Ο λιμός της πατάτας (Irish Potato Famine) - Όταν η αριστοκρατία μετέτρεψε έναν λιμό σε γενοκτονία

Είναι αδιανόητο ότι πριν ενάμιση αιώνα ένα εκατομμύριο πολίτες του πλουσιότερου και ισχυρότερου κράτους στον κόσμο πέθαναν από λιμό. 

Όπως είναι επίσης αδιανόητο ότι η κυβέρνησή τους, ενώ ήταν διατεθειμένη να ξοδέψει τεράστια κονδύλια για έναν άσκοπο πόλεμο, αποφάσισε να τους προσφέρει μόνο υποτυπώδη βοήθεια.

Πεινασμένα παιδιά ψάχνουν στα χωράφια για πατάτες
(από IllustratedLondon News, 20 Φεβρουαρίου 1847)

Όμως αυτό ακριβώς συνέβη στα μέσα του 19ου αιώνα κατά τη διάρκεια του «λιμού της πατάτας» στην Ιρλανδία, που ήταν μέρος του τότε παντοδύναμου Ηνωμένου Βασιλείου, του επίκεντρου της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. 

Το Βασίλειο διοικούνταν από κυβέρνηση που αντιπροσώπευε κυρίως τα συμφέροντα της αριστοκρατίας: μόνο ενήλικες άνδρες με περιουσία πάνω από ένα συγκεκριμένο όριο είχαν δικαίωμα ψήφου.

https://www.youtube.com/watch?v=gAnT21xGdSk

Η κατάσχεση της ιρλανδικής γης
Η αριστοκρατία της Αγγλίας λιγουρευόταν τη γη της Ιρλανδίας από τον 11ο αιώνα. Ο αγγλικός στρατός είχε εισβάλει επανειλημμένα στη χώρα για να προωθήσει τα αγγλικά συμφέροντα. 
Ο σφετερισμός της ιρλανδικής γης ολοκληρώθηκε κατά τη διάρκεια του αγγλικού εμφυλίου πολέμου (1642-1651), όταν ο προτεσταντικός στρατός του Όλιβερ Κρόμγουελ εισέβαλε στην Ιρλανδία. 

Οι Άγγλοι νίκησαν τους Ιρλανδούς, κατάσχεσαν σχεδόν όλη τη γη που ανήκε σε καθολικούς και την παραχώρησαν σε όσους είχαν χρηματοδοτήσει τον στρατό του Κρόμγουελ, στους στρατιώτες του και σε Άγγλους, οι οποίοι ήταν ήδη εγκαταστημένοι στη χώρα.

https://www.youtube.com/watch?v=aIYnPsmsmE8

Η Ιρλανδία έγινε μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου το 1800, αλλά στην ουσία ήταν μια αποικία πλήρως ελεγχόμενη από την κυβέρνηση στην Αγγλία. 
Όπως είχε σχολιάσει ο Καρλ Μαρξ σε ομιλία του στο Λονδίνο το 1867, «η επικυριαρχία [της Αγγλίας] στην Ιρλανδία ισοδυναμεί με συλλογή ενοικίου για την αγγλική αριστοκρατία».

Μνημείο για τον Μεγάλο Λιμό στο Δουβλίνο

Ο μύκητας και ο λιμός
Το 1845 η διάδοση ενός μύκητα άρχισε να καταστρέφει τις καλλιέργειες πατάτας στην Ιρλανδία. Μέσα στα επόμενα 2 χρόνια, το 80% των καλλιεργειών είχε καταστραφεί.
Οι πατάτες αποτελούσαν τη μοναδική τροφή (μαζί με λίγο γάλα) για περίπου 3 εκατομμύρια φτωχούς Ιρλανδούς, ενώ για άλλα 2-3 εκατομμύρια ήταν το κύριο μέρος της διατροφής τους. 

Η καταστροφή των καλλιεργειών έφερε λιμό στην Ιρλανδία. 

Το 1841 ο πληθυσμός της χώρας ήταν 8,2 εκατομμύρια. Το 1851 είχε μειωθεί στα 6,5 εκατομμύρια: περίπου ένα εκατομμύριο άτομα είχαν πεθάνει από τον λιμό και 500.000 είχαν μεταναστεύσει.

Με τις καλλιέργειες κατεστραμμένες, οι φτωχοί αγρότες και χωρικοί δεν μπορούσαν να θρέψουν τις οικογένειές τους ούτε να πληρώσουν τους γαιοκτήμονες για τα χωράφια και τις καλύβες που νοίκιαζαν από αυτούς.

Η λεπτή γραμμή μεταξύ λιμού και γενοκτονίας
Οι περισσότεροι γαιοκτήμονες αντιμετώπισαν αμείλικτα τους φτωχούς που λιμοκτονούσαν. 

Όχι μόνο έκαναν έξωση σε όσους δεν μπορούσαν να πληρώσουν το νοίκι, αλλά κατέστρεφαν τις στέγες από τις καλύβες, ώστε να μη μπορούν να επιστρέψουν και να βρουν καταφύγιο από το κρύο, το χιόνι και την βροχή.

Έξωση ενοίκων και καταστροφή της στέγης της καλύβας τους
(από Illustrated London News, 16 Δεκεμβρίου 1848)

Η φιλανθρωπική βοήθεια που προσέφερε η βρετανική κυβέρνηση ήταν υποτυπώδης και ανεπαρκής: 

διανομή σούπας σε ένα μικρό ποσοστό των λιμοκτονούντων και χρηματοδότηση της κατασκευής μερικών δρόμων και άλλων έργων υποδομής για να προσφέρουν θέσεις εργασίας. Μολαταύτα, λόγω της ανόδου των τιμών των τροφίμων, όσοι έβρισκαν δουλειά δεν πληρώνονταν αρκετά για να θρέψουν τις οικογένειές τους.

Λόγω της αντιμετώπισής του από τις Αρχές, στην ουσία ο λιμός εξελίχθηκε σε γενοκτονία. Όπως ανέφερε το Illustrated London News στις 15 Δεκεμβρίου 1849, «[...] το Γουέστμινστερ, το κέντρο του πολιτισμού [...] κατέστησε τη μούχλα της πατάτας μέσο αφανισμού [...] των Ιρλανδών». Μέχρι και ο τότε κυβερνήτης της Ιρλανδίας δήλωσε ότι δεν υπήρχε άλλο κράτος στην Ευρώπη το οποίο θα επέμενε τόσο ψυχρά σε μια πολιτική εξόντωσης.

Παρότι πολλοί ιστορικοί διαφωνούν με τη χρήση του όρου «γενοκτονία», ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε ο λιμός περιλαμβάνεται στον ορισμό της γενοκτονίας του ΟΗΕ: «[...] επιβάλλοντας σκόπιμα σε ομάδα [ανθρώπων] συνθήκες ζωής που υπολογίζεται ότι θα επιφέρουν την ολική ή μερική καταστροφή της ...».
Οι προτεραιότητες της κυβέρνησης

..........

η συνέχεια εδώ: thepressproject

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Παιχνίδια εμπνευσμένα από τη μέθοδο Μοντεσσόρι

Σύμφωνα με τη μέθοδο Μοντεσόρι στο παιδικό δωμάτιο πρέπει να υπάρχουν 7 – 12 παιχνίδια απ΄όλες τις κατηγορίες.

Για παράδειγμα, ένα μουσικό όργανο, pom – pom, παζλ, τουβλάκια κλπ.

Τα παιχνίδια πρέπει πάντα να είναι άμεσα προσβάσιμα στα παιδιά έτσι ώστε να μπορούν να τα προσεγγίσουν μόνα τους– η μέθοδος Μοντεσόρι προάγει την αυτονομία από μικρή ηλικία – και θα πρέπει να εναλλάσσονται ανά 1-2 εβδομάδες. 

Η λογική της εναλλαγής των παιχνιδιών στηρίζεται στην θεωρία ότι τα μικρά παιδιά μαθαίνουν καλύτερα όταν έχουν νέες εμπειρίες.

Όταν παιδί έρχεται σε επαφή συνεχώς με τα ίδια παιχνίδια, στην ίδια θέση, με τους ίδιους ήχους και τις ίδιες υφές, χάνει το ενδιαφέρον του και σταματά να ασχολείται μαζί τους γιατί τού έχουν γίνει πλέον τόσο προβλέψιμα που τα βαριέται. είναι πολύ «προβλέψιμος» ο τρόπος που μπορεί να τα χρησιμοποιήσει.

Ωστόσο, η διάσημη Ιταλίδα παιδαγωγός Μαρία Μοντεσόρι συνιστούσε να παίζουμε με τα παιδιά ηλικίας 2 έως 5 ετών και παιχνίδια, τα οποία μπορούν να βοηθήσουν την ανάπτυξη του εγκεφάλου τους, χωρίς τη χρήση ειδικά σχεδιασμένων αντικειμένων. Αυτά τα παιχνίδια περιελάμβαναν αντικείμενα που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ήδη στο σπίτι. Εννοείται βέβαια ότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί ώστε το παιδί να μην τραυματιστεί με κάποιο από αυτά τα αντικείμενα.

Παρακάτω, θα βρείτε 8 απλά παιχνίδια

εμπνευσμένα από τη μέθοδο Μοντεσόρι


1. Παζλ και Τουβλάκια
Τα παιδιά σ’ αυτή την ηλικία συνήθως αγαπούν τα παζλ με τα μεγάλα πολύχρωμα κομμάτια και τα ζώα! Μπορείτε να του μιλάτε κάθε φορά που αντιστοιχεί την θέση με το κομμάτι που λείπει, π.χ. Αυτό που έβαλες τώρα είναι η πόρτα του σπιτιού, αυτό είναι το αυτί του σκύλου κλπ.
Τουβλάκια: Το πιο συνηθισμένο και δημοφιλές παιχνίδι. Στην ηλικία κοντά στα δύο έτη μπορούν και φτιάχνουν πλέον πυργάκια. Αρέσει στα παιδιά γιατί βάζουν το ένα αντικείμενο πάνω στο άλλο και γελάνε πολύ όταν πέφτουν. Και ξανά από την αρχή.

2. Τα βαζάκια γίνονται παιχνίδι
Παίρνουμε μερικά μπουκάλια, βαζάκια ή ό,τι άδεια δοχεία έχουμε. Αφαιρούμε τα καπάκια και βοηθάμε το παιδί να διαλέξει το σωστό καπάκι για το κάθε δοχείο και να το βιδώσει ξανά.

3. Ζωγραφιά «αλλιώς»
Σε ένα άδειο τραπέζι ρίχνουμε αλεύρι (άχνη ζάχαρη ή και βρώμη) και αφήνουμε το παιδί να ζωγραφίσει πάνω στο αλεύρι με τα χέρια του ή με ένα πινέλο. 

Αυτή η… ζωγραφιά τους προσφέρει μια αίσθηση που λατρεύουν!

4. Ψάξε – ψάξε και θα το βρεις!
Σε μία τσάντα βάζουμε μερικά φασόλια ή άλλο όσπριο. Μέσα στην τσάντα κρύβουμε ένα μικρό παιχνίδι και παροτρύνουμε το παιδί να ψάξει για να το βρει!

5. Φυτολόγιο από νωρίς
Στο αγαπημένο, γνωστό σε όλους μας φυτολόγιο, το παιδί μπορεί να φτιάξει το δικό του κήπο, στήνοντας κλαδιά που έχει μαζέψει από δέντρα, φύλλα και λουλούδια.

6. Μουσική
Συγκεντρώνουμε μπροστά στο παιδί δοχεία από διάφορα υλικά, άλλα γεμάτα άλλα άδεια και του δίνουμε ένα ξυλάκι ζητώντας του να χτυπήσει διαδοχικά ένα – ένα τα δοχεία.

7. Μαγείρεμα (λέμε τώρα)
Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ταψάκια που έχουν διάφορα σχήματα και να βάζετε μέσα μικροαντικείμενα όπως φασόλια ή pom pom. Ναι, πάλι pom pom, είναι τα αγαπημένα μας, τι να κάνουμε; Φορέστε και ποδιές, σκούφους, γάντια. 

Τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία αρχίσουν να παίζουν ρόλους. Τους αρέσει, επίσης, να δοκιμάζουν καινούργια πράγματα όταν είναι ενήλικες εκεί γύρω.

8. Τροχός των χρωμάτων
Αφού έχετε κόψει ένα χοντρό χαρτί σε κυκλικό σχήμα, το χωρίζετε σε 8 τρίγωνα. Χρωματίζετε μαζί με το παιδί τα 8 αυτά τρίγωνα με διαφορετικό χρώμα το καθένα. 

Του δίνετε 8 μανταλάκια που έχουν τα ίδια χρώματα που βάλατε στο χάρτινο τροχό και του ζητάτε να βάλει το αντίστοιχο μανταλάκι σε κάθε χρώμα.

themamagers.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Σχετικά:
Maria Montessori: Έτσι θα γίνετε Καλύτεροι Γονείς - Helps You Become the Perfect Parent
Για να μην βαριέται το παιδάκι σας!
Οι καυγάδες των παιδιών και εμείς σύμφωνα με τη Μοντεσσοριανή διαπαιδαγώγηση

Τα νεύρα εντός του σπιτιού - Πώς οι γονείς κάνουν τα παιδιά νευρικά

Όταν ένα παιδί είναι νευρικό υπέρ το δέον, το πρώτο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να εξετάσουμε τα εγγενή αίτια για να διαπιστώσουμε την ύπαρξη ή μη κάποιας πάθησης που χρήζει την παρέμβαση ειδικού, όπως για παράδειγμα η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας. 

Αν αυτή η περίπτωση απαλειφθεί, τότε θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά τι είναι εκείνο που κάνουμε λάθος, αφού το παιδί, πιθανότατα, αντιδρά μ’ αυτόν τον τρόπο στην δική μας συμπεριφορά και στο περιβάλλον που εμείς έχουμε δημιουργήσει γύρω του.

Μήπως είστε κι εσείς νευρικοί;
Η σύγχρονη ζωή, η εναλλαγή μεταξύ δουλειάς και οικογένειας, οι αυξημένοι καθημερινοί ρυθμοί, το στρες για ένα σωρό πράγματα που εξαρτώνται από ένα σωρό διαφορετικούς παράγοντες ή, απλώς, οι τεταμένες σχέσεις μέσα στο σπίτι, είναι πράγματα που μπορεί ν’ αποβούν καθοριστικά, όχι μονό για τη δική σας συμπεριφορά και γενικότερη διάθεση απέναντι στις υποχρεώσεις σας, αλλά και του παιδιού σας.
Η βιασύνη, οι φωνές, η έλλειψη προσοχής από μέρους σας και το πιθανό έλλειμμα τρυφερότητας που προκύπτει ως συνέπεια, δημιουργούν στο παιδί μία αίσθηση ανασφάλειας που αδυνατεί να διαχειριστεί, παρά μόνο με τρόπους που το κάνουν κυκλοθυμικό και απρόβλεπτο.

Τα νεύρα εντός του σπιτιού
Όταν οι ενδοοικογενειακές σχέσεις περνούν κρίση, το παιδί ίσως γίνεται μάρτυρας σκηνών που περιέχουν ένταση, φωνές, λεκτική ή σωματική βία και απότομες, ακατανόητες συμπεριφορές. 

Μιμούμενο λοιπόν τους γονείς είναι φυσιολογικό να αντιδρά με παρόμοιους τρόπους κάθε φορά που δεν γίνεται το δικό του ή που, απλώς, νιώθει να απειλείται από κινδύνους που μόνο αυτό αντιλαμβάνεται ως τέτοιους. 

Το ίδιο συμβαίνει όταν επιστρατεύουμε συχνά φωνές, ύβρεις ή και σωματική βία ακόμη, για να το επαναφέρουμε στην τάξη. 

Σχεδόν σίγουρα, θα επαναλάβει κάποια εκδοχή όσων έχει υποστεί, κάθε φορά που ο θυμός του για κάτι θα φουντώσει ή θα νιώσει την ανάγκη να επιβληθεί σε άλλα παιδιά ή ενήλικους.

Ο περιορισμένος χώρος δράσης
Τα μικρά παιδιά δεν έχουν και πολλά να κάνουν πέρα απ’ το να ανακαλύπτουν τον κόσμο γύρω τους και τους τρόπους με τους οποίους θα αντιμετωπίσουν τις καθημερινές προκλήσεις που περικλείει. 

Οι πολλές ερωτήσεις, η διαρκής κίνηση απ’ το ένα μέρος στο άλλο και η ενασχόληση με διαφορετικά πράγματα κάθε λίγα λεπτά δεν συνιστούν απαραίτητα υπερκινητικότητα ή νευρικότητα, αλλά ενός είδους καθημερινή «γυμναστική».
Αν, λοιπόν, ο χώρος δράσης τους είναι τέτοιος που περιορίζει τις κινήσεις τους και τα καθηλώνει σε συγκεκριμένες στάσεις ή συμπεριφορές, είναι απόλυτα φυσιολογικό να παρουσιάσουν νευρικότητα, ανυπομονησία και έλλειψη προσοχής. 

Το ίδιο μπορεί να συμβεί αν ακούν διαρκώς απ’ το στόμα των γονιών απαγορεύσεις και αρνήσεις. 

Η ασφάλειά τους αποτελεί, σαφώς, το πρώτο σας μέλημα, αλλά ας μην είναι με τρόπο που καταπιέζει δραματικά την τάση τους για παιχνίδι, εξερεύνηση και ανακάλυψη.

H έλλειψη προσοχής
Η παρουσία των γονιών δίπλα στο παιδί και η αμέριστη προσοχή τους, ειδικά όταν στέλνει σήματα με τη συμπεριφορά του, δίνουν σ’ εκείνο την αίσθηση ότι έχει εξασφαλίσει την ανταπόκριση που χρειάζεται και στους ίδιους τους γονείς τη δυνατότητα να μαθαίνουν, ώστε να προλαμβάνουν την ένταση προτού αυτή κλιμακωθεί και βρεθούν σε πιο δύσκολη θέση. 

Εάν αμελείτε να του δίνετε την προσοχή που ζητά, βάζοντας συγχρόνως τους δικούς σας όρους, το παιδί είναι πιθανόν να μάθει να την απαιτεί με τρόπους αρνητικούς, οι οποίοι θα πυροδοτούν νεύρα εκατέρωθεν διαιωνίζοντας τη δυσάρεστη κατάσταση.

Τα εξωτερικά ερεθίσματα
Όσο προστατευμένο κι αν είναι το παιδί στην οικογενειακή εστία, δεν μπορεί να μην έρθει σε επαφή με ερεθίσματα που οι γονείς δεν ελέγχουν, όπως είναι η τηλεόραση, οι φίλοι και οι άλλοι ενήλικες του άμεσου ή ευρύτερου περιβάλλοντός του. 

Έτσι, οι πιθανότητες να μιμηθεί ή να υιοθετήσει συμπεριφορές που εσείς έχετε φροντίσει να κρατήσετε εκτός σπιτιού αυξάνονται ραγδαία, ειδικά αν δεν του έχετε επισημάνει ποτέ ποιες είναι αυτές και γιατί πρέπει να τις απορρίψει.

Όταν βλέπετε κάτι αρνητικό στην τηλεόραση και δεν αρπάζετε την ευκαιρία να το στηλιτεύσετε με λόγια απλά και κατανοητά ή όταν παρακολουθείτε απαθείς τους γύρω σας να επιδίδονται σε καυγάδες και ανάρμοστη συμπεριφορά, είναι πολύ πιθανό να στείλετε το λάθος σήμα στο παιδί, ωθώντας το να παραστρατήσει απ’ την κατεύθυνση που με κόπο έχετε προσπαθήσει να του δώσετε.

tvxs
mama365
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι