#Παιδοβιαστές - Χρύσα Ρώπα: «Θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω»....

Να πάω όπου υπάρχουν παιδιά 

Κι εμείς το ίδιο

Δεν Νοιώθω την παραμικρή ηθική υποχρέωση να
Βγω σε κανένα κανάλι
σε καμία τηλεοπτική εκπομπή
Για να δηλώσω
την αυτονόητη συμπαράσταση μου
στα θυματα
σε όλα αυτά
τα κορίτσια - αγόρια
που είχαν την ατυχία
να συναντήσουν
αυτά τα κωλοπαιδα
τους ξεφτίλες
τα α@@@δια
τους τσάμπα μάγκες
που κρατούσαν
το μέτρο της ηθικης
του ταλέντου
της σωστής άποψης
της αλήθειας
της αντικειμενικότητας
της καλλιτεχνικής γενναιοδωρίας
που ποτέ δεν χρωστούσαν
σε κανέναν τίποτα
αλλά όλοι τους χρωστούσαν.

Δεν με νοιάζει να
καταλαβω γιατί τώρα
και γιατί αύριο
και γιατί σε μήνες
και γιατί σε χρόνια.

Με νοιάζει να μην
φοβάται κανείς
Με νοιάζει
να φοβούνται
αυτά τα καθάρματα
Που τολμούν να ρίχνουν βιτριόλι στις ζωές αυτών
που ξεκινούν να κάνουν
το όνειρο πραγματικότητα.
Που στήνουν δικό τους
ταμείο οι μ@@@κες
να εισπράξουν
την είσοδο της νέας γενιάς στη σκηνή.
Με πί@ες
και κατεβασμένα παντελόνια και δόλο και δειλία.
Και προφανως
αντλούσαν μια ευχαρίστηση με το άρρωστο μυαλό τους 

αλλά αναρωτιέμαι
απο που αντλούσαν
αυτή την ψευδαίσθηση
ότι είναι τόσο ισχυροί
και ασφαλείς και άτρωτοι
και υπερφίαλα παριστάνανε τον μάγκα το σωστό
στις τηλεοπτικές
εμφανίσεις τους;;;;;;;;
Μπράβο ρε

Οι πετυχημένοι νάρκισσοι μου είπε ένας φίλος μου.
Οι εξαρτημένοι σεξουαλικα μου είπε ένας άλλος.

Δεν με αφορούν αυτές οι αναλύσεις τώρα
θέλω να κάνω εμετό
και να δώσω μπουνιές
να γυρίσω το χρόνο πίσω....

Να πάω όπου υπάρχουν παιδιά να κόψω τα χέρια
που τα χτυπάν
που τα βιάζουν
που ποτέ
δεν θα μπορέσω
να τα βοηθήσω ποτέ.
Αυτό με βασανίζει.

Δεν είμαι καλά σταμάτησε ο χρόνος στο κεφάλι μου δεν μπορω να μετακινηθώ από την καρέκλα μου δεν δέχεται εντολές το σώμα μου.

Αυτό θα πω και θα κλείσω

Για τους άλλους
για οσους
δεν μπορούν
να πουν
να μιλήσουν
να μοιραστούν
να καταγγείλουν
που μπόρεσαν να ξεφύγουν
να γλυτώσουν
από άρρωστες συμπεριφορές που τους επιβλήθηκαν 

με βίαιο χειριστικο τρόπο

Για αυτούς που ποτέ δεν θα ανοίξουν το στόμα τους
γιατί δεν μπορούν
να ξαναγυρίσουν
στη κόλαση έχω να πω
ότι το σύμπαν τους αποκατέστησε.
Δεν περιμένουν
καμία δικαίωση
Γιατι τα βιτριόλια
που τους έριξαν
στη ψυχή και στο μυαλό
Για αυτά
δεν υπάρχουν
ούτε νοσοκομεία
ούτε δικαστήρια
ούτε ποινές
ούτε καταγγελίες
ούτε δικαίωση
ούτε αποδείξεις ...
παρά μόνο αγώνας
αγώνας δρόμου
αγώνας φευγιού για να πας εκεί όπου δεν χρειάζεται να απόδειξης
ότι δεν είσαι ελέφαντας.

Για τα θύματα ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΤΙΚΗΣ
ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ

Από όλα αυτά τα σκοτάδια μπορείς να βγεις μόνο όταν βρεθεί κάποιος να σου πει
όχι δεν είναι έτσι
δεν είσαι στο σύννεφο
αυτό δεν είναι σύννεφο
είναι ομίχλη
όποτε μην φοβάσαι
προχώρα
δεν θα κρεμοτσακιστεις
Δεν είναι σύννεφο
είναι ένα κομματάκι ομίχλη.
Έλα
εχει ΦΩΣ έξω
και
ίσως και μια αγκαλιά.

Τώρα η αγκαλιά
είναι πολύ μεγάλη
ΤΕΡΑΣΤΙΑ.
Και μας χωράει όλους.

ladylike

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Να μάθεις να πετάς, αύριο ίσως μας πάρουν τους δρόμους» - Ναζίμ Χικμέτ

Ίσως, σκέφτομαι κάποιες στιγμές, ίσως αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μάθουμε να πετάμε...

Όταν ακόμα περισσότερους δρόμους μας πάρουν, όταν πιότερο τους φράχτες ψηλώσουν, και οι λαβύρινθοι τους δεν έχουν έξοδο. Όταν κι αυτό το φως λιγοστέψει, τότε, ίσως τότε, κι η ανάγκη της απόδρασης μεγαλώσει...

Όταν τα πόδια άλλους δεν έχουν δρόμους να διαβούν, ίσως στην πλάτη φτερά φυτρώσουν..

Κι όταν στα μάτια το σκοτάδι απλωθεί, μια σπίθα ν' ανάψει...

Κι η σπίθα φλόγα να γενεί και «φωτιά που θα κάψει κάθε παλιό σάπιο, και μαύρο, για να βγει από μέσα ο πιο όμορφος ανθός»...

Καλό ξημέρωμα σ' όσους το ονειρεύονται, και βαθιά μέσα τους ξέρουν πως, αργά η γρήγορα, τούτο θα ρθει... 

 

Της Τ. Γ. 

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Αντώνης Καφετζόπουλος: Προς κ. Μενδώνη

«Να σας πω δυο κουβέντες για το θέμα της εξαπάτησης. Είμαι ειδικός.

Όλοι οι καλλιτέχνες είμαστε εξαπατητές. Μάλιστα όσο καλύτερα εξαπατήσουμε το κοινό μας τόσο περισσότερο θα γνωρίσουμε δόξα, χειροκροτήματα, αποθέωση – και γιατί όχι, κάποιες φορές γενναία οικονομική ανταμοιβή.

Η διαφορά –που ως φαίνεται δεν σας είναι και πολύ σαφής– είναι ότι εμείς πριν επιδοθούμε στην τέχνη της εξαπάτησης το δηλώνουμε φαρδιά πλατιά: «στο ρόλο του Άμλετ ο Χ. Ψ.», ή «Μόμπι Ντικ, η φάλαινα», μυθιστόρημα, «η Κάλπικη Λίρα» κινηματογραφική ταινία.

Και ούτω κάθε εξής.

Έτσι, γνωρίζει ο εκ των προτέρων εξαπατούμενος –τίμια πράματα– ότι θα επιδιώξουμε να τον εξαπατήσουμε, με αποτέλεσμα, αν το πετύχουμε για μερικές στιγμές π.χ. στη διάρκεια μιας παράστασης, να δώσουμε το έναυσμα στη φαντασία του «εξαπατηθέντος» να συμπληρώσει αυτά που ελλειπτικά παρουσιάζουμε στη σκηνή και να φτιάξει μέσα του έναν μη-πραγματικό αλλά πολύ ισχυρό σε συμβολισμό κόσμο.
Λέγεται «τέχνη».

Και –αν είναι άξια λόγου– κάνει τον εξαπατηθέντα να φύγει χαρούμενος ή/και προβληματισμένος ή/και συγκινημένος ή/και "χτυπημένος από την ομορφιά".

Εν πάση περιπτώσει να μην κλαίει τα λεφτά που έδωσε στο ταμείο. [μια και είστε του αρχαίου πιο πολύ παρά του σύγχρονου πολιτισμού, σας συστήνω να (ξανά)διαβάσετε τη θαυμάσια περιγραφή του Ξενοφώντα στο «Συμπόσιο» του.
Τις σελίδες που περιγράφει πως ένας προαγωγός, μια αυλητρίδα-ηθοποιός κι ένας νεαρός συνάδελφος της, αναπαριστούν μια ερωτική σκηνή και την επίδραση που είχε αυτό στους συνδαιτυμόνες, αριστούργημα]

Αυτό που υποστηρίζετε ότι πάθατε εσείς λέγεται απάτη (η κοινή). Μην τα μπερδεύετε.

Μάλιστα σε άλλες χώρες οι έχοντες θέσεις ευθύνης παραιτούνται για πολύ μικρότερες αιτίες. (Π.χ.: «τα καλώδια που αγόρασα με τα χρήματα των φορολογουμένων ήταν κακής ποιότητας, με απάτησαν, παραιτούμαι για λόγους ευθιξίας»).

Θα έλεγα ότι σας τη χαρίζουμε, αν δεν είχατε βαρύ παρελθόν. 

(Δεν έχουμε ξεχάσει πόσο υπονομεύσατε την εφαρμογή του Νόμου Γερουλάνου για το σινεμά όταν τα κάνατε πλακάκια με κάτι παλαιολιθικούς συνδικαλιστές ή την παντελή απουσία σας από ότι αφορούσε οτιδήποτε άλλο εκτός από τον μουσειακό πολιτισμό, την προσβλητική απουσία σας από την ενίσχυση των καλλιτεχνών και των υπολοίπων δραστηριοποιούμενων στις τέχνες (τεχνικοί, βοηθητικοί εργαζόμενοι, επιχειρηματίες, μακρύς ο κατάλογος) που πλήγηκαν αφάνταστα από την επιδημία (που μάλιστα συνοδεύτηκε από την ακόμα προσβλητικότερη δήλωση σας ότι όλοι αυτοί δεν έχουν ανάγκη γιατί τα παίρνουν μαύρα...)

Ακόμα, θα σας τη χαρίζαμε αν δεν είχατε επιχειρήσει να πετάξετε στις κερκίδες την καυτή πατάτα Λιγνάδη που έτυχε στη βάρδια σας, με δικαιολογίες που δεν έπειθαν ούτε τους αφελέστερους καλοπροαίρετους.

Τέλος, μπορεί και να τα καταπίναμε όλα αν δεν δείχνατε αυτό το απεχθές πρόσωπο του πολιτικάντη που προσπαθεί πάση θυσία να σώσει το δέρμα του: μέσα σε δυο-τρεις μέρες πήγατε από το ένα άκρο του «δεν ξέρω, δεν άκουσα», στο άλλο της μηνυτήριας αναφοράς, της εξαπάτησης από έναν επικίνδυνο –όπως τώρα λέτε– άνθρωπο και της μεταφοράς σε άλλους της δικής σας ευθύνης να εποπτεύετε.

Και μάλιστα να αφήνετε να εννοηθεί ότι μια και γνωρίσατε τον επικίνδυνο 3 μέρες πριν το διορισμό του, κάποιος άλλος, ίσως υψηλότερα ιστάμενος, έλαβε την απόφαση που έχει την υπογραφή σας;

Ντροπή...

Κυρία Μενδώνη, θα παρακολουθούσα, σίγουρα όχι με συμπάθεια αλλά με κάποια κατανόηση την προσπάθεια να σώσετε τη δουλειά σας. Άλλωστε δεν θεωρώ ότι η δική σας απομάκρυνση έχει να προσφέρει κάτι ουσιαστικό στο σοβαρότατο θέμα που μας απασχολεί αυτόν τον καιρό.

Πλην όμως το «όφις με ηπάτησε» έχει απορριφθεί προ πολλού ως αιτία απαλλαγής

Μ όλα τα παραπάνω έχετε αναδειχτεί σε πολλαπλά βλαβερή παράμετρο για το σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό. Έτσι δεν μπορώ παρά να συνταχθώ αυτούς που ζητούν να αποχωρήσετε.

Αν με την ευκαιρία αυτή, του εξοστρακισμού 5-6 τοξικών ανθρώπων στις τέχνες ξεφορτωθούμε κι εσάς το όφελος θα είναι διπλό.»

Γράφει ο Αντώνης Καφετζόπουλος

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι