Monday 9 March 2009

Δεν ξέρω τι να απαντήσω στα παιδιά

«Ρεαλιστικές και καθησυχαστικές απαντήσεις στα δύσκολα ερωτήματα» λένε οι ειδικοί

▅ «Τα παιδιά, από τη  φύση τους, κάνουν  συνέχεια ερωτήσεις.  Αυτές όμως που  πράγματι σοκάρουν  τους περισσότερους  γονείς είναι όσες  αφορούν τη  σεξουαλική επαφή»  λέει στα «ΝΕΑ» η κ.  Έρ. Δούση- Ρασσιά,  μητέρα της 11χρονης  Δήμητρας και της  10χρονης Λουκίας  Πριν από έναν χρόνο, όταν ο μικρός Ζήσιμος έχασε την προγιαγιά του, ρωτούσε επίμονα τη μητέρα του:
«Μαμά πού πήγε η γιαγιά;». Η μητέρα του εξάχρονου Ζήσιμου, η κ. Ξένια Καλογεροπούλου, λέει στα «ΝΕΑ» ότι ένιωθε άσχημα βλέποντας τον μικρό της γιο να ψάχνει μια απάντηση που θα τον ανακουφίσει.

«Του είπα πως η γιαγιά έγινε άγγελος και πήγε στους ουρανούς. Πως όταν αγαπάς πραγματικά έναν άνθρωπο τον κρατάς για πάντα στην καρδιά σου» λέει η κ. Καλογεροπούλου, που πιστεύει ότι σωστό είναι να μην αποκρύβουμε τα γεγονότα από τα παιδιά, αλλά να τα παρουσιάζουμε με κατανοητό αλλά όχι τραυματικό τρόπο. Τα ερωτήματα και οι απορίες που απαιτούν ιδιαίτερη μεταχείριση και συνήθως ξαφνιάζουν τους γονείς, σύμφωνα με την άποψη των ειδικών, αρχίζουν από την προσχολική ηλικία των 4- 5 ετών όταν τα παιδιά αρχίζουν να καταλαβαίνουν τον κόσμο γύρω τους. Η κ. Βάρβογλη, ψυχολόγος- ψυχοθεραπεύτρια και επιστημονική συνεργάτις του Παντείου Πανεπιστημίου, τονίζει πως οι εξηγήσεις στις απορίες των παιδιών πρέπει να είναι επικεντρωμένες σε αυτό που ρωτούν, να είναι ρεαλιστικές και καθησυχαστικές, «ενώ αρχικά πρέπει να γίνει μια διευκρινιστική ερώτηση για να κατανοήσει ο γονέας ποια είναι η ανησυχία ή ο φόβος του παιδιού. Δηλαδή να το ρωτήσει, “εσύ τι νομίζεις;”». Σύμφωνα με την κ. Βάρβογλη, απαντήσεις όπως «είσαι μικρός ακόμα» θεωρούνται άστοχες, «υπό την έννοια ότι δεν λαμβάνουν υπόψη πως σε κάθε ηλικία το παιδί μπορεί να αντιληφθεί μια απλοποιημένη εκδοχή της αλήθειας».

Τον Δεκέμβριο κατά τη διάρκεια των επεισοδίων στους δρόμους της Αθήνας η κ. Καλογεροπούλου τέθηκε άλλη μία φορά αντιμέτωπη με τις ανησυχίες του μικρού Ζήσιμου και η απάντηση ήταν κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση. «Με ρωτούσε συνέχεια γιατί υπάρχει τόση βία. Του απάντησα πως σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχουν καλοί και κακοί και πως αυτό που πρέπει να έχει στο μυαλό του είναι ο σεβασμός προς τον συνάνθρωπό του. Δεν θέλησα να τον τρομοκρατήσω, αλλά ούτε να του βάλω παρωπίδες», λέει η κ. Καλογεροπούλου.

Για το σεξ
Πάντως, οι γονείς νιώθουν μεγαλύτερη αμηχανία όταν τα παιδιά θέλουν να μάθουν πώς ήρθαν στον κόσμο ή ζητούν λεπτομέρειες σχετικά με τη σεξουαλική επαφή. Ως μητέρα δύο κοριτσιών, της 11χρονης Δήμητρας και της 10χρονης Λουκίας, η κ. Έρ. Δούση- Ρασσιά έχει έρθει πολλές φορές αντιμέτωπη με τέτοιες ερωτήσεις. «Όταν η Δήμητρα ήταν έξι χρόνων, βλέποντας την κοιλιά της θείας της που ήταν έγκυος με ρώτησε: “Μαμά από πού θα βγει το μωρό;”. Η απάντηση ότι θα βγει από την κοιλιά σίγουρα δεν την κάλυψε και αμέσως ζήτησε να μάθει τον τρόπο. Της είπα ότι αυτό το γνωρίζει ο γιατρός που θα αναλάβει να την ξεγεννήσει». Η ερώτηση όμως που πράγματι σόκαρε την κ. Δούση- Ρασσιά ήταν αυτή που της απηύθυνε η μικρή Δήμητρα πριν από έναν χρόνο. «Σε ανύποπτο χρόνο με ρώτησε πόσες φορές χρειάστηκε να κάνω έρωτα για να γεννηθεί» λέει στα «ΝΕΑ» η κ. Δούση- Ρασσιά, η οποία ύστερα από κόμπιασμα αρκετών δευτερολέπτων της απάντησε: «Όσες ήταν οι απαραίτητες».


«Έχει στην κοιλιά της ένα μπαλόνι»!

ΔΑΣΚΑΛΟΙ και νηπιαγωγοί είναι επίσης επιφορτισμένοι να απαντούν στις «δύσκολες» ερωτήσεις των παιδιών. «Συνήθως ρωτούν για το πώς γεννήθηκαν, γιατί πεθαίνει κάποιος και για τις διαφορές με τα παιδιά του αντίθετου φύλου», λέει στα «ΝΕΑ» η νηπιαγωγός κ. Ρούλα Σούρπη, η οποία προσπαθεί να δώσει απαντήσεις με τη βοήθεια ειδικών παραμυθιών που κυκλοφορούν στο εμπόριο. Αυτό όμως που θυμάται χαρακτηριστικά είναι η εξήγηση που έδωσε ένας πατέρας στον πεντάχρονο γιο του για την εγκυμοσύνη της μητέρας του. «”Έχει στην κοιλιά της ένα μπαλόνι”, είπε ο πατέρας, προφανώς μη γνωρίζοντας τι άλλο να απαντήσει», λέει η κ. Σούρπη.


ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Θόδωρος Νικολάου thnikolaou@dolnet.gr

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009
Δεν ξέρω τι να απαντήσω στα παιδιά

Η φτώχεια που μαστίζει τον κόσμο στην εποχή μας

poverty

        Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣΤΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ
 

·        O μισός πληθυσμός του κόσμου  ζει με λιγότερο από δυο δολάρια την ημέρα.
·        Περίπου ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι μπαίνοντας στον εικοστό πρώτο αιώνα  δεν ξέρουν να υπογράφουν το όνομα τους  ή να διαβάσουν ένα βιβλίο.
·        Λιγότερο από 1% από ότι ο κόσμος ξοδεύει σε όπλα  θα ήταν αρκετό για όλα τα αναλφάβητα παιδιά να πηγαίνουν σχολείο με ότι είναι απαραίτητο  αλλά έστω και αυτό δεν έχει γίνει ακόμα!
·        51% από τους εκατό πιο πλούσιους ανθρώπους στο κόσμο ανήκουν  σε δημοτικές αρχές.
·        Το πιο πλούσιο έθνος στον κόσμο έχει το μεγαλύτερο κενό μεταξύ φτωχών και πλούσιων
·        Όσο πιο φτωχή είναι η χώρα  τόσο πιο πιθανό είναι ότι η εξόφληση των χρεών που αποσπώνται άμεσα από ανθρώπους  που ούτε έχουνε συνάψει κάποιο δάνειο αλλά ούτε δέχτηκαν ποτέ μέρος από τα χρήματα.
·        20% από τους  πληθυσμούς στις αναπτυγμένες χώρες, καταναλώνουν 86% από τα αγαθά που υπάρχουν πάνω στη γη.
·        Το 1960, το 20% των ανθρώπων που ζούσαν στις πιο πλούσιες χώρες είχαν 30 φορές το εισόδημα  των 20%  των ανθρώπων που ζούσαν στις φτωχότερες χώρες
 Παρατηρείστε τις παγκόσμιες προτεραιότητες σε δαπάνες το 1998 
Παγκόσμια προτεραιότητα
Εκατομμύρια Δολάρια ΗΠΑ

Βασική εκπαίδευση για όλους πάνω στη γη

6
Καλλυντικά στις Ηνωμένες πολιτείες
8
Νερό και εγκαταστάσεις που προάγουν την υγειά για όλους στον κόσμο
9
Παγωτό στην Ευρώπη
11
Αναπαραγωγική υγεία για όλες τις γυναίκες στον κόσμο
12
Αρώματα στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες πολιτείες
12
Βασική υγειά και διατροφή  για όλους στον κόσμο
13
Τροφές  για ζώα στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες πολιτείες
17
Εμπορική διασκέδαση στην Ιαπωνία
35
Τσιγάρα στην Ευρώπη
50
Οινοπνευματώδη ποτά στην Ευρώπη
105
Ναρκωτικά σε όλο τον κόσμο
400
Στρατιωτικές δαπάνες σε όλο τον κόσμο
780



  



.













Μετάφραση:Μαριάννα Διαμαντάκη, Φωτ.: Χ.Μ

Μιλῶ… «Ὄρθιοι καὶ μόνοι μὲς στὴ φοβερὴ ἐρημία τοῦ πλήθους»

9/3/1925  
Στη Θεσσαλονίκη γεννιέται ο ποιητής

Μιλῶ…
Μιλῶ γιὰ τὰ τελευταῖα σαλπίσματα τῶν νικημένων στρατιωτῶν
Γιὰ τὰ κουρέλια ἀπὸ τὰ γιορτινά μας φορέματα
Γιὰ τὰ παιδιά μας ποὺ πουλᾶν τσιγάρα στοὺς διαβάτες
Μιλῶ γιὰ τὰ λουλούδια ποὺ μαραθήκανε στοὺς τάφους καὶ τὰ σαπίζει ἡ βροχὴ
Γιὰ τὰ σπίτια ποὺ χάσκουνε δίχως παράθυρα σὰν κρανία ξεδοντιασμένα
Γιὰ τὰ κορίτσια ποὺ ζητιανεύουν δείχνοντας στὰ στήθια τὶς πληγές τους
Μιλῶ γιὰ τὶς ξυπόλυτες μάνες ποὺ σέρνονται στὰ χαλάσματα
Γιὰ τὶς φλεγόμενες πόλεις τὰ σωριασμένα κουφάρια σοὺς δρόμους
Τοὺς μαστρωποὺς ποιητὲς ποὺ τρέμουνε τὶς νύχτες στὰ κατώφλια
Μιλῶ γιὰ τὶς ἀτέλειωτες νύχτες ὅταν τὸ φῶς λιγοστεύει τὰ ξημερώματα
Γιὰ τὰ φορτωμένα καμιόνια καὶ τοὺς βηματισμοὺς στὶς ὑγρὲς πλάκες
Γιὰ τὰ προαύλια τῶν φυλακῶν καὶ γιὰ τὸ δάκρυ τῶν μελλοθανάτων.
Μὰ πιὸ πολὺ μιλῶ γιὰ τοὺς ψαράδες
Π᾿ ἀφήσανε τὰ δίχτυά τους καὶ πήρανε τὰ βήματά Του
Κι ὅταν Αὐτὸς κουράστηκε αὐτοὶ δὲν ξαποστάσαν
Κι ὅταν Αὐτὸς τοὺς πρόδωσε αὐτοὶ δὲν ἀρνηθῆκαν
Κι ὅταν Αὐτὸς δοξάστηκε αὐτοὶ στρέψαν τὰ μάτια
Κι οἱ σύντροφοί τους φτύνανε καὶ τοὺς σταυρῶναν
Κι αὐτοί, γαλήνιοι, τὸ δρόμο παίρνουνε π᾿ ἄκρη δὲν ἔχει
Χωρὶς τὸ βλέμμα τους νὰ σκοτεινιάσει ἢ νὰ λυγίσει
Ὄρθιοι καὶ μόνοι μὲς στὴ φοβερὴ ἐρημία τοῦ πλήθους.

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki