Η συναισθηματική τροφή είναι ζωτικής σημασίας για την ψυχολογική ανάπτυξη και ωρίμανση του παιδιού.

Άκου γονέα… 

Διεισδύοντας στην παιδική ψυχή!

Η ανατροφή ενός παιδιού συγκαταλέγεται ανάμεσα στους δυσκολότερους «άθλους» ενός γονέα. 
Δυστυχώς στην ανατροφή των παιδιών δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης. Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος, ούτε γενικοί κανόνες που να μπορούν να εφαρμοστούν σε όλες τις περιπτώσεις. 

Πράγματι, δεν υπάρχει «οδηγός ανατροφής» ενός παιδιού στο βαθμό που δεν υπάρχει και οδηγός για το πώς να ζήσει κάποιος τη ζωή του. Πυξίδα στο γεμάτο φουρτούνες αυτό ταξίδι θα πρέπει να είναι η αγάπη και προορισμός του η δημιουργία ενός ελεύθερου ανθρώπου.

Η εικόνα ενός τέλειου πατέρα ή μιας αψεγάδιαστης μητέρας απέχει πολύ από την πραγματικότητα και είναι περισσότερο προϊόν προσδοκιών. Το «τέλειο» είναι μια νοητική κατασκευή η οποία είναι άνευ σημασίας μπροστά σε καθετί ανθρώπινο. Ωστόσο, η ανατροφή ενός παιδιού μπορεί να είναι αποτελεσματική και το πρόσωπο φροντίδας ένας «αρκετά» καλός γονέας. 

Για να γίνει λοιπόν κάποιος ένας αρκετά καλός γονέας θα πρέπει να είναι σε θέση να καταλάβει τις ενδοψυχικές ανάγκες ενός παιδιού. Όπως η διατροφή είναι απαραίτητη για την υγιή ανάπτυξη ενός παιδιού, στον ίδιο βαθμό η συναισθηματική τροφή είναι ζωτικής σημασίας για την ψυχολογική ανάπτυξη και ωρίμανση του.

Η βασικότερη ανάγκη ενός παιδιού είναι να το σέβονται για αυτό που πραγματικά είναι και να αναγνωρίζουν την μοναδικότητά του. Για να μπορέσουμε να σεβαστούμε ένα παιδί θα πρέπει να είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε την συναισθηματική του κατάσταση. 
Να προσπαθήσουμε δηλαδή να καταλάβουμε πώς αισθάνεται και πως βλέπει τον κόσμο. Να το ενθαρρύνουμε να βιώσει και να εκφράσει τα συναισθήματα του. 

Πράγματι, ένα παιδί μπορεί να εκφράσει τα συναισθήματά του μόνο αν αισθάνεται ότι υπάρχει κάποιος δίπλα του που να το στηρίζει, να το κατανοεί και κυρίως να το αποδέχεται χωρίς όρους. Μόνο τότε το παιδί μπορεί να αναπτύξει τον πραγματικό του εαυτό και τότε ενεργοποιούνται τα γρανάζια της ψυχο-συναισθηματικής του ανάπτυξης.

Ένα παιδί έχει ανάγκη να ζει σε ένα υποστηρικτικό και γεμάτο ενσυναίσθηση περιβάλλον. Όσο περισσότερη αγάπη λαμβάνει, σε τόσο πιο ώριμη προσωπικότητα θα εξελίσσεται. 

Αντιθέτως, όταν το παιδί μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον που κυριαρχεί η συναισθηματική αποστέρηση, τότε θα είναι καταδικασμένο να επιζητά συνεχώς την αγάπη που δεν έλαβε, αναπτύσσοντας έναν ψεύτικο εαυτό, ο οποίος λειτουργεί φαινομενικά ως αντίδοτο στις παιδικές απογοητεύσεις σε μια προσπάθεια να παραμεριστεί κάθε συναισθηματική ανάγκη. 

Οι ανάγκες αυτές όμως αποθηκεύονται στον ψυχισμό του παιδιού και θα μεταφερθούν αργότερα σε άλλα πρόσωπα, όπως για παράδειγμα σε έναν ερωτικό σύντροφο, αναζητώντας έκφραση και εκπλήρωση.
Το παιδί επομένως χρειάζεται ένα πλαίσιο συναισθηματικής ασφάλειας, υποστήριξης και αγάπης για να αναπτύξει μία υγιή και κυρίως αυθεντική προσωπικότητα. 

Αγάπη σημαίνει να επιτρέπω σε κάποιον να είναι αυτό που επιλέγει να είναι, χωρίς εγώ να έχω την παραμικρή προσδοκία για το πώς θα έπρεπε να συμπεριφέρεται. 

Αγαπώ παραγωγικά σημαίνει φροντίζω με όλα τα μέσα που έχω στη διάθεση μου για την ψυχική και συναισθηματική ωρίμανση του παιδιού. Συνεπώς, ο γονέας θα πρέπει να είναι φορέας ανάπτυξης του παιδιού και όχι το παιδί ναρκισσιστική προέκταση του γονέα όπου το παιδί λειτουργεί ως αντανάκλαση των προσδοκιών και των ανεκπλήρωτων επιθυμιών του τελευταίου.

Γράφει η Ασπασία Πασπάλη 
Ψυχολόγος, παιδοψυχολόγος Msc, Bsc

enallaktikidrasi

Άσε το κινητό, επιτέλους, και ασχολήσου με το παιδί!

Ξεκινάμε για το πάρκο με τα παιδιά. Ρίχνουμε μια γρήγορη μάτια στο κινητό. Μη μου πείτε ότι όλοι μας δεν σκεφτόμαστε «έχω αρκετή μπαταρία;» η «το φόρτισα ;». 

Πόσες φορές έχουμε πει στα παιδιά μας «θα φύγουμε σε λίγο», ενώ αυτά είναι ήδη έτοιμα και στέκονται μπροστά στη πόρτα; 

Τρέχουμε στην κοντινότερη πρίζα πανικόβλητοι να φορτίσουμε το τηλέφωνο. Πώς θα πάμε στο πάρκο η στην παιδική χαρά χωρίς επαρκή μπαταρία; Η δικαιολογία που όλοι μας έχουμε είναι πολύ απλή «και αν συμβεί κάτι να μην έχω τηλέφωνο;».

Ένα ωραίο άλλοθι για να νιώθουμε εμείς καλά, αλλά τα παιδιά μας χειρότερα.

Στο πάρκο τα παιδιά τρέχουν, κάνουν κούνια, περνούν υπέροχα. Η δίκη μας συμμετοχή μηδαμινή αφού τα μάτια μας είναι κολλημένα κυρίως στην οθόνη του κινητού. Ρίχνουμε που και που ματιές και φωνάζουμε «πρόσεχε μη χτυπήσεις».

Η ενεργός μας συμμετοχή αρχίζει και τελειώνει εκεί. 

Θα μου πείτε ευλόγως «και τι να κάνουμε να σκαρφαλώνουμε στις τσουλήθρες;» 

Όχι, αλλά ας γίνουμε για λίγο και μεις παιδιά. 

Ναι, μπορούμε να κάτσουμε στην κούνια και να κουνηθούμε μαζί τους. Μπορούμε να τα κάνουμε τραμπάλα. Μπορούμε να παρακολουθούμε λεπτό προς λεπτό το παιχνίδι τους, να τα ενθαρρύνουμε να κάνουν καινούργιους φίλους, να τους διηγηθούμε τα δικά μας κατορθώματα όταν ήμασταν στην ηλικία τους. 

Όχι τα πολύ επικίνδυνα βέβαια, μη τυχόν τους μπουν και ιδέες, αλλά τα πιο ασφαλή, τα παλιά παιχνίδια. Να τα μάθουμε πως παίζονται τα μήλα, η, να παίξουμε μαζί τους κρυφτό και κυνηγητό.

Να μας νιώσουν δίπλα τους.
Η διαδραστικότητα θα τα χαροποιήσει. Τα μάγουλα τους θα αναψοκοκκινίσουν από χαρά. 

Θα καμαρώνουν την άλλη μέρα στο σχολείο για τον μπαμπά τους που έπαιξε μαζί τους ποδόσφαιρο και έκανε ένα σουτ βολίδα και για την μητέρα τους που είχε κρυφτεί σε μια απίθανη κρυψώνα και δεν την βρήκε κανείς.

Η βόλτα με το κινητό στο χέρι μας, μεταφράζεται από τα παιδιά αρνητικά. 

«Η μαμά μου βαριέται μαζί μου» αυτή είναι η μετάφραση, η ανάγνωση που κάνουν τα παιδιά. «Ο μπαμπάς μου όλο μιλάει στο τηλέφωνο για δουλειές. Δεν έχει χρόνο για μένα». 

Τα παιδιά εισπράττουν. Δεν μιλούν, κάνουν πως καταλαβαίνουν όταν τους πετάμε δικαιολογίες όπως οι παραπάνω, όμως νιώθουν ότι η βόλτα είναι αγγαρεία. Ότι οι γονείς δεν έχουν διάθεση να διασκεδάσουν μαζί τους. Ναι, θα παίξουν, θα γελάσουν, θα τρέξουν, παιδιά είναι άλλωστε, όμως θα θυμούνται. Θυμούνται και συχνά εκστομίζουν το κατηγορώ τους «οι γονείς πάντα λείπουν στην δουλειά, και όταν η μαμά μου είναι μαζί μου πάντα μιλάει στο τηλέφωνο».

Πολλές φορές βέβαια το κινητό της μαμάς η του μπαμπά καταλήγει στα χέρια των παιδιών. Πόσες φορές παιδιά κάθονται στα παγκάκια παρέες, παρέες και παίζουν παιχνίδια στα κινητά! Είμαι βέβαιη ότι αυτό μπορείτε να το κάνετε εικόνα. Όλοι μας το έχουμε συναντήσει. 

Τα παιδιά δεν τρέχουν, δεν κοινωνικοποιούνται, δεν παίζουν. Κολλημένα στην οθόνη ακόμα και στην βόλτα τους. Ακόμα ένας σπουδαίος λόγος για να κρατάμε το κινητό κρυμμένο βαθιά μέσα στην τσάντα μας.

Τα ίδια συμβαίνουν και στο σπίτι. 

Μόλις βρούμε ελεύθερο χρόνο είμαστε καρφωμένοι πάνω από το κινητό. Τα παιδιά κάθονται δίπλα μας στον καναπέ για να δουν μια ταινία μαζί μας και εμείς είμαστε καρφωμένοι στην μικρή οθόνη του. 

Και αν μας πουν κάτι, απαντάμε μηχανικά και μονολεκτικά «ναι», «όχι», «δεν ξέρω», χωρίς σχεδόν καν να έχουμε ακούσει τι μας λένε. 

Η έφηβη κόρη μιας φίλης μου για να τη τεστάρει μια μέρα, κάτι τη ρώτησε, ενώ εκείνη ήταν απορροφημένη στο facebook και η φίλη μου της απάντησε «ναι, ναι». Τότε η μικρή της είπε, μόλις μου είπες ότι με αφήνεις να γυρίσω σήμερα τα ξημερώματα στο σπίτι. Ούτε καν άκουσες τι σε ρώτησα.

Ας μην ξοδεύουμε, λοιπόν τον πολύτιμο χρόνο με τα παιδιά μας, είτε έξω είτε μέσα στο σπίτι σκυμμένοι πάνω από τα κινητά μας (κι αυτό το λέω για να το ακούω κι εγώ). 

Ας απολαύσουμε περισσότερο τα παιδιά μας, ας φτιάξουμε στιγμές που θα θυμόμαστε και όχι μόνο εμείς. Κάποιες από όλες αυτές τις ωραίες αναμνήσεις θα τις φυλάξουν κι αυτά μέσα τους και θα τις κουβαλάνε για πάντα μαζί τους.

themamagers

«Ούτε τρίχα απ’ τα μαλλιά μας!» - «Μια στις τρεις γυναίκες έχει πέσει – ή θα πέσει – θύμα επίθεσης ή βιασμού».

Πορεία ενάντια στη σεξιστική βία, 

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου, 8 μ.μ. στην πλατεία Καπνικαρέας

υπό το γενικό σύνθημα, «Καμιά ανοχή»!

Στο σχετικό κάλεσμα με τον χαρακτηριστικό τίτλο, «Ούτε τρίχα απ’ τα μαλλιά μας!» σημειώνεται ότι, σύμφωνα με την στατιστική, «Μια στις τρεις γυναίκες έχει πέσει – ή θα πέσει – θύμα επίθεσης ή βιασμού».

«Είναι όμως μόνο ο βιασμός και το ξύλο βία;
»Σε πόσες από εμάς την έχουν πέσει χοντρά άγνωστα άτομα στο λεωφορείο ή στο δρόμο;

Πόσες από μας έχουμε αναγκαστεί να κάνουμε σεξ σε μια σχέση ενώ δεν θέλαμε; 

Πόσες έχουμε δεχτεί γλοιώδη και εν γένει παραβιαστικά σχόλια από κάποιον θείο, γείτονα, γνωστό άτομο; 

Πόσες μας έχουν χουφτώσει ή αγγίξει χωρίς την άδεια μας; 

Πόσες μας έχουν πει "πουτάνες" ή "σεμνότυφες" επειδή δεν συμμορφωθήκαμε σε κανονιστικά πρότυπα ή απλά δεν κάναμε το χατίρι σε κάποιους; 

Πόσες μας έχουν παρενοχλήσει στο δρόμο, στη δουλειά, στο σχολείο, στη σχολή, στη συλλογικότητα, σε κάποιο μαγαζί;

»Στην προσωπική, κοινωνική και επαγγελματική ζωή βιώνουμε βία και συνεχείς διακρίσεις. Τα σώματά μας θεωρούνται δημόσιος χώρος, όπου άλλα άτομα πέρα από εμάς νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να παρεμβαίνουν (σχόλια, άγγιγμα κτλ.). 

Όσες εργαζόμαστε αντιμετωπίζουμε μισθολογική ανισότητα ή δυσμενέστερη μεταχείριση σε σχέση με τους άντρες συναδέλφους – κι ας είμαστε εξίσου, αν όχι περισσότερο, ικανές από πολλούς απ’ αυτούς. Πολλές αναγκαζόμαστε να αφήσουμε δουλειά, χόμπι, κοινωνική ζωή για την οικογένεια γιατί ο άντρας είναι αδιανόητο να τα κάνει αυτά. Τα ποσοστά ανεργίας είναι σαφώς μεγαλύτερα για τις γυναίκες. Η αθέατη γυναικεία εργασία, το νοικοκυριό και η μητρότητα δεν υποστηρίζονται επαρκώς θεσμικά, ενώ αντίθετα εξακολουθεί να αναπαράγεται η μη ορατότητα και ο αποκλεισμός των γυναικών.

»Ό,τι η κοινωνία αντιλαμβάνεται ως "γυναικείο" ιεραρχείται ως κατώτερo και υποτιμάται. Ο μισογυνισμός κι η έμφυλη βία δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, αλλά κομμάτι ενός συνολικού συστήματος σκέψης και καταπίεσης – της πατριαρχίας – που αναπαράγει βία κι αγγίζει όλα τα άτομα ανεξαιρέτως.

»Πολλές πιστεύουμε ότι ζούμε χωρίς βία. Επειδή το σώμα μας δεν δέχεται επίθεση, επειδή η ψυχολογική βία ήταν πάντα εκεί και είναι η μόνη πραγματικότητα που ξέρουμε. Επειδή είμαστε γυναίκες η κάθε μας κίνηση καταγράφεται και κατακρίνεται. Είμαστε υπόλογες για κάθε τι λέμε και κάνουμε, λες και το δικαίωμά μας στο δημόσιο λόγο και χώρο μας παραχωρείται ή μας χαρίζεται.

»Ακούμε συχνά ότι είμαστε τρελές, υστερικές κι ότι είναι υπερβολή ή ακόμη και διχαστικό όταν προσπαθούμε να μιλήσουμε για τον σεξισμό που βιώνουμε στην καθημερινότητα μας.

»Όμως όλα τα παραπάνω είναι επιθέσεις. Όλα τους είναι βία. Ως γυναίκες αναγκαζόμαστε καθημερινά να νιώθουμε στριμωγμένες, στοχοποιημένες, ανασφαλείς. Σήμερα και κάθε μέρα όλες οι γυναίκες θα βιώσουμε μια, έστω «μικρή», σεξιστική επίθεση.

»Αρκετά έχουμε ανεχτεί!
»Δεν θα αγγίζετε ούτε τρίχα απ’ τα μαλλιά μας!

»Σήμερα και κάθε μέρα μιλάμε για αυτήν την καθημερινότητα και αντιστεκόμαστε σε αυτήν.
»Αυτός ο κόσμος ανήκει και σε μας: Ενώνουμε τις φωνές μας με όλες τις γυναίκες και με τα κινήματα τους που αγωνίζονται και διεκδικούν διεθνώς, στην Πολωνία, στην Αργεντινή, στη Ν. Κορέα, στην Ισλανδία! Νίκη στους αγώνες τους!
Καμιά Ανοχή».

«Τι είναι βία:
Βία είναι να σε σκοτώνουν
Βία είναι να σε βιάζουν
Βία είναι να σε χτυπάνε
Βία είναι να σε ρωτάνε τι φόραγες όταν βιάστηκες ή παρενοχλήθηκες
Βία είναι να «πρέπει να του κάτσεις»
Βία είναι να σε τραμπουκίζει κάποιος επειδή τον απέρριψες ή τον χώρισες
Βία είναι να φοβάσαι μόνη στο δρόμο το βράδυ
Βία είναι να πρέπει να ξέρει συνέχεια που είσαι
...................
Βία είναι να σου λένε να χαμογελάσεις, λες και οφείλεις να είσαι χαρούμενη συνέχεια
Βία είναι να νιώθει άνετα κάποιος να σχολιάζει το σώμα και την εμφάνιση σου επειδή είσαι γυναίκα
Βία είναι να θεωρείται «ευγενής» όποιος δεν θα χτύπαγε γυναίκα λες και σου κάνει χάρη
Βία είναι το να σου λέει ότι «πάλι για αυτά τα φεμινιστικά θα μας πεις;;;»
Βία είναι το να σε αποκαλούνε «σκύλα» επειδή εξέφρασες την άποψή σου
Βία είναι να κρύβουν σεξιστικά σχόλια σε «χιούμορ»
Βία είναι να σε ρωτάνε σε συνέντευξη για δουλειά αν «σκοπεύειες να κάνεις οικογένεια»
Βία είναι να σε απολύουν επειδή έμεινες έγκυος
Βία είναι να πρέπει να αφήσεις εσύ τη δουλειά σου και τα ενδιαφέροντα σου για να προσέχεις τα παιδιά
Βία είναι να αποδίδουν την επιτυχία σου στην εμφάνιση σου και όχι στις ικανότητες σου
Βία είναι να σε πιέζουν να κάνεις καισαρική
Βία είναι να μην σ’ αφήνουν να μιλάς για την καταπίεση σου
Bία είναι η κακοποίηση που υφίστανται από μπάτσους-δικαστές οι γυναίκες που καταγγέλλουν τους βιαστές τους/βιασμούς τους
Βία είναι το να είσαι μετανάστρια και να θεωρούν αυτομάτως ότι εκδίδεσαι.
Βία είναι ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός, όπου γυναίκες πια έχουμε δεχτεί και αναπαράγουμε τη πατριαρχική βία μεταξύ μας
....................
Βία είναι να σε μεγαλώνουν με την ιδέα ότι θα εξαρτάσαι από έναν άντρα
Βία είναι να πρέπει να ξαναγυρίσεις στο σπίτι των γονιών σου και στην πατρική εξουσία γιατί είσαι άνεργη».

Info: kamia-anoxi@googlegroups.com, fb: Καμιά Ανοχή
ideopigi