Μοίρα μου...

Μοίρα μου, μάτια ματωμένα κοιτούν τρομαγμένα πίσω από δυο σπασμένα δάχτυλα και κρατούν τη ζωή σφιχτά, και ας πονούν....
Χείλια στεγνά, βρώμικα, που τα ξεπλένουν λίγα δάκρυα χείλια που μόνο αναφιλητά ξεβράζουν αναφιλητά που φέρνουν τον ήχο της τελευταίας ελπίδας.

 

Σιχαμένε ήχε, στο σκοινί με τη ζωή μου αγκαλιά να ακροβατώ και συ να σιγοπαίζεις και να μη σταματάς...
Γεμάτη ζωή, τι ειρωνεία!
Κορμί που τρεμοσβήνει από την πλάνη σου... την πλάνη εκείνων....
Δίπλα σε ένα ερείπιο, ακουμπισμένος σε μια ξεφλουδισμένη γωνία κοιτάς γύρω σου
Ένα κόκκινο δάκρυ κυλά στο λαιμό σου και εγώ νιώθω τόσο ανάξια τόσο τιποτένια γιατί άφησα τα τέρατα να σε πειράξουν....
Στα όνειρα σου όλα χτες ήταν γεμάτα λουλούδια και τώρα...
σε κοιτώ να ανασαίνεις βαθιά
σαν να 'θελες να ρουφήξεις τη ζωή που σου πήραν....
Ήσουν εσύ, εσύ που με τις λιγοστές σου δυνάμεις
ζωγράφισες έναν ήλιο....
Έναν ήλιο που δε θα ξαναδείς ποτέ ή που, συμφορά μου δεν είδες ποτέ.... ΕΛΕΥΘΕΡΟ
«Κρατήσου ζωή μου, σφίξε τα λερωμένα  χέρια σου από το ξένο αίμα και πλησίασε εκεί...»
Όχι! Μη σηκώνεις τα χέρια... πονάς... το νιώθω
θες να αγγίξεις εκείνο τ' αστέρι... το ίδιο που κοίταξες χτες....
Πόσο γρήγορα αλλάζει το όνειρο....
πόσο γρήγορα γίνεσαι ίσκιος στη δική σου ζωή....
Είσαι εκεί λουλούδι μου στο χωμάτινο μαύρο στρώμα σου...
πνέοντας την αηδιαστική μυρωδιά του θανάτου....
Υπόσχομαι καημέ μου να μη σ' αφήσω ποτέ μ' αδειανά χέρια
θα γίνω μάνα για σένα, όνειρο και ελπίδα
φως στο σκοτάδι του κάθε αναστεναγμού σου
πνοή στη πνοή σου
βλέμμα στην πικρή σου ματιά....
Κρυμμένε μου πόθε, μικρή μου αυγή
σε κρατώ στην αγκαλιά μου το νιώθεις;
Γλυκέ μου άγγελε, κρύα μου χέρια... ζεστή μου καρδιά....
Μη σταματάς να κοιτάς εκείνο τ' αστέρι... το δικό μας αστέρι
Όχι πνοή μου μη κλαις, είμαι εγώ τώρα εδώ.
Ο πόνος φριχτός μα σε παρακαλώ... ζήσε
Κοιτάς πλάι ζωή μου και ένα άσπρο δάκρυσαν τη ψυχή σου
πέφτει στο σκαμμένο χώμα από τις σφαίρες...
Μικρό μου όνειρο χαμογελάς...
πόσο ζωή μου δίνεις... τι ειρωνεία...
Και έτσι καθώς ζεις την αυγή μιας ελπίδας
το φως της καθάριας σου ψυχής
σβήνει για πάντα από τα μεγάλα, τρομαγμένα
βελούδινα μάτια σου....

Μη κλαις λαχτάρα μου... ψυχή είσαι πια
σε κείνο τ' αστέρι... δίχως όνειρα αχνά
Ουράνιο τόξο είσαι πληγή μου... λουλούδι σε κάτασπρο χώμα
ντυμένος μ' αγάπη και της αιώνιας νιότης το χρώμα....

Αφιερωμένο σ' όλα τα παιδιά του πολέμου... σ' όλες αυτές τις ψυχές που μας δίνουν το φως μας... το φως στην ψυχή μας
και που κάποιοι βάλθηκαν να μας «τυφλώσουν».... να τυφλώσουν την καρδιά και το μυαλό μας!

Δήμητρα

Η συναισθηματική-σεξουαλική κακοποίηση του παιδιού

Είναι μια σχετικά άγνωστη αλλά πολύ συνηθισμένη μορφή κακοποίησης. 
Δεν περιλαμβάνει ασέλγεια, ούτε σωματική βία. Σπάνια αναγνωρίζεται από τους δράστες, από τα θύματα ή από τον περίγυρο ως κακοποίηση. Απεναντίας, ο κόσμος συνηθίζει να τη βλέπει ως «υπερβολική αγάπη» ή ότι «του έχει μεγάλη αδυναμία». Οι συνέπειές της όμως είναι πολλές φορές εξίσου σοβαρές με αυτές της ασέλγειας, ενώ η βαθιά άρνηση που την περιβάλλει προκαλεί μεγάλη σύγχυση στο παιδί: το κάνει να μην εμπιστεύεται την ίδια του την πραγματικότητα.

Συναισθηματική (ή «κεκαλυμμένη») σεξουαλική κακοποίηση έχουμε όταν ο γονιός χρησιμοποιεί το παιδί ως συναισθηματικό σύντροφο.  

Ο γονιός δεν είναι εκεί για να καλύψει τις ανάγκες του παιδιού, αλλά το αντίστροφο. Ο γονιός δεν καλύπτεται συναισθηματικά από τη σχέση του με τον σύντροφό του (είτε γιατί αυτός δεν υπάρχει είτε γιατί είναι συναισθηματικά απών είτε λόγω άλλων προβλημάτων) και για να γεμίσει τη δική του μοναξιά δίνει στο παιδί (συνήθως του αντίθετου φύλου) τον ξεχωριστό ρόλο του έμπιστου συντρόφου.

Υποκατάστατο σχέσης

Έτσι, για παράδειγμα: 

• Η μοναχική μητέρα μιλά συνέχεια στον γιο της για τα δικά της προβλήματα, για τη μοναξιά της, ακόμη και για την έλλειψη ερωτικής ικανοποίησης στη ζωή της.

• Ο πατέρας κάνει την κόρη του «μικρή πριγκίπισσα» και εκείνη τον συνοδεύει παντού, σχεδόν ως παρτενέρ.

• Η μητέρα κοιμάται μαζί με τον γιο της (ακόμη και σε ηλικία 7, 9 ή 11 ετών) με τη δικαιολογία ότι το παιδί φοβάται να κοιμηθεί μόνο του (ενώ στην πραγματικότητα εκείνη χρειάζεται ένα ζεστό σώμα δίπλα της).

• Ο πατέρας γίνεται πολύ αυστηρός με τις εξόδους της έφηβης κόρης «για να την προστατέψει», ενώ στην πραγματικότητα ζηλεύει τα φλερτ της.

• Η συναισθηματικά αιμομικτική μητέρα υπονομεύει σε σημείο χωρισμού την ερωτική σχέση του γιου με μια γυναίκα με την οποία είναι πραγματικά ερωτευμένος, καθώς απειλούνται η κυριαρχία της και η ικανοποίηση των δικών της αναγκών.

• Όταν ο έφηβος ή νεαρός ενήλικας επιθυμεί να αποδεσμευτεί, να φύγει από το σπίτι, ο γονιός τού επιτίθεται ότι «είναι αχάριστος, εγωιστής» ή απλώς «ότι θα πάθει η καρδιά μου...».

Όλες οι παραπάνω συμπεριφορές είναι κακοποιητικές και τραυματίζουν το παιδί. Ίσως φουσκώνει το «εγώ» του παιδιού καθώς ο γονέας έχει εξιδανικεύσει το παιδί, το έχει βάλει στο βάθρο του ήρωα, του «σωτήρα» του. 

Αυτή η ιδιαίτερη θέση πληρώνεται, όμως, πολύ ακριβά. 

Το παιδί φέρει ταυτόχρονα μεγάλη ευθύνη και μια ψευδή αίσθηση παντοδυναμίας («εγώ μπορώ να καταστρέψω τη μητέρα μου ή να την κάνω ευτυχισμένη»). 

Γεμίζει ενοχές, ντροπή, οργή και λύπη γιατί του κλάπηκε η παιδική ηλικία του, η ηλικία της ξεγνοιασιάς, όπου δεν χρειάζεται να ανησυχεί εκείνο για τους γονείς του. 

Νιώθει την εγκατάλειψη από τον αιμομικτικό γονιό γιατί, στην πραγματικότητα, «η υπερβολική αδυναμία» δεν αφορά καθόλου τις ανάγκες του παιδιού. Νιώθει εγκατάλειψη και από τον άλλο γονιό, ο οποίος συνήθως βολεύεται και δεν χρειάζεται να ασχοληθεί με τον ανικανοποίητο σύντροφο.

Οι συνέπειες, όμως, δεν σταματούν εδώ.  

Κατατρέχουν το παιδί σε όλη του τη ζωή και σχεδόν σίγουρα θα έχουν αρνητικές συνέπειες στην ικανότητα του παιδιού, όταν θα ενηλικιωθεί, να συνάψει μια ουσιαστική ερωτική σχέση επικοινωνίας - κάτι που πιθανόν να σαμποτάρει και ο γονιός. Το παιδί δεν έχει μάθει να αναγνωρίζει και να καλύπτει τις προσωπικές του ανάγκες καθώς πάντα προηγούνταν οι ανάγκες της μαμάς ή του μπαμπά. Η ανικανότητα αυτή μαζί με τα καταπιεσμένα συναισθήματα οργής, ενοχής, ντροπής και βαθιάς αναξιότητας καθιστούν τον μελλοντικό ενήλικα πολύ ευάλωτο σε εθισμούς διαφόρων ειδών.

Η συναισθηματική αιμομιξία από τη μητέρα είναι κάποιες φορές ο βαθύτερος λόγος για την ανικανότητα του άνδρα να συνάψει ή να «δεσμευτεί» σε μια ουσιαστική σχέση και να επιζητεί με καταναγκαστικό σχεδόν τρόπο ανακούφιση στον σεξουαλικό εθισμό, π.χ. μέσω πορνογραφίας, πορνείας ή αλλεπάλληλων εφήμερων σχέσεων (καθώς αυτά είναι κοινωνικώς αποδεκτά για το ανδρικό φύλο).

Η δέσμευση σε μια ουσιαστική σχέση σημαίνει κατά βάθος «εγκατάλειψη της μαμάς» και ο νεαρός (ή όχι και τόσο νεαρός) άνδρας νιώθει πολύ μεγάλες ενοχές.

Καθώς οι διαδικασίες αυτές είναι σε μεγάλο βαθμό ασυνείδητες, και από το γονιό και από το παιδί, είναι σημαντική για τη θεραπεία η επίγνωση αυτού που πραγματικά συμβαίνει.

Είναι, επίσης, σημαντικό να καταλάβει το παιδί ότι δεν φταίει εκείνο που ωθήθηκε σε τέτοιου είδους σχέση και να απενοχοποιηθεί. 

Η πραγματική αγάπη σημαίνει ότι αφήνουμε το παιδί ελεύθερο να βρει τον δικό του δρόμο.

Αυτό ταυτόχρονα ελευθερώνει και τον γονιό προς μια πιο ουσιαστική αναζήτηση του εαυτού του και κάλυψη των αναγκών του μέσα από δικά του ενδιαφέροντα και συνομήλικες παρέες.

Πηγή: Ελευθεροτυπία
Εκστρατεία κατά της Παιδικής κακοποίησης

Τα παιδιά στη Γάζα κλαίνε κάθε βράδυ

Τα παιδιά στη Γάζα κλαίνε κάθε βράδυ...