό … Και γιατί τον επιδιώκουν ; Διάφορες μελέτες έχουν δείξει πως πρώτη έρχεται η αιτία της πλήξης … Δεν αντέχουν μια καθημερινότητα χωρίς ρομάντζο. Το διαπίστωσα και εγώ αυτό, όταν ίδρυσα έναν Οργανισμό που λέγεται : Επανένταξη στην εργασία (Retravailler) και όπου έχω ήδη υποδεχτεί 500 000 γυναίκες - από τις οποίες πολλές διαζευγμένες. Τα τελευταία χρόνια, τις ακούει συχνά κανείς να λένε : "Πλήττω, άρα θέλω να ξαναφτιάξω τη ζωή μου … "

L'Hebdo - Δε φαίνεστε και τόσο τρυφερή με τις γυναίκες …

ES - Όχι. Πιστεύω πως δεν διαχειρίστηκαν και τόσο καλά την τρομερή αυτή ελευθερία που τους δόθηκε. Πιστεύω επίσης, πως όλα αυτά μπορούν ακόμη να διορθωθούν. Θα ήθελα όμως να τους πω, πως δεν είναι ιδιοκτήτριες των παιδιών τους.

^{Συνέντευξη με τη Renata Libal.
"Le grand remue-menage", εκδόσεις Fayard, 286 σελίδες}
Από Αλεπού του Ολύμπου

Κι αν χαθώ ...;

Σεπτέμβρης του 1955 ήταν , όταν ταξίδεψα με τον μπαμπά μου για πρώτη φορά στην Θεσσαλονίκη.

Οι δυο μας … μόνο. Ξεκινήσαμε από την μικρή μας επαρχιακή πόλη και πήγαμε στην Θεσσαλονίκη … Σεπτέμβρης … Πήγαμε για να μου δείξει την Διεθνή Έκθεση… Εφτά ώρες ταξίδι με το λεωφορείο… τότε.

Ήμουν δεν ήμουν 6… κι όμως τα θυμάμαι όλα σαν νάταν χθες.
Έκθαμβη έμεινα μπρος στη μεγάλη πόλη . Όλα μου φάνηκαν τεράστια και … φοβερά. 

Σαν όλα , να ήθελαν να καταπιούν τη μικρή Σίλια, που τόλμησε να … παραβιάσει τον αχανή κόσμο τους και είχε την ματαιοφροσύνη να σηκώσει το βλέμμα επάνω τους … Έσφιγγα τόσο δυνατά το χέρι του πατέρα μου , που αναγκαζόταν πολλές φορές να λύνει τρυφερά την τανάλια των δακτύλων μου και να με … παίρνει στην αγκαλιά του. Από εκεί έβλεπα πιο καλά ολόγυρα, όμως πάντα, όλα, ήταν το ίδιο … απειλητικά. Ένα τεράστιο (για τα φτωχά μου μάτια) καρουσέλ, με ολόλευκα χαρούμενα άλογα τράβηξε την προσοχή μου. Το πρόσεξε και με μια αέρινη κίνηση, βρέθηκα από την αγκαλιά του στη ράχη ενός από αυτά …

- Κι αν… χαθώ;
- Αν χαθείς… αν ποτέ χαθείς, στάσου θαρρετά, με τόλμη και ψηλά το κεφάλι, στάσου στη μέση αυτού του … “κάπου” που έχεις χαθεί, κλείσε σφιχτά τα μάτια σου κι ευχήσου με όλη τη δύναμη της ψυχής σου…. ”Μόλις ανοίξω τα μάτια μου, να ιδώ κάποιον, που μ’ αγαπάει”…. Κι αν το πεις απ’την ψυχή σου, τότε θα τον δεις και τίποτα, τίποτα πια, δεν θα μπορεί να σε φοβίσει.

— Μη φύγεις … Μείνε κοντά μου …
— Τι φοβάσαι Άννιτσκα ;
— Μη φύγει το άλογο ….
— Τι κι αν φύγει ;… Δεν πέφτεις εσύ … Να κρατάς γερά τα χαλινάρια , όπως σου έδειξα .
— Κι αν … χαθώ ;
— Αν χαθείς …. αν ποτέ χαθείς , στάσου θαρρετά , με τόλμη και ψηλά το κεφάλι , στάσου στη μέση αυτού του … “κάπου” που έχεις χαθεί , κλείσε σφιχτά τα μάτια σου κι ευχήσου με όλη τη δύναμη της ψυχής σου ….” Μόλις ανοίξω τα μάτια μου, να ιδώ κάποιον , που μ’ αγαπάει”… Κι αν το πεις απ’ την ψυχή σου , τότε θα τον δεις και τίποτα , τίποτα πια , δεν θα μπορεί να σε φοβίσει.

Ένα φως άστραψε δίπλα μου , αλλά δεν το πολυέδωσα σημασία …. Το καρουσέλ, άρχισε να κινείται σιγά σιγά μέσα σε ένα πανδαιμόνιο από παιδικές τσιρίδες, καμπανούλες και μια γλυκερή μουσική …. Δεν έφυγε στιγμή από κοντά μου.

Λίγο αργότερα, βρέθηκα με … ανοιχτό το στόμα, μπροστά στα γερμανικά λουκάνικα , που τσιτσίριζαν πάνω στην τεράστια υπαίθρια ψησταριά δίπλα στα χοντρά βαρέλια με την μαύρη μπύρα … Πρώτη φορά στη ζωή μου έβλεπα κάτι τέτοιο. Αν και… ανάφαγη, έγνεψα ναι, όταν με ρώτησε κάτι, που μέσα στο πανδαιμόνιο δεν άκουσα , αλλά υπέθεσα ότι αφορούσε το … λουκάνικο, γιατί οι ματιές μας, είχαν διασταυρωθεί … επάνω του.
Έτσι σε λίγο βρέθηκα με ένα τέτοιο , αγκαλιά με το αφράτο ψωμάκι του, να το κοιτάζω εμβριθώς …. Άνοιξα το στόμα , όχι πια από έκπληξη και …. Τί απόλαυση …. τι ηδονή…. τι ευφροσύνη …. Αφέθηκα …. ξεχάστηκα ….
Όταν ώρα μετά, κοίταξα γύρω μου, ήμουν …. μόνη. Μόνη μέσα σε ένα πολύβουο, παντάξενο, άγνωστο , αλλότριο, άσχετο, ανακόλουθο, ασυνάρτητο, πλήθος …. Μόνη μέσα σ’αυτό το πλήθος … Είχα μάλλον χαθεί ….
Απορία … ανησυχία … σκιάξιμο …. ανατριχίλα …. δέος …. πανικός . Όλα, το ένα μετά απ' το άλλο, με την ταχύτητα του φωτός, που τότε βέβαια δεν την ήξερα, αλλά και να τη ήξερα, πολύ λίγο θα με παρηγορούσε ή θα με καθησύχαζε .
Είχα χαθεί ….
Και τότε, εκεί στο χείλος της απελπισίας, θυμήθηκα τα λόγια του την ώρα που άγγιζα τα χάμουρα της ολόλευκης …. πλαστικής φοράδας του καρουσέλ …..

Προχώρησα μέσα στο εφιαλτικό πλήθος … Μου φάνηκε πως αυτό, άρχισε να υποχωρεί από σεβασμό στο μεγάλο μου θάρρος … Μα ναι … υποχωρούσε … ώσπου στο τέλος βρέθηκα στη μέση ενός άδειου , απόλυτα σιωπηλού κύκλου … Σήκωσα το κεφάλι ψηλά, σαν να ήθελα να ξεκολλήσει απ’ την τραχηλιά μου … Τα μάτια τόσο σφιχτά κλεισμένα, που ούτε τα δάκρυα μπορούσαν να περάσουν ….
— Κάποιος, που να μ’ αγαπάει ….
………………………………………………………. 

Πέρασαν χρόνια, αιώνες, μιλλένια ολόκληρα ….. Όταν τα … άνοιξα, στεκότανε σαν από μάγια, μπροστά μου, χαμογελαστός και κρατώντας δυό κρίκερ – ποτήρια ξεχειλισμένα από μαύρη μπύρα …

— Σήμερα, θα κάνεις την πρώτη σου αμαρτία, Άννιτσκα … Θα πιεις την πρώτη σου μπύρα …. Σου αξίζει.
————————————————————— 

Χρόνια μετά, αθεράπευτα ενήλικη εγώ και αμετακίνητα έφηβος εκείνος, μου ομολόγησε ότι …. επίτηδες είχε κρυφτεί για λίγο, για να δει …. τί θα κάνω …

Ευχαριστούμε Anna-Silia